Mijn wekker gaat af en ik twijfel, ik zou nu gewoon de commissaris kunnen bellen en me ziekmelden. Dan moet ik niet naar het kantoor en dan moet ik Vince en Floor niet onder ogen kome. Persoonlijk zou ik nog liever hun gezichten allebei in die stomme pizza's duwen dan dat ik een hele dag met hun op kantoor zou moeten zitten. En ja, ik weet ook wel dat ik ooit toch terug zal moeten naar het kantoor, de situatie ontlopen heeft dus eigenlijk maar weinig nut.
Met tegenzin maak ik me dus toch maar klaar en vertrek ik naar het werk. In de auto neem ik mezelf voor dat ik niet te veel aandacht ga besteden aan Floor of Vince. Ookal gaat die laatste iets moeilijker worden aangezien ik vandaag met hem zal moeten patrouilleren.
Op kantoor begroet Floor me meteen met een opgewekte "Goeiemorgen Ems!" maar ik loop strak door. Het kost me veel moeite om niets te zeggen tegen mijn beste vriendin, of misschien inmiddels ex-beste vriendin, aangezien ik niks meer met haar te maken wil hebben. "Amai ook precies met het foute been uit bed gestapt" hoor ik Floor nog net zeggen voor ik mijn kluisje dichtduw. Alweer kost het me moeite, maar mijn lippen blijven stevig op elkaar, gewoon negeren spreek ik mezelf vanbinnen toe.
Tijdens de patrouille zijn de gesprekjes met Vince alweer beperkt tot alleen werk gerelateerde onderwerpen en er hangen ongemakkelijke stiltes in de lucht. Het lijkt hem eigenlijk alweer niks te schelen dat we minder contact hebben en dat doet me veel meer pijn dan ik wil toegeven. Na die avond bij mij thuis had ik dit allemaal anders verwacht en alweer flitsen de gedachten door mijn hoofd dat Floor misschien leuker of knapper is en dat ik niet genoeg ben. Terwijl ik mezelf tijdens de voetpatrouille verlies in mijn eigen gedachten heeft Vince alleen oog voor zijn telefoon en beantwoordt hij het ene sms'je na het andere.
"Seg Emma, je bent precies zo afwezig en stil vandaag. Is alles wel oke?" Vraagt Vince als hij tijdens de lunch neerploft op de stoel naast me. We zitten terug op kantoor omdat de patrouille afgerond is. Er is niemand op kantoor te zien en gelukkig vertrok Floor net toen wij aankwamen. Haar moet ik dus nu al even niet zien. Heel kort twijfel ik om gewoon aan Vince te vragen wat er speelt tussen hem en Floor. De vraag ligt op mijn lippen maar ik durf niet. Ik ben bang om iets te horen dat mijn hart nog meer gaat breken dus ik lach gewoon naar Vince "gewoon slecht geslapen en een minder goede dag vandaag". Vince kijkt me aan "misschien kan ik jou slechte dag verbeteren? Wat denk je? Vanavond na de shift een wandeling in het park?". Mijn mond valt nog net niet open, vraagt hij me nu terug op date?
Over de vraag van Vince moet ik even denken. Mijn gehele verstand roept dat dit een heel dom idee is en dat het mij juidt alleen kan breken. Maar mijn hart zegt dat het het waard is, dat ik wel moet gaan. Dit is een zwaar dilemma, ik heb nog nooit iemand zo leuk gevonden als Vince maar ik snap ook niet wat er tussen hem en Floor speelt. Moet ik mijn hart of mijn hoofd volgen?
YOU ARE READING
It's always been you | VIMMA
Fanfiction"Het is niet de eerste keer dat Vince me vraagt om iets te gaan drinken na het werk maar toch, elke keer opnieuw slaat mijn hart een paar slagen over. Ik haat het dat ik niet eerlijk kan zijn tegen hem. Ik haat het dat ik elke keer opnieuw het hart...
