"Vince, het is hier met Emma" spreek ik in na de biep. "Ik denk eigenlijk dat we echt even moeten praten over wat er eerder vandaag allemaal gebeurt is. Zou je me alsjeblieft willen terugbellen als je dit hoort want op deze manier wil ik morgen oprecht niet komen werken."
Ik beëindig de voicemail en zet het geluid van mijn telefoon op het luidste, gewoon voor het geval dat Vince me zou terugbellen. Nadien vergrendel ik mijn telefoon. De moed zakt me nu wel toch echt wel een beetje in de schoenen. Waarom heeft Vince niet opgenomen? Is het omdat ik het was die hem belde? Wil hij mij ontwijken? Of zou hij gewoon over het algemeen druk bezig zijn en de oproep niet gezien hebben? "In wat voor een situatie zit ik nu ook weer" zucht ik tegen Simba. Mijn kat kijkt me aan, en ookal kan ze niks terugzeggen, ik weet dat ze me begrijpt. "Als ik gewoon vanaf het begin afstand van hem had genomen, zoals ik altijd van plan was geweest was het echt nooit zo ver kunnen komen..." zucht ik tegen haar.
Ondertussen sta ik in mijn keuken, de pot met het water voor de pasta staat bijna te koken en ik snij nog een paar stukken kip om straks te mengen onder de pestosaus. Mijn telefoon die op de vensterbank ligt begint luid mijn beltoon af te spelen, het signaal dat ik gebeld wordt. Op het scherm zie ik dat Vince me probeert te bereiken en mijn hart begint sneller te kloppen. Hij belt me dan dus wel terug, dat is natuurlijk al een goed teken. Toch? Ik beantwoord de oproep "Hoi! Met Emma". Het is verbazend stil aan de andere kant van de lijn en even ben ik bang dat de verbinding slecht is of dat Vince me misschien niet gehoord heeft. "Hallo?" probeer ik nogmaals, en dan hoor ik ook iets aan de andere kant van de lijn. "Hey Emma, je vroeg me via de voicemail om je even terug te bellen. Dus uhm ja, bij deze dan." zijn stem klinkt veel stiller dan ik gewend ben van hem en dat maakt me best ongerust.
"Ik wou echt even met je praten over daarstraks, als het oké is voor jou om erover te praten in alle geval." zeg ik voorzichtig. Meteen heeft hij zijn antwoord klaar, alsof hij het al allemaal ingestudeerd had. "Kijk Emma, het spijt me en ik had het gewoon allemaal niet moeten doen. Eigenlijk weet ik zelfs niet eens waarom ik het deed en ik snap het wel als je misschien boos bent op me nu. Ik hoop gewoon dat het niks gaat veranderen tussen ons. Je bent de beste collega die ik ooit heb gehad en ik ben bang om je te verliezen door deze stomme fout van mij. Emma het spijt- ". Ik onderbreek hem want ik hoor de stress en paniek in zijn stem toenemen met elk woord dat hij uitspreekt. "Vince. Kalmeer even. Het is helemaal oké. Wij zijn oké en je moet echt totaal geen sorry zeggen. Ik ben helemaal niet boos op jou, ik zou nieteens weten waarom ik dat zou moeten zijn. Je bent me ook helemaal niet kwijt. Ik belde je eigenlijk vooral omdat ik ongerust was en het even allemaal niet meer weet. Ik weet niet echt goed wat er daarstraks is gebeurt en ik weet ook totaal niet wat het allemaal betekende". Aan de andere kant van de lijn hoor ik een zucht "Em, ik weet het zelf ook allemaal niet. Het gebeurde gewoon ineens. Ik denk dat het misschien gewoon het beste voor ons allebei is als we dit allemaal achter ons laten en het vergeten. En nogmaals, oprecht, het spijt me. Tot morgen."
Ik wil net mijn mond opendoen om Vince te antwoorden tot ik een luide biep hoor aan de andere kant van de telefoon. Dit was het teken voor mij dat Vince de verbinding had verbroken. De hand waarmee ik tot twee seconden geleden nog de telefoon naast mijn oor hield zakte naar beneden en ik staar naar het scherm, de tranen prikte intussen al in mijn ogen.
"Maar Vince, wat moet ik doen als ik het allemaal niet wil vergeten" fluister ik tegen het zwarte scherm.
YOU ARE READING
It's always been you | VIMMA
Fanfiction"Het is niet de eerste keer dat Vince me vraagt om iets te gaan drinken na het werk maar toch, elke keer opnieuw slaat mijn hart een paar slagen over. Ik haat het dat ik niet eerlijk kan zijn tegen hem. Ik haat het dat ik elke keer opnieuw het hart...
