It's always been you | VIMMA

HOOFDSTUK 19

Het moment hier nu met Vince is zo romantisch en goed doordacht van hem maar toch heb ik het gevoel dat ik niet voor de volle honderd procent van alles hier kan genieten. Floor blijft gewoon continue door mijn hoofd spoken en ik heb geen idee hoe ik ernaar moet vragen of hoe ik het kan polsen bij Vince. Iets in mij zegt dat Vince nooit zo veel moeite zou doen voor mij als hij ook gevoelens zou hebben voor Floor, maar alsnog. Een eeuwige twijfelaar ben ik altijd geweest, ookal kan ik op het werk snel actie ondernemen, ik denk altijd goed na over de dingen die ik doe. Vooral in mijn privé probeer ik altijd wel twee keer na te denken, want ik kan het me niet permiteren om alweer mijn hele leven op zijn kop te zetten.

"Dus wat denk je?" Vince zijn stem schrikt me op uit mijn eigen gedachten. "Dankjewel hiervoor Vince" antwoord ik vrij afwezig. Als ik eerlijk ben heb ik geen idee wat ik waarvan zou moeten denken. Even ben ik bang dat hij al tegen me zat te praten en dat ik het allemaal niet meegekregen heb. Vince merkt volgens mij dat ik wat afwezig ben en kijkt me met een onzekere blik aan. "En wat is je antwoord er dan op? Ik bedoel, ik snap het als je het misschien te vroeg vindt of als je er nog niet klaar voor bent hé Emma en da's ook oke hoor! We moeten niks overhaasten, we kunnen ook gewoon nog even rustig doen."

Shit ja, dat was het. In de brief heeft Vince mij gevraagd als ik zijn vriendin wil zijn. Vince is snel aan het praten, dat doet hij elke keer als hij stress of paniek heeft. "Vince. Adem." Ik hoor hoe er naast mij een diepe zucht ontsnapt terwijl hij zijn hoofd op mijn schouder legt. Heel kort schiet het door mijn hoofd dat ik hem zou kunnen wegduwen, maar meteen schaam ik me voor die gedachten.

Ik weet dat ik van Vince hou en dat mijn gevoelens voor hem echt zijn, ik zou niets liever willen dan zijn vriendin zijn want net zoals hij in zijn brief schreef is hij er ook altijd voor mij en maakt hij mij gelukkig. Vince zijn hoofd ligt nogsteeds op mijn schouder en ik voel hoe hij zijn hand op mijn been legt. Voorzichtig pak ik zijn hand vast en vervlecht mijn vingers met de zijne terwijl ik mijn hoofd draai om hem een kus in zijn haar te geven. Vanbinnen ben ik me ervan bewust dat ik nog geen antwoord heb gegeven op zijn vraag, maar nu wil ik gewoon genieten van dit moment, de rust, het veilig gevoel en van ons dus ik sluit mijn ogen. Vince wrijft met zijn duim over mijn hand, in dit moment verplicht ik mezelf om even alles van me af te zetten. In deze auto is het nu gewoon Vince en ik. Geen werk, geen zorgen, geen twijfels, geen pijn en geen Floor. Gewoon wij.

Na enkele minuten worden we uit het rustig moment gehaald door een auto die nogal traag voorbij rijdt. We schrikken allebei een beetje op, want normaal komt hier echt niemand voorbij op dit uur in de avond. Vince haalt zijn hoofd van mijn schouder, hij kijkt me voorzichtig aan. "Emma ik wil echt niks puchen ofzo hé maar-" Vince wordt onderbroken door alweer een auto die voorbij rijdt. De auto vertraagt als hij onze auto nadert en Vince ziet denk ik aan mijn blik dat ik het niet vertrouw want hij geeft een licht kneepje in mijn hand.  De auto komt tot stilstand en mijn blik valt op de achteruitrijspiegel die nu recht voor mij hangt. Ik staar erin, hopend om in het donker alsnog een glimp op te vangen van de auto die zich zonet achter ons heeft geparkeerd. Mijn mond valt open als ik besef wie er zich achter ons heeft geparkeerd. Ruw trek ik mijn hand weg van Vince en nog nooit eerder ben ik zo snel uit een auto gestapt. Met grote passen ren ik bij de auto van Vince vandaan, ik hoor hoe hij mij nog achternaroept maar het kan me niks meer schelen. "JE HEBT HET NU ECHT VERPEST WILLEMS" roep ik hem nog na, mijn stem even gebroken als mijn hart.