It's always been you | VIMMA

HOOFDSTUK 22

Verward kijk ik Vince aan. Hij heeft me twee opties gegeven en eigenlijk staat geen een van de twee me echt aan. Ik wil gewoon dat hij vertrekt en niet meer terugkomt, ik heb geen behoefte aan zijn uitleg. Wat zijn uitleg ook mag zijn, het kan toch zijn daden niet meer oplossen. "Blijf dan maar zitten, misschien kan je naar Floor bellen. Ik durf te wedden dat zij wel gaat willen luisteren!" bijt ik hem toe terwijl ik me omdraai en naar de keuken wandel om een glas water te halen.  "Het is echt niet wat jij denkt dat het is"  hoor ik Vince me toeroepen. "Zoals ik zei, het kan me niet meer schelen Vince" roep ik terug terwijl ik met mijn ogen rol. De klok geeft aan dat het ondertussen half één in de nacht is en ik wil gewoon gaan slapen. 

"Als jij hier wil blijven zitten ga je gang hoor maar ik ga slapen" zeg ik spottend als ik langs de deur wandel waar Vince op de grond zit. Hij strekt zijn arm uit en grijpt mijn enkel vast, hij gebruikt geen kracht dus gelukkig doet hij me geen pijn. "Wacht" fluistert hij. Ik schud met mijn voet, die midden in de lucht is blijven hangen zodat ik zijn hand kan losschudden. "Wat begrijp je niet aan? Vertrek Vince." Hij laat mijn enkel los en kruipt recht, zijn hand legt hij op mijn schouder. "Nee Emma. Nu ga je mee en ga je naar me luisteren" zegt hij terwijl hij me ronddraait en richting de woonkamer duwt. Even denk ik om tegen te stribbelen maar dan besef ik dat ik beter kan meegaan, gewoon doen alsof ik luister en dan hem de deur wijzen. 

Eenmaal in de woonkamer ga ik op het uiteinde van de zetel zitten, Vince gaat aan de andere kant van de zetel zitten. Mijn gedachten dwalen automatisch af naar alle keren dat Vince en ik hier samen in de zetel zaten en plezier hadden. Ik schud met mijn hoofd en knipper een keer met mijn ogen, in de hoop die herinneringen weg te schudden. "Luister nu alsjeblieft even naar mij" klinkt Vince zijn stem. "Zeg wat je te zeggen hebt" bijt ik hem toe. Ik moet eerlijk zijn, normaal gezien ben ik echt niet iemand die zo gemeen kan doen maar Vince is te ver gegaan bij mij. 

"Dit is echt allemaal niet wat het lijkt Emma, ik zweer het je!" "Dus je gaat me zeggen dat Floor toevallig daar was? Stop met liegen Vince. Niemand komt daar toevallig, daar in dat bos komt nooit iemand met de auto." spreek ik hem terug toe. "Ohja en nog iets. Ik heb het allemaal gezien op Instagram. Die pizzeria date tussen Floor en jou, ik heb het zelfs gescreenshot Vince. Ik ben niet dom. En dan hoe Floor en jij op kantoor altijd zitten te lachen en geheimzinnig zitten te doen tijdens de lunch. Als ik aankom sluit je zelfs snel alles op de computer af. Doe nu niet alsof er niks aan de hand is!" Het liefst van al ga ik nog door met razen, vertel ik hem alles wat ik heb gezien en gehoord maar ik word onderbroken door de smartphone van Vince die begin te rinkelen op de salontafel. 

"Floor Lommelen" staat er op het scherm te lezen. "ZIE JE NU WEL" roep ik Vince toe "JE VRIENDINNETJE BELT JOU. PAK MAAR OP HÉ". Vince neemt zijn telefoon van de tafel en ik zie hoe hij het gesprek van Floor beantwoord. Wat er aan de andere kant van de telefoon gezegd wordt kan ik niet horen, al doe ik behoorlijk mijn best om het te verstaan. "Ja Floor, ik heb Emma gevonden. Ik ben nu bij haar thuis, maar je moet naar hier komen. We hebben hier het een en het ander uit te leggen aan haar denk ik." ratelt Vince in zijn telefoon. Het is even stil aan de andere kant, dan hoor ik dat Floor opnieuw begint te praten aan de andere kant van de lijn. Verstaan kan ik het ook deze keer niet Ze stopt met praten en Vince neemt terug het woord "Uh ja dat is oke. Tot sevves" reageert hij. Zijn arm zakt naar beneden en hij hangt het gesprek op. 

"Floor is hier binnen tien minuten. Dus jij gaat nu even kalmeren zodat je dadelijk kan luisteren naar ons."