Μετά από όλα όσα έγιναν βιάστηκα να πάω στο εργαστήριο και να ξεκινήσω τα πειράματα για να δείξω ότι είμαι απασχολημένη. Βέβαια το μυαλό μου ήταν αλλού και έκανα συνέχεια λάθη, αλλά αυτή τη στιγμή δεν με ένοιαζε καθόλου, το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως θα φύγω χωρίς να με καταλάβει. Το γραφείο του ήταν δίπλα στο εργαστήριο και αναγκαστικά έπρεπε να περάσω από έξω. Η μόνη μου ελπίδα ήταν να έχει κλείσει την πόρτα, που είχα αφήσει ανοιχτή προηγουμένως, ή να πάει στην τουαλέτα. Όταν βγήκα να τσεκάρω ήταν ακόμα ορθάνοιχτη, οπότε κατέφυγα στην δεύτερη επιλογή και περίμενα να ακούσω τα βήματα του. Η αναμονή ήταν βασανιστική και κάποια στιγμή είχα απελπιστεί ότι δεν θα κουνιόταν ποτέ από τη θέση του, αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα. Όταν τον είδα να βγαίνει και να κλείνει την πόρτα από τις τουαλέτες έφυγα τρέχοντας από τη σχολή και δεν σταμάτησα μέχρι να φτάσω στην πολυκατοικία μου.
Ανέβηκα τα σκαλιά και μόλις μπήκα μέσα ένιωσα επιτέλους ασφαλής! Κλείδωσα και σωριάστηκα στο πάτωμα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από το τρέξιμο που είχα ρίξει και από όσα συνέβησαν σήμερα. Δεν περίμενα τα πράγματα να εκτροχιαστούν τόσο, κακώς βέβαια γιατί θα έπρεπε να τα είχα υπολογίσει όλα. Ήταν λάθος μου που δεν σκέφτηκα παραπέρα και απλά δρούσα. Τι θα γίνει τώρα που θα δει ότι έφυγα έτσι ξαφνικά αφήνοντας τα πάντα στη μέση και χωρίς καμία προειδοποίηση; Ευτυχώς που δεν ξέρει που μένω, αλλά έχει το τηλέφωνο μου, καλύτερα να το κλείσω κι αυτό τώρα πριν αρχίσει να με αναζητά εκεί.
Όταν η ώρα είχε περάσει και ο Άλκης ακόμα δεν είχε γυρίσει, άρχισα να ανησυχώ κι αποφάσισα να το ξανανοίξω έστω για λίγο για να δω που βρίσκεται. Βλέπω ότι έχω 30 αναπάντητες κλήσεις από τον Αλεξίου και 10 μηνύματα που απαιτεί να μάθει που πήγα. Αδιαφορώ εντελώς και κοιτάω μήπως μου έστειλε ο Άλκης και δεν το είδα, αλλά τίποτα.
Τον παίρνω τηλέφωνο και δεν το σηκώνει, περίεργο! Τέτοια ώρα πάντα είχε τελειώσει από τη δουλειά, ακόμα κι όταν έκανε υπερωρίες. Του στέλνω και μήνυμα αλλά κι εκεί καμία απάντηση. Τι σημαίνει τώρα αυτό; Λες να έχει βάλει το χεράκι του ο Αλεξίου; Μα από την άλλη, πως θα ήξερε που να βρει τον Άλκη; Αποκλείεται, κάτι άλλο συμβαίνει. Λες να έχει πάθει κάτι και να μην μπορεί να επικοινωνήσει; Η ανησυχία με τρώει και αρχίζω να κόβω βόλτες στο δωμάτιο μην ξέροντας τι να κάνω. Αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο και στο νοσοκομείο για να μου φύγει αυτή η ιδέα, αλλά ευτυχώς δεν είναι εκεί. Που βρίσκεται; Έχει πάει ήδη 23.00 και ακόμα κανένα νέο του.
Κάποια στιγμή πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο μας για να βγάλω επιτέλους τα ρούχα που φοράω από το πρωί. Ανοίγω την ντουλάπα να πάρω τις πυτζάμες μου και μένω με το στόμα ανοιχτό με το θέαμα που αντικρίζω. Όλα τα ρούχα του Άλκη λείπουν από τη θέση τους. Δεν γίνεται, όχι, δεν μπορεί! Απλά με γελάνε τα μάτια μου! Τα κλείνω ελπίζοντας όταν τα ξανανοίξω να τα βρω εκεί κι όλα να ήταν στην φαντασία μου μόνο. Δυστυχώς δεν άλλαξε τίποτα.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά! Η μόνη λογική εξήγηση είναι να τα έμαθε όλα και να με παράτησε. Μα πως; Για να λείπουν τα ρούχα του πριν ακόμα εγώ φύγω από το εργαστήριο, απορρίπτω να του είχε μιλήσει ο Αλεξίου για να με εκδικηθεί, ακόμα κι αν ήξερε που να τον βρει, καθώς πίστευε ότι είχαμε χωρίσει και εγώ ήθελα εκείνον. Τότε πως το έμαθε; Αποκλείω και την πιθανότητα να μας είδε γιατί είχε πάει κανονικά σήμερα στο beach bar που δούλευε και ποτέ άλλοτε δεν έχει περάσει από το εργαστήριο όλο αυτό το διάστημα που ήμουν εκεί. Τι άλλαξε σήμερα; Μόνο αν τον ειδοποίησαν να έρθει την κατάλληλη στιγμή. Αχ, θα σκάσω μέχρι να μάθω τι έγινε! Το αποτέλεσμα όμως παραμένει ένα, ο Άλκης έφυγε χωρίς να περιμένει καν να με ακούσει.
Θα έπρεπε από την αρχή να του έχω μιλήσει και να ξέρει τα πάντα. Κακώς πήγα να τα κάνω όλα μόνη μου. Το μόνο που κατάφερα είναι να τα κάνω μαντάρα και να χάσω ότι πολυτιμότερο έχω για μια βλακεία. Τι ήθελα και έμπλεκα; Αποφάσισα να το παίξω femme fatale τρομάρα μου και ιδού τα αποτελέσματα! Πως θα του εξηγήσω τώρα; Που θα έχει πάει; Κι αυτός αμέσως εξαφανίστηκε! Δεν κάθισε ούτε για να με βρίσει και να ξεσπάσει τα νεύρα του, ακόμα κι αυτό απαξιούσε να κάνει. Μάζεψε τα μπογαλάκια του και έφυγε σαν κύριος σαν μην υπήρξε ποτέ σ' αυτό το σπίτι, κι όμως τα σημάδια του είναι παντού. Το άρωμα του ακόμα κυριαρχεί στον χώρο και οι φωτογραφίες μας μου υπενθυμίζουν τις χαρούμενες στιγμές μας.
Τα διέλυσα όλα για το τίποτα και η μόνη υπεύθυνη είμαι εγώ! Πως θα το αντέξω αυτό; Όσο σκέφτομαι πόσο πληγωμένος και προδομένος θα νιώθει αυτή τη στιγμή μου έρχεται να χτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο μέχρι να σπάσει και θα του άξιζε τέτοιο που είναι! Τι να κάνει τώρα η αγάπη μου; Θα είναι τουλάχιστον καλά; Δεν έχουν επιστρέψει και οι φίλοι μας ακόμα, οπότε δεν θα μπορούσε να πάει σε κάποιον για συμπαράσταση και για να μην είναι μόνος του. Λες να γύρισε Αθήνα ή να πήγε στα Τρίκαλα; Παίρνω και στα δυο σταθερά μπας και τον βρω εκεί, αλλά πάλι τίποτα. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη, είτε δεν είναι εκεί ή απλά αρνείται να απαντήσει στις κλήσεις μου. Μακάρι πάντως να είναι εκεί γιατί τότε θα ήξερα που να τον αναζητήσω.
Αποφασίζω να ενημερώσω την μητέρα μου για να πάει να δει μήπως βρίσκεται στο σπίτι του στην Αθήνα. Σίγουρα θα της άνοιγε την πόρτα ότι κι αν έχει γίνει μεταξύ μας γιατί σ' αυτήν δεν θα μπορούσε ποτέ να φερθεί αλλιώς, αν δω ότι δεν είναι εκεί, θα πάω να ψάξω στα Τρίκαλα.
«Τι έγινε κοριτσάκι μου και τον ψάχνεις εδώ, μαλώσατε;» με ρωτάει όταν της ζητάω την χάρη που θέλω.
«Παρεξήγησε κάτι που έγινε και δεν πρόλαβα να του εξηγήσω.» της λέω μέσες άκρες γιατί αν ήξερε την αλήθεια θα με σκυλόβριζε και θα είχε δίκιο.
«Δεν μου ακούγεται για κάτι που θα έκανε ο Άλκης. Δεν τον έχω για άνθρωπο που τα παρατάει με το παραμικρό και μάλιστα χωρίς συζήτηση.»
«Δεν ήταν κάτι ασήμαντο κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα.» παραδέχομαι.
«Τζένη τι έκανες; Σου είπα να τον προσέχεις κι εσύ πήγες κι έκανες το ακριβώς αντίθετο; Δεν αφήνουμε τέτοιους άνδρες μέσα από τα χέρια μας. Δεν υπάρχουν πολλοί σαν τον Άλκη!»
«Το ξέρω! Είμαι μια ηλίθια, που με τις φαεινές μου ιδέες φαίνεται να έχασα ότι καλύτερο μου είχε συμβεί στη ζωή μου.» της λέω κλαίγοντας.
Τόσην ώρα κρατιόμουν αλλά τώρα που συνειδητοποιώ την κατάσταση δεν μπορώ να ελέγξω τα δάκρυα μου που πλέον κυλάνε σαν ποτάμι στο πρόσωπο μου. Η μητέρα μου προσπαθεί να με καθησυχάσει διαβεβαιώνοντας με ότι θα πάει να τον βρει και θα λυθεί η παρεξήγηση, αλλά δεν μπορώ να την πιστέψω. Τίποτα δεν θα είναι τόσο εύκολο, άσε που μπορεί να μην είναι καν εκεί. Πως τα κατάφερα έτσι;;
Ο Άλκης έφυγε από το σπίτι πριν προλάβει να γυρίσει η Τζένη και τώρα είναι εξαφανισμένος. Τι λέτε να έγινε; Αν θέλετε Vote & Comment!