Hoofdstuk 20 ~ Zak
Het eerste wat me opvalt wanneer ik bij bewustzijn kom, is dat ik verschrikkelijke hoofdpijn heb. Voorzichtig open ik mijn ogen en zie alleen maar wit. Wacht wat? Ben ik in de hemel?
Nee sukkel, je bent niet in de hemel. Hoor ik een irritante stem, genaamd Delore, zeggen.
Ik laat een lange zucht horen, waarnaar ik de kamer in me op neem. Rustig kijk ik om mij heen en kijk naar het apparaat naast me wat om elke seconde een poepje geeft. Dus ik ben niet leeggezogen door die bloedzuigers. Dat kan ik me amper voorstellen. Het laatste wat ik herinner, is dat ik op de grond viel met bloed om me heen. Bloed! Waarom zouden ze zich verzetten. Waarom leef ik nog?
Veder staat er een stoel, een klein keukentje en nog meer stoelen.
Ik lig in de ziekenboeg dus, alweer.
Ik draai me om naar het raam en grinnink als ik zie dat het is dichtgeplakt met tape. Zijn ze bang dat ik er weer uitspring? Ik grinnik bij de gedachte.
Ik draai me weer om en zie dat mijn hand helemaal verpakt is met verband. Zo erg bloedde het toch ook weer niet? Ik kijk naar de rest van me lichaam. Ik heb een te wijd shirt aan, met een voetbal broekje. Ik begin een beetje panisch te worden, van wie zijn deze kleren? En wie heeft me uitgekleed?
Ik ruik aan de kleren, en ze doen me denken aan iemand, maar ik kan niet plaatsen van wie.
Ik zie ook dat de rest van de wondjes, op mijn benen en armen geheeld zijn. Blijkbaar waren die niet zo diep als die op mijn hand.
Ik moet hier weg. Ik moet mijn neef waarschuwen voor de oorlog waar de maangodin mij over heeft verteld.
Ik sla de dekens van me af en sta op. Bijna val ik in elkaar, maar ik kan me nog net opvangen aan de rand van het bed. Schijnbaar heb ik hier een tijdje gelegen, aangezien het voelt alsof ik net leer lopen. Langzaam schuifel ik naar de deur. Ik druk de deurklink naar beneden en merk dat de deur gewoon open is. Word ik hier dus niet gevangen genomen? Of is dit een val? Er gaat van alles door me heen, waardoor ik niet merk dat mijn verband blijft haken aan de deurklink.
Ik probeer er aan te trekken, maar dat is het domste wat ik kon doen. Het verband scheurt, en ik val naar achter. Mijn val word opgevangen door mijn hand, waardoor de hechtingen opensnijden. Ik hoor mezelf een gil geven van de pijn.
Het bloed druipt van mijn hand op de vloer. Het duurt een seconde voordat ik besef wat er gebeurd. Ik sta op en probeer te rennen naar de deur. Wat niet erg snel gaat, aangezien mijn benen niet mee werken.
Ik wil net de deur dicht doen, maar er komt een vampier er tussen staan. Hij kijkt me aan met bloedrode ogen. En grinnikt wanneer hij mijn bange gezicht ziet.
Ik kijk hem in zijn ogen aan en doe zachtjes een paar stappen naar achter. Ik zie dat hij zijn ogen sluit en de geur van mijn bloed in zich opneemt. Wanneer hij dat doet pak ik snel de stoel die achter mij stond en houd hem voor me.
"Die stoel gaat je leven echt niet redden hoor meisje," zegt een vampier terwijl hij een gemene grijns tevoorschijn tovert.
"D-dat zien we nog wel," probeer ik krachtig over te komen, maar mijn stem trilt te erg. Ik ben zwak dus ik kan niet in mijn wolf vorm veranderen. Ik heb geen kans. Hij gaat me vermoorden.
Ik hoor hem grinniken en opeens staat hij naast me. Van schrik spring ik achteruit, waardoor ik op het bed beland.
"Zie je? De stoel helpt nikssss," fluistert hij in mijn oor. Ik wil vechten, maar ik voel me zo zwak en machteloos.
Ik probeer hem te schoppen, maar hij komt op me zitten en houd mijn benen bij elkaar met zijn knieën. Hij komt dichterbij, en ik heb het gevoel alsof ik moet overgeven.
"Ga van me af!" Roep ik bijna huilend. Hij grinnikt, omdat hij weet dat ik geen kant op kan en pakt mijn hand. En net wanneer hij zijn tanden erin zet hoor ik iemand roepen.
"Ga verdomme van haar af!" Hoor ik een stem roepen, zijn stem kaatst tegen de muren en ik voel de macht ervan af komen. Ik voel dat de vampier bovenop mij verstijft.
"Wegwezen!" schreeuwt hij en ik voel zijn woede ervan af stromen. Hij komt met harde passen op ons af.
"M-maar i-," probeert de vampier tegen hem in te gaan.
"Niks maar. Wegwezen voordat ik je vermoord met mijn eigen handen!" Hij zegt het kalm, maar zijn ogen lijken vuur te spuwen.
"Ik krijg je nog wel," fluistert de vampier die me wou leegzuigen, waarnaar hij wegloopt. De prins kijkt alsof hij hem nu zou willen vermoorden, maar hij houd zich in en laat hem weglopen.
Hij komt op me aflopen en voordat ik het weet staat hij naast me en kijkt me aan. Zijn ogen zijn bloedrood, maar het lijkt niet te komen door mijn bloed, het is meer van de woede.
Ik zie dat hij mijn lichaam bekijkt. Opzoek naar vampierbeten. Maar wanner hij niks vind zie ik dat zijn ogen weer de mooie bruine kleur krijgen. Ik voel dat ik kippenvel op mijn armen krijg door zijn blik. En diep van binnen krijg ik het gevoel dat ik het eigenlijk wel fijn vind dat hij naar me kijkt.
Mijn adem versnelt wanneer hij zijn blik naar mijn hand laat gaan. Ik verwacht dat hij rode ogen krijgt, door zijn drang naar bloed. Maar er gebeurt niks.
"Ik zal je verband even vervangen," zegt hij met een lage stem, waardoor ik weer kippenvel op mijn armen krijg.
Hij tilt me op en van schrik gil ik. Maar ik relax als ik merk dat hij me naar het keukentje brengt. Ik lig in bruidstijl in zijn armen. En ik heb me nog nooit zo veilig gevoelt. Ik voel zelfs de pijn in mijn hand niet meer. Overal waar zijn handen me vasthebben voel ik allemaal kleine schokken. Maar het doet niet zeer. Het voelt fijn. Heel fijn.
Hij zet me voorzichtig neer op het aanrecht. En pakt vervolgens een rol verband uit het kastje boven me. Wanneer hij dat doet dringt zijn geur naar binnen, en besef ik me dat zijn geur, de geur is van de kleding die ik aanheb.
Ik voel dat ik verstijf. Blijkbaar valt het hem ook op, want hij stopt in zijn acties om verband te pakken en kijkt me aan.
"Wat is er?" Hoor ik zijn stem. Hij kijkt me nors aan, maar ik zie in zijn ogen dat hij stiekem toch bezorgt is.
Ik schraap mijn keel, en vraag: "Van wie zijn de kleren die ik aanheb?"
Ik zie dat zijn blik naar mijn lippen gaat wanneer ik praat, en daarna gaat zijn blik mijn lichaam af. Hij neemt alles in zich op, en ik zie dat zijn ogen veranderen van bruin, naar rood, en weer naar bruin. Ik voel dat ik rode wangen krijg, door de manier waarop hij mij aankijkt.
"Van mij," zegt hij met een lage hese stem. Terwijl hij zijn blik weer naar mijn ogen brengt. Hij pakt mijn hand voorzichtig en maakt het schoon, voordat hij er nieuw verband op doet.
Hij komt tegen over me staan, en doet vervolgens met een snelle beweging mijn benen uit elkaar en gaat er tussen staan. Ik voel dat het bloed naar mijn wangen stijgt. Nu hij zo dichtbij staat heb ik het gevoel alsof ik amper kan ademhalen.
Ik krijg weer allemaal prikkels op de plekken waar hij mijn hand aanraakt. Ik frons mijn wenkbrauwen. Hoe kan dit?
Geconcentreerd kijk ik toe hoe hij op mijn hand weer nieuw verband plaatst. Dan opeens komt er een vraag bij me binnen.
"Hoe heet je eigenlijk?" vraag ik hem, en ik zie dat hij verstijft. Verbaasd kijk hij op. Hij twijfelt even, maar kijkt me dan toch in me ogen aan.
"Zachary," antwoord hij bot, en gaat weer veder met het verband.
Wow. Heb ik iets verkeerds gezegd ofzo?
"Maar ik haat die naam, dus Zack," antwoord hij nog botter dan hij net deed.
"Oké, Zak." Ik proef de naam op mijn tong. De naam past goed bij hem, aangezien het lijkt op het woordje 'zak' en hij gedraagt zich nu als een zak, dus dat komt goed uit.
Ik voel hem verstijven tegen mijn benen aan. Hij gromt zachtjes, - ik dacht dat alleen weerwolven gromden? - en zegt dan op een norse toon:
"Zack."
Dit kan nog eens leuk worden. Ik voel mijn lippen zich omkrullen in een glimlach.
"Zak."
Blijkbaar besluit hij om zijn mond te houden, en gaat veder waar hij mee bezig was. Ik zie dat hij zijn kaken aanspant. Blijkbaar heeft hij een erg kort lontje, dat moet ik onthouden.
"Wat ben jij?" Vraagt hij naar een paar minuten, wanneer hij eindelijk klaar is met mijn hand.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Wat bedoel je?"
"Je hebt een zwarte vacht, zover ik weet hebben alleen mannen dat," zegt hij op een bespottelijke toon. Mijn overige hand vouwt zich om tot een vuist. Ik kijk hem geïrriteerd aan.
"Nou, ik ben bijzonder," zeg ik terwijl ik hem arrogant aankijk. Ik spring van het aanrecht af, maar ik was vergeten dat mijn benen nog steeds niet meewerken. Net voordat ik de grond raak word ik opgevangen door twee sterke armen.
"Pas op, prinsesje. We zouden toch niet willen dat je je hand weer openmaakt," fluistert hij op een bespottende toon in mijn oor.
Zak.
A/N
Nou, eindelijk is zijn naam bekend in het verhaal! Bij het volgende hoofdstuk zullen we even een plaatje erbij zetten van hoe hij eruit ziet.
Xoxo