'Τι εννοείς χρειάζεσαι την ψυχή μου; Δεν έχω ιδέα ποιος είσαι αλλά φύγε από το σπίτι μου! Δεν είναι αστείο να εισαβαλλεις σε ξένα σπίτια και να με απειλείς!' του λέω αφού συνελθω από το σοκ. Προφανώς πρόκειται για μια απαίσια φάρσα.
'Δεν είναι φάρσα καλή μου...'
'Scarlett.'
'Μμμ οφείλω να πω πως έχεις ένα πολύ ωραίο όνομα. Και σπάνιο'χαμογελαει και αρχίζω να θυμωνω.
'Ευχαριστώ, στο θέμα μας τώρα. Φύγε γιατί θα καλέσω την αστυνομία'τον απειλώ όμως φαίνεται ανεπηρεαστος.
'Δεν είναι πλάκα όλο αυτό, αλλά αν θες να τους καλέσεις, κάλεσε τους. Να ξέρεις πως θα γελάσω πολύ όταν αρχίσεις να φωνάζεις στο τηλέφωνο 'ένα αγόρι εμφανίστηκε στον καθρέφτη μου'
Επεξεργαζομαι τα λόγια του. Αν έλεγα κάτι τέτοιο δεν θα πίστευαν. Ούτε η ίδια θα με πίστευα. Το να καλέσω βοήθεια είναι σίγουρα ανωφελο.
'Τι θες τέλος πάντων;'αγανακτω και πλέον είμαι όρθια. Το αγόρι σοβαρευει και τα γαλανα αψυχα μάτια του γυαλιζουν.
'Στο είπα, θέλω την ψυχή σου'ομολογει και τα μάτια μου ανοίγουν διαπλατα. Αυτο δεν βγάζει κανένα νόημα, ωστόσο το ύφος του δηλώνει απειλή.
'Τι να την κάνεις;' νιώθω πολύ μπερδεμένη όμως πιστεύω πως με τις απαντήσεις του ίσως τα πράγματα ξεκαθαριστουν.
'Πώς νομίζεις πως θα βγω από αυτή την φυλάκιση γλύκα; Πρέπει στην θέση της δικής μου ψυχής να μπει μια άλλη για να βγω!'μου λέει σκληρα και τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν, το ίδιο και το σαγονι μου.
'Και γιατί εγώ;'
'Γιατί είσαι η πρώτη που έρχεται σε αυτό το σπίτι από τότε που πέθανα'
'Ναι, όμως δεν είμαι μόνη. Και οι γονείς μου είναι εδώ'δεν είμαι πρόθυμη να θυσιασω τους γονείς μου, όμως θέλω να ακούσω την απάντηση του τώρα.
'Για να ελευθερωθω, η ψυχή θα πρέπει να είναι περίπου όσων ετών είμαι εγώ. Και γλυκια μου άφησε με να σε ενημερώσω πως είσαι 17 και εγώ είμαι 24. Δεν είναι μεγάλη διαφορά'χαμόγελα και νιώθω τα πόδια μου να με εγκαταλειπουν.
'Δεν πρόκειται να σου δώσω την ψυχή μου'καραφερνω να αρθρώσω και το υπουλο του γέλιο αντηχει στο μικρό δωμάτιο.
'Δεν θα σε ρωταγα κιόλας. Θα την πάρω με ή χωρίς την θέληση σου'με απειλεί και η μορφή του εξαφανίζεται από το αστραφτερο γυαλί. Εγώ μένω μόνη και παραλητη με τις σκέψεις μου.
Τα εννοούσε;Βρίσκομαι πραγματικά σε κίνδυνο;Θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου;
Ακούω βήματα από τον πάνω όροφο. Κάποιος από τους δύο θα ξύπνησε. Δεν γίνεται να μάθουν γι αυτόν τον καθρέφτη. Πρέπει όλα όσα έγιναν να μείνουν μυστικά.
Με γρηγορες κινήσεις βγάζω τα δύο καρφιά που κρατούσαν τον καθρέπτη προσκολημμενο στον τοίχο. Παίρνω τα καρφιά στο χέρι μου και ενώ τα κρατώ παίρνω στα χέρια μου και τον καθρέφτη. Αν και στολισμενος με ασημι είναι αρκετά ελαφρύς.
Ανεβαίνω επιτυχώς τις σκάλες και κρύβομαι πίσω από την κουπαστη καθώς βλέπω την μητέρα μου να πηγαίνει στο μπάνιο. Μόλις σιγουρευτω πως η πόρτα του μπάνιου έχει κλείσει πηγαίνω με γρήγορα βήματα στο δωμάτιο μου. Αφήνω τον καθρέφτη πάνω στο κρεβάτι μου και κάθομαι λίγο πιο δίπλα του.
Και τι θα το κάνω αυτό τώρα;
Αν το αφήσω σε χώρους που επισκεπτονται συχνά οι γονείς μου, θα μάθουν για το τι κρύβει αργά ή γρήγορα. Πρέπει να τον βάλω κάπου που δεν βρίσκονται συχνά. Και για κακή μου τύχη, το μόνο δωμάτιο στο οποίο δεν πηγαίνουν συχνά, είναι το δωμάτιο μου.
Θέλοντας και μη, βάζω τον καθρέφτη απέναντι από το κρεβάτι μου και βιδωνω προσεκτικά τα καρφιά. Ευτυχώς όλη η διαδικασία γίνεται βουβα χωρίς να καταλάβει κανένας. Αφού σιγουρευτω πως ο καθρέφτης είναι καλά τοποθετημενος ξαπλωνω στο κρεβάτι μου.
Δεν νιώθω άνετα με όλο αυτό αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Η ιδέα του ότι αυτός που θέλει να με σκοτώσει θα είναι τώρα πια στο δωμάτιο μου και θα μπορεί να κάνει το οτιδήποτε όταν δεν θα τον προσέχω μοιάζει εφιάλτης. Φοβάμαι. Όμως δεν μπορώ κάνω αλλιώς. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει αν οι γονείς μου μάθουν για όλα αυτά.
Ο λαιμός μου χαλαρώνει και τα μάτια κλείνουν. Είμαι εξαντλημενη. Και αυριο με περιμένει μια δύσκολη μερα στο σχολείο.Ισως και όχι μόνο στο σχολείο.
'Scarlett θες να βάλεις τις δικές σου πινελιές στο δωμάτιο από ότι κατάλαβα'μου λέει η μητέρα μου καθώς βγάζει την ποδιά της. Το κουτάλι που κρατούσα πέφτει από τα δάχτυλα μου και τα μάτια μου ανοίγουν διαπλατα.
'Τι εννοείς μητέρα;'
'Είδα τον καθρέφτη στο δωμάτιο σου'τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν. Προσπαθώ να αναλύσω τον τρόπο με τον οποίο μου το λέει. Δεν ξέρω αν με ειρωνευεται ή απλά λέει ότι είδε.
'Ναι μητέρα'
'Είναι πράγματι εξαισιος καθρέφτης-οταν τον πρωτοείδα έμεινα εκθαμβη από την γοητεία του. Ωστόσο δεν νομίζω πως ταιριάζει με το δωμάτιο σου καλή μου'μου χαμογελάει και από αυτό το ειλικρινες χαμόγελο καταλαβαίνω πως εννοεί ότι λέει.
'Δεν έχω κάνει τίποτα με το δωμάτιο μου ακόμα-ο καθρέφτης είναι η πρώτη αλλαγή. Δεν έχει σημασία αν ταιριάζει με τα αντικείμενα που ήδη βρήκαμε εκεί'διαφωνω μαζί της προσπαθώντας να την πείσω να κρατήσω τον καθρέφτη. Ο καθρέφτης αυτός δεν έχει να πάει πουθενά.
'Θα μπορούσαμε να σου πάρουμε ένα καινούργιο-'
'Προτιμώ αυτόν μητέρα. Δεν νομίζω να υπάρχει καθρέφτης ανταξιος εκείνου-σε παρακαλώ άφησε με να τον κρατήσω. Τον έχω λατρέψει'
'Εντάξει Scarlett. Τώρα έχεις να πας στο σχολείο. Δεν θέλουμε να αργήσεις'υποχωρει και εγώ την χαιρετώ πριν φύγω. Ευτυχώς τα καταφερα.
Ρίχνω το βάρος μου στον τοίχο και αγναντευω τα παιδιά. Όλοι φαίνονται ενθουσιασμενοι για το διάλειμμα-ανάθεμα και αν υπάρχει κάποιος που δεν του αρέσει.
Μέσα στο πληριπς ξεχωρίζω τον Zayn, αδιαφορος και παγερος όπως πάντα. Ανταλλάσσουμε βλέμματα και έρχεται προς το μέρος μου.
'Γεια'ανταλασσουμε χαιρετισμούς και κάθεται δίπλα μου.
'Θέλω να ζητήσω συγγνώμη για εχθές. Φερθηκα αναρμοστα. Δεν αξιζες τέτοια συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή έκανες μια ερώτηση'μου λέει κοιτώντας κάτω. Ακουμπώ τον ώμο του και σηκώνει το κεφάλι του. Τα καραμελενια του μάτια κοιτουν μέσα στα δικά μου καστανα.
'Δεν πειράζει Zayn, καταλαβαίνω. Εκτιμώ το ότι μου ζήτησες συγγνώμη'
'Ευχαριστώ. Σου χρωστάω μια συνάντηση. Αν μπορούσες να έρθεις στο πάρκο στις εφτά σήμερα θα ήμουν ευγνώμων'
'Φυσικά Zayn' είναι το μόνο που προλαβαίνω να πω καθώς το κουδούνι χτυπάει. Χαιρετιομαστε και απομακρυνομαστε ο ένας από τον άλλο. Είμαι χαρούμενη που ο Zayn θέλει να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Πιστεύω αυτή είναι η αρχή μιας καλής φιλίας.
Σε λιγότερο από μισή ώρα έχω να συναντήσω τον Zayn. Έχω ντυθεί και τωρα είμαι στο δωμάτιο μου, προσπαθώντας να βρω το άρωμα μου.
'Αυτό ψάχνεις;' ακούω την γνώριμη φωνή του και πρώτου το καταλάβω το άρωμα που τόση ώρα έψαχνα βρίσκεται στον αέρα. Τσιριζω και ακούω ένα γνώριμο γέλιο. Η μορφή του αγοριού εμφανίζεται στον καθρέφτη, χαρούμενη όπως πάντα.
'Δεν είσαι αστείος...'
'Louis'
'Ναι σωστά, Louis. Δώσε μου το'του λέω πηδωντας για να φτάσω το αντικείμενο που βρίσκεται στον αέρα.
'Εγώ τον διασκεδαζω'
'Αστείο είναι να γελάνε και οι δύο'του απαντώ και το πρόσωπο του γίνεται ανεκφραστο. Αμέσως, το άρωμα μου πέφτει κάτω.
'Δεν έχεις πλάκα Scarlett'ξεφυσαει και ένα χαμόγελο εμφανίζεται όταν εγώ κάνω έναν κύκλο με τα μάτια μου.
'Δεν έχω χρόνο για αυτά. Φεύγω. Μην τολμησεις να κάνεις τίποτα όσο λείπω'
'Γιατί να μην κάνω;' γελάει και τα γαλανα του μάτια λάμπουν'ξερεις μπορώ να κάνω ότι θέλω'
'Εμενα θέλεις, γι αυτό δεν υπάρχει λόγος να ενοχλησεις κανέναν άλλον'σταυρωνω τα χέρια μου στο στήθος μου και εκείνος σοβαρευεται.
'Δεν υπόσχομαι τίποτα'λεει καθώς κλείνω την πόρτα. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα πειράξει τους γονείς μου. Ξέρει πως κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο για αυτόν.
'Λοιπόν Zayn τι θες να πούμε;' ρωτώ το μελαχρινο αγόρι που κάνει κούνια δίπλα μου.
'Θα ήθελα να μιλήσουμε προσωπικά θέματα. Πιστεύω θα είναι καλό να δώσουμε ένα βάθος στις συζητήσεις μας'
Φυσικά. Γιατί θες να πούμε;'
'Τις προάλλες σου είπα πως ο κολλητος μου πέθανε...'
'Μάλιστα. Όμως για να μου μιλήσεις για κάτι τέτοιο θα πρέπει να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις. Θα αντέξεις Zayn;' τον ρωτώ και εκείνος μετά από λίγα δευτερόλεπτα σκέψης νευει θετικά.
'Πώς λέγανε τον φίλο σου Zayn;'
'Louis'προφερει το αγόρι και ανατριχιαζω στο άκουσμα αυτού του ονόματος.
~~~~
I'm back!! Σορρυ που άργησα να βάλω αλλά σκέφτομαι κάποιες λεπτομέρειες για την ιστορία!! Λοιπόν.. γνωρισαμε τον Lou. Να δούμε τι θα γίνει! Ελπίζω να σας αρεσεεε💘αφήστε αστεράκι, σχόλιο και διαδωστε!!Περιμένω να δω νέους αναγνώστες 😉αυτά για σήμερα γλυκες μου θα τα πούμε σύντομα 💘💘