Hayata 1-0 geride başlamak nedir çok iyi bilirim.
Ailemi kaybettiğimde henüz dört yaşındaydım. Yüzlerini hatırlamıyordum. Tek hatırladığım şey teyzemin göz yaşlarıydı.
Onları hatırlamamak sadece fotoğraflarda anımsamak çok iç acıtası şeydi. Ailemden bana kalan tek şey adımdı.
'Kristen Black' ..
Sabah kalktığımda her tarafım uyuşmuştu. Gözlerimin şiştiğini dokunmadan bile hissedebiliyordum. Yataktan yavaşça kalktım. Perdeleri araladım ve derin bir nefes aldım.
Etrafa bakındıktan sonra,karla kaplı olan New York'un çok masum göründüğüne inanmıştım. Ama kısa sürdü. Çünkü çalışma masamda duran annem ile babamın resmini gördüm ve New York'un bu kadar masum olduğu fikrimi düşüncemden sildim. Derin nefes alarak gözlerimden akan yaşlara engel olmaya çalıştım. Ama olamadım. Çünkü bu lanet gün ailemi benden çekip almıştı. Ve ben hayatta kaldığım sürece bu acı gün ile yüzleşmek zorundaydım.
Tam göz yaşlarımı silecektim ki teyzeme yakalanmıştım. Kapıdan,önce kafasını sokmuştu. Sonra göz yaşlarımı görünce tüm bedeniyle odaya Usain Bolt gibi giriş yapmıştı.
Saçlarımı ellerinin arasına alarak;
'Kristen,bunu kendine yapma' dedi sakin bir ses tonu ile.
Rosa teyzeme uzunca baktım.Omuzlarına dökülen sarı saçları annemi hatırlatıyordu.Aslında annem gibiydi. Dört yaşımda beni yanına alan teyzemdi. Büyük babam çok istemişti ama Norveç'te oturduğu yer okul konusunda ve iklim konusunda kötüydü. Ve malesef olmamıştı.
Teyzemi izlemeye devam ettim. Gözleri kahverengiydi. Ve annemden tek farkı buydu..
Annem ise..
Diyor ve hep kalıyordum. Ona dair her şey kulaktan duymaydı. Ya da tozlanan çerçevelerde..