In love with a player

Hoofdstuk 35.

(Skip de rest van de week gewoon behalve vrijdag haha) 

De vrijdag, die alles doet veranderen..

Jake

Vandaag is het de dag dat ik Michael ga zien, de dag dat ons leven zal doen veranderen. Ik ben best zenuwachtig, vraag me niet waarom. 

Ik heb Lena verteld dat ze beter niet zou meekomen, ik wou niet dat ze gevaar zou lopen, ook al is de kans erg klein vanwege de politie. De politie zal goed verstopt zijn, daar hoef ik me dan ook geen zorgen meer over te maken. Ik ben er bijna zeker van dat Michael gewapend zal zijn. 

Zoekend kijk ik in mijn kast om een outfit te vinden, waarna ik een simpele joggingbroek pak en daarboven een simpel shirt doe. Ik trek mijn zwarte nike's aan en daarboven doe ik nog een jas aan, zodat ik zeker geen koud heb, want het weer bevalt me niet echt. Het kan elk moment gaan regenen zo te zien. 

Ik zet nog een pet op en loop daarna naar de deur. Op naar Michael, de psychopaat. Voor de laatste keer controleer ik mijn mobiel, voor het geval dat ik nieuwe, inkomende berichten heb. (Schatjjee♥= Lena's bijnaam die Jake haar heeft gegeven op z'n mobiel)

Schatjjee♥ heeft je een bericht gestuurd. Verschijnt er op mijn scherm. Ik glimlach even en open daarna het bericht. 

*Schatjjee♥: Doe voorzichtig liefje, alsjeblieft.♥ Ik hou van je.* 

*Me: Sure, ik hou ook van jou, babygirl Hou je sterk i.v.m je mama♥* 

---

POV Lena

Vandaag is de grote dag. Mijn moeder gaat inslapen, aangezien ze teveel pijn heeft. Ik kon het eerst niet verwerken, maar het moet. Het is beter zo, dat zeiden de doktoren en het was tenslotte ook de keuze van mama. Huilend staar ik voor me uit. Binnen een halfuur mag ik afscheid gaan nemen. 

En hier zit ik dan, in de gang van het ziekenhuis. Wachtend op het moment dat straks zal komen. Voor de laatste keer zijn ze haar aan het onderzoeken, niet dat het veel nut meer heeft, maar ach, je kent doktoren. Waarom kan er nou niet een wondermiddel zijn tegen kanker? Wat bezielt die ziekte aka rotziekte. 

Er komt een oudere man met een witte vest naar buiten gelopen. Zijn ronde brilletje staat op zijn neus, wat er best grappig uitziet. Hij komt naast me zitten, op één van de lege stoelen. 

'Meisje, je bent echt héél sterk geweest. Ik bewonder je daarvoor, want zelf zou ik het echt niet kunnen. Je kan zo afscheid gaan nemen van je moeder, daarna zullen we haar laten inslapen. Geloof me, het is beter zo, je wilt toch niet dat je moeder steeds meer pijn heeft?' En bij die woorden rolt een traan over mijn wang. Straks zal ik haar moeten verlaten, straks zal ik haar niet meer kunnen vasthouden...Straks is mijn mama weg, voor altijd. En ooit op een dag, zal ik haar terug ontmoeten. In de hemel, daarboven. 

'O-oké.' Mompel ik, terwijl ik een paar verloren tranen van mijn wang afveeg. Ik weet dat mama me niet graag ziet huilen, maar het doet zo ontzettend veel pijn. Zo fucking veel pijn. Zal die pijn ooit wel weggaan? 

Ik volg de dokter naar de kamer waar ik de afgelopen tijd vaak gekomen ben. Inmiddels staat de kamer vol met bloemboeketten, pralines, knuffelberen en kaartjes. En daar zie ik haar dan, liggend op het bed. Terwijl ze haar ogen amper kan openhouden. Ze ziet er mager uit, véél te mager voor woorden. Ik kan dit niet. Ik wil haar niet kwijt..

'Mamie..' Ik ga naast haar zitten, waar een stoel stond voor bezoekers. Ik leg mijn hand op haar koude, magere handje. Mijn lieve mama. De vrouw die me opgevoed heeft met veel liefde, ligt nu voor mij, stervend. De vrouw die me een fantastisch leven heeft gegeven, de vrouw die ik 'de beste moeder ooit' kan noemen. De geweldige vrouw, waar ik nu afscheid van moet nemen.