In love with a player

Hoofdstuk 9.

Jake

Eigenlijk had ik gehoopt dat ze nog langer zou blijven, maar ze moest blijkbaar snel naar huis. Wou ze weg van me? Was ze bang? Of wou ze echt alleen naar huis, gewoon om haar moeder te zien? Ik vraag me af hoe het nu met haar zou gaan. Ze kan wel goed koken, om even van onderwerp te veranderen. 

Ik haal wat te drinken uit de keuken en stuur een sms naar Christian. 'Hé, kom je naar mijn huis?' Ondertussen tijdens het wachten op antwoord, maak ik de taak die ik morgen klaar moet hebben. Het is een taak van Frans en eigenlijk snap ik er niks van. Ongeveer tien minuten later heb ik al een sms terug van Christian. 'Sorry bro, ik kan nu niet. Meisjes hé?!' Serieus? Zijn meisjes belangrijken dan mij? Ik frons. 

Onverwacht gaat de bel en eigenlijk heb ik geen idee wie het zou kunnen zijn. Terwijl ik nadenk over wie het kan zijn, loop ik naar de voordeur. Christian? Nee, die is met meisjes bezig, tenzij hij een grapje maakt, maar dan zou hij zeggen dat het een grap was. Lena? Nee, ook al wou ik wel dat ze het was. Waarom zou ze aan mijn deur staan? Ik hoop echt te veel. Ik open de deur en kijk verbaasd op wanneer ik zie dat het Lena is. Ik kan mijn blijdschap natuurlijk niet verbergen en stiekem ben ik wel benieuwd waarom ze hier is en ze heeft haar rugzak bij zich en dan nog een tas. 'Ehh, eerlijk gezegd was jij de laatste die ik hier zou verwachten en zeker rond dit uur, maar wat is er?' 

'Lang verhaal, ik leg het zo uit. Zou ik mogen binnenkomen?' vraagt ze nogal verlegen en haar wangen kleuren rozerood. Ik zwaai met mijn hand als gebaar dat ze binnen mag komen en ze loopt naar de woonkamer. Ik zwaai de deur achter me dicht en volg haar naar de woonkamer. Ze heeft haar jas op de stoel gelegd en zit op de bank. 'Iets te drinken?' vraag ik haar. Ze schud haar hoofd en ik ga bij haar zitten. 'Wat is er Lena? Vertel.' vraag ik ongerust, puur omdat ze zo rustig is en verdrietig kijkt. 'Toen ik thuis kwam stonden er dus allemaal politieagenten en politiewagens voor ons huis, ik vroeg meteen wat er was en hij vroeg of ik de dochter was en al dat soort dingen. Ik moest mijn verhaal vertellen en enkele vragen beantwoorden en het blijkt dus zo te zijn dat mijn vader het wou goedmaken en mijn moeder heeft geweigerd en toen heeft hij haar geslagen tot ze bewusteloos was. Ik moest aan iemand vragen of ik de komende dagen bij iemand kon slapen en toen ben ik hier terechtgekomen. Als je liever hebt dat ik niet blijf dan vertrek ik wel meteen.' voegt ze er onzeker aan toe. 

Wat er verhaal, dat moet echt verschrikkelijk voor haar zijn. 'Natuurlijk mag dat, je kan toch altijd hier blijven? Je kan altijd terecht bij mij, onthoudt dat goed!' zeg ik geruststellend. Om haar gerust te stellen dat het zeker geen probleem is. Ik neem haar in mijn armen en omhels haar stevig, terwijl ik haar zachte haren kus. 'Dank je.' mompelt ze. Even blijf ik haar goed vasthouden en na een tijdje laat ik haar weer los. Ze doet iets met me. Ik heb het gevoel dat ik van haar begin te houden, maar dat is slecht voor mijn reputatie. Ik kan niet van meisjes houden. Alleen van haar misschien. Nee.

Ze kijkt me even aan en haar gezicht ziet er zo...kwetsbaar uit. Ik maak me duidelijk zorgen om haar en als ik haar zo zie, dan voel ik me ook kwetsbaar, of eerder gebroken. 'ik weet niet wat ik nog kan doen, maar als er iets is dan zeg je het maar. En morgen naar school, zal dat lukken denk je?' vraag ik haar ongerust. 

Ze trekt haar schouders op. 'Geen idee, zie ik morgen wel. Ik ben erg moe.' antwoordt ze stil terug, bijna onverstaanbaar. 'Je kan gaan slapen als je wil.' Ze knikt even en ik neem haar hand vast. Haar hand is koel en haar handdruk is verrassend stevig. Haar hand in de mijne voelen is zo een...goed gevoel. Ik leid haar naar de logeerkamer en gebaar dat ze op bed mag liggen. Ze ziet er echt doodmoe uit. Ik leg de dekens over haar en zet een kruisje op haar hoofd gevolgd door een kus. Ik voel haar gezicht warm worden. 

Voor ik de deur achter me dicht doe, kijk ik nog even achter me en haar ogen zijn gesloten. Ik kan uren staren naar haar, maar ik besluit toch maar de kamer te verlaten. Gehaast en ongeïnteresseerd ga ik verder met de taak van Frans. Ik snap het nog steeds niet, maar aan Lena kan ik op dit moment ook geen hulp vragen, ze heeft het al moeilijk genoeg. 

Wanneer ik na een halfuur eindelijk klaar ben met de taak, stop ik die al in mijn rugzak zodat ik hem deze keer niet vergeet, want dat overkomt me wel vaker. Deze keer wil ik geen nota krijgen en al zeker geen werkstudie. Daar heb ik geen behoefte aan op dit moment. Ik loop de trap op naar boven als ik alles beneden heb gedaan, zoals: lampen uitdoen en rugzak klaarmaken en je weet wel, dat soort dingen. Ik doe mijn pyjama aan dat eigenlijk alleen bestaat uit boxershort en poets daarna mijn tanden. Douchen doe ik morgen wel. Ik ga in bed liggen en pieker nog een lange tijd over Lena. Ik moet alles nog verwerken. 

-----

Die ochtend.. 

Ik open langzaam mijn ogen en strek me uit om wakker te worden. Het is halfzeven en dit is het perfecte uur om wakker te worden. Ik ben geen lange slaper. Meestal ben ik op tijd wakker. Ik stap mijn bed uit en wrijf nog even in mijn ogen waarna ik naar de kamer van Lena ga. Ik klop op de deur en ik hoor een zachte 'Ja' vanuit de kamer. Ik open langzaam de deur en ga naar binnen om naast haar op bed te gaan zitten. Ze ziet er nogal moe uit en dat begrijp ik maar al te goed. 'Nog moe?' vraag ik. Eigenlijk wel een domme vraag aangezien ze er zo moe uitziet, maar ik wist niks anders. 'Ja.' zegt ze al zuchtend. 

Plots gaat ze rechtop zitten. 'Ik ga wel naar school. Het zal wel lukken.' zegt ze met een nogal schorre stem. Ik weet niet of dit wel een goed idee is, maar ik ga haar niet tegenspreken. 'Oké.' zeg ik stil terug. Ze wrijft even in haar ogen en strekt zich nog even uit. 'Ik g-ga me k-klaarmaken.' zegt ze al stotterend. Terwijl ze rechtstaat om zich klaar te maken. Ik besluit ook hetzelfde te doen, want dat lijkt me het beste. Ze is één van de weinige meisjes die weinig tijd nodig heeft qua make-up en kledingkeuze enzo. Ik hou ook meer van natuurlijk en niet van die barbiepoppen ofzo. 

Een paar minuten later komt ze de woonkamer ingelopen en ze heeft haar rugzak bij zich. Ze ziet er nogal bleek uit. 'Gaat het wel? Wil je iets te eten of te drinken?' vraag ik haar bezorgd. 'Ja een glaasje water, ik heb alleen dorst. Dank je.' ze glimlacht naar me. 'Geen dank.' zeg ik, terwijl ik naar de keuken loop om een glas water te vullen. We hebben ongeveer nog twintig minuten en dan kunnen we nog wat praten en tv kijken. Ik loop terug naar Lena, die inmiddels al op de bank zit en even het huis bekijkt, onder andere de schilderijen die verspreid hangen over de hele woonkamer. Ik merk hoe ze de ruimte in zich opneemt en alles grondig bestudeerd. Ik geef haar het glas en ze neemt er een slokje van. 

'Wil je tv kijken?' vraag ik. Ze knikt wat onzeker en plaatst het glas terug op de salontafel. We kijken uiteindelijk naar een serie genaamd: 'The Walking Death' die had ik toch opgenomen en het is absoluut een favoriet. Ik onderdruk mijn glimlach als ik zie dat Lena vieze gezichten trekt bij een aantal stukjes die nogal...walgelijk zijn. De twintig minuten zijn zo snel voorbijgegaan en helaas hebben we The Waling Death niet helemaal kunnen afkijken. 'Vanavond de rest dan maar.' zeg ik al lachend en ze schenkt me een lach terug. Omdat ik normaal met de motor ga, besluit ik deze keer de auto te gebruiken, want niet veel meisjes durven op een motor. En in een auto is er meer plaats. Het is gewoon makkelijker om nu even met de auto te gaan. 

Ik maak de deur voor haar open en ze stapt er voorzichtig in, volgens mij om geen schade aan te richten. We rijden naar school en een paar meiden staren ons aan alsof het zo raar is dat er een meisje in mijn auto zit. Wat is daar zo erg aan?  Ik zie hoe een paar meisjes Lena jaloers aankijken. Meisjes van tegenwoordig. Wanneer ik eindelijk een goede parkeerplaats heb gevonden lopen we samen naar het grasveld. Christian en de andere jongens zijn er ook al en ik ben nog steeds chagrijnig omdat hij me laat zitten voor meisjes. Hij komt naar me toe gelopen en klopt op mijn schouder. 'Hey bro en euhh je vriendinnetje.' zegt hij plagend. Ik werp hem een dodelijke blik toe en loop met Lena mee. 

Ik pak haar hand vast en ik voel hoe de ogen van sommigen in mijn rug branden, maar ik negeer hen gewoon. 

Lena

Ik kan Jake niet genoeg bedanken, voor alles wat hij doet voor me. Hij ziet er echt zo'n jongen uit die gewoon geen gevoelens heeft, maar nu ik hem beter ken heb ik een andere kant van hem leren kennen. 

Hij neemt onverwacht mijn hand vast en even voel ik mijn wangen gloeien. Er zijn vele jaloerse blikken op ons gericht en ik zie hoe Jake ze allemaal negeert. Zijn mooie ogen ontmoeten de mijne. Even denk ik terug aan mijn moeder. Zou alles goed gaan? Kan ik haar binnenkort terug zien? Zal mijn vader gestraft worden? Voor wat hij mijn moeder heeft aangedaan? Ik hoop van wel. 

---

Daphne