Casie's P.O.V
Two days passed and by now, we are really confused on what is happening right now. After ng incident sa Arena, hindi na namin nakita sina Jed and Raxelle. Nalibot na namin ang buong Enchanted kahahanap sa kanila pero wala kaming napala. Sana lang ay magkasama sila dahil alalang-alala na kami sa kanila. On the other side, nagulat kami sa nalaman namin about Ro's condition. She has emotional disorder. Ang sabi ng Healer, based on her experiments and observation, Ro can't able to control her emotions accordingly. Kumbaga, she can't think straight once naapektuhan na ng emotions niya ang pag-iisip niya kaya paiba-iba ang mood and behavior niya.
What happened on the Arena made her suffering severe. Heart break and disappointments probably the causes. By now, nakadetain ngayon si Ro sa Psychological Infirmary. Sabi ng Healer, week lang daw ang itatagal ng medication ni Ro kaya huwag na daw kaming mag-alala.
"Wala pa bang balita?" He asked again. For the nth times, kanina pa niya yang itinatanong.
"Wala pa daw Mackie."- Lei
"Ano ba naman tong nangyayari sa atin. Kung kelan malapit na ang misyon saka tayo nagkakaganto."- Renz
"Ano ng gagawin natin?"- Maddison
"Stand by na lang muna if meron ng balita about Jed and Raxelle. Sana lang ay mahanap na agad sila."- August
"Magkasama kaya sila?"- Renz
"Sana lang ay oo para mapanatag tayo."- August
"Tssssk." His face, mukhang ayaw niya ng ideyang yun.
Wala kaming nagawa kundi ang manatili dito sa room at manahimik sa kanya-kanyang pwesto. Hindi na namin alam ang gagawin.
Hey. Napakahalaga talaga sayo ni Raxelle ano? Two days ka ng balisa at aligagang-aligaga. Nadala ka na siguro nung nawala siya noon. In your case, mukhang hindi mo kaya kung mawawala siya ulit. It only proved how much you love her. And it's really different on the way you loved me before. How lucky she is. :) ---> :(
---
Raxelle's P.O.V
Dalawang araw...Dalawang araw na kaming palakad-lakad. Kung san-san na kami dinala ng aming mga paa.
"Raxelle, san ba tayo pupunta?" Tanong niya sa akin. Hindi ko alam kung bakit niya ako sinusundan. sinabi ko na sa kanya na iwan na niya ako at bumalik na siya sa Enchanted pero hindi niya ako sinunod.
"Hindi ko alam Jed. Pero parang may gustong puntahan ang mga paa ko. Parang may sarili silang buhay."
"Magpahinga na muna tayo. Kanina pa tayo naglalakad ee." At dahil medyo napapagod na rin ako.
"Sige. Pahinga na muna tayo"
Mauupo na sana kami sa ilalim.ng punong nadaanan namin ng may mapansin ako sa hindi kalayuan.
"Sandali lang Jed. Parang may ilog duon oh." Sabay turo ko sa kanya ng lugar.
"Oo nga no. Duon na lang tayo magpahinga. Baka may mga isda din duon na pwedeng kainin."
Agad kaming tumakbo ni Jed papunta sa ilog at laking pasalamat namin dahil maraming isda dito.
"Diyan ka lang Raxelle. Ako na ang bahalang manghuli ng isda." Ngumiti muna siya sa akin bago lumusong sa ilog. Jed...
Napahawak ako sa tapat ng puso ko. Bakit ambilis na naman ng tibok mo? Sabihin mo nga sa akin kung bakit? Nalilito na ako. Kada na lang makakasama ko si Jed para akong hinahapo. Para na akong may sakit sa puso. Nakakalito.
Matapos niyang makahuli ng limang piraso ng isda, ginamit niya ang kapangyarihan niya para lutuin ito. Kukuha na sana ako ng isda para kumain pero pinigilan niya ako dahil matinik daw ito at ipaghihimay na lamang niya ako.
"Salamat." Sabi ko na lang ng maibigay niya ito sa akin.
Habang kumakain kami, hindi ko maiwasang mapagmasdan ang paligid. Para kasing nanggaling na ako dito. Yung pakiramdam ko dito sa ilog, kakaiba.
"Alam mo Jed, familiar sa akin itong ilog na to. Para bang nakapunta na ako dito."
"Pano mo nasabi?"
"Hindi ko alam ee. Para bang ang laki ng part nito sa buhay ko. Ewan ko. Ang gulo ee." Hinintay ko siya nung magrespond sa sinabi ko pero tahimik lang siya. Tahimik lang na nakatingin sa ilog. "May problema ba Jed? May mali ba sa sinabi ko?"
"Raxelle?"
"Bakit?" Anong nangyari sa kanya? Bakit parang ang seryoso niya masyado?
"Hindi mo ba naaalala ang lugar na ito?"
"Bakit? Ano bang meron dito?"
"Ilang taon na rin buhat nun Raxelle. Buhat nung naligo tayong dalawa dito kasama ng kapatid ko."
"Ha?" Naligo kami dito kasama ang kapatid niya? "Anong ibig mong sabihin?" Pero bago pa man siya makasagot, isang ala-ala ang agad na nagbalik sa akin. Ang ala-ala ng dalawang batang tinulungan namin. "Imposible." Hindi maaari. Ibig sabihin...
"Ako nga Raxelle." Napatakip ako ng bibig habang isa-isang nag-uunahang pumatak ang mga luha ko.
"Ikaw yung...ikaw yung batang lalaki?"
"Ako nga Raxelle. Ako ang batang lalaking nangakong hahanapin ka at poprotektahan." Automatic akong napatayo at naglakad papunta sa kung nasaan siya at mahigpit siyang niyakap.
"Jed, hindi ako makapaniwala. Ibig sabihin, tinupad mo ang pangako mo sa akin na hahanapin mo ako at poprotektahan. Akala ko, hindi na kita makikita."
"Patawarin mo ako Raxelle kung ngayon ko lang sinabi sayo. Nung nalaman ko na nasa Enchanted ka na, agad akong nag-enroll dito para makita ka. Akala ko nung una, madali lang na magpakilala sayo bilang yung batang lalaki na naging kaibigan mo pero dahil ayaw mong makihalubilo sa iba, nahirapan akong lapitan ka at natakot din ako na baka hindi mo na ako makilala at maalala. Noon, lagi kitang sinusundan kung saan ka man magpunta, kaya nalaman ko din na hindi totoo ang sinasabi ng ibang holder na wala ka daw kapangyarihan. Nakita kitang pinagalaw ang mga libro noong nasa Enchanted Library ka. Hindi ko inaasahan na magiging kaklase kita, nangkunwari akong walang pakelam sayo. Nagkunwari akong hindi kita kilala. Pero ang hindi mo alam, alam ko ang bawat kilos mo dahil palagi lang akong nasa tabi mo. Sinubukan kong umamin sayo pero ang nangyari, aksidente kong nasunog ang mga libro mo. Nagalit ka sa akin. At duon ako nagkaroon ng ideya na palagi kang pagtripan para lang magkaroon ako ng pagkakataon na makausap ka man lamang. Sa tuwing may nananakit sayo o may nagsasabi ng kung ano-anong hindi maganda, umaakto ako na walang pakialam pero ang hindi mo alam, palihim kitang iginaganti sa kanila. Nung araw na pinagtulungan ka ng tatlong feminine holder sa banyo, sinundan kita nuon pero nakatago ako. Hinihintay kitang lumabas pero ilang minuto na ang lumipas hindi ka pa rin nagpapakita. Balak ko na sanang pumasok nun para tingnan kung ano ang nangyayari sayo pero biglang lumabas ang tatlong holder na yun na tumatawa at dun ko narinig ang ginawa nila sayo. Nung nakita ko ang sinapit mo sa kanila, gusto ko silang gantihan pero inuna kong dalhin ka muna sa Heal Station dahil hindi ko kaya kung may mangyayari sayong masama. Yung panahon na pinagtangkaan naman ni Isabel ang buhay mo, sinusundan kita nun kaya kita nagawang iligtas. Nung una, nagtaka lang ako kung bakit nilapitan at kinausap ka ni Isabel pero hindi ko akalain na ganun pala ang balak niya sayo. Alam mo bang masaya ako nung nga panahong yun dahil nagagawa kitang makausap at makasama pero hindi rin nagtagal, bumalik tayo sa dati. Yung tipong walang pakialam sa isa't isa. Hanggang sa napili tayo bilang Warrior at nung binigyan tayo ni Ma'am ng rest day sa training, dun ko nalaman na naalala mo pa pala kami ng kapatid ko. Matapos mong ikwento sa amin nina Maddison ang tungkol sa amin ng kapatid ko, gusto kitang yakapin ng mahigpit at magpasalamat para sa mga nagawa nyo ni Ms. San sa aming dalawa ng kapatid ko. Gustong gusto ko na ring sabihin sayo ang totoo pero natakot na naman ako. Nung nawala ka, nagalit ako sa sarili ko dahil hindi man lang ako nakapagpakilala sayo at ni hindi ko man lang din nasabi ang nararamdaman ko para sayo. Hindi ako matapang Raxelle dahil naduduwag ako pagdating sayo. Nung bumalik ka, duon ako nagkaroon ng pag-asa na sabihin sayo ang lahat. Sana maintindihan mo ako Raxelle at patawad kung inakala kong nakalimutan mo na kami."
Hindi ako makapaniwala sa mga sinabi niya. Buhat noon, palagi na pala siyang nasa tabi ko. Napakamanhid ko para hindi maramdaman yun. Kaya pala, palagi niyang sinasabi na poprotektahan niya ako. Akala ko imahinasyon ko lang yun.
"Jed..."
"Raxelle, bata pa lang tayo Mahal na Kita at ngayong malaki na tayo, hindi na kita papakawalan pa. Marami man akong kakompitensya para sa puso mo, sinisigurado kong yun ang kompetisyong hinding-hindi ko susukuan at gagawin ko ang lahat upang matalo ang kalaban. Mahal na Mahal kita Raxelle magmula noon, hanggang ngayon." Biglang humigpit ang pagkakayakap niya sa akin na naging dahilan upang maramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso niya.
---
After his confession, we decided na ituloy ang paglalakbay papunta sa lugar na gusto kong puntahan. Ngayon alam ko na kung san ko nga ba gustong pumunta.
"Nandito na tayo." Makikita mo sa reaksyon niya ang pagtataka ng makita niya ang lugar na gusto kong puntahan. "Eto nga pala ang bahay namin Jed."
Pareho naming pinagmasdan ang paligid. Sobrang iba na niya. Yung dating maganda at maaliwalas na lugar, isang abo na lang ngayon. Kumbaga, wala kang makikita kundi puro sunog na bagay. Yung bahay namin, wala ng natira mang kahit anong parte. Bukod kasi sa sinunog ito ng Black Army, pinabagsak pa nila.
Napakaraming ala-ala ni Mama ang naiwan dito kaya kahit ganto na siya, mahalaga pa rin siya sa akin.
Booogs.
Naalarma kami ni Jed ng makarinig kami ng tunog na parang may nabasag na isang bagay. Naghanda kami sa maaaring mangyari. Baka may Black Army na nandito.
"Raxelle?" Inaninag ko ang taong nasa di kalayuan sa amin. Medyo dumidilim na rin kasi kaya hindi ko makita ang kanyang mukha pero yung boses niya sobrang pamilyar sa akin. "Raxelle ikaw ba yan?" At sa paglapit niya sa amin duon ko siya nakilala.
"Yaya Felly?"
"Raxelle ikaw nga." Napatakbo ako papalapit sa kanya at sinalubong siya ng mahigpit na yakap. "Raxelle, natutuwa akong makita ka ulit."
"Ako rin po Yaya Felly. Masayang-masaya po ako na makita kayo. Miss na miss ko na po kayo." Bumitaw ako sa pagkakayakap sa kanya at saka siya inakag papalapit kay Jed. "Yaya, ito nga po pala si Jed. Isa po siya sa Exceptional Learner bale siya po ang Top Learner at kasamahan ko din po siya bilang Warrior."
"Kinagagalak ko po kayong makilala."- Jed
"Ako rin Hijo. Ako nga pala si Felly. Ako ang nag-alaga kay Raxelle simula nung bata siya. Yaya Felly na lang ang itawag mo sa akin."
"Sige po, Yaya Felly."- Jed
Inimbitahan kami ni Yaya Felly na duon na lang daw kami magpalipas ng gabi sa tinutuluyan niya. Nung tinanong niya sa akin kung bakit ako lumabas ng Enchanted, nag-alala siya sa naging sagot ko. Nag-alala siya para sa kalagayan ko.
"Raxelle, sigurado ka bang maayos lang ang naging buhay mo sa loob ng Enchanted? Hindi ka na ba nila pinahihirapan at sinasaktan?"
"Yaya huwag na po kayong mag-alala sa akin. Hindi na po nila ako pinapakialaman. Wala na rin po ulit sumubok na saktan o pahirapan ako dahil natatakot na po sila sa akin ngayon."
"Hindi ba naging mahirap sayo nung inilabas mo ang kapangyarihan mo?"
"Hindi naman po Yaya kasi may mga kaibigan ako na kasama ko palagi. Mga kaibigan na hindi ako kinatakutan o iniwan. Sila po yun Yaya, ang Exceptional Learners." Tumingin ako nun kay Jed atsaka ngumiti.
"Mabuti naman kung ganun. Ngayon ay mapapanatag na ang kalooban ko. Basta Raxelle, mag-iingat ka palagai ha. Huwag mong pababayaan ang sarili mo."
"Opo Yaya. Makakaasa po kayo."
"Huwag po kayong mag-alala. Ako na pong bahala kay Raxelle. Palagi lang po akong nasa tabi niya. Poprotektahan at aalagaan ko po siya." Pareho kaming napatitig ni Yaya kay Jed dahil sa mga sinabi niya. Bakit niya ba kasi sinabi yun? Baka kung anong isipin ni Yaya.
"haha mabuti naman kung ganun Hijo. Ikaw na ang bahala kay Raxelle ha." Sabay ngiti niya kay Jed.
Ano ba naman tong si Yaya. Ipinapaubaya na ba niya ako kay Jed. Tsss. Ayoko. - -
Ilang minuto pa man, tumigil kami sa harap ng isang kweba na may nakaharang na malaking bato sa pinakadaraanan nito.
"Dito kami namamalagi ngayon Raxelle. Sa loob niyan, marami kayong makikilala na kagaya ko. Mga normal na taong pinagmalupitan ng Black Army pero huwag kayong mag-alala. Malaki naman siya, para siyang tagong baryo sa ilalim ng kweba." Tagong baryo sa ilalim ng kweba? Di ko nagets. - -
Gamit ang batong kinuwa ni Yaya Felly sa lupa, kinatok niya ang malaking batong nakaharang ng tatlong beses. Dalawang magkasunod na malakas na katok at ang huli ay mahinang katok lamang. Ang sabi niya, yun daw ang pagsi-synchronize ng knock para malaman na kasamahan nila ang gustong pumasok.
"Teka parang may mali." Inulit ulit ni Yaya Felly ang pagkatok sa malaking bato. "Bakit hindi nila iniaangat ang bato?"
"May problema po ba Yaya?"
"Wala naman Raxelle pero karaniwang isang beses mo lang kailangang kumatok at agad kang mapagbubuksan dito sa kweba pero parang walang tao na siyang dapat humila ng tali na nasa loob upang umangat itong bato."
"Ganun po ba Yaya. Gusto nyo po ba tulungan ko na kayo?"
"ha?"
"Jed, makikisuyo naman kay Yaya. Duon muna kayo sa tabi." Dahil naintindihan niya ang ibig kong sabihin, inilayo niya muna si Yaya sa malaking bato.
Itinapat ko ang kanang kamay ko sa malaking bato at nagfocus dito. At sa pagtaas ng kamay ko, kasabay nito ang pag-angat ng malaking bato.
"Jed, pumasok na kayo ni Yaya."
Matapos nilang makapasok sumunod na rin ako at ng nasa loob na kami, saka ko ibinaba ang malaking bato pabalik sa pwesto nito.
Sumunod kaming dalawa ni Jed kay Yaya Felly. Medyo madilim ang dinadaanan namin at ang tanging nagbibigay liwanang dito ay ang torch hawak ni Yaya Felly.
Nakaramdam ako ng isang bagay na dumampi sa kamay ko. At ikinagulat ko na hindi pala basta kung anong bagay lang ang naramdaman ko. Ito ay kamay ni Jed na siyang nakahawak ngayon sa kamay ko.
Lumingon ako sa kanya at duon ko nakita na nakatingin siya sa akin at parang ewan na nakangiti. Sinubukan kong tanggalin ang pagkakahawak niya pero sa bawat attempt ko mas lalong humihigpit ang paghawak niya dito.
Buti na lang nasa likod kami ni Yaya kundi nakakahiya. Ano ba kasing problema ng isang ito? Hindi.naman ako mawawala ee. Kelangan ba talaga na nakahawak pa siya sa akin? Ano ba naman to? -_____-#
***