Ad Hope:
Wanneer ik wakker wordt, denk ik terug aan gisteren. Tranen vormen zich in mijn ogen maar ik verman mezelf. "Hope je gaat je familie zoeken." Meteen sta ik op, trek het T-shirt van Niall aan die hij toen bij Fc barcelona heeft gekregen met nummer 11 en Horan erop. Ik weet dat ik zonder hem door moet gaan maar dat lukt nu nog niet.
Ik ga naar mijn kamer verwissel mijn broek voor een kousebroek omdat het T-shirt precies een kleedje is, ik doe mijn haar goed, poets mijn tanden en ga dan naar het kleine kammertje doe de deur van het slot en ga naar binnen. Pak de doos met allemaal foto's toen ik net geboren was en begin met zoeken. Vaak sta ik er alleen op, maar soms met een jongetje die iets ouder als mij is. Het is hetzelfde jongetje dat toen bij die ene foto opstond. Waar ik, het jongetje en een man en een vrouw opstonden in een ziekenhuisbed. Ik denk dat dat mijn familie is mijn echte familie, ze zien er zo blij uit maar waarom wouden ze me dan weg? Of is er iets anders gebeurt. Ik moet er met iemand over praten. Ik kan niet alleen mijn ouders en waarschijnlijk broer gaan zoeken. Ik heb hulp nodig. Aan sterre kan ik het niet vragen zij mag het nog niet weten, harry en Michelle zijn bij Sterre dus dat gaat ook niet. Niall wilt me niet meer zien. Zayn en Louis zijn naar hun familie dus de enigste die nog overschiet is Liam.
Ik pak mijn gsm en stuur een sms naar Liam om te vragen of hij wilt komen. Meteen krijg ik een berichtje terug dat hij onderweg is.
Daarna bel ik Michelle op.
H: hey Michelle
M: uh hey
Hoor ik haar uitgeput zeggen.
H: gaat het goed ginder?
M: ja
H: oke maar wat ik wou vragen was of Sterre misschien nog een nachtje bij jullie mocht blijven.
M: harry stop effe.
Hoor ik michelle stil zeggen
M: ja is goed. Tot morgen.
H: tot morgen en bedankt. En terwijl ik het zeg hoor ik nog een laatste kreun.
Oke in heb dus hun momentje gestoord. Oeps. Maar ja als je mij kent bel ik altijd wel op de meest ongewenste momenten.
*sorry voor jullie momentje te verstoren. Doe het veilig he.*
Verstuur ik naar Michelle.
Net wanneer ik verder wil kijken naar wat foto's hoor ik Liam mijn naam roepen. Je denkt waarschijnlijk hoe komt hij binnen? Iedereen van de jongens heeft een sleutel. Zo voel in me veiliger moest er iets gebeuren, dan kunne ze altijd binnen.
"Li ik ben boven in de laatste kamer van de gang!" roep ik terug.
Een minuut later voel ik hoe twee armen me omarmen. "I missed you." fluistert Liam. "I missed you to Li." zeg ik terug wanneer we loslaten.
"Maar vertel me wat je dwars zit." zegt Liam. Hoe weet hij dat toch? Ik heb nog niets gezegd en toch weet hij dat er iets mis is. "Het is een lang verhaal." zeg ik waarop ik het antwoord krijg. "Ik heb alle tijd voor jou."
"Toen ik dus bewusteloos was geslagen door mijn vader. Hoorde ik toch stemmen om me heen. Mijn vader zei dat ze me beter nooit hadden geadopteerd. Dus mijn ouders zijn niet mijn echte ouders. Sterre is dus niet mijn echt zusje. Maar vooral waarom hebben 'mijn ouders' me geadopteerd om me toch alleen maar pijn te doen. Waarom hebben mijn echte ouders me weggegeven en wie is mijn grote broer. Ik wil het zo graag weten Li. Ik wil zo graag weten waarom? Waarom ze hier op deze foto zo blij uitzage en me toch weggaven." zeg ik wenend terwijl ik de foto aan Liam geef die me tegen zich aantrekt.
Dit had ik dus echt nodig. Iemand die luisterd, me verstaat en troost wanneer het nodig is.