Chapter 27
I open my eyes. Puting kisame agad ang aking nakita. Tumingin ako sa paligid ko, it's Tita Eva. I still remember her. Saya agad ang naramdaman ko. I moved my hand. I felt it.
"Dinah. . . It's me-" hindi ko siya pinatapos.
"Tita Eva." She smiled.
Tumango ito. Kinagat niya ang kaniya ibabang labi. "Yeah, Tita Eva." Hinawakan niya ang aking kamay. "I am just going to call Nash, okay?" She asked then she looked at me, asking for my permission if it was okay to leave me.
Tumango naman ako. Hinalikan niya ang aking noo at dahan-dahan na binitawan ang aking kamay. Tumayo siya at mabilis na lumabas sa silid. Muli itong bumukas. Akala ko nasa labas lang si Nash pero hindi pala dahil si Mama at Ate Deane ang pumasok.
Mabilis na kumapit sa akin si Mama. "Okay ka na? I have great news for you!" Agad naman akong nagtaka sa kaniyang sinabi.
Natigilan ako. Bago ako na aksidente. May tumulak sa akin. It's Papa. Si Papa 'yon at sigurado ako! Paano siya napunta dito? Akala ko ba hindi pa siya uuwi?
"Si Papa?" Tanong ko sa kanila.
Tumango si Mama. Si Ate Deane naman ay hindi makatingin sa akin. Nakakuyom ang kaniyang kamay.
"Wala na si Papa." Nanlaki ang dalawang mata ko sa sinabi ni Ate Deane.
"Deane!" Suway sa kaniya ni Mama bago ulit ito humarap sa akin. "He's alive and well in his bed. Siya nga 'yung nasagasaan pero ikaw din itong sobrang napuruhan."
Lumikot ang mata ko. He just got back and he already got into an accident. Worst. It's because of me. Kailan ba ako gagawa ng tama? Hanggang ngayon ba, mali pa rin ako? Habang buhay nalang ba akong magkakamali?
"Dinah. . . Si Nash, okay lang ba kung pumasok siya?" Mahinahon na tanong sa akin ni Mama. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko.
Nagtaka ako kung bakit niya naisip na magpaalam pa? Iisipin niya bang hindi ako papayag na papasukin siya? Dahil sa kalagayan ko?
Tumango ako. Tumango din si Mama at sinama sa paglabas si Ate Deane. Hindi ko pa nakikita si Zoey. I wanted if she was okay. Even though I feel that she is.
Bumukas ang pintuan. Bumungad sa akin si Nash. Ang laki ng eyebags niya. Pagod ang kaniyang mata. At mukhang nangayayat siya.
Kamusta siya? Baka iniisip niya 'yung nangyari sa kaniya. Baka sobrang malungkot siya na wala ako sa tabi niya para samahan siya sa mga pinagdadaanan niya.
Ewan ko. 'Di na ata ako deserving. Lagi nalang akong nagkukulang sa kaniya. Sa pamilya ko rin. Pati sa sarili ko. Hindi ko alam kung sa'n ako magsisimula. Sigurado ako na gastos nanaman ang nangyaring ito. At dahil sa akin pa.
Si Mama. Iiyak nanaman niyan siya tuwing gabi. Iniisip niya kung saan siya kukuha nang pera'ng pambayad. Hindi na ako makakatulong. Napilay ang kamay kong pinag dra'drawing ko. Hindi ko alam kung makakapag drawing pa ako.
"You look not okay. . ." He let a small laugh. Napangisi ako. Umupo siya sa tabi ko.
"I'm sorry. Kung 'di na lang sana ako nag salita para hindi nangyari 'to. I'm literally the worst." Yumuko ito.
"Hindi mo naman kasalanan, eh. . ." Pag papanatag ko sakaniya. Umiling ito. "Hindi mo kasalanan. Walang dapat na sisihin dito." I told him.
"But still-"
"Still? That it's 'still' your fault? How is that your fault? Do you know that I was going to get hit? No. You didn't even expect or know that he is there." I said, mentioning my father. "I want to see him. So much. I missed him."
"Gusto mong makita siya? Nasa kwarto lang siya, hinihintay ka." Umawang ang labi ko. Umangat ang kaniyang tingin. He sighed. "Isang buwan kang tulog." Nanlaki ang dalawang mata ko.
"Isang buwan? Parang isang araw lang. Kasi naalala ko pa 'yung nangyari. Pa'paanong isang buwan?" Tanong ko sa kaniya na puno ng pagtataka.
"So you remembered everything?" He asked back. Natigilan ako sa kaniyang tanong. "Sabi ni Tita, bumabalik na daw 'yung memories mo. 'Yung. . . Dati."
I pressed my lips. I hesitated before answering 'no'. I didn't know why did I lied.
Tumango ito na para bang napanatag siya sa aking sagot. Nagtaka naman ako.
"Mabuti nalang talaga." Inabot niya ang aking kamay at hinalikan ang palad ko. "Wala akong kaasaran. Ang tagal mong magising." Nakangusong sambit niya bigla.
Hindi ako natuwa. Ewan ko parang iba lang talaga ang nararamdaman ko. Parang 'di naman talaga siya gano'n, eh. Halatang malungkot siya.
"Masaya ako na naalala mo parin ako." He said, again.
"Bakit? Ano bang meron kung 'di na kita maaalala?" Kunwaring walang alam na tanong ko sa kaniya.
Nag iwas ito ng tingin. "Baka ilan taon nanaman akong mag hihintay." Bumilis ang tibok ng aking puso. "Get well soon, bulilit." He pat my head on his another arm while the other one is still holding my hand.
Naalala ko ang sinabi niya noon na may kasamang bulilit. He smiled a bit. Nag baba ito ng tingin habang nakangiti pa rin.
"Hindi pa ba ako pwedeng tumayo? Kamay ko lang naman 'yung naka-ano,oh!" I said and raised it a bit. I flinched when it started to hurt.
"Uhm, sigurado ka ba?" Tanong niya pagtapos niyang makita na nasaktan. "Gusto mo ba talaga siyang makita?" Tanong niya na seryoso ngayon.
Tumango ako. Matagal kong hindi nakita ang Papa ko kaya kahit masakit pa rin. Lalabanan ko para lang makita ang kalagayan niya.
Ayokong mapanatag sa isang 'okay lang siya at nag hihintay sa kaniyang silid.'
"Sige na nga." Pag suko niya at tumayo sa inupuan. Sinubukan kong umupo pero 'di kaya, inalalayan niya akong umupo sa kama ko.
Sunod naman ay pinatayo na niya ako. I was happy because he granted my wished to see my father in person. Habang naglalakad ako ay nawala lahat ng sakit dahil gusto ko na talaga siyang makita.
Tumigil kami sa 203. Binuksan ko agad ang pintuan. Parang binagsakan ang puso ko. Hindi totoo 'yung sinabi nila. Namuo ang luha sa aking mata.
Lumapit ako sa kaniya. Pinunasan ko ang luha sa aking pisngi. Monitor lang ang naririnig ko. Pinikit ko ang aking mata nang makaupo ako sa upuan.
"Sabi ni. . . Mama, okay lang siya." Kinagat ko ang pang ibabang labi ko para pigilan ang pag iyak ko ng malakas.
Hinawakan ko ang kamay ni Papa. Paulit ulit akong nag sorry sa isip ko. Hindi ko alam kung mapapatawad ko pa ba ang sarili ko sa ginawa kong ito.
Andaming pumasok sa isip ko kung bakit hindi nagalit si Mama sa akin. Kung bakit pinigilan niya si Ate Deane kausapin nanaman ako. Tama naman kasi siya, eh.
Lagi naman siyang Tama. At ako naman itong. . . Mali. Una palang mali na lahat ng ginagawa ko. Sadyang pabida lang talaga ako, pinipilit ko lang na tama ako. Kung 'di ako naglayas. Hindi mangyayari ang lahat ng ito.
"What are you doing here?" Napatigil ako sa pag-iyak at lumingon sa nagtanong sa akin.
"Just give her time, Deane." Sabi naman ni Nash kay Ate Deane. Umigting ang bagang ni Ate Deane at lumapit kay Nash.
"Can you give us time, then?" Halos nag hahamon naman na tanong nito dito.
Tumingin sa akin si Nash. Nagtatanong ang kaniyang mata kung aalis ba talaga ito. Tumango naman ako bago pinagdikit labi ko.
Nagpabuntong hininga si Nash bago lumabas ng kwarto. Lumapit sa akin si Atw Deane. She raised her hand. Hindi ko pinikit ang mata ko para damhin ang kaniyang sampal. . . Sana. Kaso hindi niya tinuloy.
"Kailan ba ako magiging tama? Alam ko na, mali ako." Pagsasalita ko. Bumaba ang kaniyang kamay. Kinagat niya ang kaniyang labi at napakuyom ang kaniyang kamay. Nag iwas na din ito ng tingin. "Dahil sa akin, ganito siya." Sabi ko patungkol kay Papa.
Tumulo ang luha sa akin mata at nagpabuntong hininga. Pinunasan ko ang aking luha.
"Oo. Kasalanan mo. Lagi naman talagang ikaw, eh!" Naiingit na sabi niya. Dinuro niya ang dibdib ko at agad ding inalis. "Ikaw na lang lagi ang sinusunod ni Mama. Ni Papa. Hindi ako."
Naguguluhan akong tumingin sa kaniya. Pinunasan niya ang kaniyang luha.
"Hindi ka naman talaga inaayos ni Mama. Buong buhay mo naging malaya ka. Alam mo ba kung bakit ako ang kinokontrol ni Mama? Pinapaaral niya ng maayos? Para hindi ka mahirapan! Para pagdating sa'yo, pwede mong kunin ang pangarap na gusto mo! Hindi ang gusto ko."
Umawang ang labi ko. Napakurap kurap ako. Napalunok ako. Hindi ko alam ang sasabihin ko.
"She never pressures you! Pinagmamalaki niya ako pero in a worse way! Pati si Lola, ikaw nalang lahat. Tapos si Papa nalang ang pwede kong panghawakan. Alam kong darating siya pero-"
Napapikit ito at tinakpan ang kaniyang mukha. "You just ruined everything. Ikaw laging sinusunod. Kapag nag susumbat ako sa kanila feeling ko, ang bababaw babaw ng problema ko. Naiingit ako sa bunsong kapatid ko. Nabuntis ako. Sinisisi ko sa'yo."
She shut her eyes. Kinagat niya ang kaniyang labi.
"Sorry kung pinaramdam ko sa 'yo na may mali kahit wala naman. Sa totoo lang, ako itong mali. Sinasabi ko lang ito dahil madami na akong kasalanan na ginawa at pinaramdam sa'yo."
Huminga siya ng malalim. Suddenly, she smiled.
"Hindi na ako maiinggit. Hindi na magagalit. Hindi na ako mag sasalita. Hindi na ako magiging tanga. Salamat sa lahat, Dinah. Salamat kasi kahit anong sabihin ko sa 'yo, gawin ko sa 'yo. Hindi mo kayang magalit sa akin." Mahabang sambit niya.
Hindi siya galit sa akin. Totoo ang kaniyang sinabi. Ramdam na ramdam ko na hindi siya nag sisinungaling. Hindi ko man siya kilala, pero alam kong may parte pa rin sakaniya na naiintindihan ko.
"Mm." Pareho kaming lumingon sa nagsalita. Nanlalaki ang dalawang mata ko no'ng lumingon ako kay Papa. Bahagyang nakangiti ito.
"Pa!" Pareho naming saad ni Ate Deane at lumapit kay Papa. Ngumiti ito.
Gusto ko siyang yakapin pero marami din siyang natamo kaya naman humawak nalang ako ng mahigpit sa railings.
"Tawagan ko lang 'yung doctor." Nag mamadaling sambit ni Ate Deane at halos tumakbo papalabas ng kwarto.
Muli akong lumingon kay Papa.
"Pa. . . Sorry." Inabot ko ang kaniyang kamay. "Sorry talaga." Paumanhin kong muli. Paulit ulit akong nag sorry sa kaniya hanggang sa pumasok na si Ate Deane kasama ang mga doctor.
Kailangan niya pa akong alalayan pabalik sa aking kwarto. Hindi namin ko nakita si Nash dahil sinabi sakaniya ni Ate Deane na nagising si Papa kaya itong si Nash naman ay hinanap si Mama at Si Tita. Nakadating na din daw dito si Tito Lance. Pinuntahan lang saglit nila Mama at Tita Eva.
"Huwag ka muna bumalik." Pigil ko kay Ate Deane nang tumayo siya sa upuan niya.
"Walang kasama si Papa. Kailangan ka rin i-check ng doctor. Makakadating na rin sina Nash niyan. Hintayin mo na muna siya. Pasensya na. Gusto ko lang may kasama si Papa." Tumango naman ako at hindi na nag salita.
She just smiled at me and left me in my room. I sighed. Nakataas ang higaan ko para pwede akong sumandal. Isang buwan akong tulog, para akong nagutom bigla. Wala naman sigurong bawal sa akin? Nasagasaan lang naman ako, eh.
Bumukas ang pintuan. Nabuhayan ako ng loob dahil akala ko si Nash ang pumasok pero doctor ito. He's handsome. Nasa 30's pa lang ata ito?
Bago siya? Wala naman atang doctor na nag start sa age of 26? Mahaba bago ka maging doctor kaya ang gwapo naman niya at mukhang bata pa lang.
"Good morning, Ms. Maglalang. I am doctor Mendel." Pakilala niya. Siguro dahil ngayon ko palang ito nakita. "How are you feeling?" Tanong niya at lumapit sa akin.
May kinuha siya sa bulsa ng kaniyang white coat. He cupped my chin and started to look at my eyes. Napipikit pa ako sa sobrang liwanag ng kaniyang flashlight? Flashlight ba 'yon?
Inalis na niya ang hawak niya sa aking baba. Nagpamulsa ito. He heavily sighed while looking at my state.
"You're okay? Your arm doesn't look good. It's already been one month. That should be okay na." He said. I pressed my lips. I was just mesmerized at his face. He's so handsome.
Dapat nag model siya. Am I allowed to even share this thought of mine? Paki niya sa opinyon ko 'di ba? Doctor na siya tapos suggest kong mag model?
"I checked on you every tuesday. Today is tuesday. Akala ko 'di ka na magigising. Thankfully you woke up. Did the accident made you mute?" He asked and raised his one brow.
Sa lahat ba naman ng tanong niya ay wala akong sinagot ni isa. Ang pogi lang talaga niya. Pero mas pogi ang boyfriend ko. Maganda lang talaga siya. Kung babae siya. Maganda rin siya.
He clicked his tongue. "2 more weeks and I think your arm will be fully healed. I like your sister, by the way. She's Deane, right?" Nagulat ako sa bigla niyang pag singit sa pangalan ni Ate Deane at pag sabi niya na gusto niya ito!
"You liked my sister? H-how? She had a boyfriend, that's what I knew." Sa wakas na kapag salita ako. He snapped his finger like finally he made me talk.
"No, she doesn't. I already asked her if she does. She already broke up with him. We were on a talking stage. Thankfully, you woke up because she's crying everytime she mentions you." Mahabang pahayag niya na hindi ako makapaniwala. "She also told me to come in here, for free date later."
"I thought you check on me every tuesday?" Naguguluhang tanong ko sa kaniya. He rolled his eyes.
"On the afternoon. It's still morning! She called me and I rushed in here just for the free date." He smiled at me after he said that.
Wow, he's excited for the date. I don't even know what's happening. I thought he is masungit pero hindi pala kasi hindi naman ganiyan mukha niyan kung masungit. He looks so madaldal too.
Ngayon ko lang din napansin ang malaking eyebags sa ilalim ng mata niya. Sobrang puti kasi nito. Parang white lady pero since lalaki siya, gentleman? White gentleman, pogi version.
"I only checked on you every tuesday because she told me too. Dapat 2 times a month lang or kapag nagising ka na." Tumango ako habang nakaawang ang aking labi. "Looks like your mind isn't processing well. Do you want me to leave?" He asked, seriously.
Umiling ako. "No, it's okay." I said. Tinuro ko ang upuan. "Umupo ka, baka mangalay ka." I offered. Tumango ito at umupo nga. Hindi naman pala mahirap kausapin.
He's perfect for her. I like him for her. Wala sigurong masama kung magiging sila? As long as, kaya niyang tanggapin na may anak na si Ate Deane.
"Do you know. . . My sister's situation? Like she had a. . ." Hindi ko tinuloy dahil baka hindi niya pa alam at maging kasalanan ko pa kung bakit ito na turn off kay Ate Deane.
"I like her since college. As far as I know, she's pursuing doctor like me. But I am years older than her and I've known that she had a boyfriend that's why I didn't court her." Mahabang sambit niya.
Umiling ako. "That's not what I meant. Maybe you just don't know and she'll tell eventually." I pressed my lips and smiled a bit.
"Oh, I know. I've already met Zoey. I like her. She's beautiful like her mother. She's nothing like her father. I punched that man with my license." Kwento niya sa akin at sinabayan pa niya 'yon ng tawa.
Nagtaka lang ako kung bakit niya sinabi 'yun sa akin. Grabe naman 'yung pagmamayabang niya. Tama ba 'yun?
"I have a reason on why I did that. You're judging me on your mind. I can literally read your mind saying if I did the right thing." Umiling iling pa ito habang ako naman itong speechless dahil tama siya.
'Yon nga iniisip ko. I let a small laugh. Nakakahiya naman.
"Apparently, that man cheated on your sister again. She got back with her previous wife. The one she got pregnant after your sister. She's just a rebound." Naawa pa kaniyang mukha kapag si Ate Deane na ang kaniyang pinag uusapan.
But hearing he cheated again? He really deserved to be punched.
"Kaya mo pa rin siya tanggapin? Kahit alam mong mahal niya pa rin ang lalaking. . . 'Yon?" I asked.
I just wanted to know. Alam ko naman na may lalaking tatanggapan kay Ate Deane. Pero anong kapalit? Anong gusto niyang kapalit? At what cost? Para lang mahalin niya si Ate Deane? Para 'di na siya mabigo sa pag ibig?
She's just starting her life again. But someone have entered again. It's Mr. Mendel. Hindi ko alam kung ano ba talagang ugali niya. Ngayon ko palang siya nakilala. Ewan ko, baka lokohin lang niya si Ate Deane. Baka may gusto lang siya dito. Kapag nakuha, iiwan din.
Just like other boys. I am not applying it to everyone. I just feel it's like that. Since he is very handsome. For sure, maraming babae ang nabibingwit niya. Maraming babae ang humahanga sa kagwapuhan niya. Buti si Ate Deane pa, 'di ba?
"I just like her, no other reason. Just like how I liked her before. Don't know, she makes me feel weird. Your sister's just so beautiful in my eyes. Don't care if she had a child with another man. I can be her father, can't I?" He asked me.
Kinagat ko ang pang ibabang labi ko sa kilig na naramdaman ko para kay Ate. I think she deserved a man like this guy. I mean, he can be a father to Zoey.
"Jasper hurt him so much, didn't he? Your sister almost killed herself without thinking of Zoey. She cut her wrist. Thankfully, she's rushed into this hospital. Nash saw him. He's checking on her while our mommy is checking of our father and you." Hindi ko alam ang mararamdaman ko.
I am having mixed emotion. I am shocked that she almost end her life and worst without thinking of Zoey. Like, sino mag babantay sakaniya? Si Mama nanaman? Madami nanaman siyang pro'problemahin?
Tapos tawag niya kay Mama ay Mommy? Ang advanced naman ata niyang masyado? Hindi pa naman ata siya sinasagot ni Ate Deane tapos Mommy kaagad at Father ang tawag niya kay Papa.
"Actually, you're beautiful too. Your sister's just more beautiful to me. Also your boyfriend is so serious person and I think he had trust issues, he's jealous on me because I always check on you. Please say to him that I like your older sister." He said, almost a whisper.
Hindi ko na talaga alam ang irereact ko sa mga sinasabi niya. He said it so lightly. The reaction is there an all but here am I don't know on how to react anymore. He said so many words.
"Napansin ko rin. I talked to you like I don't feel uncomfortable at all. Is that your talent or something? You like listening this much? I love person with that personality. Like your sister." He smiled when he said that.
"You really know on how to involve my sister in every paragraph, huh?" Walang ganang tanong ko sa kaniya.
"She told me to talk to you. You like to listen daw that's why I said everything to you. And you most likely to keep it a secret." Nanliit ang dalawang mata ko dahil kilalang kilala niya ako. "She told me everything about you. You're the best sister. She said."
Parang hinaplos ng maiinit na kamay ang puso ko sa huli niyang sinabi. He's also proud of what he said. Wala siyanh preno pero 'yun lang ang pinakanagustuhan ko sa sinabi niya.
"You're always there for her. And she's very sorry on how she treated you. She's always guilty by the way. I am by his side when she started studying again. When she say bad things to you. She's apologizing to me. I hope you forgive her." Nginusuan niya ako na para bang pinipilit pa ako. "Patawarin mo na siya."
"She already apologized to me earlier. Kahit 'di pa siya nagsosorry ay pinatawad ko na siya."