Warning: R-18, mild.
✎
CURSE's POV
"I'm his cousin."
"I'm his cousin."
"I'm his cousin."
Nagpaulit-ulit sa aking pandinig at isip ang sinabi ni Charles, and that's why my head gets worse more. A strange pressure built in my skull, a tightness that began a whisper at my temples and grew into a roar behind my ears. It felt like my brain was trying to shrink, pull in on itself, like a frightened turtle retracting into its shell. Sobrang sakit at parang tinutusok ang mismong utak ko.
"Haa..." Paghahabol ko ng hininga. Tinulak ko si Charles sa kanyang pagkakayakap dahil pakiramdam ko, mas pinapasakit niya lang ang aking ulo. Sa kanyang mga pinagsasabi, mas sumasakit lang ang utak ko. Naguguluhan ako! Pakiramdam ko, sobra-sobra na ang impormasyong na-absorb ko. Isa pa, gusto kong magalit at hilain ngayon si Radge sa aking harapan para iclarify ang pinagsasabi nitong ni Charles pero alam kong hindi pwede dahil wala siya. Hindi ko na kaya pang mag-isip. Kahit nga ang pagsasalita, parang hindi ko na kaya. I just wanted to grit my teeth as if it would help me to ease the pain.
I exhales exaggeratedly.
I shut my eyes again, willing the memory back to its hiding place, willing the pain to vanish. But it just grew, a hungry beast demanding attention. My hands instinctively pressed my head again, pressing against the bone as if I could push the feeling away, as if it will force back into the darkness.
"Curse, honey, are you okay?" Sinubukan akong yakapin ulit ni Charles pero wala sa wisyo ko siyang patuloy na tinutulak. "What's wrong? Come here..." Pamimilit niya pa. Nung mahagkan niya ulit ako, mas humigpit na ito kaya hindi ko na siya magawa pang maitulak. Kusang bumabalik ang mga palad ko sa aking ulo para pigilan ang sakit na nararamdaman.
My mind felt like a forgotten storage that suddenly, one burst open, it quickly spilled memories that I didn't even know were missing. They slammed into me like a flood. Images and sounds jumbling together and each one of those exchanges pain to me. That pain was like a pulse that keeps throbbing. Sobrang sakit. My thoughts stumbled and just hoped that Charles's hug could quiet the storm inside.
Mabuti nga, as the timeflies, nakatulog ako. Nung hindi ko na talaga kinaya, hindi ko alam kung paano pero maya-maya, nahulog ako sa isang malalim na pagkatulog. Parang binigyan ako ng option para matigil ang sakit. Sleep came like a welcome thief, stealing me away from the chaos. It wasn't a peaceful sleep, though. Dreams were twisted mirrors, replaying snippets of the memories with distorted faces and impossible angles, pero at least ngayon, mas hindi ko na ramdam ang sakit.
As I woke up, bumungad sa akin ang kisame. Madilim pa rin ang lahat na parang patuloy pa ring namamayani ang gabi. Parang animo'y saglit lang akong nakatulog. At isa pa, ang paligid rin ay pinamumunuan nang katahimikan. Kaunting ingay lang ang naririnig ko in the distance pero overall, tahimik pa rin dito sa clinic. Except for that, ang pinakamahalagang naramdaman ko pa ngayon ay tuluyan nang nawala ang sakit sa ulo ko. I'm already okay but the memories still stays. Naaalala ko pa rin ang lahat ng nagpakita sa memorya ko.
Bumangon ako at umupo sa kama.
Nilingon ko ulit ang bintana ngunit madilim pa rin. Hindi ko alam kung panibagong araw na naman ba 'to o hindi. Wala naman kasing clock rito, hindi ko rin naman makita dahil madilim. At isa pa, wala na rin sa tabi ko si Charles. I don't know kung ilang oras akong nakatulog pero pakiramdam ko, matagal-tagal na rin dahil wala na lahat ng pinagkainan ko rito at malinis na ang aking paligid.
Napangiwi ako.
Totoo kaya yung pinagsasabi ni Charles sa akin?
Bahagya rin akong napangisi.
"Radge..." Mahinang bulong ko at tumango-tango. "Cousin, huh?" Sarkastikong sambit ko pa. I know na hindi nararapat na maglapag ako agad ng judgement lalo na't isang side pa lang ang narinig ko pero ewan ko ba. Merong emosyon sa loob ko na unti-unting nabubuhay. Nabubuhay na naman ang inis at galit ko na nararamdaman ko kay Radge tulad nung noon. Like, kung ano talaga ang estado namin noon, enemies, ganon. Yung mga unclear na nararamdaman ko sa kanya these days ay parang nawala bigla. Yung pag-aalala ko sa kanya, yung nararamdaman kong safeness around him, yung nararamdaman ko tuwing malapit siya—wala. Wala na lahat. Napalitan ito ulit ng suklam at matinding inis. Parang bumalik lahat sa simula.
Nakakagalit.
Malakas na malakas ang pakiramdam ko na may katotohanan ang pinagsasabi ni Charles. Ngayong wala na akong sakit na nararamdaman except sa lagnat na ramdam ko pa rin, ayos na ako. Ayos na ang takbo ng utak ko. Nakakapag-isip na ulit ako nang maayos. At sa desisyon ko ngayon, alam kong may kabuluhan ang pinagsasabi ni Charles. Ngayon ko naalala na may kapatid nga pala akong babae, panganay for clearer. I can't believe na nakalimutan ko ang importanteng memorya na 'yon pero hindi ko naman masisisi ang aking sarili dahil alam ko kung bakit.
Yun nga lang, medyo malabo pa lahat. Kailangan ko pa rin ito iclarify kay Zeor. I need to meet him para malinaw sa akin lahat. There's something I need to know more. Nakukulangan pa ako. Hindi kompleto ang memoryang naalala ko.
Sumama ang timpla ng mukha ko.
This is so unbelievable!
Ano nga ulit ang dahilan kung bakit ako galit kay Radge at dapat siyang iwasan? Dahil ba mortal enemies lang kami? O may nakalimutan lang akong mas malalim pang dahilan? At ang dahilan na 'yon ay ito? Ito ba? Na kaya ako galit na galit sa kanya dahil siya ang may kasalanan kung bakit nawala ang ate ko?
"Fùck!" Bulong ko at gigil na kinusot ang bedsheet. This is not working enough. I badly need to meet Zeor right now. My cousin is the only one who can answer me truthfully. Siya lang ang makapagpapaliwanag sa akin at siya lang ang alam kong totoo. I can't trust anybody right now. Pakiramdam ko ngayon, dahil sa mga memories at mga nalalaman ko, feeling ko, niloloko lang ako. Niloloko lang ako ng mga taong 'to. Niloloko ako nang mga taong nakakasama ko.
I sighed.
Kahit hindi pa ako sure kung totoo nga ba talaga ang sinabi ni Charles about kay Radge, merong emosyon sa loob-loob ko na nabawas for him. Nararamdaman ko rin ang panghihinayang, kalungkutan at matinding galit for him and for myself na hindi ko alam kung saan galing. I don't know why I'm feeling this way. This is so unclear at gusto kong maliwanagan sa nararamdamang 'to. And, I do have a feeling na sa something na ito, sa something na nararamdaman ko kay Radge, nararamdaman kong hindi ito nakakabuti para sa akin. I wanted it to fade away.
*DOOR OPENS*
Natigil ako sa pag-iisip at napatingin sa harapan para makita kung sino ang bumukas ng pintuan. I saw Charles there, coming in my direction.
"You're awake, again..." Ngumisi siya. Umupo siya sa harapan ko at marahang inabot ang palapulsuhan ko.
"How long have I been sleeping?" Tanong ko sa kanya as I resist my hand on him.
"Three hours? I'm not sure..." Malulumanay at may himig na panlalambing sa boses niya. Hinila niya ako kaya agad akong napalapit sa kanya. Hinuli niya ang bewang ko at niyakap 'yon. Mabilis niya ring isiniksik ang kanyang mukha sa aking balikat.
"Let me go." Madiin na utos ko habang pilit na tinutulak siya, pero parang kahit anong gawin ko, I can't make him move away. Sobrang bigat at diin niya.
"Hm..." His face falls down on my neck and sniff it. Mas nairita ako at nagalit. Tinulak-tulak ko siya pero wala pa rin, ayaw niya talaga.
"You bàstard! You're drunk!" Galit na sambit ko. Yes, sa lapit namin ngayon, amoy na amoy ko na ang alak sa kanya and that explains why he looks sleepy too. Umirap ako. "Let me go! I hate drunk people!"
"I'm not drunk, love..." Bulong niya pa sa akin. Naramdaman ko ang paghalik niya sa leeg ko kaya mas pinilit ko siyang itinulak.
"Let me go!" Hinampas-hampas ko ang balikat niya pero parang wala lang sa kanya 'yon. "Fùck!" Tumigil ako at sinamaan siya ng tingin. "You're in school! Where did you get that alcohol?! Walang ganyan sa paaralan!"
Sinilip niya ako at hinalikan ang baba ko. Mabilis naman akong umiwas. Nagsalita siya. "My friends always bring alcohol..."
"You guys are sneaks." Iritang bulong ko. May naalala pa akong isang bagay kaya tumaas ang aking kilay. Nilingon ko ulit siya. "Where did you get your guns and weapons too?"
Niyakap niya ako nang mahigpit at pinatakan nang mga halik ang bandang balikat ko. "We just picked it up." I could feel his breath. Nagpatuloy siya. "Galing sa mga guards and police that came here for rescue."
Natigilan ako at bahagyang nagsalubong ang kilay. "May umabot ditong rescue?"
"Hmm..." Tumango siya. "They're not a lot but they brought so many weapons. Well, maybe, it's for zombies." He gazes at me, sleepy. "Eventually, they become undead outside."
"What?!" Singhal ko. I clenched. "Iyon ba ang dahilan nang putukan nung nakaraan?" I gulped seriously. "When we were sneaking outside, one of my members got shot. Sila ba ang dahilan?"
Nagkibit-balikat siya. "Probably..."
"Dàmn it!" Mura ko. Kung ganoon, ligaw na bala lang pala 'yon? Ligaw na balang dumiretsyo mismo kay Sorin? Fùck! She's so unfortunate. Sa ganoong pangyayari lang, nawala siya. And ang masaklap rin, may rescue na palang nakaabot dito ngunit wala manlang kaming kamalay-malay?
I sighed.
This is stressing me out. Nakakapanghinayang. Ang daming sayang. I don't know if it's really destiny or what pero nakakalungkot ang mga nangyayari. May mga nasayang na buhay at wala manlang kaming kamalay-malay na may rescue na pala. Hindi rin namin sila narinig manlang or natunugan! I sighed. Pero, sabagay, tulad nga ng sabi ni Charles, hindi nakaabot sa amin ang rescue. Sa laki ng school, malamang, hindi namin sila masisilayan. I tsked. That explains why kung bakit napakarami na ring weapon nang mga students na nakakasalamuha namin, including Charles clan.
Nilingon ko ulit si Charles. Saglit akong napaisip bago ulit nagsalita. "You had a car with you, right?" Tanong ko sa kanya.
Patuloy niya akong hinalikan at tumango. "Yes..."
"Then, why you guys still staying?" Pasimpleng tanong ko pa.
Natigilan siya saglit. Tumigil siya sa paghahalik at inangat ang naaantok niyang mukha sa akin. Ilang sandali kaming nagtitigan at naging tahimik bago siya kumilos nang mabilis. Napatili ako sa ginawa niya. Pinahiga niya ako sa isang mabilis na paraan at pinatungan. Nagsalita siya. "I wanted to find you..."
He pinned my hands on above, pinilit ko na naman ang sariling makawala sa mga hawak niya. "Fùck you! Let me go!"
"I wanted to steal every Radgeon wants." Sumama ang timpla nang mukha niya. While he's pinning my two wrist on my top, ang isang kamay niya ay ipinirmi ang paa kong sumisipa. Dumilim ang kanyang mukha. "I want every Radgeon has!"
Irita ko siyang nginisian. "You're fùcking insecure!"
Bumaba siya at agresibong hinalikan ang aking tainga. "I'm taking you right now. I'll make you mine before I destroy this school." Dumulas ang palad niya sa hita ko kaya mas lalo akong napapiksi. "Isasama ko si Marucci sa pasabog na gagawin ko and after that, we are going out."
Pinilit kong kumawala pero hindi ko magawa. I mutter a curse. "Ang usapan ay usapan! Sabi ko, huwag mo siyang sasaktan!"
Humalakhak siya. "Oh, Do you have feelings for him?" Nginisian niya ako nang may matalim na tingin. "You're betraying your sister's death just for him? Hmm..." Natigilan ako sa sinabi niya. Nagkaroon rin ako ng wisyo sa sariling linya. Napalunok ako, hindi ko inaasahan 'yon.
Nanginig ang boses ko, pasimpleng iniba nalang ang usapan. "You fùck, let me go!"
"You're mine, Curse." He started to aggressively kiss me. Nagpumilit akong magpumiglas pero wala akong magawa. He's so big in front of me at yung mga braso niya ay talagang malalaki. I can't do anything!
"Let me go!" Galit na suway ko pero parang wala siyang naririnig. Hinuli niya ang labi ko kaya agad kong iniwas ito. Pero hindi niya 'yon tinantanan, he holds my chin so he could kiss me properly. He forcefully kiss me. Tinanggal niya ang kamay niyang humahawak sa dalawa kong palapulsuhan at inilipat 'yon sa mismong pisngi ko para mas dumiin ang kanyang halik.
I slapped him.
I slapped his shoulder and back hard but it wasn't enough. Hindi siya nagpapa-pigil. Dinadaganan niya ako at talagang mabigat siya. I feel so weak even though ginagawa ko ang lahat at binubuhos ko ang aking lakas just for him to stop. Ang mas malala pa, nung itinaas niya ang hita ko, tuluyan na akong naiyak. Inilayo ko ang kanyang ulo at mabilis na iginilid ang sariling mukha para maitakas ko ang aking labi sa kanyang halik. Still, hindi siya tumigil. He kissed my shoulder while his hand is crawling on the inside of my shirt.
"No!" Umiiyak na suway ko pero hindi talaga siya matigil. "Stop!" Pagpupumiglas ko pa pero wala talaga.
"Sweet..." I heard he says while kissing me. Umiiyak ko siyang patuloy na pinigilan pero hindi siya sumusunod. Ang matindi niya pang ginawa, dahil hinahalikan niya ako, mukhang naalibadbaran siya sa aking shirt and due to that, he forcefully wreck it. Pinunit niya ang damit ko, mabuti nalang ang sa bandang manggas lang ang mas nasira, still, nakikita pa rin ang gilid ng dibdib ko.
"Stop! No!" Sigaw ko ulit pero wala pa rin. Patuloy ang pag-agos ng aking luha dahil ramdam na ramdam ko ang tunay na hina ng mga babae. I thought I could protect myself pero hindi pala. Si Radge ang unang patunay na mas malakas talaga ang mga lalaki kaysa sa babae. Ang pangalawa, ay itong si Charles. Pinapakita niya sa akin at isinisiksik niya talaga sa utak ko na walang magagawa ang babae sa pisikal na lakas ng mga lalaki.
Radge... help!
While kissing me at habang ang isang palad ni Charles ay umaakyat papunta sa aking dibdib, naramdaman ko naman ang isa pang palad niya na bumaba sa hamba ng aking pants. Mas napaiyak pa ako. Sinasabi nang instinct ko sa akin na may plano siyang ibaba 'yon para mas mahubaran ako.
Oh god, please someone help me... Radge!
*BOMMMB!*
Umalog ang buong clinic room dahil sa lakas ng pagsabog. Natigil ako sa pag-iyak at literal na natigilan rin si Charles sa kanyang ginagawa. Sobrang lakas ng pagsabog na nagpagulat sa amin. Nakarinig na rin kami ng sigawan kaya mas dumilim ang mukha ni Charles at umalis sa ibabaw ko.
"Pûtangina, ano 'yon?!" Charles said at mabibilis ang lakad na lumabas. Sa kabilang banda, mabilis ko namang inayos ang aking sarili. Pinunasan ko ang naiiyak kong mga mata bago tumayo.
*GLASS BREAKS!*
Nung tuluyan akong nakaapak sa sahig, napalingon ako sa bintana nung marinig ang pagbasag nito. Napalayo ako at tinignan ang taong dumungaw roon. Bahagyang nanlaki ang aking mga mata at napaiyak na naman nung masilayan kung sino ito.
My body is trembled with fear but when I glance at him, I feel relief. Kahit alam ko sa sarili kong nakakaramdam ako ng galit sa kanya kanina lang, he was still the one who could make me confused about the feelings I always felt. As my world had narrowed to a tunnel of fear, hands like rough snakes on my skin. Then, a crash like thunder split the air. I flinched, expecting another blow, but instead, mild light and cold air spilled in, sharp and welcome. And there he was, Radge, framed by the jagged hole in the window like a knight bursting into a dungeon.
"R-Radge..." Wala sa wisyong sambit ko. Yung tono ko, nanlalambot at parang nagsusumbong. Nahihimigan rin sa akin ang panghihingi ng tulong at panghihina.
His face that's usually creased with a grin, is now darker and jaw clenching. He wasn't smiling. Napakadilim ng mukha niya at mas dumilim pa 'yon lalo nung makita ang itsura at katawan ko. Ilang beses na umigting ang panga niya bago pumikit ng mariin na parang pinipigilan ang sarili sa umaambang galit na sumisingaw sa presensya niya.
"Radge..." My voice sounds so fragile. Umiiyak akong lumapit sa direksyon niya kahit na may mga bubog akong natatapakan.
"Fùck it!" Gigil na mura niya bago humawak sa bintana at tumalon papasok. He hugged me quickly and lifted me up kaya mas napaiyak ako at mas sumiksik sa kanya. I hug him tightly. I could feel my knees were jelly and my legs couldn't move because of unbelievable happenings. But now, because Radge is here, pakiramdamdam ko, ligtas na ako. Pakiramdam ko, may masasandalan na ulit ako. At pakiramdam ko, sa mga oras na 'to, pwede na ako magpahinga habang walang iniisip na problema dahil hawak na niya ako.
"Radge..." Naiiyak na tawag ko nung inangat niya ako at unang inilabas sa bintana. Every clinic naman is on the first floor kaya walang naging problema. Nung makalabas rin siya, agad niya akong binuhat ulit at tumakbo sa kung saan.
*BOOOMB!*
Nakarinig ulit ako nang pagsabog at hiyawan ng mga kasama ni Charles sa loob pero hindi na namin 'yon pinansin pa. Tinakbo ako ni Radge sa kung saan kahit madilim. Sandali lang rin naman 'yon dahil agad niya akong ipinasok sa isang kotse na hindi ko inaasahang meron siya.
"Radge..." Tawag ko nung makapasok rin siya sa driver seat. "H-How did you..."
Hindi niya ako pinansin at tinatanaw lang ang building ng clinic. Salubong na salubong ang kilay niya at talagang galit na galit ang buong presensya niya. Umigting pa muna ang panga niya bago pinaharurot ang sasakyan paalis. "Eat that, fùckers."
✎.