"Het is niet de eerste keer dat Vince me vraagt om iets te gaan drinken na het werk maar toch, elke keer opnieuw slaat mijn hart een paar slagen over. Ik haat het dat ik niet eerlijk kan zijn tegen hem. Ik haat het dat ik elke keer opnieuw het hart...
Nog een kilometer en dan ben eindelijk thuis. De tranen stromen nogsteeds over mijn wangen en intussen is het ook al goed beginnen regenen. Al de hele weg naar huis ben ik aan het nadenken over wat er zonet gebeurt is. Misschien heb ik me vergist? Niet dat ik dat zelf zou geloven hoor, ik bedoel die auto die zich parkeerde zou ik herkennen uit de duizenden, enerzijds omdat omdat ik er zelf al ontelbaar aantal keer heb ingezeten en anderzijds omdat ik hem elke dag op het kantoor zie staan. Die auto is van Floor, daar laat ik geen twijfel over bestaan.
Op het kruispunt twijfel ik wel want als ik nu naar rechts ga ben ik dadelijk thuis, maar ik kan ook naar links gaan en richting Vic gaan. Ergens heb ik nu heel veel nood aan een gesprek met mijn beste vriend, maar het is al laat en ik heb geen idee als hij nog wakker is. Ik laat mijn hand in mijn jaszak glijden om mijn telefoon eruit te halen, mijn idee is om Vic eerst even te bellen. Als hij nog wakker is zit hij 90% zeker wel op zijn telefoon om op tiktok te scrollen. Net wanneer ik mijn telefoon heb ontgrendeld valt het toestel uit omdat de batterij leeg is. Tuurlijk, ook dat nog. Misschien is dit gewoon een teken dat ik best naar huis moet gaan.
De weg naar huis is niet lang meer en als ik eindelijk thuis aankom voel ik me nogsteeds leeg vanbinnen. Ik heb geen zin meer om ook maar iets te doen dus ik gooi mijn jas gewoon op de zetel en vertrek naar boven. Het is behoorlijk laat en liefst van alles wil ik gewoon in mijn bed liggen en daar verder huilen, dus in de badkamer doe ik snel mijn pyjama aan en stap naar de slaapkamer. Eens dat ik in mijn kamer komen de tranen al vanzelf als ik kijk naar mij nachtkastje, waarop een ingekaderde foto van het korps staat. Het is de recentste foto die we hebben met iedereen en stiekem had ik hem toen vooral ingekaderd omdat Vince en ik er schattig opstonden. Mijn hand ligt op zijn schouder en eijn glimlach is echt en oprecht. Het voelt alsof er een mes door mijn hart gaat als ik zo naar de foto kijk.
Mijn blik eindigt bij Floor, haar armen liggen op Stan zijn schouders en haar lach is zoals altijd weer prachtig. Die steek van jaloezie duikt nog eens op en zonder dat ik nadenk pluk ik de kader van het nachtkastje. Met een harde slag gooi ik hem op de grond, het glas barst in duizend stukjes, ironisch genoeg lopen de grootste barsten recht tussen Floor, Vince en mij.
Ik draai me om in bed. Met het glas en alle stukjes fotokader op de grond zal ik morgen wel dealen. Nu wil ik liefst van alles gewoon slapen. Ik voel hoe Simba tegen me aankruipt, ik knuffel haar dicht tegen me aan & aai over haar hoofdje. Simba kan me altijd rustig maken op momenten dat het nodig is, het is precies alsof ze exact weet wanneer ik haar nodig heb! Ik zie hoe ze door mijn aaitjes in slaap dommelt, en net wanneer ik hetzelfde wil doen hoor ik een luid gebonk op mijn voordeur en hoor ik een veel te bekende stem op mijn stoep schreeuwen. "EMMA. EMMA ZIT GE HIERBINNEN. VERDORIE EMMA ALS GE ME HOORT DOE DIE DEUR OPEN. E-MMA!"
VOOR IEDEREEN DIE ZICH AFVRAAGT HOE HET MET EMMA'S FOTOKADER GAAT:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
