Intussen zit ik al tien minuten op de vloer van mijn badkamer, een zacht klopje op de deur doet me opschrikken. "Emma, mag ik binnenkomen?" hoor ik de lieve stem van Vince vragen. Snikkend en met een stille stem antwoord ik "als je mij nog wil zien wel, anders snap ik het als je gewoon naar huis wil gaan."
De deur gaat open en daar staat Vince, zijn ogen zijn net zoals de mijne rood en dik van het huilen. Hij stapt naar me toe en komt tegenover me op de grond zitten. Voorzichtig kijkt hij me aan en zijn blik eindigt op mijn handen, die ik intussen in mijn schoot heb liggen. Ik zie de aarzeling in zijn ogen, maar uiteindelijk pakt hij mijn handen in de zijne. "Emma" zegt hij net op hetzelfde moment als ik "Vince" uitspreek. Verlegen beginnen we allebei een beetje te lachen. Ik open mijn mond, ik weet dat ik het nu moet zeggen.
"Vince, het spijt me zo hard. Het spijt me dat ik jou niet vertrouwde, het spijt me dat ik me zo achterdochtig heb gedragen en het spijt me oprecht over alle woorden die ik daarstraks naar je gespuwd heb. Dat had ik allemaal nooit mogen zeggen" ik begin opnieuw te snikken en ga verder met het aanbieden van mijn excuses. "Je hebt zo hard je best gedaan om vandaag speciaal te maken voor mij, en ik heb het allemaal zo hard verknalt. Sorry." intussen snik ik zo hard dat ik amper nog lucht krijg. Alles doet zoveel pijn en ik ben gewoon op, ik voel me zo dom. Ik trek mijn handen terug uit Vince zijn handen, trek mijn knieën naar me toe en leg mijn hoofd op mijn knieën. Ik hoor hoe Vince over de vloer schuift en naast me komt zitten, hij slaat zijn armen rond me en legt zijn hoofd tegen mijn hoofd. "Vince wat ik daarstraks zei over dat je moest vertrekken. Doe het alsjeblieft niet. Ik wil jou niet kwijt" fluister ik tussen het snikken door. Vince trekt me stevig tegen zich aan "Emmatje, ik vertrek niet. Dat beloof ik" fluistert hij geruststellend terug terwijl hij met zijn hand door mijn haar gaat.
We blijven even zo zitten, tot Vince zich van me losmaakt, opstaat en zijn hand uitsteekt om ook mij recht te trekken. "Zullen we dan maar even naar beneden gaan, dan kan Floor misschien al naar huis vertrekken" ik knik en Vince houdt mijn hand vast terwijl hij me voorgaat en de trap afloopt.
Eens we terug beneden zijn glimlach ik naar Floor, ook haar bied ik mijn oprechte excuses aan voor alles wat er is gebeurt. Ze omhelst me en weet me te zeggen dat alles oke is tussen ons en dat ze me snapt. Met een lachje op mijn gezicht kijk ik van Floor naar Vince en terug. "Wel een beetje speciaal ook dat ik dacht dat er echt iets speelde tussen jullie." zegt ik en we schieten alle drie in de lach. Als we uitgelachen zijn kijkt Vince naar Floor "het zou ook gewoon niet kunnen, ik heb echt geen zin in ambras met mijn beste vriend" zegt hij speels. Floor gooit Vince een kwade blik toe en ik snap het allemaal even niet meer. "Oei uhm, sorry" zegt Vince, zichtbaar beschaamt als hij mijn verwarde blik ziet. Ik draai me om naar Floor, compleet in de war.
"Ja Emmatje wat ik nu ga zeggen ga je denk ik niet zien aankomen maar uhm, jij bent niet de enige die momenteel in een speciale situatie zit" zegt Floor met een knipoog. Ineens vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Die keer op kantoor in de keuken, Floor en Stan, zo dicht bij elkaar, die betrapte blikken. Mijn mond valt open en ik slaag mijn hand voor mijn mond. "STAN?" is het enige dat ik eruit krijg. Floor begint te blozen en knikt. "Ja Stan ja, vandaar dat ik vandaag ook voorbij jullie reed. Stan woont niet ver van het bos af en ik was bij hem voor een pasta en film avond. Toen ik daarstraks Vince zijn auto zag toen ik naar huis reed wist ik hoe laat het was, en ik werd nieuwsgierig. Achteraf besefte ik pas dat ik jullie romantisch moment echt verpest heb, dus sorry daarvoor" zuchtte Floor. Het scheelt me allemaal niks meer, ik loop naar haar toe en skla mijn armen om haar heen. "Ik ben zo blij voor jou Floortje!" en ze knuffelt me terug.
Als we uitgeknuffel zijn zet ik terug een stap naar achter, Floor pakt haar spullen en zegt dat ze eens gaat vertrekken. Intussen is het echt midden in de nacht en ik neem het haar niet kwalijk dat ze naar huis vertrekt. "Voorzichtig hé en laat iets weten als je thuis bent" zeg ik haar nog voordat ze de deur achter haar toetrekt. Nu sta ik hier, alleen met Vince.
"Luister Emma, ik snap je wel. Alles wat je daarstraks zei, ik ga je er geen ongelijk in geven. Het is inderdaad zo dat ik altijd geflirt heb met vrouwen die we tegenkwamen op de werkvloer. Maar als ik heel eerlijk moet zijn, ik deed het alleen als ik met jou op pad was want normaal ben ik niet zo. Je kan het navragen bij alle collega's, als ik met hun ben behandel ik alle andere vrouwen gewoon normaal, zonder geflirt. Het is echt kinderachtig, maar ik wou je graag jaloers maken denk ik? Maar Emma, ik meen het. Voor geen enkele andere vrouw zou ik zo een brief schrijven, voor geen enkele andere vrouw zou ik een date organiseren die perfect moet zijn en voor geen enkele andere vrouw heb ik de gevoelens die ik voor jou heb. Emma, ik wil gewoon dat je het weet: ik hou echt van jou en geen enkele andere vrouw kan dat ooit veranderen. Sorry als ik jou ooit foute signalen heb gegeven, sorry als ik je ooit het gevoel heb gegeven dat je niet goed genoeg was. Je bent perfect Emma. Vanbinnen en vanbuiten en ik hou van niemand zo veel als ik van jou hou. Als je daar ooit aan twijfelt wil ik dat je deze brief opnieuw leest". Vince overhandigt me de envelop die ik eerder vannacht nog al heb geopend.
Ik neem de envelop aan, haal de brief eruit en meteen valt mijn oog op de welbekende zin. "Emma ik hou van jou, wil jij mijn vriendin zijn?" volgens mij ziet Vince dat ik ernaar kijk. Hij strekt zijn hand uit en heft ermee mijn kin omhoog, zodat ik niet anders kan dan in zijn ogen kijken. "Het aanbod geldt nogsteeds" zegt hij speels met een knipoog. De hand zonder brief beland op Vince zijn heup en ik zet een stap dichterbij, zijn hand glijdt van mijn kin naar mijn nek, terwijl hij een stap dichterbij zet. Ik buig me naar hem toe en kus hem.
Na de kus kijk ik terug in Vince zijn ogen "ben je zeker dat je het nog wil?" vraag ik hem voorzichtig. Hij knikt en pakt mijn beide handen vast. "Ik wil niks liever dan jou. Ik hou van jou en van niemand anders" zegt hij lief. De tranen prikken in mijn ogen en Vince laat een van zijn hand los en heft hem naar mijn gezicht om een plukje haar achter mijn oor te stoppen.
"It's always been you Emma" fluistert hij. Die zin is genoeg om alle tranen los te laten, deze keer zijn het geen tranen van verdriet of van pijn maar wel van geluk. Geluk dat de liefste, meest oprechte en mooiste persoon hier nu voor mij staat. Geluk dat de persoon die mijn houvast is in moeilijk tijden en mijn veilige plek in deze wereld hier nu voor me staat. Ik zet een stap dichter naar Vince en druk een lange kus op zijn lippen. Daarna hou ik mijn voorhoofd tegen het zijne "Ja Vince, it's always been you aswell".
THE END
YOU ARE READING
It's always been you | VIMMA
Fanfiction"Het is niet de eerste keer dat Vince me vraagt om iets te gaan drinken na het werk maar toch, elke keer opnieuw slaat mijn hart een paar slagen over. Ik haat het dat ik niet eerlijk kan zijn tegen hem. Ik haat het dat ik elke keer opnieuw het hart...
