It's always been you | VIMMA

HOOFDSTUK 21

Het geklop en geschreeuw gaat door. "EMMA DOE NU OPEN OF IK TRAP DE DEUR IN" hoor ik Vince roepen. Even twijfel ik, ik weet dat Vince inderdaad in staat zou zijn om mijn deur in te trappen maar ik wil hem eigenlijk echt niet onder ogen komen op dit moment. "EMMA ALSJEBLIEFT ZEG ME DAT GE HIER ZIJT. IK GEEF U NOG TIEN SECONDEN EN ANDERS KOM IK BINNEN".  Vince zijn stem klinkt heel paniekerig en ik heb geen idee wat er aan de hand is. Voorzichtig stap ik uit mijn bed, oplettend dat ik niet in het glas van de kapotte fotokader stap. Vince heeft dan wel  mijn hart gebroken vandaag, ik hoef echt geen factuur voor een kapotte deur omdat meneer die zo nodig wil instampen. Via de trap ga ik naar beneden, ik kijk door het oogje van de deur en daar staat Vince, zijn ongeruste blik gericht op de telefoon in zijn hand. 

Mijn vingers sluiten hun rond de sleutel in het slot en met een zachte klik haal ik de deur van het slot. Vince zijn blik kijkt meteen op van zijn telefoon als ik de deur open, het eerste wat me opvalt zijn zijn rode en opgezwollen ogen, hij heeft gehuild. Zijn blik veranderd van een ongeruste en angstige blik meteen in een blik van opluchting. "Oh Emma. Zijt ge oké?" zucht hij als hij zijn armen rond mij wil slaan. Vlug deis ik naar achter, het laatste wat ik nu wil is een knuffel van hem. Aan zijn lichaamstaal zie ik dat hij schrikt van mijn reactie maar dat kan mij nu niks meer schelen. "Vince wat doet ge hier? Je hebt het goed verkloot daarnet en ik heb gevraagd om mij gerust te laten" bijt ik hem toe. "Ik heb jou letterlijk misschien dertig keer gebeld en wel minstens honderd sms'jes gestuurd? Ik was doodongerust dat er jou iets overkomen was!" 

Strak kijk ik hem aan, hoe durft hij zijn kop hier nu nog te laten zien en te doen alsof hij ook maar iets om mij geeft. Mijn hartslag versnelt en opnieuw voel ik die vlaag van woede opkomen. "Mij? Iets overkomen? Ja eigenlijk wel he! Dat ik zo achterlijk was om te denken dat jij van mij zou kunnen houden. Dat ik zo naïef kon zijn om te geloven dat ik liefde zou verdienen en dat jij me die zou kunnen geven. Blijkbaar ben ik niet de enige die jij graag liefde geeft hé? Vince echt waar, dit had ik allemaal nooit van u verwacht. Om te denken dat gij ooit mijn beste vriend zijt geweest. Dit is gewoon zielig Vince, om zo met vrouwen hun gevoelens te spelen. Ik had het allemaal moeten weten, elke vrouw die we tegenkomen tijdens een interventie krijgt jouw volledige aandacht. En mij laten denken dat ik speciaal was, of beter dat WIJ speciaal waren. Vertrek Vince, en kom niet meer terug."

De woorden die ik al sinds ik bij Vince aan de auto ben vertrokken heb ingehouden spuw ik er nu uit. Ik weet niet wat en hoe ik me nu voel, ik zou opgelucht moeten zijn dat het eruit is maar ik voel me eerder gewoon helemaal leeg. Door heel deze situatie ben ik alles kwijt, mijn beste vriend, mijn collega, mijn vertrouwenspersoon en veilige plek in deze wereld. De tranen die ik voel prikken verbijt ik want ik wil Vince niet de indruk geven dat dit me verdrietig maakt. Mijn blik richt ik op Vince, die nog steeds met open mond en een gebroken blik naar me staart. "Ik- Emma. Luister gewoon even" zijn lip trilt en zijn stem klinkt stiller dan ooit. "Nee Vince. Zoals ik al zei, vertrek en kom nooit meer terug." Snel zet ik nog een stap naar achter en neem de deurklink vast. Vince doet zijn mond open, maar ik wil er niks meer van horen. Ik gooi de deur dicht in zijn gezicht, Vince had dit denk ik wel al zien aankomen want haastig zet hij zijn voet tussen de deur. 

"Je kunt me verwijten wat je wil Emma. Maar je moet niet denken dat ik hier ga vertrekken voordat ik mijn uitleg heb kunnen doen. Dus je hebt de keuze: of je kalmeert en je laat me nu binnenkomen en je gaat luisteren naar mijn verhaal of ik blijf hier op uwe stoep zitten tot jij klaar bent met koppig doen. Aan jou de keuze."