Jake
Waarom moest het weer Lena zijn die me zag? Uitgerekend Lena? Ik kan mezelf soms echt haten. Ik ben Rose, het meisje van de club tegengekomen op straat en toen hebben we nummers uitgewisseld. Vandaag hadden we afgesproken om even wat te praten en ja, ik weet dat het gewoon één nacht was en ik niets meer met haar zou doen, maar ik wou gewoon even met haar afspreken.
Ik weet dat het echt dom van me was, maar ik kon toch ook niet voorspellen dat Lena daar zou zijn? Een traan zoekt zijn uitweg en rolt over mijn wang, alsof mijn gevoelens opeens worden uitgedrukt in tranen. Zo lijkt het, maar dat is toch ook meestal zo? Als je verdrietig bent, dan huil je en dat betekend dat je verdrietig bent en huilt omdat het je gevoelens zijn, toch? Ik snap de uitleg die ik (probeerde) uit te leggen amper, maar wat boeit dat me ook nog. Alhoewel ik ook gewoon op mijn lip bijt, om mijn tranen tegen te houden en niet in huilen uit te barsten is het dus aardig mislukt en dan heb ik het over mijn poging om mijn tranen tegen te houden.
Het enige wat ik op dit moment kan doen, is denken aan Lena hoe kut ze zich wel niet zou voelen. Zelf zou ik ook gewoon zo reageren als ik haar was.
Ik plof neer op mijn bed en haal mijn handen door mijn haar, gevolgd door tranen die elk een uitweg zoeken en vervolgens op mijn bed vallen.
Nog nooit heb ik gehuild om een meisje. Ik heb serieus nog nooit iets 'echt' gevoeld voor een meisje. Het bleef alleen bij 'wilde' nachten en gewoon een paar afspraakjes, maar verder dan dat is het nooit gekomen. Lena is duidelijk iemand die belangrijk voor me is en dat is ze ook gewoon. Ik ben verliefd op haar geworden zonder dat ik het zelf überhaupt wist. Dit noemt men dan ook liefde. Yeah right! Liefde? Dat was toch altijd mooi? Voor mij lijkt het meer op 'in het begin ben je gelukkig en dan eindigt het met verdriet' relatie. Daarom ben ik ook niet zo cliché. Ik ben gewoon bang om zo gekwetst te worden, maar ik doe het gewoon zelf, ik bedoel dan wel mensen kwetsen. Waarom zou ik zelf niet willen gekwetst worden als ik het zelf doe bij andere? Volgens mij heb ik het verkloot en kan ik nu echt wel gaan oprotten als je 't mij vraagt. Ik heb alles letterlijk verpest en nu moet ik haar vergeten. I can't. I never can't.
Als de tranen uiteindelijk weten op te houden, kijk ik op de klok dat aantoont dat het iets over vijf uur is. Moet ik haar een bericht sturen? Moet ik me verontschuldigen? Zal ik haar zeggen dat ik van haar hou? En dat is letterlijk het enige wat in mijn gedachten dwaalt. Mijn gedachten zeggen dat ik het moet doen en mijn hart zegt het tegenovergestelde. Ik heb geen idee wat ik met mezelf moet doen. Uiteindelijk besluit ik haar toch een bericht te sturen.
*Hey, ik weet dat je me echt haat en je me een klootzak vindt, maar ik wil een paar dingen zeggen. In een korte tijd ben je redelijk belangrijk voor me geworden en eigenlijk kan ik alleen maar aan je denken. I know, ik heb je echt gekwetst en je dingen laten denken en vervolgens heb ik je laten denken dat ik van je hou, wat ik doe. Ik hou van je Lena. Door te zeggen dat we elkaar beter niet meer zouden zien, heb ik je gekwetst en waarschijnlijk wil je me niet eens meer zien of whatever dan ook. Ik wil even zeggen dat ik je niet kwijt wil en door dit stomme gedoe, wil ik onze vriendschap ook niet op het spel zetten. Als je nog wel vrienden wil blijven, want ik weet in ieder geval dat je me haat en ik toch geen kans bij je maak. Ik geloof dat ik verliefd op je ben geworden en mijn gevoelens zijn te sterk om tegen te gaan vechten. Omg Lena, wat doe je toch met me? Nog nooit ben ik zo gek geworden door een meisje. Ik ben serieus nog nooit verliefd geworden en nu, denk ik dat ik wel verliefd ben. Niet op Rose, het meisje uit het park, maar op jou! Lena, ik hou van je! Laten we gewoon vrienden blijven en niets meer dan dat. Je bent een geweldige vriendin en inmiddels ben je een stukje van mijn hart geworden. En als jij niet bij me bent, voelt het aan alsof dat kleine stukje uit mijn hard opeens weg is. En geloof me, dat doet me werkelijk echt heel veel pijn. Gelijk een deel van mijn hart is weg en dan voel ik me zo...gekwetst. Laat alsjeblieft iets van je horen en ik weet inmiddels al waar je verblijft. Dus als je niet terug antwoord dan kan je me verwachten aan je deur. Dan zal ik alles zeggen, wat ik nu heb gezegd. En de hele ontmoeting met het meisje Rose, was een groot misverstand en dat heb ik nu inmiddels ook al door. Ik hoop dat je me begrijpt en Rose is niets meer of minder dan een vriendin. Ik kan je niet loslaten, ik kan je niet vergeten. Wat anderen ook van me denken, wat Christian en Luke ook van me vinden, of ik nu een softie ben of niet, ik zal je laten inzien dat ik echt van je hou! Liefs, Jake. X*
(Btw, zo ontroerend dit :/)
Lena (Nu is het de pov van Lena!)
Ik ga op de vensterbank zitten en kijk naar de stad. Het drukke verkeer, de heldere lucht en het felle zonlicht. Het zonlicht is zo ontzettend fel, maar ik wen er wel snel aan. Inmiddels heb ik de hele tijd aan Jake lopen denken en voor wat hij gedaan heeft, kan ik absoluut niet meer met hem praten. Ik geloof dat hij me zo gekwetst heeft, dat ik hem gewoon niet meer onder ogen wil komen. Ik besluit mijn outfit te veranderen in een wit topje en een joggingbroek, zodat ik me gewoon lekker comfortabel voel.
Ik ben trouwens echt een gevoelig iemand en dingen laten me niet snel los. Ik blijf erg vaak in het verleden hangen en geloof me, na een jaar kan ik nog precies de datum en het uur zeggen dat alles gebeurde. Het meisje, Jake en gewoon alles.
Opeens flikkert mijn mobiel als teken dat ik een bericht heb. Ik kijk op en zie een nieuw bericht van Jake. Mijn gedachten zeggen dat ik het gewoon moet lezen en dat besluit ik dus ook te doen.
-
Tranen vullen mijn ogen als ik klaar ben met het lezen van de brief. Ik ben zoals ik al zei héél gevoel op dat soort gebieden en ik kan het even niet laten om mijn emoties de vrije loop te laten gaan. Houd hij echt van me? Is alles wat hij me verteld in deze brief wel waar? Is dit gewoon een smoes om het te verzoenen?
Ik kan geen antwoord geven op de vele vragen die op dit moment door mijn hoofd dwalen en ik besluit om even een kop thee te gaan halen en gewoon op bed te liggen. Antwoorden doe ik wel later, ik ben nu echt niet in staat om iets terug te typen.
Met een beteuterd gezicht loop ik naar beneden waar de man op de bank een boek leest. Hebben mensen met een B&B eigenlijk wel rust? Het is toch meestal té druk om te kunnen lezen? En dan nog op zo'n gemak, ik bedoel maar, als ik een B&B zou hebben dan zou ik nog niet eens een minuut vrij hebben. Hier denken ze daar heel anders over blijkbaar.
De vrouw is bezig met allerlei dingen in de keuken, ze bakt koekjes en maakt fruitsap en dan zit er ook nog een lekkere taart naar me te glimlachen.
'Weet je misschien nog een leuk recept?' vraagt de vrouw opeens, waardoor mijn dromerige gedachten over mij en de taart onderbroken worden. Ik geef een gebaar als ik-weet-het-niet, of ja daar moet het tenminste op gaan lijken.
--
Opeens staat de jongen die ik inmiddels al had ontmoet voor mijn neus en even schrik ik. Ik heb ook echt altijd zo'n domme reactie als ik bij jongens ben.
'Jij weer.' mompel ik al lachend. Zodat ik niet onzeker overkom.
'Haha, jij weer. Waarom ben je hier eigenlijk? Je lijkt nog zo jong.'
'Problems, jij lijkt ook erg jong hoor.' zeg ik even alsof ik me beledigd voel door het feit dat hij me 'jong' noemt. Ik ben iemand die liever ouder overkomt. Niet veel ouder, maar gewoon zoals als je zestien bent, je achttien lijkt. Zo bedoel ik het.
'Nah, gewoon. Ouders zijn op zakenreis en ik ben hier tijdelijk voor mijn examenjaar. Zullen we anders een keer afspreken? Buiten de B&B dan, want ja. Morgenochtend om tien uur in de Starbucks misschien?' Stelt hij opeens voor.
Ik knik instemmend en loop naar boven met de kop thee die ik ook had gezet. Het lijkt me best een leuke jongen en hij is echt aardig tegen me. Er zit wel een klik tussen ons, dus ik zou hem wel beter willen leren kennen. Dat wil niet zeggen dat ik Jake gelijk vergeten ben, integendeel ik ben hem helemaal niet vergeten. Hij ging toch ook met die ene Rose? Ook al zei hij dat het voor hem niets betekende..
---
Yeahh, ik ben alweer klaar met mijn 19e hoofdstuk en ik wil er echt iets leuks van gaan maken. Mijn inspiratie is nog lang niet op, dus het zal vast een lang verhaal worden, maar hoe langer, hoe leuker toch? Ik hoop dat je het leuk vindt! :) x