Geheim

Deel 13

Wolfs POV:
Zo moest het zijn, Eva dicht bij mij. Ik dacht na over hoe en wanneer ik het wilde gaan vertellen. Het leek me het beste om in de Ponti te vertellen, op een vertrouwde plek. Alleen nu nog het wanneer. Aan de ene kant wilde ik het zo snel mogelijk doen, ik wilde Eva vast kunnen houden en kunnen zeggen dat ze van mij is, maar aan de andere kant zou ik het ook zo lang mogelijk willen uitstellen, bang om onze vriendschap te verliezen.

Eva POV:
Het was fijn zo, met Wolfs op de motor. Dicht tegen hem aan en mijn armen om hem heen. Even mijn hoofd leegmaken. De afgelopen zaak was heftig geweest en had me veel energie gekost. Desondanks voelde ik nu de vlinders door mijn lijf gieren. Ik snap niet wat deze man allemaal met mij doet. Na een tijdje komen we weer aan bij de Ponti, van mij had het nog wel even mogen duren. Eenmaal in de Ponti ging ik op een stoel zitten aan de keukentafel, kijkend naar hoe Wolf warme chocomelk aan het maken was. Dan komt hij hierheen lopen; 'Alstublieft, een chocomelk voor mevrouw!' Ik kijk hem met een dankbare glimlach aan.

Wolfs POV:
Eva's haar hangt nog los van het ritje op de motor. "Eef" zeg ik. Ze kijkt op, "Je haar zit mooi zo". Ik zie dat Eva begint te blozen en snel weg kijkt. "En je bent lief als je bloost". Deze opmerking levert me een speelse tik op mijn borst op. Ik ga naast haar op de bank zitten, en herhaal in mijn hoofd nog een keer alles wat ik wil gaan zeggen, want nu is het moment. "Eva". Ik heb haar aandacht en ze kijkt me vragend aan. Alles wat ik wilde zeggen ben ik vergeten en ik kom niet meer goed uit mijn woorden. "Ik ehm.. Ik.. Ja ehm.. Ik hou van je." Ik gooide het er maar uit. In de tussentijd keek ik naar de grond, te bang om Eva aan te kijken. Totdat ik Eva's vingers onder mijn kin voelden, die ervoor zorgden dat ik weer verdronk ik haar ogen. "Weet je, laat maar, vergeet dat ik dit ooit heb gezegd." zeg ik, en ik sta op van de bank en loop richting de trap. Nog even heb ik hoop dat Eva me terug gaat roepen, maar dat gebeurt niet. Ik loop naar boven en als ik in bed lig beginnen de tranen met lopen, ik kan het niet meer tegen houden. Ik huil niet vaak, maar dit breekt mijn hart. Heb ik hiermee ook voorgoed onze vriendschap verpest? Het enige wat ik kan hopen is dat ik Eva niet kwijt ben, dat zou ik niet aankunnen.

Eva POV:
Ik zit als versteend op de bank. "Ik hou van je. Ik hou van je. Ik hou van je." Het blijft maar door mijn hoofd malen, maar ik kan niks uitbrengen. Ik zie hoe Wolfs opstaat, nog even stil blijft staan bij de trap en dan naar boven gaat. Nu heb ik mijn kans echt verspilt. Ik had hem terug moeten roepen. Ik heb het weer verpest, altijd ik. En de tranen beginnen over mijn wangen te lopen, eerst in een rustig tempo, maar al snel volgen er meer.