Hoofdstuk 1 ~ Een (Bijna) Auto Ongeluk.
I've got shame
I've got scars
That i'll never show
I'm a survivor
in more ways than you know.
Demi Lovato - Warrior
2 jaar later
Ik ren zo snel als ik kan door het donkere bos, gevolgd door 4 packleden van de Red Blood pack. Vandaag kreeg ik de zoveelste afwijzing omdat mijn wolf een zwarte vacht heeft.
2 jaar lang ben ik al opzoek naar een pack, de Red Blood pack was de enigste die ik nog niet heb geprobeerd. Maar vandaag kreeg ik weer een afwijzing, aangezien ik moest veranderen in mijn wolf. En blijkbaar toen ze me wolf zagen raakten ze in paniek en hebben ze 4 packleden achter me aangestuurd om me weg te jagen.
Ik ben de hele wereld rondgegaan en ben sinds één tijdje weer in mijn geboorteland. Omdat geen enkele pack mij wil heb ik maar besloten dat ik gewoon als een rogue in de mensen wereld ga wonen.
Ik heb geen idee of mijn ouders en mijn zus nog in leven zijn, maar eerlijk gezegd interesseert me dat ook niet. Hun waren tenslotte degenen die mij weg wouden hebben. Ik denk dat mijn ouders en mijn oude pack denken dat ik dood ben. Ik bedoel, welk meisje van 14 overleefd het nou als rogue? Mijn mate heb ik ook nog niet gevonden, maar ik denk als hij me vind, me afwijst.
Er zitten nu nog 2 packleden achter me aan, ik heb de andere 2 al af weten te schudden. In de tijd dat ik rondreisde is mijn conditie verhoogt en ben ik sneller en sterker geworden. Ik ren nu dus ook nog in mijn mensen gedaante, terwijl de 2 packleden in wolven zijn veranderd.
Ik zie dat ik al bijna bij de grens ben. Ik kijk nog één keer achterom en zie dat de 2 packleden al zijn veranderd en dat ze weer de andere kant opgaan, terug naar hun packhuis.
Nu ik de grens over ben, loop ik gelijk naar mijn huis. Mijn huis staat vlak bij het bos, maar het ligt een stuk veder dan de roedel van net. Ik merk dat ik toch best wel moe ben geworden door al dat rennen en besluit dus maar om te gaan slapen.
Ik word 's ochtends wakker en rek me uit, maar als ik dat doe merk ik de pijnlijke steken in mijn hoofd op. Ik besluit het maar te negeren en loop naar beneden om een ontbijtje te maken, en een paracetamol te pakken.
Als ik mijn ontbijt op heb, loop ik naar mijn kleine badkamer en ga even douchen. In de hoop dat mijn bonkende hoofdpijn een beetje verminderd.
Als ik klaar ben met douchen, droog ik mijn haar en kijk naar mijn eigen reflectie in de spiegel.
Mijn bruine haar lijkt bijna zwart doordat mijn haar nog nat is. Mijn ogen zien er emotieloos uit. Zoals altijd de laatste 2 jaar.
Naar één maand toen ik mijn roedel uitgezet werd, kwam ik erachter dat ik erg veel door wolven aangevallen werd omdat ze dachten dat ik zwak en zielig was. Wat ik eerlijk gezegd op dat moment ook was, wat ook logisch is. Ik was mijn toekomst, en mijn roedel kwijt. En ik dacht dat ik het niet eens zou redden.
Dus het leek me handiger om hard en sterk te worden. Oftewel mezelf te trainen.
En dat besluit heeft mijn leven gered. Ik te trainen. En werd sterker en beter.
Als ik in de spiegel naar de rest van mijn lichaam kijk zie je op het eerste ogenblik niks. Maar als je goed kijkt zie je dat ik veel littekens heb. Vooral rond mijn buik, armen en bovenbenen.
Naar een paar maanden was ik het bos zat. En ging ik naar de mensenwereld. Waar – als het goed is – niemand iets weet over weerwolven.
En toen ik in de mensenwereld was, zag ik een huisje aan de rand van het bos waarvan niemand eigenlijk nog weet dat die bestaat.
Ik woon dus nu in dit, kleine maar leefbare huisje. Maar ik moet toch ergens geld verdienen dus ik werk sinds een paar maanden bij in restaurant hier in het dorpje. Daar heb ik ook mijn vriendin, Jessica ontmoet.
Over Jessica gesproken, ik heb met haar afgesproken vandaag. Ik doe mijn kleren aan. En doe mijn haar in een staart. Ik pak mijn verroeste fiets uit de kleine schuur, en fiets naar het huis van Jessica.
Ik zou op zich ook in mijn wolf kunnen veranderen, maar nu ik leef onder de mensen niet meer. Als mijn wolf wil rennen, doe ik dat gewoon als ik thuis ben. In het bos achter mijn huisje.
Ik kom aan bij haar huis, maar ze is er niet. Raar? Ik dacht dat we afgesproken hadden. Maar nu ik erover nadenk kan het best zijn dat ze nog even over moest werken in het restaurant.
Ik besluit dan maar om naar het gezellige café in het dorp te gaan. Wat toch vlak bij Jessica's huis is.
Als ik eenmaal ben aangekomen bestel ik wat chocolademelk, en kijk vanaf mijn tafeltje uit het raam naar buiten. Ik zie allemaal mensen druk aan het bellen, whatsappen of luisteren naar muziek. Niemand is zich van het kwaad bewust diep in de bossen.
Ik zou willen dat ik ook gewoon een rustig leven had. Met een normale opvoeding, met een leuke school. En als ik klaar ben met school, gaan studeren. Maar het lot heeft blijkbaar iets anders voor mij bedacht.
Ik heb mijn warme chocolademelk op, ik leg wat geld op de tafel, en besluit om dan toch maar weer langs Jessica te gaan. Hopen dat ze klaar is met werken.
Ik loop het café uit. En pak mijn fiets. Als ik bijna bij Jessica's huis ben zie ik haar op het zebrapad lopen.
"Hé, Jessica!" Schreeuw ik naar haar.
"Jessica!" Roep ik nog een keer, maar ze hoort me niet.
Dan zie ik vanuit de hoek erg hard een auto aankomen rijden, recht op Jessica af. De auto gaat veel te snel voor hier in de bebouwde kom. De auto slingert ook heel veel alsof de bestuurder dronken is.
"Jessica! Kijk uit, ga daar weg!"
Maar ze luistert niet ze kijkt naar haar mobiel, en ze heeft haar oortjes in.
Shit, wat moet ik doen? Ik kijk in paniek om me heen, maar er is niemand op straat behalve ik, Jessica en de dronken autobestuurder. Ik twijfel geen moment en gebruik mijn wolven snelheid en ren naar haar toe.
Ik duw haar net op tijd aan de kant. Maar de auto komt nu slingerend op mij af. Ik ben te laat om zelf weg te springen. Ik doe in paniek mijn handen voor me, om mezelf nog een beetje te beschermen. Ik doe mijn ogen dicht en wacht op de klap.
Maar ik voel niks. Ik doe voorzichtig mijn ogen open. Tot mijn verbazing staat de auto stil. De man die erin zit kijkt me verbaasd aan. En hij is inderdaad goed dronken, Aan zijn ogen te zien.
Ik kijk naar Jessica en zie haar met een geschokte en verbaasde uitdrukking van mij naar de auto kijken.
"Ho-hoe kan dat?", vraagt Jessica en ze wijst naar mijn handen.
Ik kijk haar aan en antwoord geschokt, "Ik heb echt geen idee."
Ik zie dat de auto snel weggereden is. Natuurlijk de man aan het stuur is vast van slag wat er is gebeurt. Ik hoop dat we niet veel problemen van hem krijgen dat hij naar de politie gaat. En ik hoop dat hij het meeste vergeet en de schuld geeft aan de alcohol.
A/N
Dit is het eerste hoofdstuk van The Dark War. En luister het liedje bij het hoofdstuk :)
Hier een foto van Alexes. Die gespeeld wordt door Lily Collins :))