Hier zit ik dan, naast Vince in de auto, onderweg naar mijn thuis. De stilte is best ongemakkelijk en ik wil er iets aan doen, dus ik stel de vraag die ik al de hele dag wil stellen. "Mag ik nu intussen eigenlijk weten waarom ik vandaag met de fiets moest komen?" Vince zucht "Ja en nee. Ik bedoel, ja je mag het weten maar nee, ik denk niet dat je het wil weten". "Ik wil het wel weten" antwoord ik hem. Vince neemt een afslag en ineens staan we op een afgelegen parking. "Kijk Emma, ik zal het je gewoon allemaal uitleggen maar ik wil wel dat je me laat uitspreken" zegt Vince. Ik knik als bevestiging "Beloofd" zeg ik. Hij legt de motor van de wagen stil en zo begint hij aan zijn uitleg.
"Ik ga nu gewoon eerlijk tegen je zijn. Emma, ik zeg het je wel vaker: je bent echt de beste collega die ik ooit heb gehad. Buiten het werk zou ik ook graag meer tijd met je spenderen, maar elke keer dat ik je ergens mee naartoe vraag wijs je me af. Elk drankje dat ik met je wil doen, elk etentje, zelfs een simpele wandeling na de uren. Het antwoord was en is elke keer opnieuw nee. Ik blijf je telkens opnieuw meevragen, hopend op het ene moment dat jou nee een ja zou worden, maar dat gebeurde nooit. De enige keer dat je ooit ja tegen me zei was het moment dat ik je aanbood om je thuis af te zetten toen je met de fiets op het kantoor was." hij pauzeert even, kijkt me aan en gaat weer verder.
"Kijk, ik hoopte gewoon telkens dat je nog een keer met de fiets zou komen. Ik hoopte dat ik je dan weer thuis zou mogen afzetten, want die autorit Emma ik meen het, ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dus daarom vroeg ik het je, zodat je weer met de fiets zou komen en ik je nog eens zou kunnen afzetten. Maar na ik die vraag stelde gebeurde alles gisteren. Eerlijk gezegd na alles had ik totaal niet verwacht dat je vandaag nog met de fiets zou komen of dat ik je zou kunnen meenemen met de auto. Toch stond je daar vanochtend, met jouw fiets aan het kantoor."
Ik slik, natuurlijk weet ik ook dat ik elke afspraak heb afgewezen maar ik had echt niet door dat hij zo ontzettend graag met me weg wou na de uren. Nooit eerder voelde ik me zo schuldig tegenover hem.
"Over het algemeen was ik na alles van gisteren ook niet persee van plan geweest om je vandaag thuis af te zetten. Ik denk dat we beiden in de war zijn en niet goed weten hoe alles in mekaar zit. Maar toen ik daarnet de stortregen uit de lucht zag vallen kon ik niet anders. Het is alsof elk deel van het universum vindt dat het zo moet zijn, dus ik bood je alsnog de lift naar huis aan en nu zijn we hier. Nu heb ik wel alles uitgelegd, dus nu wil ik van jou ook een uitleg Emma. Waarom zeg je altijd nee?"
Die vraag had ik niet verwacht. Alle woorden die ik zonet heb gehoord zijn zich nog aan het verwerken in mijn brein en een goed antwoord bedenken lukt niet meteen. Vince kijkt me aan "je moet het niet vertellen als je niet wil hé, maar het zou voor mij wel heel fijn zijn om te weten" zegt hij terwijl hij voorzichtig mijn hand aanraakt die op mijn schoot ligt.
"Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit goed kan vertellen, maar ik denk dat ik gewoon heel bang ben om ja te zeggen op jou, omdat ik de gevolgen ervan niet ken. Ik weet niet wat er met mij of met ons zal gebeuren als we vaker bij elkaar zijn." zeg ik en ik vecht tegen het gevoel van verdriet dat ineens opkomt. "Ik ben ook gewoon bang dat ik jou en vooral ons soms niet snap. Ik snap niet goed waarom je altijd weg wilt met mij. Ik snap niet wie of wat ik voor jou ben" fluister ik en ik kijk naar Vince. Zijn blauwe ogen staren terug in de mijne als hij zijn reactie geeft "Ik denk dat jij het beter snapt dan eender welke andere persoon op deze hele wereld".
JE LEEST
It's always been you | VIMMA
Fanfiction"Het is niet de eerste keer dat Vince me vraagt om iets te gaan drinken na het werk maar toch, elke keer opnieuw slaat mijn hart een paar slagen over. Ik haat het dat ik niet eerlijk kan zijn tegen hem. Ik haat het dat ik elke keer opnieuw het hart...
