Eva POV:
Ik bracht het mes naar mijn pols..
..maar legde het weer neer. Die klootzak was het niet waard. Waarom wilde ik het uberhaupt doen? Het is mijn werkpartner, niks meer en niks minder. Ik mocht niks voor hem voelen, en ik mocht het zeker niet laten blijken. Ik legde het mes terug in de la, pakte een deken en ging weer op de bank liggen. De tranen liet ik op de vrije loop.
Wolfs POV:
"Angelique, ik wil je niet terug! Ik ben gelukkig hier in Maastricht, met mijn baan, met Eva, met.." "WIE IS EVA?!" Toen pas drong het tot me door dat ik het had gezegd. Hoe kwam het in mijn hoofd op? Eva en ik hadden geen relatie, en dat zou ook niet mogen. Bovendien voelde Eva volgens mij helemaal niks voor mij, en na daarnet al helemaal niet meer. "ANGELIQUE, HET IS KLAAR, PUNT!" riep ik terug, en ik stormde het restaurant uit, achter Eva aan. Eenmaal aangekomen bij de Ponti opende ik de deur. "Eva?" riep ik naar binnen. Ik kreeg geen reactie, waarschijnlijk had ze geen zin om te reageren. Ik liep naar beneden, en zag daar Eva als een klein hoopje ellende op de bank liggen. De tranen liepen over haar wangen, het brak mijn hart om haar zo te zien. Toen ik bedacht dat ik haar dit had aangedaan werd ik boos op mezelf, ik kreeg een enorm schuldgevoel. Eva had dit nergens aan verdiend. Ik liep voorzichtig naar de bank. "Eef?". Geen reactie. Ik knielde neer naast de bank en streelde met mijn hand over haar wang, waar nog steeds tranen overheen stroomden. Nog steeds deed Eva alsof ik er niet was. "Eva, zeg alsjeblieft iets" zei ik smekend. "Rot op, klootzak" siste ze. Ik besloot me erbij neer te leggen, en liep met gebogen hoofd naar boven. Ik voelde me vreselijk, maar waarschijnlijk nog niet eens half zo vreselijk als Eva. Ik ging op bed leggen, maar ik kon niet slapen. Ik huilde mijn ogen uit, omdat ik Eva zo gekwetst heb.
Eva POV:
Uiteindelijk was ik in slaap gevallen, maar toen ik wakker werd was er geen Wolfs te bekennen. Ik keek op mijn telefoon hoe laat het was: half 12, shit! Ik moest gewoon werken vandaag!
Snel stond ik op, toen ik een briefje op de keukentafel zag liggen. "Eva" stond erop geschreven, met een klein hartje. Een hartje? Zou het van Wolfs zijn? dacht ik. Nee, Wolfs had me gisteren zo gekwetst, hij voelde toch niks voor mij. Van wie zou het dan zijn? Ik twijfelde even of ik het zou lezen, maar besloot het toch te doen. Ik vouwde het briefje open en mijn ogen volgden de regels:
Lieve Eva,