Hoofdstuk 18 ~ Letterlijk vallen op je mate
"Alexes?"
Verbaasd kijk ik om mij heen, om te kijken wie mijn naam zei, maar ik zie niemand. Dat kan niet, ik heb het me vast verbeeld.
"Nee, je hebt het je niet verbeeld," hoor ik diezelfde stem zeggen.
Ik draai niet begrijpend weer rondjes om mezelf, maar weer niemand.
Misschien word ik gek?
"Alexes, loop rechtdoor tot je bij een open weide vol met bloemen komt," zegt die ene vrouwenstem weer.
Ik blijf even fronsend staan, maar loop dan toch rechtdoor richting een open bloemen weiland, zoals ze zei. Na een tijdje kom ik aan bij een veld met allemaal verschillende bloemen. Ik heb niet het gevoel dat ik hier eerder ben geweest, het is onbekend. En dat terwijl ik heel veel van de wereld al gezien heb.
Ik loop naar het midden van het weiland toe en zie opeens een vrouw verschijnen. Ze heeft een lange witte jurk aan en haar haren zitten strak in een knot op haar hoofd. Ze komt me op het eerste gezicht niet bekend voor. Maar dan besef ik me.....
Zou dit de maangodin zijn? Ik heb wel eens omschrijvingen gehoord en deze klopt aan alle kanten.
''Inderdaad Alexes, ik ben de maangodin," zegt de vrouw in de lange witte jurk, de maangodin dus.
Fronsend kijk ik haar aan. Kan ze gedachten lezen?
''Ja, ik kan gedachten lezen'', beantwoord ze mijn gedachte. Ik word er een beetje ongemakkelijk van hoe intens ze me aankijkt. Alsof ze in mijn ziel kan kijken.
''Maar laat ik je eens uitleggen waarom je hier bent," zegt ze. Haar stem is zacht, net een veertje die op de grond valt. Je kan haar amper horen. Ik knik en volg haar naar een bankje in het weiland, die me nog niet opgevallen was. Het leek wel alsof het ineens verscheen.
''Goed, laat ik beginnen met, waarom je steeds hoofdpijn had," begint ze maar ik onderbreek haar.
''Wacht, u was dat?'' vraag ik verbaasd en beschaamt, omdat ik haar zo onderbrak.
Ze grinnikt even. "Zeg maar je hoor. En ja, dat was ik," beantwoord ze mijn vraag.
''Maar waarom?'' vraag ik nu helemaal verbaasd. De maagodin bezorgde mij die hoofdsteken, ik snap er niks meer van. Waarom zou ze dat doen?
''Dat zal ik je eens uitleggen,'' begint ze, ''Ik heb je hulp nodig."
''Mijn hulp?'' vraag ik verward. Hoe kan ik haar ooit helpen? "Waarom mijn hulp?"
''Luister,'' begint ze. ''Dit gaat heel raar voor je klinken. Maar over 1 jaar, de dag naar je verjaardag, zal er een oorlog uitbreken tussen de weerwolven en de vampieren.''
Helemaal verbaasd kijk ik haar aan.
''Maar er is altijd wel een soort oorlog tussen de weerwolven en de vampieren,'' vertel ik haar. Ze zijn elkaar vijanden, dat is zoals het hoort.
Ze glimlacht verdrietig en knikt. ''Inderdaad, maar dit keer zal het anders zijn. Dit keer zijn er geen overlevenden,'' vertelt ze me.
Geschrokken kijk ik haar aan. Geen overlevenden? Waarom vraagt ze mijn hulp? Alsof ik hier wat tegen kan doen. En waarom vertelt ze mij dit?
Ik hoor haar zuchten.
''Ik vraag je hulp omdat jij de engiste bent die deze oorlog kan stoppen. En ik vertel je dit dus ook om precies diezelfde reden,'' legt ze me duidelijk uit.
Ik knik, hoewel ik nog steeds niet begrijp waarom ik.
''Wat moet ik doen?'' vraag ik haar.
Ik zie dat ze een glimlach op haar gezicht krijgt.
''Zoek naar het onmogelijke. Je vrienden en familie zullen je helpen, maar je zult ook vijanden maken. Er zijn drie mensen in je familie die meer weten over dit alles dan je denkt,'' legt ze me uit.
Ik knik.
''Goed, hiermee moet je het doen.'''
''Wat?'' verbaasd kijk ik haar aan.
''Ik kan je niet meer informatie geven. Het is je taak om het zelf te ontdekken ,'' legt ze me nog uit. Verbaasd en verward kijk ik haar aan.
''Zodra ik verdwijn, zul je je bevinden bij de vampieren.''
''Wat? Hoezo bij de vampieren?'' vraag ik haar een beetje bang.
''Ze hebben je gekidnapt,'' vertelt ze me.
O, ja nu herinner ik het me weer. Ik rende weg van mijn huis en belandde in de straat van mijn oma. Toen draaide ik me om, hoorde een klap en mijn zicht werd zwart. Ik werd wakker in een vieze cel en zag Tom.
Tom..
Ugh, ik vermoord die gast nog een keer.
''Dat zal ik niet doen,'' onderbreekt de maangodin mij. ''Hij kan nog van pas komen.''
Verbaasd kijk ik haar aan. Tom? Tom kan nog van pas komen. Met wat?
''Als je straks wakker word, zul je je in een ziekenboeg bevinden. Onder je bed ligt een hamer, sla daarmee de ruit achter je open en vlugt,'' legt ze me snel uit.
Ik knik. Oké, dat klinkt niet zo moeilijk.
"Oh, en Alexes? Verwacht geen veranderingen, als je er zelf geen maakt."
Ik wil vragen wat ze daarmee bedoeld, maar het is te laat. Want voor dat ik het weet wordt alles zwart.
P.O.V Thomas Wright - Alexes' oudste neef
Er is inmiddels al 1 week voorbij. Ondertussen hebben we alles gedaan wat mogelijk was om Alexes te redden, maar niks is gelukt. Ik ben bij mijn oma geweest, ze legde het verhaal uit. Het was niet echt dat we daar wat mee konden doen, maar ja. Ik heb wolven de plek waar ze Alexes mee hadden genomen laten onderzoeken, maar zoals gewoonlijk waren er geen sporen van de vampieren. Mijn vader en oma hebben niks losgelaten over de vampieren en toen ik mijn moeder er over vertelde deed zij ook al zo raar. Julia in tegendeel was helemaal in paniek en gaat ervan uit dat ze dood is.
''Je weet zelf ook wel dat de vampieren, geen wolven in leven laten." Had ze - de dag dat ik haar over Alexes - vertelde tegen me geroepen.
En nu zit ik hier, in mijn kantoor, te bedenk hoe ik Alexes kan redden. Mischien moet ik haar vader inschakelen?
P.O.V Alexes
Kreunend draai ik me om op het harde matras waar ik op lig.
Langzaam open ik mijn ogen en ik zie alleen maar wit?
Verbaasd ga ik rechtop zitten. Dit moet zeker de ziekenboeg zijn. Ugh, kunnen ze geen zachtere matrassen neerleggen. Het is toch de bedoeling dat mensen hier moeten opknappen?
Als ik van het bed wil opstaan voel ik dat mijn hand met een handboei aan het bed vastzit.
''Serieus?'' schreeuw ik.
Alexes houd je mond, Hoor ik iemand in mijn hoofd zeggen.
Delore?
Ja, ik ben het. Maar houd alsjeblieft je mond, straks merken ze nog dat je wakker bent.
Waar was je? Vraag ik haar verward.
Deze 'leuke'mensen hier gaven je een spuit, waardoor je mij 3 dagen lang niet kon gebruiken.
Voordat ik op haar kan reageren, hoor ik stemmen aan de andere kant van de deur.
''Is ze wakker dan, prins?'' hoor ik een vrouwen stem beleefd, maar ook bang aan iemand vragen.
''Ja, ik geloof het wel. Ik hoorde haar net schreeuwen,'' zegt dus blijkbaar de prins tegen de vrouw.
''Oke, ik zal even gaan kijken. Wilt u mee?''
Alexes, je moet nu weg! Als ze binnenkomen kan je waarschijnlijk helemaal niet meer ontsnappen.
Ik denk aan wat de maangodin zei, er zou een hamer onder mijn bed moeten liggen. Ik buk, maar word dan terug getrokken door de handboeien. Shit. Ik heb gelukkig nog een hand vrij. Ik ga zo plat mogelijk liggen en ik kan de grond nu voelen met mijn hand. Het is koud en vies, bah.
''Jazeker, ik moet haar nog ondervragen,'' hoor ik de prins de vrouw antwoorden.
Er gaat paniek door mee heen. Ik beweeg mijn hand over de vloer. Ik voel niks. Maar dan in de hoek, voel ik een koud handvat. Ik heb hem!
Ik pak hem op en probeer te verzinnen wat ik nu moet doen. Ze weten dat ik wakker ben, dus stil zijn heeft geen zin. Ik tel tot drie.
1
2
3
En ik sla heel hard met mijn hamer, op mijn handboei. Ik verwacht dat er niks gebeurd. Maar tot mijn verbazing gaat de handboei meteen kapot. Ik frons, maar heb niet veel tijd om erover na te denken, want ik hoor allemaal geluiden buiten de deur.
Ik moet opschieten. Ik pak snel de hamer en loop naar het raam, waar ik waarschijnlijk net doorheen pas. Ik hoor dat ze al in mijn gang zijn. Het duurt niet lang voordat ze ook in mijn kamer zijn.
Oke, het is alles of niks. Ik sla met al mijn kracht op het raam. Het lijkt wel alsof alles in slowmotion gaat. Al het glas komt op me af. Ik voel het in mijn huid boren, maar ik heb geen tijd om erover na te denken. Ik moet ontsnappen.
Achter me voel ik beweging. En dan, net als ik door het raam wil springen, word ik vanachter gegrepen. Ik val. Maar ik val niet hard op de grond. Ik val op een lichaam.
Mijn ademhaling versnelt, net als mijn hartslag. Ik voel allemaal prikkels op mijn lichaam. Het voelt fijn.
Ik voel de wondjes van het glas niet meer. Al mijn pijn is weg. Ik voel alleen maar nog zijn aanraking.
Mate.
A/N
Nou jongens, haar mate zit ook in het verhaal hoor, alleen of het nou zo leuk is?