JHAI'S POV
Naiwan akong tulala habang umiiyak dito sa Kwarto. Ito na yung hinihintay ko ohh. Sa sobrang saya ng puso ko Hindi ako makapag react ng maayos.
Hanggang sa nawala ang taong pinaka mamahal ko. Hindi ko inaasahan na makikita nyang walang bawas ang mga gamot ko. At hindi ko rin inaasahan na mangyayari sa aming dalawa to.
I didn't expect na aamin sya. Na totoo pala talaga lahat ng ipinapakita nya sa aking pag aalaga. Akala ko part lang yun ng goal nya.
Huli na ang lahat. Iniwan na nya ko. Naiwan na kong mag isa dito sa kwarto nya. Ngayon lang nag sink in lahat sa akin.
Parang kailan lang ang saya pa naming dalawa dahil sinalubong namin ang bagong taon sa Hong Kong. Nag ikot doon at nagpunta sa Disney land tapos ilang araw palang ang nakakaraan heto na kaming dalawa.
Iyakan ang naging kapalit ng lahat ng saya na meron kami month ago. Kung maibabalik ko lang sana.
Naghintay ako sa kanya. Dalawang oras na rin ang nakakaraan pero walang Ck na bumabalik.
Tinotoo nya talaga ang mga sinabi nya kanina. Pilit ko mang libangin ang sarili ko ay bumabalik pa rin sa akin ang mga naganap kanina.
Nang may marinig akong kumakatok sa pinto, nagmadali pa kong lumabas dahil baka si Ck na yon. Pero nabigo ako.
I was surprised when I saw tito Doc in front of me.
Muling bumuhos ang luha sa aking mga mata. Wala na talaga. Ito na yun. Sinusundo na ko pagbalik ng Manila.
Yumakap naman agad sa akin si Doc Vergara at hinimas himas pa ang aking likod para parahanin ako
"Husshhh, Don't cry hija. Let's talk"
Inakay nya ko papasok ng bahay at pinaupo sa couch. Kumuha muna din sya ng tubig at ibinigay ito sa akin.
"Sorry po" wika ko pagkatapos
"Wala kang dapat ihingi ng tawad. Pwede ko bang malaman bakit napunta kayo sa ganitong sitwasyon?"
"Nakita po nyang hindi ko iniinom yung mga gamot ko"
"I see, tuloy pa rin ang plano mo hija? Hindi ka ba nakumbinsi ng anak ko?"
"Hindi naman po sa ganon tito"
"Ano pala?"
"Hindi ko rin po alam"
"Alam mo na ba?"
"Ang alin po?"
"Na mahal ka nya?"
"Opo, kanina lang din. Umamin po sya. Alam nyo po?"
"Matagal na. Walang nililihim sakin yang batang yan. Open sya sakin sa tuwing mag kakaiba syang nararamdaman. And when she confess her feelings for you. Hinayaan ko sya, kase doon sya masaya ehh. Kahit na alam ko na mahihirapan nga sya. Lahat ng galaw nya, pinag papa alam nya sakin. Mula ng ma discharge ka sa hospital, sa pagpunta nyo dito sa beach house hanggang sa mag paalam sya sakin na dito tayo mag Christmas. Lahat ng yon ginawa nya dahil sayo. Ganoon ka kahalaga sa kanya. I'm not saying this dahil sa anak ko sya. Alam mo naman na anak na rin ang turing ko sayo. Pero sana anak maisip mo yung mga taong nagmamahal sayo. Yung mga taong handang gawin lahat para lang masalba ka. Doktor kami oo, at may responsibilidad pa rin kami sa mga pasyente namin. Pero Hindi ibig sabihin non okay lang sa amin lahat. Na gagawin namin to para sayo. Mahal ka namin, lalong lalo na ng parents mo. Ikaw lang ang meron sila, hindi sila gumawa ng kapatid mo dahil gusto nila na tutukan ka. Kaya wag mong isipin na pagod sila. Ganon ka nila pinahahalagahab ehh"
Sa mga sinabi ni tito lalo akong umiyak. Ganoon na pala ako ka selfish. Sarili ko lang pala ang iniintindi ko. Hindi ko naisip lahat ng sakripisyo nila Dad para sa akin. Tapos ganito ang igaganti ko sa kanila.
"Sige iiyak mo lang yan. Pero huwag mong hayaang kapusin ka ng hininga ahh. Makakasama sayo yan. Inom ka muna ng tubig. May pain reliever ka pa ba dito? If ever man na sumakit dibdib mo may first aid tayo"
Bakit hindi ko nakita ang mga taong nagmamahal sa akin? Tulad ni Tito Doc. Si Ck, yung parent ko. Kahit sila lang dapat makuntento na ko.
Bakit ang bilis kong mawalan ng pag asa?
"Sorry tito"
"Husssh hindi mo sinasadya okay? Nauunawaan kita. Nagawa mo yun dahil nawawalan ka ng pag asa. Alam mo ba kahit na sinabi mo yung plano mo sa amin? Hindi kami nawalan ng pag asa ng parents mo na makakahanap kami ng puso na tutugma sayo."
Tumingin lang ako sa kanya. Habang unti unting hinuhupa ang mga luha sa aking mga pisngi.
"Sa birthday mo palang sana malalaman ang bagay na to, hindi rin alam ni Ck ang tungkol dito. Ako ang kumilos lahat dahil gusto kong tulungan ang anak ko. Gusto kitang tulungan. Gusto ko na maging masaya kayo sa oiling ng Isa't isa. Ito pa pala. Alam mo ba ng sabihin nya sa akin ang bagay na pagpapanggap nyo? Napakasaya nya that time. Magagawa daw nya ang mga gusto nya ng walang pag aalinlangan dahila ng alam mo ay mag jowa kayo. Kaya lalo akong na engganyo na maghanap ng donor mo para sorpresahin kayo. Pero huli na pala kami."
"Natatakot po ako tito"
"Parte yan ng pagmamahal Hija. Walang perpektong relasyon. Nasa iyong dalawa lang yan kung paano nyo pagtitibayin na dalawa. So paano. Balik na tayo ng Manila?"
Hindi ako naka imik at tahimik nalang na tumango. Nag impake na rin ako ng mga damit dahil siguradong hindi na ko babalik dito.
Malungkot na nilisan namin ang lugar. Maraming memories ang nangyari dito.
Marami ring first time ang naranasan ko kasama ang taong mahal ko. Opo mahal ko. Pero hinayaan kong umalis at hindi pinigilan.
My first kiss, taken by my first love, and also my first heartbreak na ako din naman ang gumawa.
Hinayaan na rin ako ni tito na mapag isa na muna. Hindi kami nag usap sa buong byahe namin. Nakatanaw lang akos a bintana Hanggang sa dalawin na ko ng antok.
.
.
.
.
.
NAGISING ako sa tawag sa akin ni tito. He said na nasa tapat na kami ng bahay ko.
Na miss ko bigla ang loob ng bahay na to.
Si tito ang nagbaba ng mga gamit ako at sinenyasan akong pumasok na sa loob dahil iras na din.
Pumasok ako at naabutan ko sina mommy na nanonood ng TV sa sala. Nabigla pa sila pareho ng makita akong nakatayo sa tapat ng pinto
Agad akong lumapit kay mommy at niyakap sya ng mahigpit. Akala ko Wala na kong mailuluha pa pero meron pa rin pala.
"Paano mauuna na muna ko ahh. Tawag nalang kayo if may emergency. Now bigyan ko muna kayo ng time para makapag usap. Jhai? Una na ko"
Paalam ni tito
"Salamat po tito, sa paghatid at sa mga payo po"
"Walang anuman hija. Basta yung sinabi ko sayo"
"Opo, pag iisipan ko po"
He gave me a little Pat on my head, tapos nakipag kamay sa parents ko bago tuluyang lumabas ng bahay kasama si daddy.
"Mommy"
"What happened? Bakit napa uwi ka ng wala sa oras? Si CK nasaan?"
"Nasaktan ko po sya my"
"Huh?"
"Umamin po sya kanina at nasaktan ko po sya"
"Alam naming may gusto sya sayo. Pero paki linaw ng maayos. Paano mo sya nasaktan?"
"Alam nyo din po?"
"Matagal na. Bago ka ma discharge umamin na sya sa akin. At ako lang ang nagsabi sa daddy mo dahil wala na kayo sa Manila noon. Inunahan ko na sya noon. Pero gusto ka pa rin nyang tulungan"
"Tapos ganito lang ang ginawa ko sa kanya?"
"Bakit ba?"
Ipinaliwanag ko ulit kay mommy lahat ng sinabi ko kay tito kanina. Bakikinig lang sya sa lahat ng sabihin ko at pina- process sa kanyang isipan ang lahat ng naganap.
"Ano vang desisyon mo ngayon?" Malumanay pa nyang tanong katapos
"Hindi ko rin po alam mommy"
Doon ko na nakitang tumulo ang luha ni mommy sa kanyang mga mata. Lahat sila nasasaktan ko na. Lahat sila natatakot sa pagkawala ko.
Ano nga ba talaga ang dapat kong gawin?. Ano dapat kong isipin? Marami na kong taong nasasaktan at ayaw ko ng dagdagan pa.
Seeing my mother crying make me weak. Ganito pala talaga ang epekto non? Kailangan kong magpakatatag para sa kanila. Kailangan kong ipakita na okay lang ako.
At kailangan ko ng magdesisyon ng tama dahil marami na kong taong nasaskatan.
___________________________________
Isahang sakit na oh.
Baka bukas na next🥺