Baka Pwede Pa

Chapter 22

Chapter 22

Weeks have passed. We finally got a time for each others. Did I really say each other or also with someone like Errol and Ellouise?

Hindi sa inaasahang pagkakataon ay sakto kung sa'n sana kami pupunta ay bigla akong tinext ni Ellouise. No'ng nagkataon kasi na nagkita kami ay nag exchange number kami.

Nag tanong siya sa akin kung free ba ako, e' sakto nga na mag ba'bakasyon sana kaming dalawa ni Nash sa Boracay. Na kapag paalam na kami sa parents namin. Siya pa nga nag paalam sa akin. Hindi naman tumanggi si Mama. Si Tita naman agad na sumangayon.

"Dinah, sigurado ka ba dito?" Tanong sa akin ni Nash.

Papunta na kami ngayon sa Manila because we can't manage to or he can't manage to drive 14 hours. So mag plane na lang kami para mas madaling makapunta ng Boracay.

Kasabay namin ang dalawa pag sakay sa plane.

"Saan?" Tanong ko pabalik at nagtatakang tumingin sa kaniya.

Huminga ito ng malalim. "Sabi mo kasi para sa ating dalawa 'to. . . Tapos kasama pala si Errol at Ellouise. Nakakalungkot lang." He honestly said.

Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. Na guilty nanaman tuloy ako. He actually asked before if I was sure and I said yes. Nag explain naman ako na pwede namang kami'ng dalawa ang mag bonding. I am sure that they will give us some alone time.

"There's still next time, Nash. Babawi ulit ako next time." I told him and smiled even he's not looking at me because he's busy driving.

Natigilan ako no'ng napatingin siya sa akin. Nginitian niya ako saglit at tinanguan. Hindi mapigilan ng puso ko na tumibok ng mabilis dahil sa ngiti lang niyang 'yon.

Nag iwas ako ng tingin. Napahawak ako sa aking dibdib. Huminga ako ng malalim. Lagi na lang bang ganito kapag ngumingiti siya? Parang hindi naman ganito ang iba sa mga nagugustuhan nila.

We arrived safely at the airport. Kailangan pang ipagkatiwala ni Nash ang kaniyang kotse sa kaniyang pinsan. Meron siyang pinsan dito na lalaki na nag tra'trabaho kaya naman ipagkatiwala sa pinsan.

May ticket na kami. For sure na sa loob na ang dalawa dahil na kapag text sa akin kanina si Ellouise na nandito na sila. Hindi naman mag sasayang ng oras ang dalawang 'yon.

Napansin kong lagi din seryoso si Nash hanggang sa mahanap namin ang dalawa. Kaming dalawa ni Ellouise ang nagkakausap habang ang kasama naman namin ay konting kibuan lang ang ginagawa.

Magtatanong ang isa tapos sasagot ang isa. Salitan lang kung baga. Hanggang sa na call out na kami para pumasok na sa airplane.

It's my first time but I am not scared. I am excited! Mabilis lang naman ang biyahe. Katabi ko si Nash, syempre. He's holding my hand. He never let go of it until we arrived.

"Takot ka ba?" I asked when we got out of the airplane. He immediately shooked his head.

Siya ang may dala nang maleta ko habang ako naman ang may dala nang bag na puro damit niya.

"Are you that sad? Kung ayaw mo naman pala, e 'di lipat na lang tayo." Seryosong sabi ko sa kaniya.

"No-" napapikit ito at tinakpan ang kaniyang mukha. Napahilamos ito at muling tumingin sa akin. "Takot ako, happy?"

Napakurap kurap ako. He shooked his head a while ago and now he's saying that he's scared earlier? Ano ba talaga ang totoo?

"It's my first time and I am actually happy but I am afraid of heights!" Kinagat ko ang pang ibabang labi ko para pigilan ang aking pag ngiti.