Βρισκόμουν στους δρόμους μαζί με την Alice ρίχνοντας τα πράγματα των περαστικών τα οποία κρατούσαν: καφέδες, νερό, κινητά, τσάντες κλπ. Και αφού τα έριχνε τρέχαμε όσο πιο μακρυά μπορούσαμε για να μην μπλέξουμε. Ήταν ο τρόπος διασκέδασης της.
Ομολογώ ότι μου είχε λείψει να ζω επικίνδυνα όπως ηταν ίδια η ζωή της. Είχα περάσει μια βδομάδα κλεισμένος στο σπίτι με γαστρεντερίτιδα μετά από εκείνο τον απρόβλεπτο γυρισμό μέσα στην βροχή. Μετά πως ξανά συναντηθήκαμε; Μην ρωτάτε, τηλεπάθεια.
Έχω παρατηρήσει πως από τότε που συνάντησα το μαυροφορεμένο κορίτσι σε εκείνο το meet up της Νότια Κορέας που είχαμε, ο κόσμος μου έχει αλλάξει. Με έχει αλλάξει και όταν αλλάζουμε εμείς αλλάζουν και οι γύρω μας... Οι σχέσεις μου με τους υπόλοιπους Bts ζωντάνεψαν.
Μετά από κάποια ώρα το παιχνίδι της έλαβε την λήξη του και προχωρήσαμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι. Μέχρι να νυχτώσει είχαμε διανύσει αρκετά χιλιόμετρα αλλά όχι σιωπηλοί. Για πρώτη φορά συζητούσαμε για πολλά θέματα. Για πρώτη φορά είδα τον εαυτό της να αφήνετε και να δείχνει το πόσο όμορφη ήταν η χαρούμενη πλευρά της. Το άκουσμα του γέλιο της ήταν τόσο χαριτωμένο που το συναίσθημα αγάπης με είχε κατακλύσει ολόκληρο... Φαινόταν ότι είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη της έτσι όπως είχε κερδίσει και εκείνη την δικιά μου.
Αφού βγήκαμε από την πιτσαρία οπού είχαμε καθίσαμε να φάμε, περπατήσαμε άλλα 15 λεπτά για να πάμε στον σιδηροδρομικό σταθμό.
Όταν άνοιξα την είσοδο, επιτρέποντας να περάσει πρώτη, αποφάσισα να την ρωτήσω για τον σημερινό μας προορισμό μας.
S:"Που θα με πας πάλι;"Την ρώτησα έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο. Εκείνη γέλασε.
Α:"Θα έπρεπε να γνωρίζεις ήδη την απάντηση." Έμεινα λίγο σκεφτικός.
S:"Α ναι σωστά!"Αναφώνησα περίφημα. "Θα μάθω όταν έρθει η ώρα."
Δεν είπαμε τίποτα παραπάνω και συντονιστήκαμε να βρούμε την σωστή αποβάθρα με το σωστό τρένο για την επιθυμητή της αναχώρηση. Μόλις την βρήκε, την παρακάλεσα να πληρώσω εγώ το εισιτήριο. Αφού μετά από μια μικρή διαμάχη με το θέμα των χρημάτων, την έπεισα και μπήκαμε στο τρένο. Κατευθηνθήκαμε εκεί όπου δεν υπήρχε κόσμος. Αφού καθίσαμε έχοντας τον έναν απέναντι τον άλλον, την κοίταξα για μερικά λεπτά. Κοιτούσε με θαυμασμό έξω από το παράθυρο τον ήλιο που έδυε και χανόταν σιγά σιγά πίσω από τα δέντρα. Η ορθή στάση του σώματος της, τα λυτά και μακρυά μαύρα μαλλιά της τα οποία ήταν τοποθετημένα πίσω από τους ώμους της και έναν αφηρημένο βλέμμα να κοιτάζει έξω από το παράθυρο ενώ οι απαλές αποχρώσεις των προσμίξεων του ουρανού να αντανακλούν το λευκό πρόσωπο της δημιουργούσαν έναν πινάκα ζωγραφικής. Βρισκόμουν σε δίλημμα: ποιο θέαμα ήταν το ωραιότερο να θαυμάσεις; Τον ήλιο να δύει αφήνοντας πίσω του σύννεφα να απορροφούν τα απαλά χρώματα του ή το κορίτσι που κοιτάζει από έξω με μια εξαιρετικά υπέροχη διάθεση να κατακλύζει το σώμα της;
S:"Σήμερα..." Είπα επειδή τα συναισθήματα με έπνιγαν όταν περιεργάζομαι την ομορφιά της. Εκείνην γύρισε αργά και με κοίταξε περιμένοντας να ολοκληρώσω. "Μου άρεσε... που... ξέρεις... που μιλήσαμε και γενικά περάσαμε τόσο υπέροχα." Χαμογέλασε στοργικά.
Α:"Όντως ήταν πολύ ωραία σήμερα." Μου απάντησε έχοντας ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα απαλά κόκκινα χείλη της και ξανά κοίταξε τον ουρανό.
Το τρένο ξεκίνησε. Δεν ξανά ανταλλάξαμε κουβέντα. Είχαμε εξαντληθεί μετά από τόσο περπάτημα αλλά και όμως αντέχαμε για ακόμα μια περιπέτεια. Καθ'όλη την διαδρομή δεν κοίταζε κανένας μας έξω από το παράθυρο, μονάχα ο ένας τον άλλον... μέσα στα μάτια. Ανέκφραστοι, κρύβοντας τα συναισθήματα που προκαλούσε ο ένας στον άλλον και απλά τα επεξεργάζαμε και τα αναλύαμε - μέχρι αηδίας. Γιατί αυτό μάθαμε να κάνουμε... να προσποιούμαστε και να χάνουμε την ουσία.
Μετά από 1 ώρα, είχαμε φτάσει στο προορισμό μας. Πήραμε τα πράγματα μας και αποβιβαστήκαμε. Βγήκαμε από τον σιδηροδρομικό σταθμό και ακολουθήσαμε έναν άδειο και σκοτεινό χωματόδρομο. Είχαμε ξανά βυθιστεί στην σιωπή και μόνο ο ήχος του αέρα την έσπαγε χτυπώντας με δύναμη τα φύλλα των δέντρων. Λίγα λεπτά περπάτημα ακόμα και είχαμε φτάσει έξω από ένα παλιό εργοστάσιο. Πλησιάσαμε τα σίδερα που το περιτριγύριζαν. Κοιτούσαμε το κτίριο σαν χαμένοι ώσπου γύρισα και κοίταξα την Alice. Με την βοήθεια των δύο κολόνων που διέθεταν φωτισμό διέκρινα να χαμογελάει σατανικά.
S:"Θα μπλέξουμε." Της είπα προσπαθώντας να την σταματήσω καθώς σκαρφάλωνε τα σίδερα παραβιάζοντας την πινακίδα που έλεγε: "Keep out."
A:"Νόμιζα ότι ήσουν σαν εμένα.." Είπε από την άλλη πλευρά, ακουμπώντας το κεφάλι της πάνω στα παγωμένα γκρίζα σίδερα. Με κοίταξε μέσα στα μάτια απογοητευμένη και έπειτα χάθηκε μέσα στο σκοτάδι. Με προβλημάτισε η απάντηση της... αλλά ήταν τόσο γνωστή.
Πέρασαν 7 λεπτά και η άσπρη, αδύνατη φιγούρα της δεν φάνηκε ακόμα. Άραγε τι σκαρώνει πάλι;
Πήρα την απόφαση να μπω μέσα και να την αναζητήσω ώσπου άκουσα βήματα να κατευθύνονται προς το μέρος μου.
Α:"Τρέχα!" Φώναξε λαχανιασμένα, πηδώντας με ευκολία τον σιδερένιο φράχτη, πιάνοντας με από το χέρι. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χωρίς να έχουμε απομακρυνθεί πολύ, το παλιό και σκοτεινό εργοστάσιο φωτίστηκε από μια μεγάλη έκρηξη, ρίχνοντας μας κάτω στον χωματόδρομο. Γελούσαμε και οι δύο, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Εκείνη γελούσε επειδή την ευχαριστούσε αυτό που προκάλεσε και εγώ γελούσα γιατί μ άρεσε να την ακούω να γελάει.
Τόσο διαφορετικοί μα και τόσο ίδιοι...
Α:"Σε παραδέχομαι!" Γύρισε μπρούμυτα για να με κοιτάξει.
S:"Γιατί;" Παρέμεινα ξαπλωμένος στο έδαφος κοιτάζοντας την.
Α:"Ρίσκαρες... με ακολούθησες και δεν με άφησες να κάνω πράγματα μόνη μου. Πράγματα επικίνδυνα. Πράγματα που σε τρόμαζαν μόνο με την σκέψη..."Με πλησίασε πιο κοντά και εγώ ανασηκώθηκα λίγο για να πλησιάσω το πρόσωπο μου στο δικό της. Δεν είπαμε τίποτα άλλο, απλά κοιταζόμασταν βαθιά μέσα στα μάτια έχοντας την φωτιά να αναφλέγεται μπροστά μας και να πετάει σπίθες. Σκέψεις δεν υπήρχαν μονάχα οι ψίθυροι της καρδίας: Φίλησε την. Υπακούοντας την, μηδένισα τις αποστάσεις μου με την Alice και κλείνοντας τα μάτια μας, τα χείλη μας ενώθηκαν. Αυθόρμητα έβαλα το χέρι μου πίσω στο σβέρκο της και μετά μέσα στα μαύρα μαλλιά της. Τα χείλη μας κινούνταν πάνω κάτω με αργό ρυθμό. Όλα είχαν χαθεί γύρω μου...
Ώσπου οι σειρήνες της πυροσβεστικής αντιλάλησαν στους δρόμους κατευθύνοντας προς εμάς. Το φιλί σπάστηκε και φύγαμε τρέχοντας πίσω στον σιδηροδρομικό σταθμό...
Ήξερα ότι τώρα θα με περίμενε ένα τέλος που θα με πλήγωνε...