Hoofdstuk 12 ~ Een Vampier?
Ik ben nu al ongeveer 2 uren aan het rennen en het voelt geweldig. Ik voel me voor het eerst in een lange tijd weer vrij.
Geen familie gedoe.
Geen gezeur over pleegouders.
Geen irritante bazen.
Geen zorgen over dat ik misschien binnenkort dakloos ben.
Alles om me heen is zo donker. Maar ik voel me niet meer bang, het voelt alsof dit mijn plaats is. Het donker. De nacht. Ik voel me nu veiliger dan overdag.
Het kan komen door mijn zwarte vachtkleur of dat ik gewoon gek ben. Maar het voelt geweldig.
Ik stop met rennen. Verander me terug in mijn mensenvorm, gelukkig kan ik veranderen terwijl mijn kleren aanblijven. Anders zou ik me niet zo comfortabel meer voelen.
Ik laat me achterover vallen op de bladeren. Het begint te regenen. En even later hoor ik het onweer, maar ik ben niet bang.
Ik lig onder een boom. Misschien niet het veiligst maar nu blijf ik tenminste droog.
Ik was hier echt aantoe, zegt Delore met een gelukkige stem.
Ik glimlach.
Ik ook, Delore. Ik ook.
Ik kijk naar de lucht. Je ziet om de paar seconden een mooie duidelijke flits in de lucht.
Dit gevoel heb ik nog nooit van onweer gekregen.
Het lijkt alsof ik de flitsen kan aanvoelen. Ik voel de elektriciteit, het voelt machtig. Ik voel me machtig. Het is net als met dat auto ongeluk met Jessica. Mijn lichaam voelt hetzelfde als toen, alsof ik het weer controleer.
Ik kijk op naar de lucht en steek voorzichtig mijn hand omhoog. Eerst gebeurd er niks, maar dan lijkt het alsof alle flitsen naar mijn hand gaan, alsof ze wachten op een bevel wat ze moeten doen.
Ik frons, doe mijn hand in een vuist en knipper vervolgens verward met mijn ogen.
Maar als ik mijn ogen opendoe zie ik niks, de lucht is weer zwart. Geen teken van de flitsen. Alsof ik zonder dat ik het doorheb ze weg heb gehaald. Ik frons nog dieper. Heb ik dat net gedaan? Door mijn hand in een vuist te doen?
Ik doe snel mijn arm naar beneden, terwijl ik dat doe merk ik pas hoe gespannen al mijn spieren staan. Ik zucht diep en onspan ze.
Dan merk ik pas hoe vermoeid ik ben. Ik ga wat beter liggen en zonder dat ik er iets tegen kan doen vallen mijn ogen dicht.
Ik schrik wakker en kijk om me heen. Ben ik serieus inslaap gevallen in het bos? Mijn rug voelt helemaal stijf. Ik rek me snel uit.
Alles ziet er nog hetzelfde uit. Het is zelfs nog donker, maar gelukkig regent het niet meer. Alhoewel je wel aan de grond kan voelen dat het pasgeleden pas gestopt is.
Ik focus me om me omgeving, opzoek naar enig gevaar. Ik hoor niks ernstig. Het enige wat ik hoor zijn de waterdruppels die hun weg naar beneden maken via de takken en dan op het gras kapot spatten. Je hoort het overal.
Mijn kleren plakken helemaal aan mijn rug en benen. Fijn. Ik sta op en doe mijn houthakkers bloesje uit en hang hem om mijn heupen. Dat ding is namelijk helemaal nat.
Ik besluit om terug te gaan naar mijn huisje. Ik ben nu wel klaar met rennen en ik heb geen behoefte meer om langer te blijven. Het wordt namelijk steeds kouder en aangezien het erg donker is maakt dat de zweer nogal eng. Ook omdat ik helemaal alleen ben en door die stomme waarschuwing van Nick, waarvan ik ook niks snap.
Ik loop op mijn hoede door het bos. Ik gok dat het ongeveer 2 of 3 uur 's nachts is.
Ik weet precies waar ik heen moet. Dit bos ken ik ongeveer uit mijn hoofd. Aangezien dit het enige bos is waar ik doorheen ren. De andere zijn te ver weg, of het is op een territorium van iemand anders dus dat is ook geen optie.
Ik stap over wat boomstammen heen. Die dus omver gewaaid zijn. Blijkbaar was de storm erg zwaarder dan ik dacht. Ik voel de elektriciteit nog in de lucht. Wacht? Zei ik nou dat ik de elektriciteit voel? Ik ben echt toe aan wat slaap.
De stroom heeft ook langer geduurd dan ik dacht. Ik dacht namelijk maar een paar minuten, want hij ging nogal snel weg doordat rare incident met mijn hand. Waar ik overigens ook niks van snap. Ik heb het me vast verbeeld.
Maar diep vanbinnen weet ik dat ik het niet verbeeld heb.
Maar er moet hier dus wat anders gebeurd zijn, want die bomen zien er - als ik er nu naar kijk - groot en sterk uit. Dat kan die stroom zeker niet gedaan hebben.
Is dit wat Nick bedoeld? Met de onverklaarbare activiteiten in het bos?
Ik schud verward mijn hoofd. Dit is echt raar, wie of wat zouden zomaar bomen omver gooien.
Ik loop stug door, ik ben wel een beetje klaar met de zweer die nu in dit bos hangt.
Ik hoor onverwachts een takje breken. Je hoort het hard door de stilte van het bos heen.
Ik kijk angstig om me heen. Wat was dat?
Zonder dat ik het merk begin ik zwaar te ademen.
Komop Alexes, focus je laat je niet vermoorden door een een of ander beest.
Ik ga in een vecht houding staan, maar er komt niks. Ik word niet aangevallen. Ik kijk verward om me heen. Waarom valt diegene me niet aan?
Ik loop naar de plek waarvan ik dacht dat het geluid vanuit die kant kwam. Maar als ik er sta, zie ik niks ernstig.
Dan hoor ik het geluid nog een keer. Het komt vanuit een bosje, schuin tegenover me.
Ik houd mijn adem in en loop er voorzichtig naar toe. Hoewel het helemaal stil is, voelt het alsof mensen mijn snelle hardslag nog van kilometers kunnen horen. Ik slik en stap dan in één keer achter het bosje.
Ik zie een klein, wit konijntje. Zijn oogjes staren me gespannen aan. Serieus! Ik schrok zo erg van een konijn!
Ik lach zachtjes om mijzelf. Wauw. Waarschijnlijk omdat er tegenwoordig niks engs meer in mijn leven gebeurd, dat ik bang word van alle geluiden.
Ik doe mijn hand tegen mijn voorhoofd aan, hoewel het koud is, voel ik het angstzweet op mijn gezicht.
Ik merk dat ik van alle ingehouden spanning hoofdpijn heb gekregen. Ik loop naar achter en laat me tegen een boom aanleunen.
Voor even sluit ik mijn ogen, maar dat kleine momentje van rust wordt ook weer verstoord. Ik heb namelijk het gevoel alsof iemand me aanstaart, en dat is een naar gevoel.
Ik open mijn ogen en zie een zwarte schim staan, maar zo snel als het er stond is het ook weer weg.
En diepe zucht verlaat mijn mond. Ik moet echt gaan slapen, ik zie allemaal dingen die er niet horen te zijn. Na het konijntjes incident heb ik niet zin in meer.
Ik kijk nog een keer naar de plek waar de schim stond. Nee, niks, gewoon een donkere leegte omringt met bomen. Ik heb het me vast verbeeld. Toch begin ik te lopen, wat na een paar minuten omgaat in rennen.
Na een paar minuten gerent te hebben, ruik ik een aparte geur. Ik stop met rennen en ga over naar een looppas. Ik kan niet plaatsten wat die geur van is, maar ik heb het vaker geroken. Zal ik de geur volgen?
Weet ik veel, als je je leven wilt besparen zal ik nu maar gewoon snel naar ons huis rennen! Schreeuwt Delore licht in paniek door mijn hoofd.
W-wat waarom? Vraag ik bang. Ik stop met lopen en blijf twijfelend stil staan.
Ik heb een gevoel alsof we achtervolgt worden.
Ik twijfel niet en draai me zo snel als ik kan om.
2 bloed rode ogen staren me aan. Ik knipper een keer met mijn ogen of ik niet verzin, maar na die ene knipper zie ik niks meer dan een duistere boom.
Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Alexes, je verbeeld je dingen. Het was vast niks, het komt gewoon door het slaaptekort. En dan zie je dingen die niet echt zijn. Zoals bloedrode ogen in een bos waar in het afgelopen jaar amper iemand is gekomen.
Wacht. Ik verstijf. 2 bloedrode ogen.
Bloedrode.. Bloed...
Dan weet ik het. De geur die ik net rook was bloed!
Shit! We moeten nu echt wegwezen! Schreeuwt Delore nu helemaal in paniek door mijn hoofd.
Wat, waarom? Delore, wees eens rustig. Het is vast van een dier, er gaan wel vaker dieren dood in een bos. Probeer ik haar gerust te stellen, haar geschreeuw levert me nog meer hoofdpijn op.
Nee, ik ruik bloed, bloed Alexes. Bloed! Schreeuwt ze nu nog meer in paniek.
Delore rustig nu! Schreeuw ik door mijn hoofd naar haar. Ik ruik wel vaker bloed, meestal van een dier.
We gaan nu naar huis. Nu.
Ik zucht, maar laat haar toch uiteinde maar haar zin geven. Ik draai me om en val van schrik op de grond.
Voor me staat de zwarte schim met rode ogen. En de enigste geur die ik ruik is bloed.
Even besef ik me niet wat voor me staat, maar dan besef ik het. Een vampier..
Langzaam sta ik op, maar ik ben niet van plan om weg te rennen. Als ik 1 ding heb geleerd van toen ik nog in mijn oude roedel zat was: ren nooit weg voor vampieren. Ze zijn sneller en zolang je je rug er tegen keert, heb je 99,9 % kans dat ze je doden.
Er zit een paar meter tussen mij en de vampier in. Door het maanlicht zie ik langzaam de vampier helder worden. Het is een vrouw rond de 30 gok ik, ze heeft lange zwarte haren die als een waterval langs haar gezicht vallen. Haar ogen zijn rood van het vele bloed dat ze gezogen heeft. Als ik in haar ogen kijk, zie ik alleen maar lust. Lust om mij te vermoorden.
We staren elkaar allebei afwachtend aan, totdat er opeens gehuil klinkt. Weerwolven gehuil...
Ik zie dat ze me vragend aankijkt, ze vraagt zich vast af waarom ik nu niet in mijn wolf verander en weg ren. Maar ja, ik heb geen roedel dus word ik niet aangetrokken door het gehuil.
Weer klinkt er gehuil en dit keer kijkt ze naar de maan. Ik zie dit als mijn kans en spring op haar af in mijn wolfvorm. Ze schrikt en valt op de grond.
''W-wat ga je doen?'', vraagt ze bang.
Bang? Ja, ze is bang voor me. Waarschijnlijk heeft ze mijn wolfkleur gezien en beseft dat dat niet kan, aangezien ik een meisje ben.
Ik lach gemeen. Het moet er vast dom uit hebben gezien, een wolf met een gemene grijns.
''Ik, ik ken je moeder,'' zegt ze als ze door heeft dat ik haar wil vermoorden.
Langzaam begin ik boos te worden. Ze kent mijn moeder, ja, meer mensen kennen haar wel denk ik, maar ze is dood. Dus dit slaat nergens op.
Ik aarzel niet langer en breek haar nek.
Dan ren ik er snel vandoor voordat de vampieren door hebben dat ik 1 van hun vampieren heb vermoord.
Aangekomen bij mij huisje, verander ik in mijn mensenvorm en doe de deur achter me op slot. Het voelt alsof ik op een papier sta ofzo. Ik kijk naar beneden en zie op mijn deurmat een envelop liggen. Ik pak hem op en loop naar de woonkamer, ik gooi de envelop op de tafel. Ik kijk morgen wel wat het is.
Ik loop naar boven en grijp naar mijn hoofd. Ik kreun vermoeid, ik heb zo veel hoofdpijn. Het is net alsof iemand met een hamer op mijn hoofd slaat.
Ik loop naar de badkamer en pak een aspirientje. Ik pak ook wat water en slik het aspirientje door. Snel poets ik nog even mijn tanden en ga in bed liggen.
Ik pak mijn mobiel, om te kijken of ik wat berichten heb gemist.
29 gemiste berichten.
Eerst open ik die van Jessica.
23.43; Hey meid, ga je morgen langs ons café voor de baan?
00.08; Eh Alex?
00.09; Er is toch niet iets gebeurd hé?
01.20; Oké, je reageert niet, nu ga ik ervan uit dat er iets is.
02.11; Als je morgen ochtend nog steeds niet hebt geantwoord bel ik de politie!
Ik grinnik, het kon ook gewoon zo zijn dat ik sliep. Ik feite sliep ik ook, maar dan in het bos. Ik antwoord maar even voordat ze helemaal in paniek raakt.
04.17; Jess, er is niks aan de hand. Ik ben gewoon in slaap gevallen in het bos en ja ik ga s'middags naar ons café. Ga je anders mee?
Ik vertel haar maar niks over die vampier. Ze gaat er toch sowieso vragen over stellen.
Ik heb ook nog een berichtje van Nick.
23.48; Hey, Maddy en ik zouden zondag kunnen. Kan jij dan ook?
Vandaag is het vrijdag, nee wacht. Het is eigenlijk al ochtend, zaterdag dus. Vandaag, als ik wakker word, ga ik na ons café. Ja ik kan zondag wel.
04.19; Ja, tuurlijk! Het lijkt me leuk om Maddy te ontmoeten! Waar spreken we af?
Ik heb ook nog wat berichten uit de groep van Restaurant Beau, iedereen zit natuurlijk met het probleem dat we ontslagen zijn. Ik lees het snel even door en leg dan mijn mobiel weg. Ik sluit mijn ogen en val al snel in slaap.
A/N
Heyy,
Sorry dat we de laatste tijd niet hebben geüpdatet! Maar we hadden het druk met school. Iniedergeval, het is nu vakantie dus hebben we weer alle tijd.
Vergeet trouwens niet te stemmen ;) !