"Zullen wij anders eens eentje gaan drinken?"
Het is echt niet de eerste keer dat Vince mij deze vraag stelt maar toch, mijn hart slaat elke keer weer een paar slagen over.
Ja zeggen op Vince zijn voorstellen heb ik nog nooit gedurfd, ookal wil ik het stiekem zo graag. Ik maak me eerlijk gezegd vooral zorgen om wat er allemaal zou kunnen gebeuren als we op date zouden gaan. Wat als ik nog meer gevoelens krijg voor hem? Hoe moet ik me dan gedragen naar hem toe? Wat als de gevoelens niet wederzijds zijn vanuit zijn kant? Misschien ziet hij dit alleen maar vriendschappelijk en heb ik gewoon te veel hoop? Wat kan er met ons gebeuren als we toch meer worden dan vrienden? Mogen we dan nog wel samenwerken op het kantoor? Net zoals elke andere dag ben ik ook vandaag weer bang voor al deze vragen en nog meer voor hun antwoorden. "Sorry Vince maar vanavond kan ik niet, ik moet met Simba naar de dierenarts." lieg ik me uit de situatie.
Ik kijk Vince aan, elke keer dat ik nee zeg op zijn verzoeken zie ik zijn hart een beetje breken. "Oh, ja nee dat snap ik. Is er iets ernstigs met Simba?" vraagt Vince. "Uhm nee hoor" zucht ik. "Emma, ben je zeker? Het lijkt alsof je ergens mee zit, je weet dat je me alles kan vertellen hé!" antwoordt hij en voorzichtig raakt hij mijn bovenarm aan.
Die aanraking, het voelt meteen alsof er elektriciteit door mij heen gaat. Ookal was het moment zo kort, ik voel zijn vingers nog steeds nazinderen op die exacte plek. Voorzichtig kijk ik Vince aan "het is oke, dankjewel. Ik zie je morgen op kantoor?". Vince draait zich om en pakt zijn spullen uit zijn kastje. "Ja inderdaad, tot morgen en veel succes straks met Simba."
Het is bijna onhoorbaar maar toch merk ik het, die pijn in zijn stem omdat ik hem alweer heb afgewezen.
Ik wou dat ik gewoon eerlijk kon zijn, want ik weet dat ik zijn hart telkens een beetje breek.
Maar ik weet ook dat mijn hart elke keer opnieuw meebreekt met het zijne.