Geheim

Deel 15

Eva POV:
"Eva, slaap je vannacht bij mij?" Als antwoord druk ik mijn lippen nog een keer kort op de zijne. "Wel alleen slapen, ik wil niet te snel gaan." Hij kust me weer, en maakt knoopje voor knoopje mijn blousje open. "Wolfs-" "Ik weet het, ik doe je niks." En daar zijn zijn zachte lippen weer. Ik voel hoe hij voorzichtig mijn blousje van mijn schouders schuift en uittrekt. "Eef?" Ik stop met kusjes geven en kijk hem vragend aan. "Wat is dat op je arm?" Ik kijk naar beneden, ik durf het niet meer aan te kijken, ik wil hem niet meer aankijken. "Het spijt me." Ik schaam me, ik ben vernederd, niemand had dit mogen zien. "Eva, kom zitten." Wolfs gaat op de rand van het bed zitten en trekt mij op zijn schoot. Ik ben aan het bedenken hoe ik dit in vredesnaam moet vertellen, maar als hij een kus op mijn kruin drukt hou ik het niet meer. Ik barst in tranen uit. Wolfs houdt me stevig vast en wiegt me zachtjes heen en weer. Hij gaat liggen en trekt me mee onder de deken. En daar lig ik dan, zachtjes uit te snikken in zijn armen.

's Ochtends wordt ik al vroeg wakker, Wolfs slaapt nog, zijn arm ligt losjes om me heen. Ik kruip voorzichtig uit het bed en stap onder de douche. Om tijd te rekken blijf ik er extra lang onder staan. Eenmaal afgedroogd en aangekleed loop ik de gang op, en hoor al geluiden van beneden komen. Ik loop ook naar beneden en zie Wolfs druk in de weer met pannen. "Goedemorgen." Dan pas merkt hij me op, hij loopt naar me toe en drukt een korte kus op mijn lippen. Aan deze nieuwe gewoonte kan ik wel wennen. "Goedemorgen schoonheid." Ik voel het rood naar mijn wangen stijgen inmiddels. "Zin in een eitje?" Ik kijk hem verlekkerd aan en knik gretig. "Mooizo." Ik ga aan de tafel zitten en niet veel later legt hij een eitje op mijn bord.

Wolfs POV:
Ik zie hoe Eva geniet van haar eitje, maar ik zal het toch moeten zeggen. "Eef, over gisteravond.." Als Eva haar bestek neerlegt en mij aankijkt zie ik tranen in haar ogen staan. "Kom, we gaan even op de bank zitten." Dat leek me beter dan hier aan de keukentafel. Ik ging op de bank zitten, en Eva kwam tegen me aan zitten, haar hoofd steunde op mijn schouder. Eindelijk, tegen me aan, in plaats van aan de andere kant van de bank. Maar dat was niet het belangrijkste nu. "Waarom, Eva?" Ik streek zachtjes met de rug van mijn hand over haar wang om de tranen weg te vegen. "T- toen ik je w- weggestuurd had, i-ik v-voelde me zo schuldig." kwam er hakkelend uit, en de tranen kwamen weer. Ik probeerde haar te sussen. "Het is goed Eef, ik ben hier nu, en ik ga nooit meer weg." Met nog steeds tranen in haar ogen tilde ze haar hoofd een beetje op en keek me aan. "Nooit meer?" "Nee Eef, nooit meer. Dat beloof ik je."