Baka Pwede Pa

Chapter 27

Chapter 27

I open my eyes. Puting kisame agad ang aking nakita. Tumingin ako sa paligid ko, it's Tita Eva. I still remember her. Saya agad ang naramdaman ko. I moved my hand. I felt it.

"Dinah. . . It's me-" hindi ko siya pinatapos.

"Tita Eva." She smiled.

Tumango ito. Kinagat niya ang kaniya ibabang labi. "Yeah, Tita Eva." Hinawakan niya ang aking kamay. "I am just going to call Nash, okay?" She asked then she looked at me, asking for my permission if it was okay to leave me.

Tumango naman ako. Hinalikan niya ang aking noo at dahan-dahan na binitawan ang aking kamay. Tumayo siya at mabilis na lumabas sa silid. Muli itong bumukas. Akala ko nasa labas lang si Nash pero hindi pala dahil si Mama at Ate Deane ang pumasok.

Mabilis na kumapit sa akin si Mama. "Okay ka na? I have great news for you!" Agad naman akong nagtaka sa kaniyang sinabi.

Natigilan ako. Bago ako na aksidente. May tumulak sa akin. It's Papa. Si Papa 'yon at sigurado ako! Paano siya napunta dito? Akala ko ba hindi pa siya uuwi?

"Si Papa?" Tanong ko sa kanila.

Tumango si Mama. Si Ate Deane naman ay hindi makatingin sa akin. Nakakuyom ang kaniyang kamay.

"Wala na si Papa." Nanlaki ang dalawang mata ko sa sinabi ni Ate Deane.

"Deane!" Suway sa kaniya ni Mama bago ulit ito humarap sa akin. "He's alive and well in his bed. Siya nga 'yung nasagasaan pero ikaw din itong sobrang napuruhan."

Lumikot ang mata ko. He just got back and he already got into an accident. Worst. It's because of me. Kailan ba ako gagawa ng tama? Hanggang ngayon ba, mali pa rin ako? Habang buhay nalang ba akong magkakamali?

"Dinah. . . Si Nash, okay lang ba kung pumasok siya?" Mahinahon na tanong sa akin ni Mama. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko.

Nagtaka ako kung bakit niya naisip na magpaalam pa? Iisipin niya bang hindi ako papayag na papasukin siya? Dahil sa kalagayan ko?

Tumango ako. Tumango din si Mama at sinama sa paglabas si Ate Deane. Hindi ko pa nakikita si Zoey. I wanted if she was okay. Even though I feel that she is.

Bumukas ang pintuan. Bumungad sa akin si Nash. Ang laki ng eyebags niya. Pagod ang kaniyang mata. At mukhang nangayayat siya.

Kamusta siya? Baka iniisip niya 'yung nangyari sa kaniya. Baka sobrang malungkot siya na wala ako sa tabi niya para samahan siya sa mga pinagdadaanan niya.

Ewan ko. 'Di na ata ako deserving. Lagi nalang akong nagkukulang sa kaniya. Sa pamilya ko rin. Pati sa sarili ko. Hindi ko alam kung sa'n ako magsisimula. Sigurado ako na gastos nanaman ang nangyaring ito. At dahil sa akin pa.

Si Mama. Iiyak nanaman niyan siya tuwing gabi. Iniisip niya kung saan siya kukuha nang pera'ng pambayad. Hindi na ako makakatulong. Napilay ang kamay kong pinag dra'drawing ko. Hindi ko alam kung makakapag drawing pa ako.

"You look not okay. . ." He let a small laugh. Napangisi ako. Umupo siya sa tabi ko.

"I'm sorry. Kung 'di na lang sana ako nag salita para hindi nangyari 'to. I'm literally the worst." Yumuko ito.

"Hindi mo naman kasalanan, eh. . ." Pag papanatag ko sakaniya. Umiling ito. "Hindi mo kasalanan. Walang dapat na sisihin dito." I told him.

"But still-"

"Still? That it's 'still' your fault? How is that your fault? Do you know that I was going to get hit? No. You didn't even expect or know that he is there." I said, mentioning my father. "I want to see him. So much. I missed him."