Geheim

Deel 1

Wolfs POV:
Ik zit op de trap als ik de deur open hoor gaan. Eva komt voorzichtig door de deur lopen, ze kijkt beschaamd naar de grond. Ik zie dat ze gehuild heeft, en mijn hart breekt. Dan vraagt ze: "Waar is Fonteyn?" "In de kamer." "Moet hij niet meegenomen worden?" "Hij is dood. Ik kon hem niet meer tegenhouden." Ik vertel Eva zijn laatste woorden: 'Inspice et cautus eris - aanschouw uzelf en u zult behoedzaam zijn' Fonteyn had nooit tegen Elze gezegd wat hij voor haar voelde, en daar had hij nu spijt van. Daarom wilde hij mij en Eva helpen, het was goed bedoeld, maar of het had geholpen was nog maar de vraag.

Eva POV:
Ik zag dat Wolfs diep in gedachten verzonken was, dus besloot ik maar iets te zeggen. "D-d-dat wat ik ehmm net zei, over die code.. T-toen dacht ik d-dat.." zei ik heel zachtjes, en ik begon te stotteren. Ik wist eigenlijk niet wat ik wilde zeggen. Ik wilde me verontschuldigen, maar ik meende het wel. Maar meende hij het ook? Ik hoopte het, maar ik wist het niet. Toen pakte Wolfs mijn hoofd vast met zijn handen, en gaf liefdevol een kus op mijn wang, iets waar ik vaak over gedroomd had. "Het is fijn dat je er bent, Eef" zei hij. Ik was overdonderd door de kus en wist even niks te zeggen, en glimlachte verlegen naar de grond.

Wolfs POV:
"Het is fijn dat je er bent, Eef". Ze keek naar de grond. Dacht ze er dan toch niet hetzelfde over? Maar net zei ze dat ze ook van mij hield. Ik kon mijn gedachten even niet op een rij krijgen. We stonden in stilte tegenover elkaar, totdat Eva deze doorbrak: "Zullen we naar het bureau, naar Marion?" Marion werkte vandaag 25 jaar bij de politie, en er zou een feestje zijn op het bureau. Ik stemde in en samen liepen we naar de auto. In de auto was het weer stil, maar het was geen ongemakkelijke stilte. We waren aan het denken over wat er allemaal gebeurd was.

Eva POV:
Inmiddels waren we aangekomen bij het bureau: ik liep meteen naar Marion toe en gaf haar een hele dikke knuffel. Marion was mijn collega, en allerbeste vriendin. Ze was dan ook de enige die wist over wat ik voor Wolfs voelde, want dat probeerde ik verborgen te houden. Het zou toch niks kunnen worden, we zijn partners. En toch bleef hij maar door mijn hoofd spoken, die kus van daarnet, die keer dat we met elkaar naar bed waren geweest. Ik kon het niet vergeten, ik wilde het niet vergeten. 'Niet aan denken Eva, vandaag is het Marions dag, Marions feest' dacht ik bij mezelf. Ik raakte aan de praat met een aantal collega's en uiteindelijk was het heel gezellig.

Wolfs POV:
Ik keek naar Eva, het enige waar ik nog aan kon denken was Eva. Ze stond te praten met een collega, alsof er niks aan de hand was. Deed het haar dan helemaal niks? Die woorden en die kus van daarnet? Ergens wilde ik er niet aan denken dat dat zo was, en ik kon het me ook niet voorstellen, maar toch spookte het door mijn hoofd.