First Aly's POV, I think? And the last hahahaha
Pambawi chapter for all the pain and frustrations I've caused jk hahahaha
Hi sa nagrequest. Sorry, late hahaha
Chapter 29: Perfect Moment
It's over.
Sabi nila...sabi lang nila.
They say it's over, but I think it's not done yet.
As I looked around the field, my heart sank. Ang daming nasaktan, ang daming nawala, at ang daming nasira. Ang daming bagay na hindi na mababalik, at di na maayos pang ulit. Ang daming sugat na maghihilom man, may bakas ng nakaraan pa rin na magmamarka. May bakas pa ring magpapaalala na nasaktan ka.
Bumaba kami ng building at lumabas ng building. Agad na sinalubong ng mga tao ni dad sina Amy at Den. Kinailangan kong bitiwan si Den para macheck siya kung okay ba siya. Nag-aalangan siyang bumitaw sa akin kaya tumango na lang ako para ma-assure siya. Sumama din naman siya pagkatapos.
Gusto kong kausapin si dad. Gusto kong malaman kung paano niya na-confirm na kapatid ko si Bea, kaso ang daming kumakausap sa kanya.
"Alyssa!"
Nilingon ko yung mga tumawag sa akin. Sila Ara, Ella, at Kim pala. Masaya silang pumunta sa akin. Buo ang ngiti nila kahit na may sugat sa pisngi ang dalawa sa kanila. Kahit na puno ng dugo ang bahagi ng damit nila. Kahit na nakahawak na si Ara sa tagiliran niya. Masaya na sila.
Pinilit kong ngumiti. Pero di ko talaga magawa. Biglang may luha na lang ang pumatak mula sa kaliwang mata ko.
"Uhm, L-Ly?" Ella asked kasabay ng pagkawala ng ngiti niya sa labi.
Nanghina ang tuhod ko na hindi na nito kinaya ang sarili kong bigat. Inaantay ko ang pagkabagsak sa lupa. Baka sakaling magising ako. Baka panaginip lang pala 'to. At sa panaginip na iyon baka makabawi ako kay Bea.
Sinalo ako ng tatlo kong kaibigan.
"Tito!" Tawag ni Ara kay dad. Basta nagblackout na lang lahat.
++++++++++++++++++++++
Is she okay?
She is okay, sir. Konting rest lang po.
Thanks, doc. I'll call you if anything happens.
Pinilit kong umupo nang maayos pero may mga kamay na agad na pumigil sa akin.
"Ly, magpahinga ka muna." Den said.
"Oo nga, Ly." Sagot naman ni Kim.
Minulat ko ang mata ko at nakitang nasa hospital ako. May tube na nakakabit sa kanang kamay ko. Something that has never happened to me before.
"Listen to them, Ly. Don't worry. Everyone's safe now. De Leon and his people are in jail by now. Pinauwi ko na rin yung mga students. Etong mga kaibigan mo na lang ang nagpaiwan." My dad said.
"Where's Bea?" I asked. Biglang nanahimik sila. Tunog ng aircon na lang ang naririnig ko.
"Nasaan si Bea?" I asked again dahil mukhang hindi nila narinig ang sagot ko. Lahat sila umiiwas ng tingin. Lahat sila ayaw akong tignan.
"WHERE THE FUCK IS BEA?!" I shouted. It took every energy I have para maisigaw ko yun dahil ayaw nilang sumagot. Sumakit ang lalamunan ko pero ayos lang yun. At least, nakuha ko ang atensyon nila.
"L-Ly..." Den said. Takot siya. Alam ko. Pero di ko mapigilan sarili ko ngayon.
"Just answer me!" Sabi ko habang pinipigilan ang mga mata kong maglabas ng luha.
"Our agent shot her right in the heart from afar. He's one of the best snipers. Sigurado siyang sa may puso niya ito natamaan. When he went down to check on her body, wala na si Bea dun."
"We assumed na...she's dead. There's no way she could survive with that shot. Makaalis man siya sa pwesto niya, in span of few minutes, mawawa---"
"Leave." I cut Ara off. I don't want to hear it.
"We checked the cctv but they were turned off before the fight sta---"
"ALL OF YOU, LEAVE!" I shouted. Wala akong tiningnan sa mata. Naramdaman ko lang na tumayo na sila. Ramdam ko ang titig ni Den pero di ko na lang pinansin yun. Ayokong makita niya akong ganito, pero di ko mapigilan.
Sinisisi ko ang sarili ko. Kung hindi ko inuna ang sarili ko baka magkaayos pa kami ni Bea ngayon. Baka sigurado pa kami ni dad na buhay siya.
The year mamatay si mom, yun yung unang taon na pumasok si Bea sa ADLSH. Kasabay niya si Laura.
Wala talaga akong pinapansin nun. I was grieving. My friends left me because I pushed them away. Lahat sila kumampi kay Ara. That's how I felt. Sina Bea and Lau, they stayed. They pissed me off, but they never leave me behind. Kaya siguro ako nagtiwala nang sobra sa kanila.
Kapatid talaga ang turing ko sa kanya. Kapatid ko siya pero sinaktan ko naman siya. Paano kung pinaubaya ko si Den...paano kung napigilan ko pa...baka nga trinaydor niya na yung tatay-tatayan niya.
"No, Ly. Den doesn't love her. Den chooses you."
Yan ang pilit kong sinasabi sa sarili ko. Pero di mo naman maaalis sa akin na mag-isip ng mga possibilities.
3 days. I want to be okay pero hindi talaga. Sabi nga nila, it's okay not to be okay. Minsan lang naman.
3 days akong walang kinausap sa kanila. Kahit isa. Even Amy, kahit nagsorry siya di ako sumagot. Wala akong lakas magsalita. It's either matutulog ako o kaya papaalisin ko sila sa kwarto ko. Si Den naman, I heard pinauwi siya ni tito Mike sa Parañaque. That's good. Ayokong makita niyang messed up ang taong ginusto niya.
Alam kong sinisisi niya rin ang sarili niya. Gusto kong isisi niya na lang lahat sa akin. I mean ako yung lumalapit sa kanya noon. Ako yung nagpakita ng motibo. Kung hindi ko ginawa yun, baka hindi siya nagkagusto sa akin. Baka mas nakita niya yung mga ginagawa para sa kanya ni Bea.
Since pwede naman daw akong lumabas ng room ko, lumabas na ako. Dumiretso ako sa dorm namin para magpalit. Sunod ko namang pinuntahan ay ang student council room kung saan may meeting ngayon sila dad at sila Ara.
Gulat sila nang makita akong pumasok doon. Agad akong umupo sa upuan sa dulo ng table. Tiningnan ko sila pero umiwas din sila.
Si Kiefer, nagppresent ng kung ano dun. Pinagpatuloy niya nung tiningnan ko siya. Langhiya.
He was a spy for the spies. Nagpanggap siya gaya din ng inutos sa kanya ni dad. I don't care tho. He's still annoying. Basta siya pala ang nagmemessage kay dad about sa mga nangyayari dito sa loob. Kaya dad knows kung sino na agad ang kumakalaban sa kanya. Hindi ko rin alam kung bakit pinatagal niya pa.
"So, yung mga taong nagtraydor sa atin, hawak na ng government. They shut down their warehouses, and tinake over na ng PNP ang armas. Our own warehouses are safe, sir. Nothing to worry about." Kiefer said. Dad just nodded.
"Did you find her?" I asked. Kiefer looked at me. Actually, everyone.
"Uhm L-Ly unfortunately..."
"Unfortunately what?"
"We can't find her body. She was taken out by a guy with a black Range Rover. As the sniper say, kahit na makatakas siya, hindi na rin magtataga---"
"Na-track down niyo ba yung sasakyan?"
"No, but we're doing our best---"
"Your best is not enough!" Sigaw ko. I even slammed the table.
Tahimik lang ang ibang nandoon at si Kiefer lang ang may lakas na loob na kausapin ako.
"Did you even ask Laura about this? Or kahit yung ibang kasamahan man lang nila? Or kahit si Löwe man lang?" I asked.
"They don't know, supremo. Lahat ng tauhan nila ay nakakulong na. Bea is nowhere to be seen."
"And Ly, hindi lang naman sa side ng DLM may nawalan ng tao, tayo din. In fact, one of the best agents, Agent JM15, ay hindi din mahanap. Pero she already sent a message to us, she just can't find a way to go back here. Galing pang Alemanya yun. And the other one, AgentJM12, hindi rin makita. Madami pa actually." Dagdag ni Ara.
"Then, what are we doing? Bakit di pa sila mahanap?"
"It's either---" Kiefer said.
"Dad, can we talk?" I asked. Tumango siya. Tumayo ako at saka lumabas. Ilang segundo ay sumunod din siya. I didn't mind Kief.
"Do you know where she is?"
"I don't know. But I'm sure she's somewhere near. I can sense her." Dad said. Dad knows almost everything, pero he's not doing anything about it. Hinahayaan niya lang.
"What about our agents? Yung mga nawawala?"
"Our computers are down pero once na maayos, we could track them down. Will you calm down? Your friends are getting worried. Even Den, she keeps on messaging us, asking us kung okay ka lang ba. Her dad doesn't allow her to go here anymore." Cool lang na sinabi ni dad.
"I don't want to talk to her right now, dad." I said. Bigla naglaho yung mga inaalala ko. Den has that effect, you know.
"At bakit naman?"
Hindi ako sumagot.
"Look, you're being unfair. Nag-aalala sa'yo yung tao. Ano na lang ang sinakripisyo ng kapatid mo lang iniwasan mo si Den? Ly, I know what's happening here inside the campus. Bea likes Den. You and Den like each other. Bea got mad. And that led to this."
"I know, dad. Kaya nga umiiwas na ako."
"Anak ba kita? Hahayaan mong mawala si Den sa'yo? I believe Bea would be happy kung magiging kayo ni Den. At least, alam niyang mahal niyo ang isa't isa. She would be happy knowing Den and her sister love each other. Na all of this, lahat nang nangyari sa kanya ay worth it. Something positive happened."
"Dad---" he cut me off by grabbing my hand and putting a paper on it.
"Address ngayon nila Den."
"I know where she lives." Sabi ko at saka inirapan si dad.
"Lumalabas ka dito?"
"Oo naman!"
"Puntahan mo na lang. I can handle this." Dad said and left me.
Pinag-isipan ko pa kung pupuntahan ko siya. Nag-aalangan talaga ako. Paano kung galit siya kasi hindi ko siya kinausap for three days? Paano kung ako naman ang ayaw niyang kausapin. Ang moody pa naman nun!
Agad kong kinuha sa dorm yung keys ko at saka sumakay sa motor ko. Lumabas ako through the front gate at saka humarurot papuntang Parañaque where Den lives. Mabuti na lang at hindi traffic.
Nang makarating ako sa subdivision nila, ay mas lalo ko pang binilisan. Magdidilim na rin nun. Hindi na akong nag-abala pang kumatok. Dumaan na ako sa likod ng bahay nila kung saan nandun ang balcony ng kwarto niya. Wala namang tao sa paligid eh.
Nahirapan akong umakyat dahil wala man lang puno o hagdan na nandun sa likod. Nakaakyat din naman ako anyway kaya hidni na mahalaga yun.
Sinilip ko si Den sa may transparent niyang pinto. Nakahiga siya sa kama niya at nakakunot noong nakatingin sa phone niya. I knocked pero parang hindi niya narinig. Kumatok akong muli pero again, hindi niya narinig.
Sinubukan kong galawin yung sliding door at bukas naman yun. Actually, gumawa ako ng ingay pero parang wala sa sarili si Den kaya di niya pa rin narinig. Nang mapansin niyang may gumagalaw na siguro sa peripheral vision niya saka lang siyang lumingon. Sinara ko na,an yung sliding door dahil baka may iba pang magbalak pumasok.
"Ly?" She asked. Ngumiti lang ako sa kanya. Nanlaki ang mga mata niya at saka patalo na tumayo mula sa kamang hinihigaan niya. Tumakbo siya papunta sa akin at saka ako niyakap na halos matumba na kaming dalawa. Natawa na lang ako sa reaksyon niya. Akalain mo yung taong galit na galit sa akin nung first day niya sa school, yayakapin ako nang ganito kahigpit ngayon.
"Ssshhh. Marinig ka ni tito Mike. Hindi nila alam na nandito ako ngayon." Sabi ko nang marinig ko siyang humihikbi.
"Kainis ka. Di ka man lang tumawag or nagtext. I was worried!" Sabi niya habang nakayakap pa rin sa akin.
"Sorry, ang gulo kasi ng isip ko nun eh." Sabi ko at saka humiwalay sa yakap niya. Pinunasan ko yung luha niya.
"How are you?"
"I feel okay now. Nakita na kita eh." Biro ko...pero half truth yun.
"Tssss. Di nga? Did they find her?" Seryosong tanong niya.
"Hindi pa. Dad thinks she's still alive, ang gulo niya." Sabi ko. Umupo ako sa kama niya at ganun din naman siya. Nilibot ko ang tingin sa kwarto niya. Not the way I am expecting. Akala ko kasi si Den yung tipong pink everything or black everything. There's no in between.
Beige and white ang color ng room niya. Malinis dahil walang gaanong picture at paintings. May shelves siya doon na maliit na puno ng mga libro.
"Are you done criticizing my room?"
"Not yet." I said and laughed.
"I'm sorry I didn't call. I was thinking...what if...what if I didn--"
"Didn't tell me you love me too. What if we consider Bea's feelings? Sana hindi nangyari 'to? I know Ly. I was thinking about the same thing. Paano kung sumama na lang ako sa kanya nung sinabi niya na pag sumama ako, ititigil niya lahat ng kaguluhan na yun? Siguro, okay pa lahat. Wala nang nadamay."
"Den, it's not your fault." I said.
"Come on, Ly. Don't take the blame all for yourself."
I grabbed her hand at saka hinawakan ito. "Mahirap. I'm trying pero it will always lead back to my selfishness. Mahal lang naman kita, bakit kailangang umabot sa ganito?" I asked. Gusto kong may mapagsabihan nito at sa tingin ko si Den lang sa ngayon. Ang makakaintindi ng pinagsasabi ko.
"Bea would understand us soon."
"But it would be hard for her. I've known her for four years at hindi niya kayang tanggapin kaagad ang mga bagay na ganito. And that would be unfair for her. I bet she'll question everything. Tatanungin niya kung bakit siya ang kailangan umitindi. I miss her, Den. I could have been the better, the best sister for her, kaso hindi eh. Hindi ko nagawa. If I would be given a chance to show her that I really care for her, I'll take it."
"Ly..."
Dapat pala hindi ko na lang sinabi kay Den yun. Baka lalo akong dumagdag sa dinadala niya ngayon.
I stood up at saka pinatayo ko rin siya. Tanggalin ko muna yung mga nakakastress na thoughts. We've been stressed for months. Kahit ngayon lang. Kahit ngayon lang maenjoy ko nang buong-buo itong moment na kasama ko si Den.
I put my hands around her waist tapos nilagay ko yung kamay niya sa balikat ko.
"Hindi pa kita nasasayaw nang ganito kasi hindi naman talaga ako sumasagot ." Sabi ko sa kanya. Kita ko pa rin ang alangan sa mukha niya at ang gusto ko lang gawin ay ang alisin iyon. Gusto ko lang na maging masaya kami pareho.
"Para tayong baliw, sumasayaw nang walang tugtog." Natatawang sabi niya. We were just stepping side to side. Hahaha.
"Ha? Hindi mo ba naririnig yun?" Tanong ko.
"Ang alin?"
"Yung tibok ng puso ko at tibok ng puso mo?" At hampas lang ang nakuha ko.
"Ang corny mo, supremo."
"Minsan lang." Sagot ko naman.
I started humming a song para may sabayan kaming dalawa. I don't sing, so eto na lang para mas perfect yung moment.
Loving can hurt
Loving can hurt sometimes
But it's the only thing that I know
When it gets hard
You know it can get hard sometimes
It is only thing that makes us feel alive
Napangiti naman siya nang marinig niya paghum ko. She rested her head on my chest at patuloy lang kami sa paggalaw.
We keep this love in a photograph
We make these memories for ourselves
Where our eyes were never closing
Hearts were never broken
Time's forever frozen still
So you can keep inside the pocket of your ripped jeans
Holding me closer 'til our eyes meet
You won't ever be alone
Wait for me to come home
This time, lumapit kami sa lights ng room niya. I adjust the brightness at pina-dim ko yung orange light niya. Natawa pa siya sa ginawa ko.
Loving can heal
Loving can mend your soul
It is the only thing that I know, know.
I swear it will get easier
Just remember that with every piece of you
It is the only thing we can take us when we die
This time, inikot ko naman siya. Ewan ko ba dito, kanina pa tawang-tawa. At least ngayon alam ko na naalis na yung worries niya. Bea, I hope you think my relationship with is worth of your risk. I love her. I may have doubts now, but I won't let those doubts get over my love for her.
I could do this thing forever knowing it's her that I'd be with.
We keep this love in a photograph
We make these memories for ourselves
Where our eyes were never closing
Hearts were never broken
Time's forever frozen still
So you can keep inside the pocket of your ripped jeans
Holding me closer 'til our eyes meet
You won't ever be alone
And you can hurt me, but that's okay baby
Only words bleed inside these pages
You just hold me
I won't ever let you go
Wait for me to come home
With that, I ended our mini-waltz. I spoke the last lines of the song.
I put my hands under her chin at inangat ito para mas makita ko ang mukha niya. She's smiling at me at ako rin sa kanya.
"Hindi ko pa nasasabi sa'yong miss na kita." Panimula ko.
"Ilang araw pa lang, Ly." Natatawang sabi niya. Anong bang meron dito, bakit tawa nang tawa?
"Sabi nga ni dad, kinukulit mo daw sila...hmmmm ilang araw pa lang nga ha."
"I was worried!" Defensive niyang sinabi.
"So di mo ako na-miss?" I asked with a smile.
Sasagot pa lang sana siya pero I stopped her.
I closed my eyes and I gently shut her mouth with a kiss.
Gusto kong i-explain yung naramdaman ko sa halik na yun pero di ko magawa eh. I'm not good in explaining things. Ano. Uhhhm. Basta ganito siya. The moment my lips landed on her, parang may rainbows, since that represents happiness for some people, at kung anong lumabas sa paligid namin. Happy colors, kung ano man ang tawag nila,
Parang may fireworks na sumabog, ganun yung ingay, parang may nagddrums sa puso ko, sa puso namin dahil ramdam ko na din sa kanya. Ang bilis...ang lakas.
Parang lumulutang kaming dalawa sa hangin...yung parang nagdissolve ang kwarto niya, ang bahay nila...ang Parañaque...ang NCR...ang Luzon...ang Pilipinas...ang Asya...ang buong mundo..., at ang buong kalawakan. Parang kaming dalawa na lang ang nandoon. I don't feel any worries. I actually love it. If every day could be like this, I would like to live that every day with her. Ang OA ba?
Basta ganun. Kakaiba. Parang first time ulit. Parang bago pa rin sa pakiramdam. Hindi nakakasawa.
She stiffened at alam kong gulat na gulat siya. Bago niya pa ako mahampas, I broke the kiss. Kind of frustrating to end such a beautiful moment.
Gusto kong matawa sa reaksyon niya nung tumingin ako sa kanya pero pinigilan ko na lang. Maybe she felt the same way.
"Wow." All she could say. And Dennise Lazaro just blushed.
And right in that perfect moment, umangat siya ng tingin. Tapos...yung ilaw ng room sumakto sa face niya and then nagliwanag yun. I mean, it seemed just a normal thing pero iba yung dating niya sa akin. Cliché pero nagslowmo talaga. Nagblur yung paligid and my eyes were focused on her and her only.
Dahang-dahang kumunot ang noo niya at saka sumimangot. Akma niyang hahampasin ako pero bigla siyang napatigil sa sinabi ko.
"Will you be my girlfriend?" And I wished I didn't ask that.
It felt weird for me.
Naibaba niya yung ipanghahampas niyang kamay sa akin tapos nawala yung lines sa noo niya.
"What?" She asked as if she didn't hear my question.
Napahawak ako sa batok ko. This is so awkward.
"You know what, never mind. I'll go na. The council needs me." I said and turned my back.
Before I could even touch the door handle, may tumama ng malambot na unan sa likod ko kaya napaharap ako sa kanya.
"Are you seriously gonna leave after asking me to be your girl?" Nakapameywang niyang tanong. I raised my eyebrow. "Without even giving me a chance to answer it?"
I didn't answer her question. I can't answer her question. Does that mean...
Oh crap.
She ran towards me and kissed me before I could even react. At yun na naman yung feeling na naglalaho lahat. And may bago na naman akong naramdaman...it's like two asteroids colliding. Grabe yung impact. This girl makes me feel weird things, things I've never felt before.
"Yes." She said nang humiwalay siya to catch her breath.
"What?" I asked.
"Yes, Valdez." And she smiled. And I was right. That moment was perfect. Too perfect.
And you know what's next? ;) uhm, secret. Hahaha.
---------
BELATED HAPPY ANNIVERSARY LADEN. HAPPY 24th MONTHSARY. ENJOY YOUR DAY. AND TO MY SHIP, ADVANCE HAPPY ANNIVERSARY. 36th lol
And oh, off to the last chapter!
-deymkewlestkiddo lol
Ps: message me pag may mali.