RON'S POV.
It's already 7 in the morning but I'm still laying on my bed, trying to process all the things that happened last night.
"Wala ka pa bang balak bumangon pre? Gutom na ako!" Angal ni Kier na nakaupo sa may study table ko. Hindi ako sumagot.
Narinig ko pa siyang bumuntong hininga hanggang sa namalayan ko nalang na nakatabi na pala siya sa akin.
"Ay putangina!" Gulat kong sabi, at muntik pa akong mahulog sa higaan ko. "Ano ba!?"
Ngumisi pa siya saglit atsaka tumayo sa harap ko nang nakapamewang. "Alam mo pre kung tinatanong mo yang sarili mo kung nananaginip ka lang... Pwes hinde!" This time ako naman yung napabuntong hininga.
"Hindi ko lang kasi lubos maisip pre, kung bakit biglaan nalang silang umuwi, hindi ko pa man din nasasabi sa kanila yung tungkol sa amin ni bebe k----"
"Bakit ano bang tungkol sa inyo?"
"H-ha?" Saglit pa akong natigilan sa tanong niya, hindi naman siya kumibo at nanatiling nakatingin lang sa akin "Diba nga ano...dito siya sa bahay nakikituloy..." Sabi ko nang hindi makatingin sa kanya.
"Oh tapos?"
"Tapos ano..." Ano nga ba?
"Oh ano!?"
"Diba ano... kapag magkasama sa iisang bubong yung uhm... yung babae at lalaki ano..." Hindi ko na napigilan pa ang mapangiti. Atsaka ramdam ko rin na umiinit yung mukha ko.
Nilalagnat ba ako?
"Ano?"
"Diba pre... kapag ganun eh... parang may ano pre..."
"Isa pang ngisi mo pre kakaltukan na kita!"
"Hindi naman ako nakangiti ah!"
"Ahh... Hindi na pala nakangiti kapag nakalabas yung gilagid no pre?" Hindi na ako tumugon sa kanya at tinakpan ko nalang yung mukha ko gamit yung unan.
Tangina! Bakit ba kasi ako kinikilig!
"Going back, ano nga ulit yung ayaw mong malaman ng mga magulang mo pre? Di ko gets eh..."
"Yung ano nga pre... Yung pagtuloy niya dito sa bahay kasama ako..."
"Oh ano naman ngayon kung tumutuloy siya dito?" Sabi niya na nagpatigil ng pag ngiti ko.
"Baka kasi isipin nila mama na may relasyon kaming dalaw---"
"May relasyon nga naman kasi talaga kayo."
"S-sa t-t-tingin mo rin pre... M-may relasyon k-kam---"
"Kaibigan. Magkaibigan naman kayo diba?"
'Kaibigan. Magkaibigan naman kayo diba?'
'Kaibigan. Magkaibigan naman kayo diba?'
'Kaibigan. Magkaibigan naman kayo diba?'
"Ahhh... Kaibigan... lang."
"Wag ka ngang delulu pre, ni hindi mo nga maamin kay Zya yang nararamdaman mo, aasa ka pa ba ng label!"
Aray naman!
"Atsaka, kilala ng mga magulang mo si Zya bilang kaibigan mo lang. Kaya wag kang mag overthink pre!"
"Good thing ba yun pre? Na kilala lang nila bilang kaibigan si bebe ko?"
"Hays ewan ko sayo!"
Ilang saglit din kaming natahimik hanggang sa nagsalita na naman si Kier.
Allergic talaga sa katahimikan ampota!
"Pre may plano ka na ba?"
"Tungkol saan?" Tanong ko pero bigla niya naman akong binatukan. "Aray ko! Bakit ba!?"
"Akala ko ba patay na patay ka kay bebe mo!?"
"Oo bakit?"
"Eh bakit hindi mo alam na birthday niya na sa isang araw!"
"Sa isang araw pa naman pal---ANO!!?"
ZYARA'S POV.
Pagkagising ko palang ay agad na akong nag-ayos para lumabas na ng kwarto at para tumulong sa mga gawain. Nakakahiya naman kasi kung wala akong gagawin lalo na't nandito na yung mga magulang ni Ron.
Pagkarating ko ng sala ay wala man lang akong nakikitang tao. Kaya inisip kong baka tulog pa sila, since ala siete palang ng umaga.
Dumeretso ako ng kusina para magluto ng umagahan namin. Pero...
"Hindi nga pala ako marunong magluto..."
"Wag kang mag-alala hija, ganyan rin ako noon" biglang sabi ng kung sino. Nang lumingon ako sa likod ay naroon pala si Tita.
"Good morning po tita..." She just smiles at me.
"Bakit kaaga mo naman nagising?" She said nang makalapit na siya sa akin.
"Magluluto po sana ako ng agahan."
"Ikaw ba ang palaging pinagluluto ni Ron ng agahan?" Aniya at naglapag ng mga ingredients sa sink.
"Minsan lang po... Since hindi rin naman ako marunong magluto." Nahihiya kong sabi, ngumiti naman siya.
"Buti kinakain niya yung niluluto mo?"
"Wala siyang choice tita." Pabiro kong sabi, natawa naman siya.
"Actually ganyan din ang Tito Vaughn mo nung bago palang kami. Kahit alam kong hindi masarap yung niluto ko, kinakain niya pa rin." Hindi ako kumibo at tinititigan lang siya. "Pero wag kang pumayag na ikaw palagi ang taga-luto! Ang mga katulad natin, dapat pinagsisilbihan!"
"N-noted tita!"
"Oh hija... okay ka lang? Bakit ka umiiyak?" Aniya dahilan para hawakan ko ang pisngi ko. At doon ko lang nalaman na umiiyak nga pala talaga ako.
Lumapit siya sa akin at niyakap ako. And at that moment, bigla nalang akong nanlambot. Hindi ko alam kung bakit, pero sa ilang taon ang nagdaan, never kong naramdaman na mahina ako, not until tita hugged me.
This time i am that Zya who need someone to lean on, a someone who always there for me, and a someone that i can call a mother. For the past 2 years kasi, hindi pa umuuwi si mama dito sa Pilipinas. Kahit gusto kong umuwi na siya para may mapagsasabihan ako ng mga sikreto ko at para may kasama na ako ulit, pero hindi naman yun ganun kadali.
Kaya siguro ganito nalang ang naramdaman ko nang yakapin ako ni tita. Dahil sa wakas, sa loob ng dalawang taon na pangungulila ko kay mama, naramdaman ko ulit ang yakap ng isang ina pero sa piling ni Tita Rizelle, kaya naman hindi ko na napigilan pa ang pagbuhos ng luha.
"Hija, what's wrong? May nasabi ba akong mali?"
Umiling ako. "W-wala po..."
"Eh bakit ka umiiyak?" Aniya habang nakayakap pa rin sa akin.
"I-i-i just missed my mom..." Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin atsaka pinunasan ang luha ko.
"Don't worry. I am here Zya. I can be your mom." She hugged me again, and i also do the same thing. "If you need anything, if you want something and if you need someone to talk to, i am always here... anak"
Hearing the word 'anak' is like a gem for me. For normal teenager like me, siguro ayaw na nilang tinatawag silang anak or normal na para sa kanila ang bagay na yon, pero para sa akin na wala ng tatay, at may nanay nga pero nasa abroad naman, palagi kong hinihiling na sana may tumatawag din sa akin ng ganun.
It may just normal for others, but for me it really matters. It really is.
"T-thank you po..."
"You know what kung tutuusin pwede mo nga akong maging nanay talaga eh." Aniya atsaka hinarap ako ng nakangiti.
"Po?"
"Marry my son." She said without hesitation. Nang hindi ako makasagot sa kanya ay natawa nalang siya.
"Just kidd---"
"MAAAAAA!!!!"
"Speaking of..." Tita Rizelle said, as she moved back so she can give some way to his son, na ngayon ay tumatakbo na papalapit sa akin.
"Okay ka lang? May sinabi bang masama sayo si mama? Bakit ka umiiyak? Please tell me..." Sunod sunod niyang sabi habang pinupunasan ang luha ko. "Ma! Bakit umiiyak si Zya? Ano bang ginawa mo!" Sigaw niya sa mama niya, agad naman akong umawat at hinila siya palayo kay tita na ngayon ay nakangiti lang sa amin.
"Tumigil ka nga wag kang oa, Ron." Sabi ko habang pinupunasan ang mata ko.
"Ano ba kasing nangyare!?"
"Naalala ko lang si mama..." I said as he remain silent for a while.
"Okay ka na?" He said, and i just nodded. "I'm glad to hear that." Aniya, hanggang sa namalayan ko nalang na nakayakap na siya sa akin. "Alam mo namang kapag umiiyak ka napapraning ako. Kaya please lang wag ka ng umiyak ulit ha..." Hindi ko maintindihan kung saan galing yung mga sinasabi niyang yon pero tumango nalang ako para hindi na humaba pa ang usapan.
Agad rin naman akong kumalas sa pagkakayakap niya dahil kanina ko pa napapansin na iba na yung tinginan nila tita Rizelle, tito Vaughn at Kier sa amin ni Ron. Kaya bago pa sila mag-isip ng kung ano ay lumayo na agad ako.
"Andyan p-p-pala kayo..." Nauutal na sabi ni Ron sa tatlo.
"Hays... Kay gandang bungad nga naman sa umaga non! May pagkain na ba tita? Gutom na ang favorite mong ampon eh."
"Ay! Mukhang nilanggam yata yung mga pagkain natin ah..." Sambit naman ni Tito Vaughn dahilan para mag-iwas ako ng tingin.
"Ano ba yan! May naglampungan kasi dito sa kusina eh! Ayan tuloy!" Tugon na naman ni Kier.
"Tumigil na nga kayo! At mukhang nahihiya na ang love birds---"
"Maaaa!!!"
"T-tawagin ko lang po sila ate Sandra... Excuse me." Pagpapa-alam ko, at dali-daling umalis ng kusina. Pero ngayong nasa sala na ako ay rinig ko pa rin yung biruan nilang apat roon. Hindi ko naman napigilan ang sarili kong mapangiti sa di maipaliwanag na dahilan.
SOMEONE'S POV.
Pagkalabas ko ng airport ay agad din akong sinalubong ni kuya. Sumakay kami sa kotse niya at agad rin niyang pinaandar.
"So what's your plan?" Kuya asked me.
"I want to continue my studies at Central University"
I saw him smirked from my peripheral vision, but i ignore it. "Sa dinami-rami ng university here in Nueva Ecija, dyan mo pa talaga napili eh no?"
"You know my reason kuya..." I said and i smile.
"Yeah i know..."
After that we remain silent for the rest of the ride. I just look outside the window and smile as i remember her innocent face.
'I can't wait to see you... Ara.'
To be continued...