Een verhaal waarbij een zelfverzekerde jongen genaamd Jake, een meisje ontmoet dat absoluut niet op haar mond is gevallen. Het begint bij een spel, maar zal hij zijn gevoelens voor haar onder controle kunnen blijven houden?
Waarom moest het weer Lena zijn die me zag? Uitgerekend Lena? Ik kan mezelf soms echt haten. Ik ben Rose, het meisje van de club tegengekomen op straat en toen hebben we nummers uitgewisseld. Vandaag hadden we afgesproken om even wat te praten en ja, ik weet dat het gewoon één nacht was en ik niets meer met haar zou doen, maar ik wou gewoon even met haar afspreken.
Ik weet dat het echt dom van me was, maar ik kon toch ook niet voorspellen dat Lena daar zou zijn? Een traan zoekt zijn uitweg en rolt over mijn wang, alsof mijn gevoelens opeens worden uitgedrukt in tranen. Zo lijkt het, maar dat is toch ook meestal zo? Als je verdrietig bent, dan huil je en dat betekend dat je verdrietig bent en huilt omdat het je gevoelens zijn, toch? Ik snap de uitleg die ik (probeerde) uit te leggen amper, maar wat boeit dat me ook nog. Alhoewel ik ook gewoon op mijn lip bijt, om mijn tranen tegen te houden en niet in huilen uit te barsten is het dus aardig mislukt en dan heb ik het over mijn poging om mijn tranen tegen te houden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het enige wat ik op dit moment kan doen, is denken aan Lena hoe kut ze zich wel niet zou voelen. Zelf zou ik ook gewoon zo reageren als ik haar was.
Ik plof neer op mijn bed en haal mijn handen door mijn haar, gevolgd door tranen die elk een uitweg zoeken en vervolgens op mijn bed vallen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Nog nooit heb ik gehuild om een meisje. Ik heb serieus nog nooit iets 'echt' gevoeld voor een meisje. Het bleef alleen bij 'wilde' nachten en gewoon een paar afspraakjes, maar verder dan dat is het nooit gekomen. Lena is duidelijk iemand die belangrijk voor me is en dat is ze ook gewoon. Ik ben verliefd op haar geworden zonder dat ik het zelf überhaupt wist. Dit noemt men dan ook liefde. Yeah right! Liefde? Dat was toch altijd mooi? Voor mij lijkt het meer op 'in het begin ben je gelukkig en dan eindigt het met verdriet' relatie. Daarom ben ik ook niet zo cliché. Ik ben gewoon bang om zo gekwetst te worden, maar ik doe het gewoon zelf, ik bedoel dan wel mensen kwetsen. Waarom zou ik zelf niet willen gekwetst worden als ik het zelf doe bij andere? Volgens mij heb ik het verkloot en kan ik nu echt wel gaan oprotten als je 't mij vraagt. Ik heb alles letterlijk verpest en nu moet ik haar vergeten. I can't. I never can't.
Als de tranen uiteindelijk weten op te houden, kijk ik op de klok dat aantoont dat het iets over vijf uur is. Moet ik haar een bericht sturen? Moet ik me verontschuldigen? Zal ik haar zeggen dat ik van haar hou? En dat is letterlijk het enige wat in mijn gedachten dwaalt. Mijn gedachten zeggen dat ik het moet doen en mijn hart zegt het tegenovergestelde. Ik heb geen idee wat ik met mezelf moet doen. Uiteindelijk besluit ik haar toch een bericht te sturen.
