Dedicated to JonalynCatedrilla for being one of the early supporters of Seven and Nine. Thank you :)
Number Eight
Seven's (in Hangul)
Seoul, South Korea...
(Just a reminder that Seven is Korean and lahat ng iniisip at sinasabi nya in Tagalog are meant to be Korean. Salamat)
Sa Incheon International Airport palang, napakaraming press at fans na ang sumalubong sa pagdating namin. Sa kabila ng napakaraming security na nakapalibot sakin habang naglalakad papunta sa service car ng Entertainment Company na kinabibilangan ko, parang nawalan din ito ng silbi dahil sa pagpipilit ng mga press na mainterview ako. Kahit na alam ng lahat na hindi ako nagpapa ambush interview dahil ang lahat ay dapat dumaan sa proper scheduling, nagpumilit parin silang makakuha ng scoop sa pagbabalik ko.
"Excuse me, please" kahit si Rica ay humahawi na rin dahil masyado na kaming natatagalan sa paglabas. Alam na alam ni Lex na ganito ang mangyayari kaya sinabi nyang magkita na lang kami sa bahay pag-uwi ko.
"Seven how's your concert in New York?"
"Why are you here in Korean so soon?"
"Are you planning to migrate to America due to your overwhelming popularity there?"
"Do you still have plans to launch an album here in Korea?"
Sa dami ng tanong ng mga press, hindi maiwasang sumakit ang ulo ko. Ang init init, sobrang sikip at gusto kong magpahinga muna gawa ng jetlag sa napakahabang byahe.
"Magpapapresscon kami in the next few days. Please paraanin nyo muna kami" malakas na sabi ni Rica. Wala rin naman akong planong sumagot ng kahit anong tanong. Hinawakan ako sa braso ni Rica at ginuide ako para mabilis na makaalis sa gitna ng napakaraming media. Dinaig pa nila ang nag-aabang na fans sa labas ng airport. Pagkaupong pagkaupo ko sa loob ng sasakyan, agad kong pinikit ang mga mata. Sa kabilang upuan naman malapit sa pinto ay nakaupo si Rica.
"Alam naman nila ang patakaran natin bakit nagawa parin nilang mag-ambush interview sa airport! Nakakainis!" hindi ko na pinansin ang pagsesentimyento ni Rica at pumikit na lang. "Nga pala Seven, gusto ni President na dumerecho ka sa office nya today. Gusto ka nyang makausap" napadilat naman ako sa sinabi ni Rica.
"Dun ko na po ba idederecho tong sasakyan?" sabat ng driver sa unahan namin.
"No. Go straight to my house" baling ko sa driver.
"Pero Seven..." sagot ni Rica.
"Hindi ka ba napapagod Rica? Kakauwi lang natin. Can't we at least rest??" iritado kong sagot. Natahimik naman sya at binaling ang tingin sa labas ng bintana. Muli akong sumandal sa upuan ng hindi na sya nagsalita.
"You really changed so much for the past two months, Seven. Dati kahit gano ka pa kapagod sa tours o sa kahit anong schedule natin you always find time kapag pinapapunta ka ni President" nakatingin parin si Rica sa labas habang sinasabi yun.
"Minsan darating karin sa point na mapapagod ka na Rica. That's what I'm feeling right now" tiningnan nya ko na may gulat sa mga mata. Hindi sya agad sumagot at basta lang nakatitig sakin na tila nag-iisip.
"I just hope you're not going to do something foolish Seven"
"I won't. And if I do, I have my reasons"
-------------------
Shan's (Tagalog)
Philippines...
Isang linggo na ko dito sa bahay. Nabobored na nga talaga ko eh. Halos kabisado ko na nga ang mga lines sa movies na paulit ulit kong pinanonood. Halos mamaos na rin ang mga singers dahil sa walang sawa kong pakikinig sa kanila. Maging yung natitirang libro sa library na wala akong interes basahin nabasa ko na. Siguro kung partygoer ako, hindi ganito kaboring ang buhay ko.
Pero at least matatapos na ang endless boredom ko dahil tinanggap ko na ang volunteer work sa Baguio. Hindi pa ko nakakapagpaalam kay papa pero bahala na. Bukas na kasi yun. Grabe eh noh bukas na ang alis ko pero hindi pa ko nagpapaalam haha. Pero kasi baka mabaliw na ko dito sa bahay pag hindi pa ko umalis. Kaya ako madalas nawawala kasi gustong gusto kong nagvovolunteer sa mga remote areas. Napakafulfilling kasi eh. Gustong gusto kong nakikitang ngumingiti ang mga tao lalong lalo na ang mga bata dahil natulungan namin sila. Hinding hindi ko ipagpapalit yun sa kahit ano sa mundo. Madalas kasama ko si Jiho sa mga ganitong activities. Nurse nga pala sya pero nag-aaral pa ulit. Sinasabay sa pagvovolunteer kasama ko. Gusto atang magpakahenyo haha. Dapat ineenjoy nya lang ang buhay gaya ko haha. Ang bata pa naman nya eh. Palit na lang kaya kami ng age para masaya? Hahaha.
"Pa! Baguio ako. One week"
"Ano?? Hindi pwede. Gusto mong magrounded?"
"Sabi mo papa pag nagpaalam ako wala namang problema ah. Bakit ako magagrounded?? Saka isang linggo na ko dito sa bahay dahil ayaw mong gumala gala ako. Bakit ngayon ayaw nyo parin akong payagan??" nagmamaktol kong sabi. Kung hindi lang talaga akma sa edad ko, kanina pa ko naglupasay at ngumawa sa harap ni papa.
"Hindi nga pwede" tinutok lang ni papa ang paningin sa binabasang dyaryo at di na ko pinansin.
"Papa! One week nga lang yun eh. Saglit lang po yun. Sige na po!" nag-angat sya ng tingin sakin saka tiniklop ang dyaryo. Seryoso nya kong tiningnan. Oh gosh ayoko ng mga ganyang tingin ni papa. Masama ang kutob ko sa mga ganyan eh para kong bibitayin. Waaahh!
"Palitan mo ko sa office for one week bago kita payagan"
"Po?!" napalakas kong bulalas. Yan na nga ba ang sinasabi ko eh. Hindi na nga ako pinayagan may ganun pang kondisyon. Huhu! Pakamatay na kaya ako?
"Eh bukas na po yun! Pwede pagbalik ko na lang? Please papa!" ayoko talaga pero kung makumbinsi ko si papa, magdadahilan na lang ako pagbalik ko para hindi ko sya palitan.
"No. Sige limang araw. Tawad na yan at wala ng bababa pa. Take it or leave it"
"Pero po--pano na yung volunteer work ko sa Baguio? Naka oo na po ako kay Jiho!" frustrated kong sagot. I know kapag nakapagdesisyon ng ganun si papa wala na kong magagawa pero umasa pa rin ako baka this time magbago ang isip nya.
"Then cancel it. Sabihin mo papalitan mo ko sa office. Better tell that boy now dahil hindi ka talaga makakaalis sa kahit anong volunteer work in the future kapag hindi ka sumunod"
"What?? So wala na kong choice dahil hindi nyo na ko papayagan next time? Papa naman! I'm old enough to make decision for myself pero nagpapaalam parin ako para sa inyo"
"Yun na nga eh. Matanda ka na para magdesisyon pero gano katagal bago mo gawin yun? Let's see. Since last year pa kita pinipilit na humalili sakin pero nakalipas na ang mahigit isang taon wala parin. Ako pa rin ang nakaupo sa desk ko at hindi ikaw" ayun na naman kami sa paghalili sa kanya. Sabi na eh. Hanggat hindi ako pumapayag sa gusto nya iipitin nya ko. Napakadaya talaga ni papa. Dati tinalo nya ko sa chess dahil nandaya sya tapos ngayon eto naman. Ang daya naman eh! Huhu! Wala pa ngang isang araw ako nun sa office nya hindi ko na natagalan one week pa?? Oh my! Kill me now!
"At wag mong tangkaing tumakas this time Shan dahil pag ginawa mo yun hindi ka na makakasama sa kahit anong volunteer work kahit kelan. That's enough!" matigas na sabi ni papa kaya literal na lulugo lugo talaga kong bumalik sa kwarto ko. Kainis naman eh. Baguio na napurnada pa. Kahit kelan talaga andaya ni papa. Dapat yata tumakas na lang ako huhu. Nanlalatang kinuha ko ang phone ko sa ibabaw ng kama.
To: Baby Jiho
I can't make it tomorrow. Sorry. Hindi pumayag si papa :'(
Oops baby yan as in bunso okay? Hindi yan some sort of endearment haha. Okay fine nagawa ko pang magbaliw baliwan sa ganitong oras. Nakakainis naman huhu! Binato ko na lang yung handphone ko sa kabilang side ng napakalaking kama ko saka ako dumapa. Naiinis parin talaga ko sa napurnadang Baguio adventure huhu.
-------------------
Seven's (Hangul)
Bumaba ako ng sasakyan kasama si Rica. Tiningnan ko ang napakataas na building ng Entertainment Company na kinabibilangan ko bago pumasok sa entrance. Busy halos lahat ng makasalubong namin pero humihinto silang lahat pagdaan ko para batiin ang napakasuccessful concert ko sa Amerika. Kahapon pa ko pinapatawag ni President pero dahil may jetlag pa ko, nagpalipas pa muna ko ng isang araw. Isa pa baka mauwi lang sa pagtatalo ang lahat dahil sa dami ng iniisip ko.
"Congrats Seven!" sunod sunod na bati sakin ng mga co-labels ko habang naglalakad ako patungo sa private office ni President.
"Thanks guys" isang tipid na thank you lang ang sagot ko sa kanila na may bahagyang ngiti. Nang marating ko ang pinto ng office ni President, nilingon ko muna si Rica sa likod ko.
"No need to come with me Rica. Wait for me here"
"Pero bakit?"
"May mahalaga kaming pag-uusapan ni President kaya dito ka na muna" kahit na halatang napipilitan, tumango na lang sya sakin saka naglakad patungo sa waiting room. Marahan muna kong kumatok saka binuksan ang pinto.
"Thank God, Seven! I've been dying to see you. How's your trip?" nakangiting niyakap ako ng may katandaang babae na tinatawag naming President. She's already in her late forties at tama kayo babae ang President namin. A woman of elegance, beauty, sophistication and power. Kumikinang sa ilaw ang green nyang mga mata na gustong gusto kong tinitingnan tuwing kaharap ko sya tulad ngayon. Sa edad nitong forty-nine, maganda pa rin sya. Sigurado akong napakaganda nyang babae nung kabataan nya. Isa syang pure American na naging successful dito sa Korea. Madalas english lang ang way of communication with her pero nakakaintindi naman sya ng hangul because of her long stay. Hindi lang sya confident to speak with it.
"Sorry for taking my time in the US, President. I need to finish some business there"
"I understand. Do you want coffee, tea or anything? How about a lunch? I guess that would be great what do you think?" bakas ang kasiyahan sa mukha nya habang nagsasalita pero ng sumagot ako ay agad ding nabawasan ang ngiti sa mukha nito.
"Don't bother President. I'm full. And actually, I just drop by to your office to personally tell you something"
"Oh I see. Wait but before that, you have numerous commitments here in Korea that you turned down while you were in the US. Care to explain?" alam kong ito ang dahilan bakit agad nya kong pinapupunta dito kahapon pagdating namin. During those one week na hinihintay ko si Lex na maayos ang mga maiiwan nya sa Amerika para sumama sakin, sinabi sakin ni Rica na napakaraming endorsements at projects ang niline-up sakin ni President dito sa Korea pagbalik ko. I know. Hindi nya palalagpasin ang opportunity na gaya nun pero lahat yun tinurn down ko at pinasabi na pagbalik ko na lang sa Korea namin pag-uusapan.
"That's why I'm here President" binitin ko pa ang sasabihin. I can already see how she will be furious once I throw the bomb on her.
"Then tell me" seryoso nitong sabi. Wala na ang kaninang saya sa mukha nito ng makita ko.
"I'm taking an indefinite leave President" mahinahon kong sabi sa kanya na para bang normal lang akong nagrereport sa kanya ng tour ko abroad.
"What?!" napasigaw na sya ng rumehistro sa kanya ang sinabi ko kasabay ng pagpukpok ng dalawang palad nya sa mesa bago napatayo. "Are you crazy?! You're the only one who told me something insane like this!"
"I'm not hoping you will understand. But that's final. I'm taking a break"
"Hah. Are you kidding me? Break? Indefinite leave?? Don't you know that you can't be away even a single day at this point in your career?! You should be working as in right now!"
"Of course I know President. I have been doing that for eight freakin' years"
"How can you stay calm talking sh*ts like this, Seven?! I can't believe it!" ang kaninang poise na poise at kalmadong si President had already lose her composure. Hindi ko sya masisisi. Malaking damage to sa company kung bigla akong mawawala.
"I'm sorry President. I don't wanna do this but--"
"But what?? Give me reasons, Seven! I need reasons! Why? Did someone pirate you in the US? Did they offer you anything you want?! Is that it??"
"No. That's not it"
"Then what?? I don't understand!"
"I can no longer compose or write songs. And even when I sing, it doesn't come from the heart anymore. Music no longer runs in me. I need a break"
"What?? Just because of that stupid lame excuse?! Oh come on Seven. You're better than that!" napabuntong hininga na lang ako. How can I explain it to her easily?
"She broke up with me because I was tied with this company not to be in a relationship. But everything fell out of place when she left me. I can no longer sing from my heart. You know what that means? A zombie. I need to smile to the world even if my heart is bleeding. And now, I can no longer find the inspiration to write songs!"
"That's it? That's your reason for taking an indefinite leave? For how long? Five days? One week? A month? Tell me so I can make arrangements"
"I need a year"
"That's insane, Seven! Just because of a girl, you'll give up everything you got?!" kahit papano nakahinga ko na sound proof nga pala ang office ni President. Or else nagppyesta na sila sa labas to know that the always cool President is on fire because of me.
"You can think of it like when I enlist in the military years ago but way shorter than before, President"
"But that's different Seven! You're not as big as you are right now when you enlist in the military!" hindi na ko nagkomento dahil alam kong tama sya. I was like on hiatus that time kaya minabuti kong magpaenlist na sa military. When I make a comeback saka lang naman nagboost ng todo ang career ko at syempre ang laki din ng naitulong sakin ni President.
"Listen to me Seven. You're the most famous singer-actor in Korea right now. And now you're starting to invade the US with your music. Why are you throwing all that out just for one girl who left you?!"
"I don't wanna talk about her President. My decision is final. I need to take the indefinite leave asap"
"No! You have contract! You still have until the end of the next year with us. You need to face the consequences of your actions"
"All I'm asking is for your understanding, President"
"Then I can't give you that. You can now go and our lawyer will make arrangements" paiwas nyang sagot. Umupo sya at inikot ang swivel chair paharap sa glass window saka tumingin sa labas ng nagtaasang mga gusali sa Seoul.
"I gave you enough reasons for you to come up with a plan on what to tell the press and the fans about my sudden leave, President. Because the moment I walk out of your office today, I will be away for the next six months and a year will be the longest I'll be on leave. I can no longer face the fans and everyone after this that's why I'm here talking to you"
"Then go ahead. Make that foolish decision of yours, eat you alive" sagot nya habang nakatalikod parin sakin. Napabuntong hininga na lang ako sa katigasan ni President. Lumapit ako sa table nya saka nilabas ang isang envelope at nilapag dito.
"Now this is my reason for you not to sue me" hindi parin sya nag-abalang lumingon sakin. "When I leave you're office, you won't be able to see me. Please open your eyes and help me, President. Help me make good music when I...come back. That is...if I can come back"
Nang hindi parin natinag si President, tumalikod at naglakad na ko patungo sa pinto. Akmang lalabas na sana ko ng office ng marinig ko ang boses nya.
"Wait Seven" nilingon ko naman sya dahil dun.
"Whatever is inside this envelope, I'll make it right for you"
"Thank you President" kahit papano napangiti ako sa sinabi nya. Tumango na lang ako at hinawakan ang doorknob.
"But Seven--" nilingon ko ulit sya waiting for her final say.
"Don't expect that everything will be the same as what you left when you get back. Be prepared to chase your dreams again. Goodluck Seven and I'm sorry"