I don't know what hurts more.. ang mawalan ng taong mahalaga sayo ng di mo inaasahan o mawalan ng taong mahalaga sayo nang inaasahan mo na.. Paano kung both? Kakayin mo ba?
Pakisabi kay Reid, alagaan tong organ ko ha! :D
Harry
Nagulat ako sa nabasa ko. Agad na hinanap ng mata ko si Harry para pigilan sya sa binabalak nya pero..
"Harry wa---"
Nasagasaan sya ng truck. Kitang-kita ko kung paano tumilapon sa ere ang katawan ng bestfriend ko. Ang katawan ng taong laging nandyan para sa akin. Ang taong kayang isakripisyo ang lahat para sa kaibigan nya.
Pakiramdam ko huminto lahat. Nawala ang bawat ingay sa lugar. Wala akong ibang makita kundi ang duguang mukha ni Harry.
Hindi ako makagalaw, pakiramdam ko ay napako ako sa kinatatayuan ko. Nanghina ang mga tuhod ko na parang pag ginalaw ko ang mga ito ay di nila kakayanin at matutumba ako.
Hindi ako makahinga. Para bang may sumasakal sa akin. Gusto kong sumigaw pero walang boses na lumalabas. Nanginginig ang buo kong katawan na para bang binuhusan ako ng isang baldeng tubig na punong-puno ng yelo.
"Halaaa, yung lalaki nasagasaan! Tulungan natin!" Sigaw ng isang babae na di ko kilala. Dun ko lang narealize ang lahat ng mga nangyari. Para bang nawala ako saglit sa mundo at kung hindi sumigaw yung babae sa likod ko ay hindi ako makakabalik.
Tumakbo ako agad sa gitna ng daan kung saan nakahandusay ang duguang katawan ni Harry. Lumapit ako at lumuhod sa tabi nya.
"Tumawag kayo ng ambulansya!" Nanginginig ang boses ko.
"Harry.. Harry.." pinikit ko ang mga mata ko habang hawak ang mga kamay nya.
I tried to convince myself that this is just a dream, a nightmare. Hindi totoo toh diba? Hindi totoo toh? Bangungot lang to diba? Magigising din ako!
"Miss, excuse me. " napilitan akong imulat ang aking mga mata nung may tumapik sa likod ko. Paglingon ko ay mga medic. Mas lalo akong nanginig. All of these are true.
Pagdating namin sa hospital ay diniretso agad si Harry sa Emergency Room. Hindi ko alam ang gagawin. My whole body is numb and shaking.
"Hija.." biglang dumating ang tatay ni Harry. His voice is shaking as well.
"Tito.." niyakap ko sya. "Tito, i don't know how.. I'm sorry."
"What happened? Paano.. Paano.." he let out a series of uncontrollable sobs. It broke my heart. Ngayon ko lang nakitang ganito si Tito.
"My son.. my son.." biglang dumating ang Mama ni Harry.
"Tita.." lumapit ako sakanya para yakapin sya pero hindi yakap ang nakuha ko.
"Hon! Why did you do that?" Sigaw ni Tito.
Kundi sampal.
"Ikaw! Ano bang meron sayo ha? Are you cursed or something? Bakit lahat ng napapalapit sayo namamatay o di kaya napapahamak? Sinumpa ka ba? Sinumpa ka!" Sigaw ni Tita sa akin habang hinahampas hampas ako ng bag nya.
Hindi ako umilag o gumanti, hindi ko sinangga o sinubukang pigilan sya. Tinanggap ko lahat. Tinanggap ko ang sakit, physically and emotionally. Siguro 1/4 ng brain ko was trying to convince me na hindi totoo ang sinasabi nya. Pero almost the whole part of me thinks.. "What if? What if tama nga sya?"
"Tama na! Hon!" Pagpigil ni Tito. "Hindi tama na isisi mo sakanya ang aksidenteng nangyari!"
"Kasalanan nya toh! She's cursed. A murderer! Dapat ikaw nalang ang namatay!" Another hampas. And another. And another.
Tumama ang zipper ng bag sa mukha ko and i suddenly tasted my blood. Nasugatan ang labi ko pero wala akong maramdamang sakit o hapdi physically. Kung tutuusin wala lang to sa nararamdaman ko ngayon emotionally.
Hindi ba't nakakatawa kung ilang beses ko na naririnig ang mga salitang "malas ka" "you're a murderer" "dapat ikaw nalang ang namatay"
Parang ang mga salitang yan ay nakakabit na sa pangalan at pagkatao ko.
"Oh my, Jayla.. Jayla.. It's better if you go home muna. I'm so sorry" Tito apologized pero tumango lang ako sabay punas ng dugo sa labi ko. Tiningnan ko si Tita pero umiwas sya ng tingin habang umiiyak.
Hindi ko alam na umiiyak nadin pala ako kanina pa. Para bang may sarili ng buhay ang mga mata ko at bigla bigla nalang nagpapakawala ng mga luha ng di ko nalalaman.
Naglakad ako palabas sa hospital ng wala sa matinong pag-iisip. Gusto kong magpasagasa sa humaharurot na sasakyan, baka sakaling matapos na toh. Gusto kong pumunta sa malayong lugar at takasan ang lahat ng toh. Gusto kong maligaw at iuntog ang ulo ko sa pader nang magka amnesia at makalimutan kung saan ako ng galing at ang lahat ng mga nangyari sa lugar na yun..
Pero hindi. Hindi ko kaya. Kahit masakit. Kahit mahirap. Ayoko paring iwan si Reid.
Oo, ang bobo ko. Ang tanga tanga ko! Si REID NA NAMAN! Puro ka Reid! Reid! Reid! Paano naman si Harry? Hindi ba sya mahalaga sayo at okay lang na iwan mo sya? Eh si Jayla? Hindi ka ba naaawa sa sarili mo!
Ewan ko kung ano ang pumasok sa isip ko't umuwi ako sa bahay. Pagdating ko dun ay bukas ang ilaw pero wala si Mommy. Agad akong umakyat sa kwarto ko at humiga sa kama at dun.. dun ko nilabas ang lahat ng sakit.
Niyakap ko ang mga tuhod ko at tinago ang mukha ko dito. I cried, sobbed and screamed.
"Bakit? Bakit nangyari ang lahat ng toh sa akin?! Ano bang kasalanan ko! Bat ako? May nagawa ba akong mali? May nagawa ba akong hindi dapat? Bat lahat ng mahalaga sakin nawawala! Sinumpa ba ako?" Sumigaw ako. Sinigaw ko ang lahat lahat sa ere.
Maya't maya pa ay biglang may pumasok sa kwarto.
"I'm so sorry.." Niyakap ako ni Mommy.
"I'm so sorry baby for not being there for you when you needed me. I'm so sorry naging makasarili ako." She cried with me.
"I love you.. I'm so sorry please.. i know i can't fix you anymore but please, let me help you heal. Anak.." hinigpitan nya ang pagkayap nya sa akin.
Wala akong ibang ginawa kundi yakapin din sya. Ng mahigpit na mahigpit.
"Mommy.. Mommy.." i sobbed. Walang ibang salita na lumabas sa bibig ko kundi "mommy". Para bang bumalik ako sa pagkabata. Wala akong ibang maalalang salita sa mga oras na yun.
"Shhhh...." hinaplos nya ang mga buhok ko like she always did when i was young.
"Sana'y di magmaliw ang dati kong araw. Nang munti pang bata sa piling ni nanay. Nais kong maulit ang awit ni inang mahal
Awit ng pag-ibig habang ako'y nasa duyan" kinantahan nya ako. Yung kantang lagi nyang kinakanta sa amin ni Zayna dati para makatulog kami.
"Sana'y di magmaliw ang dati kong araw. Nang munti pang bata sa piling ni nanay. Nais kong maulit ang awit ni inang mahal.. Awit ng pag-ibig habang ako'y nasa duyan" bumalik ang lahat ng masasayang alaala ng aking pagkabata.
"Ate Jaylaaaa, punta tayo dun sa seashore!"
"Mamaya na, magagalit si mommy."
"Sige na ate jaylaaa!"
"Aish, hindi nga pwede."
"Ay sige na Jayla, samahan mo na yang kapatid mo pero wag kayong lalayo ah?"
"Sige po.."
"Yeheyy! Tara!"
"Ate Jaylaaaa, ang cute nung turtle oh."
"Hala oo nga noh. Ang cute."
"Parang nawawala sya. Halika tulungan natin syang makabalik sa dagat."
May isang pagong, siya ay nakatira sa dagat.
Pansin mo ba ang kanyang likod? Yan ay napakabigat.
Siya ay nahulog sa isang butas dahol naging kampante sya.
Siya'y dinala sa pamamagitan ng alon, buhay nya ay napuno ng sakuna.
Hanapin ninyo ang maliit na pagong na nawala sa dagat,
Siya ay ang nilalang walang sinuman ay nais na maging.
Sya ay nawawala at sa karagatan ay malayo.
Sinubukang makabalik sa dagat pero hindi sya nagtagumpay.
Nasaktan lang sya't napagod.
Ang isang dating makinis, ay ngayon ng isang sugatang talukab
May pag asa pa ba kaya syang manalo sa paliksahang ito?
Kawawang maliit at mahinang pagong na napalayo sa dagat.
Nawawala at mawawala dahil hindi sya makakita,
Ginawa nya ang lahat para makahingi ng tulong.
Ngunit lumipas ang taon at syay naiwang mag-isa.
Kaya ang pagong ay nagpasya na gumapang ulit,
Masyadong mabagal at hindi niya nalalaman kung paano.
Ang kanyang sugat ay hindi magagamot ng kung sino
Kahit na subukan ay hindi nya kayang lumayo
Paghihirap araw at gabi, syay nanghina sa matinding sakit.
Nawala ang lahat ng bagay na siyang pinangarap na sa lalong madaling panahon na gusto niya maging malaya.
Siya ay naiwan at hindi makita sa karagatan ng paghihirap.
Kawawang pagong, ramdam na ramdam ko sya.
Para bang bawat paghihirap nya ay paghihirap ko.
Di kaya't ako ang pagong sa kwento?
At tulad nya'y nawawala din ako?