Lena
Ik heb tot mijn verbazing redelijk goed geslapen en eerlijk gezegd heb ik niet eens door waarom. De klok toont aan dat het inmiddels bijna negen uur is en dan realiseer ik me de afspraak met Blake. In een uur moet dat wel lukken.
Ik neem even een douche en kijk dan in mijn kledingkast wat ik aan wil gaan doen, mijn outfit bestaat uit een zwart shirt, dat een apart model heeft, maar me op de één of andere manier wel redelijk goed staat, al zeg ik het zelf. Verder draag ik nog een skinny jeans, omdat het weer er buiten niet echt goed uit beloofd te zien. Mijn haren laat ik los hangen.
Blake zou me komen halen, dus hij kan er inmiddels elk moment zijn. Opeens hoor ik geklop op de deur en tot mijn verbazing is het Jake die voor de deur staat. Owjah, hij had in de brief gezegd dat hij me zou komen opzoeken als ik niet terug zou antwoorden. En dat meende hij nog ook.
'Jake, kunnen we een andere keer praten? Ik heb een afspraak met een vriendin.' lieg ik. Nu maar hopen dat Blake niet komt, maar hopen heeft dus blijkbaar geen zin. In een fractie van een seconde staat Blake bij ons en Jake kijkt hem verward aan. 'Is dit je vriendin?' vraagt hij sarcastisch.
'Nee, eh. Gewoon een vriend.' stotter ik.
'Een vriend?'
'Ja.'
'Oké. Vanavond verwacht ik je, we gaan uit eten.'
En voor ik zijn voorstel kan beantwoorden, is hij al weer uit mijn zicht verdwenen. 'Vervelende ex?' vraagt Blake plots, alsof het uit de lucht komt vallen.
'Nee, hij is geen ex. Gewoon een vriend, waar ik problemen mee heb en we moeten het nog soort van goedmaken en bespreken allemaal. Er is redelijk veel gebeurd.'
'Vind je hem leuk?' Het lijkt net een verhoring.
'Ik wil niet liegen, ja. Ik vind hem leuk, héél erg leuk. Tussen ons zal het helaas niet werken.'
'Oké dan maar..' In zijn stem is teleurstelling te horen, maar als hij het zo nodig moest vragen.
-
Inmiddels is de lucht al veel grijzer geworden en een regenbui kan elk moment onze ochtend verpesten. We lopen de starbucks in en uiteindelijk kies ik hetzelfde als Blake.
'Je bent zo mooi.' fluistert hij opeens tegen me en natuurlijk kan ik niet gewoon doen, maar ik moet zo nodig weer blozen en wegkijken.
--
'Dank je.' mompel ik wat verlegen. Op dat gebied ben ik echt een dichtklapper, ik kan nooit een compliment aanvaarden zonder erbij te blozen of wat dan ook. We hebben uiteindelijk nog gepraat over koetjes en kalfjes en als het tien voor twaalf is, besluit ik dan maar eens naar buiten te gaan.
Inmiddels is het hevig gaan regenen en is er geen ophouden meer aan. Ik ben na een minuut al doorweekt en even geniet ik van de regen. Blake kijkt me nogal verbaasd aan, maar ik negeer zijn blik en blijf in de regen staan.
-
Als ik uiteindelijk door heb wat voor gekke dingen ik dan ook aan het doen ben, besluit ik maar terug te gaan met Blake, want in ziek worden heb ik al helemaal geen zin.
Als we aankomen staat Jake bij de deur. Het zou toch pas vanavond zijn? Is het al avond? Wat? We zouden toch pas vanavond alles bespreken? I don't understand.
'Jake..' Weet ik nog net uit te brengen. Hij kijkt me verwachtingsvol aan, alsof hij wacht op een antwoord terwijl hij niets vroeg, dus ik ook geen antwoord kan geven. Wat een logica..
'Ik wil nu praten Lena.' zegt hij op een dreigende toon. Hij knikt naar Blake en geeft hem een ga-maar-weg-laat-ons-even-alleen-blik. Blake loopt teleurgesteld weg en we lopen mijn kamer in. Ik merk dat Jake de ruimte in zich opneemt en ook alles gewoon van top tot teen aan het bekijken is. Van de vloer, naar het bed, naar de badkamer, naar kleine details zoals: lampjes en schilderijen. Alles.
Waarover wil hij praten? Waarom doet hij zo raar, zo vreemd en rustig? Is er iets gebeurd ofzo?
---
Spannend zeg! I hope you like it. :) xoxo