(Unicode)
ဂျောင်ကုအခြေအနေငြိမ်သည်အထိ စောင့်ကြည့်ပြီးနောက် နှစ်ရက်အကြာ၌ ဆေးရုံဆင်းခွင့်ရသည် ။ စနေနေ့ရောက်သွားပြီဖြစ်တာကြောင့် ထယ်ယောင်းကတော့ တစ်ပတ်လုံးကျောင်းပျက်လိုက်ရသည် ။
ဂျောင်ကုဆေးရုံဆင်းပြီးနောက်တွင် ပါပါးဂျွန်က ဂျောင်ကုကို အိမ်ပြန်ခေါ်သွားသည် ။ ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်း မာမားကင်မ်နှင့်အတူ အိမ်ပြန်လာသည် ။ မာမားကင်မ်က ဂျောင်ကု၏မတော်တဆသတင်းကိုကြားပြီး ပဲရစ်မှ အလျင်အမြန်ပြန်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။
ထယ်ယောင်းအိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဟီဂျင်ကဧည့်ခန်းထဲတွင် သူ့အားထိုင်စောင့်နေသည် ။ မာမားကင်မ်ကတော့ ပင်ပန်းနေငည်ထင်၏ ။ ဟီဂျင်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီးသည်နှင့် အခန်းထဲပြန်သွားသည် ။
“ ဒီတစ်ပတ်အတွက် စာတွေအကုန်လုံးကူးထားပေးပြီးပြီ ”
ဟီဂျင်က ဆိုသည် ။
“ အင်း...ကျေးဇူးပါ ”
ထယ်ယောင်းက ဟီဂျင်ရှေ့တွင် အားလျော့စွာဖြင့် ထိုင်ချလိုက်သည် ။
“ တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား ? ”
ထယ်ယောင်းက ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
“ နည်းနည်းပင်ပန်းလို့ပါ ”
“ ဒါဆိုလည်း အနားယူတော့ ငါသွားတော့မယ် ”
“ အမ်း...ဖြည်းဖြည်းသွား ”
ဟီဂျင်ထွက်သွားသည်နှင့် ထယ်ယောင်းက ဒုတ်ယထပ်သို့တက်လိုက်ပြီး ကိုယ်ပိုင်အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည် ။ အခန်းလေးက သူမရှိသည့်အချိန်အတိုင်းကဲ့သို့ သပ်ရပ်စွာပင် ။ သူ၏ခေါင်းရင်းတွင်တော့ မူကြိုအရွယ်တုန်းက သူနှင့်ဂျောင်ကုတို့တွဲရိုက်ထားသည့် ပုံလေးရှိနေသည် ။
နံရံပေါ်တွင် ချိတ်ထားသည့် ၎င်းပုံလေးကို ထယ်ယောင်းဖြုတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ ကြည့်လိုက်သည် ။ ဓာတ်ပုံထဲတွင် လင်ဗန်းတစ်ချပ်ကိုင်ထားသည့် ထယ်ယောင်းက ရယ်မောနေပြီး ပန်းကန်ပြားလေးကိုင်ထားသည့် ဂျောင်ကုကတော့ ဆူပုပ်နေသည် ။ ကလေးအရွယ်လေးတွေဖြစ်တာကြောင့် ဆူပုပ်ဆုပ်ဖြစ်နေသည့် ဂျောင်ကုမျက်နှာလေးက ရယ်စရာကောင်းနေသည် ။
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုပုံနေရာလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက တစ်စက်မှမတည့်ခဲ့သည့် ကောင်လေးက တစ်ရက်မှာ သူ့ချစ်သူကောင်လေးဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှမတွေးခဲ့ဖူးပေ ။ ဘဝတစ်ခုလုံးကိုပါ ကယ်တင်ပေးလိမ့်မည်ဟူသည့် အတွေးဆို ဝေးစွ ။
လောကကြီးကဆန်းကျယ်လွန်းပါသည် ။ အခုဆိုလျှင် သူ့ပြိုင်ဘက်က သူ့ချစ်သူကောင်လေး ဖြစ်လာရုံသာမက သူ့အားကယ်တင်ပေးသည့် အသက်သခင်ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်နေပြန်သည် ။
ဓာတ်ပုံလေးကို နံရံပေါ်သို့ ထယ်ယောင်းပြန်ချိတ်လိုက်သည် ။ ထူးခြားလွန်းသည့် ကြမ္မာတို့ကြား ချစ်ခွင့်ရခဲ့သည့် ဤချစ်သူကောင်လေးအား သူပို၍ ချစ်ပေးပါဦးမည် ။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း အချိန်တို့က ကုန်ဆုံးသွားပြီး ခရစ္စမတ်ပွဲတော်ရောက်ရှိလာသည် ။ ထိုနေ့တွင် နှင်းမှုန်တို့က ကောင်းကင်ယံဆီမှ အလုအယက်ကျဆင်းနေကြပြီး လမ်းမကြီးပေါ်တွင် စုပုံလို့နေသည် ။ ထို့ကြောင့် နာရီဝက်တစ်ခါ နှင်းကြုံးသည့်ကားကြီးတို့က နှင်းများကိုလမ်းပေါ်မှ ဖယ်ရှားကြရသည် ။
ခရစ္စမတ်နေ့တွင် စာသင်ကျောင်းများက ပိတ်ထားပြီး ကျောင်းသူကျောင်းသားများက မိသားစုနှင့် အချိန်ကုန်ဆုံးရန် အိမ်သို့ပြန်ကြသည် ။
ဒီတစ်နှစ်တွင်တော့ ထူးခြားစွာဆက်နွယ်ထားသည့် ကင်မ်အိမ်နှင့်ဂျွန်အိမ်သည် ခရစ္စမတ်ပွဲတော်ကိုအတူဆင်နွဲကြရန် ရည်ရွယ်ထားသည် ။ ထို့ကြောင့် တောင်ပေါ်ဗီလာတွင်သာ အမြဲနေထိုင်သည့် ဖိုးဖိုးဂျွန်က ဂျွန်အိမ်တော်သို့ရောက်လာပြီး မိသားစုနှစ်ခုနှင့်အတူ ခရစ္စမတ်ပွဲ၌ ပါဝင်ခဲ့သည် ။
ကြွပ်ရွနေအောင် ဖုတ်ထားသည့် ကွတ်ကီးရနံ့လေးက ဂျွန်အိမ်တစ်ခုလုံးသင်းပျံ့နေပြီး ပူပူနွေးနွေးနွားနို့ကလည်း မီးဖိုပေါ်တွင် ပွက်ပွက်ဆူနေသည် ။ နူးအိနေအောင်ချက်ထားသည့် ဆိတ်သားက ထမင်းစားစာပွဲရှည်ကြီးတွင် နေရာယူထားပြီး တစ်ပေနီးပါးရှည်သည့် ဖယောင်းတိုင်တို့အား အနောက်တိုင်းဆန်စွာ ထွန်းထားသေးသည် ။
ရယ်မောသံများ ၊ ဆူညံသံများနှင့် သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသည့် ဂျွန်အိမ်ကြီးထဲတွင် ကင်မ်မိသားစုနှင့်ဂျွန်မိသားစုသည် အနီရောင်ချည်ဖြင့်ထိုးထားသည့် ဆွယ်တာများကို ဝတ်ဆင်ထားကြသည် ။
သူတို့သည် ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ညစာစားကြပြီးနောက် နွားနို့ပူပူကို တစ်ယောက်တစ်ခွက်စီကိုင်ထားပြီး ဖုတ်ထားသည့် ကွတ်ကီးများကို စားရင်းစကားဆိုကြသည် ။
မေမေကင်မ်က
“ နောက်ငါးရက်ဆိုရင် ထယ်ယောင်းရဲ့မွေးနေ့ရောက်ပြီ အဲ့ကျရင်ဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲ ? ”
မေမေကင်မ်က ထယ်ယောင်းဆန္ဒကိုမေးလာတာကြောင့် နွားနို့ခွက်၏လက်ကိုင်ကိုပွတ်သပ်ရင်းဖြေလာသည် ။
“ မွေးနေ့ကို သားတို့မိသားစုနှစ်စုနဲ့ပဲလုပ်ချင်တယ်...တစ်ခြားလူမခေါ်ချင်ဘူး ”
“ အိုကေ သားစိတ်တိုင်းကျဖြစ်စေရမယ် ”
မေမေကင်မ်က ကတိပေးလာတာကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်းပြုံးလိုက်သည် ။ ဂျောင်ကုကတော့ စိတ်ကျေနပ်စွာပြုံးနေသည့် ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ရင်း ထယ်ယောင်း၏အပြုံးနောက်သို့လိုက်ပြုံးမိသည် ။
လူတွေပြောကြသည့် အချစ်ဆိုသည်မှာ ဤသည်ပဲထင်၏ ။ မည်မျှပင်သေးငယ်လှသည့် အပြုံးလေးပင်ဖြစ်နေပါစေ ကိုယ့်အတွက်တော့ အရာအားလုံးဖြစ်တာမျိုး ။ သူတော့ တကယ်ကို ထယ်ယောင်းအပေါ် ကျရှုံးနေခဲ့ပြီဖြစ်သည် ။
အပြင်ဖက်တွင် နှင်းများကျ၍ အေးနေသော်လည်း အပူပေးစက်များဖွင့်ထားသည့် အိမ်ထဲတွင်တော့ နွေးထွေးလို့နေသည် ။ ကင်မ်မိသားစုသည် ဂျွန်အိမ်တွင် အတော်လေးအချိန်ဖြုန်းခဲ့ပြီးမှ အိမ်သို့ပြန်လာကြသည် ။ ဒါတောင် ထယ်ဟီးလေး၏ခြေထောက်က အေးလွန်းလျှင် ကိုက်တတ်တာကြောင့် ရာသီဥတုပိုအေးမလာခင် ပြန်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည် ။
ထယ်ယောင်းအိမ်သို့ပြန်ရောက်သည့်အခါ ညဆယ့်တစ်နာရီရှိပြီဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့် အင်္ကျီလဲကာ အိပ်ရာထဲသို့တိုးဝင်လိုက်သော်လည်း အိပ်လို့မရပဲရှိသည် ။ သူဂျောင်ကုကို လွမ်းနေသည် ။ ဂျွန်အိမ်မှာတုန်းက လူကြီးတွေရှိနေတာကြောင့် သူတို့နှစ်ဦးသည် လက်ပင်ကောင်းကောင်းမကိုင်ခဲ့ရ ။
အိပ်ရာဘေးတွင် ချထားသည့် ဖုန်းကိုကောင်ကိုင်ကာဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အတန်းဖော်တော်တော်များများက ခရစ္စမတ်ဆုတောင်းစာများပို့ထားကြသည် ။ ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်း သူတို့အားလုံးကို ပြန်လည်တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး ဂျောင်ကုဆီသို့စာပို့ရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း မည်သည့်စကားပြောရမည်ကို မသိပဲရှိသည် ။
ထို့ကြောင့် စာရိုက်လိုက် ပြန်ဖျက်လိုက်ဖြင့် အခေါက်အခါခါလုပ်နေမိသည် ။ ထိုစဉ် အချိန်ကိုက်ပင် ဂျောင်ကုကစာပို့လာသည် ။
ကိုကို : ကလေးလေး...မအိပ်သေးဘူးလား ? ကိုကိုချော့သိပ်ပေးရမလား ?
ဂျောင်ကုပို့လာသည့် စာအား ထယ်ယောင်းအချိန်တော်ကြာ ကြည့်နေမိသည် ။ ဂျောင်ကုက ချော့သိပ်မည်တဲ့လား ?
ကိုကို : ကလေးလေး ဘာလို့စာမပြန်တာလဲ ?
ထယ်ယောင်းဖက်က seen ပြပြီးစာမပြန်တာကြောင့် ဂျောင်ကုကထပ်ပို့လာသည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ဖြင့် ထယ်ယောင်းက အိပ်ရာပေါ်မှ ထသွားပြီဖြစ်ပြီး အနွေးထည်များ ၊ လည်စည်း ၊ လက်အိတ်နှင့် ခြေအိတ်တို့ကိုသေချာဝတ်ကာ သူတစ်ခါမှစီးရန်မရည်ရွယ်ထားသည့် ဆိုင်ကယ်၏သော့ကိုယူလိုက်သည် ။ ၎င်းဆိုင်ကယ်က ဂျောင်ကု၏ပါပါးဖြစ်သူက ဂျောင်ကုနှင့်ဆင်တူဝယ်ထားပေးသည့် ဆိုင်ကယ်ဖြစ်သည် ။
ဆိုင်ကယ်သော့ကို ယူပြီးသည်နှင့် အိမ်အောက်ထပ်သို့ပြေးဆင်းကာ ဂိုထောင်ထဲသို့ဝင်သွားပြီး ကောင်းမွန်စွာသိမ်းဆည်းထားသည့် ဆိုင်ကယ်ကိုထုတ်လာသည် ။ သို့သော် ၎င်းဆိုင်ကယ်က စက်မနှိုးရသည်မှာကြာပြီဖြစ်တာကြောင့် စက်လည်ပတ်မှုလုပ်ဆောင်နိုင်ရန် အတော်လေးကို အချိန်ယူလိုက်ရသည် ။
ဆိုင်ကယ်စက်ကိုနှိုးလိုက်နိုင်သည်နှင့် ထယ်ယောင်းသည် အနှီဆိုင်ကယ်ကိုစီး၍ အိမ်မှထွက်သွားသည် ။ ဆူညံသံကြား၍ ထလာသည့် ဖေဖေကင်မ်မှာတော့ ဆိုင်ကယ်၏အမြီးလေးကိုသာ မြင်လိုက်ရသည် ။ အပြင်ထွက်သွားသည်က သားဖြစ်သူမှန်းသိသော်လည်း စိတ်ချလွန်းသူဖြစ်တာကြောင့် သန်းဝေပြီးနောက် အိပ်ရာထဲသို့ပြန်သွားသည် ။
ထယ်ယောင်းသည် ဂျောင်ကုအိမ်ဆီသို့ ဆိုင်ကယ်စီးသွားပြီး ဂျောင်ကုအိမ်ရှေ့သို့ရောက်သည့်အခါ၌ ရပ်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် ဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဂျောင်ကုကိုဆက်လိုက်သည် ။ ထယ်ယောင်းဆီမှ ပြန်စာမျှော်နေသည့် ဂျောင်ကုမှာ ချက်ချင်းကိုဖုန်းကိုင်လာသည် ။
“ ကလေးလေး ဘာလို့စာမပြန်တာလဲ ? ”
“ ကိုကို နွေးနွေးထွေးထွေးဝတ်ပြီး အောက်ဆင်းခဲ့ ”
“ အမ် ? အခု အိမ်ရှေ့ကိုရောက်နေတာလား ? ”
“ အွန်း...အကြာကြီးစောင့်ရအောင်မလုပ်နဲ့ မဟုတ်ရင်ပြန်လိုက်မှာ ”
“ အာ အာ ငါးမိနစ်ပဲစောင့် ”
ဂျောင်ကုကဖုန်းချပြီးသည်နှင့် အနွေးထည် ၊ ခြေအိတ် ၊ လက်အိတ် ၊ လည်သည်းများကို အမြန်ဝတ်ပြီး အိမ်ရှေ့သို့ထွက်လာခဲ့သည် ။ အိမ်ရှေ့သို့ရောက်သည်နှင့် ဆိုင်ကယ်ကိုမှီ၍ စောင့်နေသည့် ချစ်သူကောင်လေးကိုတွေ့လိုက်ရသည် ။ ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုကို ဆိုင်ကယ်သော့ ပစ်ပေးလိုက်ပြီး ပြုံးပြလာသည် ။
“ ငါတို့တစ်နေရာရာကို သွားကြရအောင် ”
“ ဘယ်ကိုလဲ ? ”
“ နှစ်ယောက်ထဲရှိနိုင်မဲ့နေရာပေါ့ ”
ဂျောင်ကုကဆိုင်ကယ်မောင်း၍ ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုနောက်မှနေ၍ လိုက်စီးလာသည် ။ ဆောင်းရာသီညလေအေးကြီးသည် အစွမ်းကုန်တိုက်ခတ်နေတာကြောင့် ဆိုင်ကယ်စီးနေကြသည့် နှစ်ယောက်မှာ အနွေးထည်ဝတ်ထားကြတာတောင် ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် ချမ်းလာကြတော့သည် ။
ထို့ကြောင့် ဂျောင်ကုသည် တံတားတစ်ခု၏ ဘေးတွင် ဆိုင်ကယ်ခဏရပ်လိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းကိုပြောလိုက်သည် ။
“ အရမ်းအေးလွန်းတယ်...ဟိုတယ်ကိုသွားကြမလား ? ”
“ အိုကေ ”
ထယ်ယောင်းက သဘောတူလာသည်နှင့် ဂျောင်ကုက ဆိုင်ကယ်စက်ပြန်နှိုးကာ အနီးဆုံးဟိုတယ်ရှိရာဆီသို့ခေါ်သွားသည် ။ ခရစ္စမတ်ညဖြစ်တာကြောင့် ဟိုတယ်တွင် အချိန်ပိုဆင်းသည့် ဝန်ထမ်းအနည်းငယ်သာလျှင်ရှိသည် ။
ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ကုတို့သည် ဟိုတယ်ခန်းသော့ကို အမြန်ယူလိုက်ပြီး အခန်းရှိရာသို့အမြန်သွားလိုက်သည် ။ ဟိုတယ်ခန်းထဲတွင် အပူပေးစက်ရှိတာကြောင့် သူတို့အတွက် အတော်လေးအဆင်ပြေသွားသည် ။
နှင်းရည်များစိုနေသည့် အနွေးထည်တို့ကို ချွတ်က ချိတ်ဖြင့်ချိတ်ထားလိုက်ကြပြီး အတွင်းမီးဖိုလေးရှေ့တွင်ထိုင်၍ အနွေးဓာတ်လေးယူလိုက်ကြသည် ။ ဂျောင်ကုက အေးခဲ၍နီရဲနေသည့် လက်နှစ်ဖက်ကိုပွတ်တိုက်ကာ အပူပေးနေသည့် ချစ်သူကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း မနေနိုင်တာကြောင့် ဆွဲဖက်လိုက်သည် ။
“ အရမ်းအေးနေလား ? ”
“ အင်း...အရမ်းအေးတယ် ”
“ ဘာလို့ဒီလောက်အေးနေတာကို ဆိုင်ကယ်ကြီးနဲ့ရောက်လာရတာလဲ ? ”
“ အရမ်းကို လွမ်းနေမိတာ...ခဏလေးပဲခွဲရသေးပေမဲ့ အိမ်ရောက်တာနဲ့လွမ်းလာရော...ဒါကြောင့် မျက်နှာလေးပဲဖြစ်ဖြစ် တွေ့ချင်မိလို့ ”
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ဆူမည်လုပ်ထားသည့် ဂျောင်ကုစကားတို့က လည်ချောင်းဝတွင် တစ်သွားသည် ။ ဂျောင်ကု သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်သည် ။
“ ဒါဆို video call ခေါ်လိုက်လို့ရတယ်လေ...အခုတော့...”
ဂျောင်ကုစကားပင် မဆုံးလိုက် ။ ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကု၏ကျန်စကားများကို အနမ်းနှင့်ပိတ်ပစ်လိုက်သည် ။
“ ငါက မင်းနဲ့တူတူရှိချင်တာ...ပြီးတော့ မင်းတောင်းဆိုတာမှန်သမျှကိုလည်း လုပ်ပေးမှာ ”
ဂျောင်ကု အံ့ဩသွားသည် ။ အခု ထယ်ယောင်းက အဆင့်တက်ဖို့အတွက် စကားစနေသည်မဟုတ်ပါလား ။
“ ကလေးလေး...မင်းဘာပြောနေလဲဆိုတာ မင်းသိရဲ့လား ? ”
“ အင်း...သိတယ် နောက်ငါးရက်ဆို ငါအသက်ပြည့်ပြီ...ဒါကြောင့် နည်းနည်းစောသွားလည်း ကိစ္စမရှိဘူးမလား...ကိုကို ငါ့ကိုအပိုင်သိမ်းပါ ”
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုကိုထပ်မံနမ်းလိုက်ပြန်သည် ။ ထယ်ယောင်းဖက်က တောင်းဆိုလာမှတော့ ဂျောင်ကုကလည်း ငြင်းရန်ဆန္ဒမရှိပေ ။ ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်းဆန္ဒနောက်သို့ လိုက်ပါစီးမြောရန်သာပြင်လိုက်သည် ။ ဒါပေါ့ အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ သူငြင်သာရမယ်လေ ။
အယ်လ်ဖာနှစ်ဦး၏ ဆက်ဆံရေး ။ တိတိကျကျပြောရလျှင် အမျိုးသားနှစ်ဦး၏ ဆက်ဆံရေးတွင် တစ်ဦးမဟုတ်တစ်ဦးကတော့ ခံစစ်ဖက်တွင် နေပေးရသည် ။ ၎င်းက အငြင်းပွား၍ ရန်ဖြစ်နေစရာမလိုပဲ အလိုအလျောက်ဖြစ်ပေါ်လာသည့် ခံစားချက်တို့အရ ဖြစ်တည်လာခြင်းဖြစ်သည် ။
အချစ်တစ်ခုကိုကြိုးစားတည်ဆောက်ထားမှတော့ တိုက်စစ်၊ခံစစ်ဟူ၍ ခွဲခြားနေစရာမလိုအပ် ။ တောင့်တလာလျှင် ပေးအပ်လိုက်မည် ။ ထိုမျှသာလျှင် ။
ထို့ကြောင့် ယခုသူတို့၏ဆက်ဆံရေးအားလည်း မေးခွန်းထုတ်နေစရာမလိုအပ်ချေ ။ ၎င်းက အလိုအလျောက်ဖြစ်ပေါ်လာသည့် ခံစားချက်ကြောင့်ဟုသာ မှတ်ယူပါလေ ။
ကောင်းကင်ယံ၌ အေးစက်လှသည့် နှင်းစက်မှုန်တို့ ကျဆင်းနေသော်လည်း အခန်းထဲတွင်တော့ ပူပြင်းနွေးထွေးလှသည့် ချစ်ခြင်းတရားကိုများပြားစွာနှင့် ။ ခရစ္စမတ်ညလေးသည်ဖြင့် သိပ်ကိုလှပ၍နေခဲ့ပါ၏ ။
~The End~
----------------------------
Main story ပြီးသွားပါပြီ ။ ဒါဆို ကောင်းသောညပါ ။
ဟဲ့ဟဲ့ နေပါဦး...ဇာတ်သာသိမ်းသွားတယ် နောက်ဆုံးကဘာဖြစ်သွားလဲ သိလိုက်ကြလား 🤣 ကျွန်မက အရိပ်ပဲပြခဲ့တာနော်
(Zawgyi)
ေဂ်ာင္ကုအေျခအေနၿငိမ္သည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာ၌ ေဆး႐ုံဆင္းခြင့္ရသည္ ။ စေနေန႔ေရာက္သြားၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းကေတာ့ တစ္ပတ္လုံးေက်ာင္းပ်က္လိုက္ရသည္ ။
ေဂ်ာင္ကုေဆး႐ုံဆင္းၿပီးေနာက္တြင္ ပါပါးဂြၽန္က ေဂ်ာင္ကုကို အိမ္ျပန္ေခၚသြားသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္း မာမားကင္မ္ႏွင့္အတူ အိမ္ျပန္လာသည္ ။ မာမားကင္မ္က ေဂ်ာင္ကု၏မေတာ္တဆသတင္းကိုၾကားၿပီး ပဲရစ္မွ အလ်င္အျမန္ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။
ထယ္ေယာင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဟီဂ်င္ကဧည့္ခန္းထဲတြင္ သူ႕အားထိုင္ေစာင့္ေနသည္ ။ မာမားကင္မ္ကေတာ့ ပင္ပန္းေနငည္ထင္၏ ။ ဟီဂ်င္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲျပန္သြားသည္ ။
“ ဒီတစ္ပတ္အတြက္ စာေတြအကုန္လုံးကူးထားေပးၿပီးၿပီ ”
ဟီဂ်င္က ဆိုသည္ ။
“ အင္း...ေက်းဇူးပါ ”
ထယ္ေယာင္းက ဟီဂ်င္ေ႐ွ႕တြင္ အားေလ်ာ့စြာျဖင့္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ။
“ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား ? ”
ထယ္ေယာင္းက ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး
“ နည္းနည္းပင္ပန္းလို႔ပါ ”
“ ဒါဆိုလည္း အနားယူေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္ ”
“ အမ္း...ျဖည္းျဖည္းသြား ”
ဟီဂ်င္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ထယ္ေယာင္းက ဒုတ္ယထပ္သို႔တက္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္အခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္ ။ အခန္းေလးက သူမ႐ွိသည့္အခ်ိန္အတိုင္းကဲ့သို႔ သပ္ရပ္စြာပင္ ။ သူ၏ေခါင္းရင္းတြင္ေတာ့ မူႀကိဳအ႐ြယ္တုန္းက သူႏွင့္ေဂ်ာင္ကုတို႔တြဲ႐ိုက္ထားသည့္ ပုံေလး႐ွိေနသည္ ။
နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ၎ပုံေလးကို ထယ္ေယာင္းျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္၍ ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ဓာတ္ပုံထဲတြင္ လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္ကိုင္ထားသည့္ ထယ္ေယာင္းက ရယ္ေမာေနၿပီး ပန္းကန္ျပားေလးကိုင္ထားသည့္ ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ ဆူပုပ္ေနသည္ ။ ကေလးအ႐ြယ္ေလးေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆူပုပ္ဆုပ္ျဖစ္ေနသည့္ ေဂ်ာင္ကုမ်က္ႏွာေလးက ရယ္စရာေကာင္းေနသည္ ။
ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကုပုံေနရာေလးကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္ ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္စက္မွမတည့္ခဲ့သည့္ ေကာင္ေလးက တစ္ရက္မွာ သူ႕ခ်စ္သူေကာင္ေလးျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု တစ္ခါမွမေတြးခဲ့ဖူးေပ ။ ဘဝတစ္ခုလုံးကိုပါ ကယ္တင္ေပးလိမ့္မည္ဟူသည့္ အေတြးဆို ေဝးစြ ။
ေလာကႀကီးကဆန္းက်ယ္လြန္းပါသည္ ။ အခုဆိုလွ်င္ သူ႕ၿပိဳင္ဘက္က သူ႕ခ်စ္သူေကာင္ေလး ျဖစ္လာ႐ုံသာမက သူ႕အားကယ္တင္ေပးသည့္ အသက္သခင္ေက်းဇူး႐ွင္ျဖစ္ေနျပန္သည္ ။
ဓာတ္ပုံေလးကို နံရံေပၚသို႔ ထယ္ေယာင္းျပန္ခ်ိတ္လိုက္သည္ ။ ထူးျခားလြန္းသည့္ ၾကမၼာတို႔ၾကား ခ်စ္ခြင့္ရခဲ့သည့္ ဤခ်စ္သူေကာင္ေလးအား သူပို၍ ခ်စ္ေပးပါဦးမည္ ။
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း အခ်ိန္တို႔က ကုန္ဆုံးသြားၿပီး ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ေရာက္႐ွိလာသည္ ။ ထိုေန႔တြင္ ႏွင္းမႈန္တို႔က ေကာင္းကင္ယံဆီမွ အလုအယက္က်ဆင္းေနၾကၿပီး လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ စုပုံလို႔ေနသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ နာရီဝက္တစ္ခါ ႏွင္းၾကဳံးသည့္ကားႀကီးတို႔က ႏွင္းမ်ားကိုလမ္းေပၚမွ ဖယ္႐ွားၾကရသည္ ။
ခရစၥမတ္ေန႔တြင္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားက ပိတ္ထားၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက မိသားစုႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးရန္ အိမ္သို႔ျပန္ၾကသည္ ။
ဒီတစ္ႏွစ္တြင္ေတာ့ ထူးျခားစြာဆက္ႏြယ္ထားသည့္ ကင္မ္အိမ္ႏွင့္ဂြၽန္အိမ္သည္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကိုအတူဆင္ႏြဲၾကရန္ ရည္႐ြယ္ထားသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚဗီလာတြင္သာ အၿမဲေနထိုင္သည့္ ဖိုးဖိုးဂြၽန္က ဂြၽန္အိမ္ေတာ္သို႔ေရာက္လာၿပီး မိသားစုႏွစ္ခုႏွင့္အတူ ခရစၥမတ္ပြဲ၌ ပါဝင္ခဲ့သည္ ။
ႂကြပ္႐ြေနေအာင္ ဖုတ္ထားသည့္ ကြတ္ကီးရနံ႔ေလးက ဂြၽန္အိမ္တစ္ခုလုံးသင္းပ်ံ႕ေနၿပီး ပူပူေႏြးေႏြးႏြားႏို႔ကလည္း မီးဖိုေပၚတြင္ ပြက္ပြက္ဆူေနသည္ ။ ႏူးအိေနေအာင္ခ်က္ထားသည့္ ဆိတ္သားက ထမင္းစားစာပြဲ႐ွည္ႀကီးတြင္ ေနရာယူထားၿပီး တစ္ေပနီးပါး႐ွည္သည့္ ဖေယာင္းတိုင္တို႔အား အေနာက္တိုင္းဆန္စြာ ထြန္းထားေသးသည္ ။
ရယ္ေမာသံမ်ား ၊ ဆူညံသံမ်ားႏွင့္ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားေနသည့္ ဂြၽန္အိမ္ႀကီးထဲတြင္ ကင္မ္မိသားစုႏွင့္ဂြၽန္မိသားစုသည္ အနီေရာင္ခ်ည္ျဖင့္ထိုးထားသည့္ ဆြယ္တာမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္ ။
သူတို႔သည္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္ ညစာစားၾကၿပီးေနာက္ ႏြားႏို႔ပူပူကို တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီကိုင္ထားၿပီး ဖုတ္ထားသည့္ ကြတ္ကီးမ်ားကို စားရင္းစကားဆိုၾကသည္ ။
ေမေမကင္မ္က
“ ေနာက္ငါးရက္ဆိုရင္ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ေမြးေန႔ေရာက္ၿပီ အဲ့က်ရင္ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လဲ ? ”
ေမေမကင္မ္က ထယ္ေယာင္းဆႏၵကိုေမးလာတာေၾကာင့္ ႏြားႏို႔ခြက္၏လက္ကိုင္ကိုပြတ္သပ္ရင္းေျဖလာသည္ ။
“ ေမြးေန႔ကို သားတို႔မိသားစုႏွစ္စုနဲ႔ပဲလုပ္ခ်င္တယ္...တစ္ျခားလူမေခၚခ်င္ဘူး ”
“ အိုေက သားစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစရမယ္ ”
ေမေမကင္မ္က ကတိေပးလာတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္းျပဳံးလိုက္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ စိတ္ေက်နပ္စြာျပဳံးေနသည့္ ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ရင္း ထယ္ေယာင္း၏အျပဳံးေနာက္သို႔လိုက္ျပဳံးမိသည္ ။
လူေတြေျပာၾကသည့္ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဤသည္ပဲထင္၏ ။ မည္မွ်ပင္ေသးငယ္လွသည့္ အျပဳံးေလးပင္ျဖစ္ေနပါေစ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အရာအားလုံးျဖစ္တာမ်ိဳး ။ သူေတာ့ တကယ္ကို ထယ္ေယာင္းအေပၚ က်႐ႈံးေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္ ။
အျပင္ဖက္တြင္ ႏွင္းမ်ားက်၍ ေအးေနေသာ္လည္း အပူေပးစက္မ်ားဖြင့္ထားသည့္ အိမ္ထဲတြင္ေတာ့ ေႏြးေထြးလို႔ေနသည္ ။ ကင္မ္မိသားစုသည္ ဂြၽန္အိမ္တြင္ အေတာ္ေလးအခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၿပီးမွ အိမ္သို႔ျပန္လာၾကသည္ ။ ဒါေတာင္ ထယ္ဟီးေလး၏ေျခေထာက္က ေအးလြန္းလွ်င္ ကိုက္တတ္တာေၾကာင့္ ရာသီဥတုပိုေအးမလာခင္ ျပန္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။
ထယ္ေယာင္းအိမ္သို႔ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ညဆယ့္တစ္နာရီ႐ွိၿပီျဖစ္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ႌလဲကာ အိပ္ရာထဲသို႔တိုးဝင္လိုက္ေသာ္လည္း အိပ္လို႔မရပဲ႐ွိသည္ ။ သူေဂ်ာင္ကုကို လြမ္းေနသည္ ။ ဂြၽန္အိမ္မွာတုန္းက လူႀကီးေတြ႐ွိေနတာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ လက္ပင္ေကာင္းေကာင္းမကိုင္ခဲ့ရ ။
အိပ္ရာေဘးတြင္ ခ်ထားသည့္ ဖုန္းကိုေကာင္ကိုင္ကာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အတန္းေဖာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခရစၥမတ္ဆုေတာင္းစာမ်ားပို႔ထားၾကသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္း သူတို႔အားလုံးကို ျပန္လည္တုံ႔ျပန္လိုက္ၿပီး ေဂ်ာင္ကုဆီသို႔စာပို႔ရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း မည္သည့္စကားေျပာရမည္ကို မသိပဲ႐ွိသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ စာ႐ိုက္လိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္ျဖင့္ အေခါက္အခါခါလုပ္ေနမိသည္ ။ ထိုစဥ္ အခ်ိန္ကိုက္ပင္ ေဂ်ာင္ကုကစာပို႔လာသည္ ။
ကိုကို : ကေလးေလး...မအိပ္ေသးဘူးလား ? ကိုကိုေခ်ာ့သိပ္ေပးရမလား ?
ေဂ်ာင္ကုပို႔လာသည့္ စာအား ထယ္ေယာင္းအခ်ိန္ေတာ္ၾကာ ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ေဂ်ာင္ကုက ေခ်ာ့သိပ္မည္တဲ့လား ?
ကိုကို : ကေလးေလး ဘာလို႔စာမျပန္တာလဲ ?
ထယ္ေယာင္းဖက္က seen ျပၿပီးစာမျပန္တာေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုကထပ္ပို႔လာသည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္ ထယ္ေယာင္းက အိပ္ရာေပၚမွ ထသြားၿပီျဖစ္ၿပီး အေႏြးထည္မ်ား ၊ လည္စည္း ၊ လက္အိတ္ႏွင့္ ေျခအိတ္တို႔ကိုေသခ်ာဝတ္ကာ သူတစ္ခါမွစီးရန္မရည္႐ြယ္ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္၏ေသာ့ကိုယူလိုက္သည္ ။ ၎ဆိုင္ကယ္က ေဂ်ာင္ကု၏ပါပါးျဖစ္သူက ေဂ်ာင္ကုႏွင့္ဆင္တူဝယ္ထားေပးသည့္ ဆိုင္ကယ္ျဖစ္သည္ ။
ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို ယူၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ေျပးဆင္းကာ ဂိုေထာင္ထဲသို႔ဝင္သြားၿပီး ေကာင္းမြန္စြာသိမ္းဆည္းထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ကိုထုတ္လာသည္ ။ သို႔ေသာ္ ၎ဆိုင္ကယ္က စက္မႏိႈးရသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ စက္လည္ပတ္မႈလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ အေတာ္ေလးကို အခ်ိန္ယူလိုက္ရသည္ ။
ဆိုင္ကယ္စက္ကိုႏိႈးလိုက္ႏိုင္သည္ႏွင့္ ထယ္ေယာင္းသည္ အႏွီဆိုင္ကယ္ကိုစီး၍ အိမ္မွထြက္သြားသည္ ။ ဆူညံသံၾကား၍ ထလာသည့္ ေဖေဖကင္မ္မွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္၏အၿမီးေလးကိုသာ ျမင္လိုက္ရသည္ ။ အျပင္ထြက္သြားသည္က သားျဖစ္သူမွန္းသိေသာ္လည္း စိတ္ခ်လြန္းသူျဖစ္တာေၾကာင့္ သန္းေဝၿပီးေနာက္ အိပ္ရာထဲသို႔ျပန္သြားသည္ ။
ထယ္ေယာင္းသည္ ေဂ်ာင္ကုအိမ္ဆီသို႔ ဆိုင္ကယ္စီးသြားၿပီး ေဂ်ာင္ကုအိမ္ေ႐ွ႕သို႔ေရာက္သည့္အခါ၌ ရပ္လိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဖုန္းကိုထုတ္ကာ ေဂ်ာင္ကုကိုဆက္လိုက္သည္ ။ ထယ္ေယာင္းဆီမွ ျပန္စာေမွ်ာ္ေနသည့္ ေဂ်ာင္ကုမွာ ခ်က္ခ်င္းကိုဖုန္းကိုင္လာသည္ ။
“ ကေလးေလး ဘာလို႔စာမျပန္တာလဲ ? ”
“ ကိုကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဝတ္ၿပီး ေအာက္ဆင္းခဲ့ ”
“ အမ္ ? အခု အိမ္ေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေနတာလား ? ”
“ အြန္း...အၾကာႀကီးေစာင့္ရေအာင္မလုပ္နဲ႔ မဟုတ္ရင္ျပန္လိုက္မွာ ”
“ အာ အာ ငါးမိနစ္ပဲေစာင့္ ”
ေဂ်ာင္ကုကဖုန္းခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ အေႏြးထည္ ၊ ေျခအိတ္ ၊ လက္အိတ္ ၊ လည္သည္းမ်ားကို အျမန္ဝတ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ထြက္လာခဲ့သည္ ။ အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ကိုမွီ၍ ေစာင့္ေနသည့္ ခ်စ္သူေကာင္ေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကုကို ဆိုင္ကယ္ေသာ့ ပစ္ေပးလိုက္ၿပီး ျပဳံးျပလာသည္ ။
“ ငါတို႔တစ္ေနရာရာကို သြားၾကရေအာင္ ”
“ ဘယ္ကိုလဲ ? ”
“ ႏွစ္ေယာက္ထဲ႐ွိႏိုင္မဲ့ေနရာေပါ့ ”
ေဂ်ာင္ကုကဆိုင္ကယ္ေမာင္း၍ ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုေနာက္မွေန၍ လိုက္စီးလာသည္ ။ ေဆာင္းရာသီညေလေအးႀကီးသည္ အစြမ္းကုန္တိုက္ခတ္ေနတာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္စီးေနၾကသည့္ ႏွစ္ေယာက္မွာ အေႏြးထည္ဝတ္ထားၾကတာေတာင္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းလာၾကေတာ့သည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုသည္ တံတားတစ္ခု၏ ေဘးတြင္ ဆိုင္ကယ္ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကိုေျပာလိုက္သည္ ။
“ အရမ္းေအးလြန္းတယ္...ဟိုတယ္ကိုသြားၾကမလား ? ”
“ အိုေက ”
ထယ္ေယာင္းက သေဘာတူလာသည္ႏွင့္ ေဂ်ာင္ကုက ဆိုင္ကယ္စက္ျပန္ႏိႈးကာ အနီးဆုံးဟိုတယ္႐ွိရာဆီသို႔ေခၚသြားသည္ ။ ခရစၥမတ္ညျဖစ္တာေၾကာင့္ ဟိုတယ္တြင္ အခ်ိန္ပိုဆင္းသည့္ ဝန္ထမ္းအနည္းငယ္သာလွ်င္႐ွိသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ေဂ်ာင္ကုတို႔သည္ ဟိုတယ္ခန္းေသာ့ကို အျမန္ယူလိုက္ၿပီး အခန္း႐ွိရာသို႔အျမန္သြားလိုက္သည္ ။ ဟိုတယ္ခန္းထဲတြင္ အပူေပးစက္႐ွိတာေၾကာင့္ သူတို႔အတြက္ အေတာ္ေလးအဆင္ေျပသြားသည္ ။
ႏွင္းရည္မ်ားစိုေနသည့္ အေႏြးထည္တို႔ကို ခြၽတ္က ခ်ိတ္ျဖင့္ခ်ိတ္ထားလိုက္ၾကၿပီး အတြင္းမီးဖိုေလးေ႐ွ႕တြင္ထိုင္၍ အေႏြးဓာတ္ေလးယူလိုက္ၾကသည္ ။ ေဂ်ာင္ကုက ေအးခဲ၍နီရဲေနသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပြတ္တိုက္ကာ အပူေပးေနသည့္ ခ်စ္သူေကာင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း မေနႏိုင္တာေၾကာင့္ ဆြဲဖက္လိုက္သည္ ။
“ အရမ္းေအးေနလား ? ”
“ အင္း...အရမ္းေအးတယ္ ”
“ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေအးေနတာကို ဆိုင္ကယ္ႀကီးနဲ႔ေရာက္လာရတာလဲ ? ”
“ အရမ္းကို လြမ္းေနမိတာ...ခဏေလးပဲခြဲရေသးေပမဲ့ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔လြမ္းလာေရာ...ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ခ်င္မိလို႔ ”
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ဆူမည္လုပ္ထားသည့္ ေဂ်ာင္ကုစကားတို႔က လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ တစ္သြားသည္ ။ ေဂ်ာင္ကု သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္ ။
“ ဒါဆို video call ေခၚလိုက္လို႔ရတယ္ေလ...အခုေတာ့...”
ေဂ်ာင္ကုစကားပင္ မဆုံးလိုက္ ။ ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကု၏က်န္စကားမ်ားကို အနမ္းႏွင့္ပိတ္ပစ္လိုက္သည္ ။
“ ငါက မင္းနဲ႔တူတူ႐ွိခ်င္တာ...ၿပီးေတာ့ မင္းေတာင္းဆိုတာမွန္သမွ်ကိုလည္း လုပ္ေပးမွာ ”
ေဂ်ာင္ကု အံ့ဩသြားသည္ ။ အခု ထယ္ေယာင္းက အဆင့္တက္ဖို႔အတြက္ စကားစေနသည္မဟုတ္ပါလား ။
“ ကေလးေလး...မင္းဘာေျပာေနလဲဆိုတာ မင္းသိရဲ႕လား ? ”
“ အင္း...သိတယ္ ေနာက္ငါးရက္ဆို ငါအသက္ျပည့္ၿပီ...ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္းေစာသြားလည္း ကိစၥမ႐ွိဘူးမလား...ကိုကို ငါ့ကိုအပိုင္သိမ္းပါ ”
ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကုကိုထပ္မံနမ္းလိုက္ျပန္သည္ ။ ထယ္ေယာင္းဖက္က ေတာင္းဆိုလာမွေတာ့ ေဂ်ာင္ကုကလည္း ျငင္းရန္ဆႏၵမ႐ွိေပ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းဆႏၵေနာက္သို႔ လိုက္ပါစီးေျမာရန္သာျပင္လိုက္သည္ ။ ဒါေပါ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံးေတာ့ သူျငင္သာရမယ္ေလ ။
အယ္လ္ဖာႏွစ္ဦး၏ ဆက္ဆံေရး ။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး၏ ဆက္ဆံေရးတြင္ တစ္ဦးမဟုတ္တစ္ဦးကေတာ့ ခံစစ္ဖက္တြင္ ေနေပးရသည္ ။ ၎က အျငင္းပြား၍ ရန္ျဖစ္ေနစရာမလိုပဲ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားခ်က္တို႔အရ ျဖစ္တည္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။
အခ်စ္တစ္ခုကိုႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားမွေတာ့ တိုက္စစ္၊ခံစစ္ဟူ၍ ခြဲျခားေနစရာမလိုအပ္ ။ ေတာင့္တလာလွ်င္ ေပးအပ္လိုက္မည္ ။ ထိုမွ်သာလွ်င္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ယခုသူတို႔၏ဆက္ဆံေရးအားလည္း ေမးခြန္းထုတ္ေနစရာမလိုအပ္ေခ် ။ ၎က အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ဟုသာ မွတ္ယူပါေလ ။
ေကာင္းကင္ယံ၌ ေအးစက္လွသည့္ ႏွင္းစက္မႈန္တို႔ က်ဆင္းေနေသာ္လည္း အခန္းထဲတြင္ေတာ့ ပူျပင္းေႏြးေထြးလွသည့္ ခ်စ္ျခင္းတရားကိုမ်ားျပားစြာႏွင့္ ။ ခရစၥမတ္ညေလးသည္ျဖင့္ သိပ္ကိုလွပ၍ေနခဲ့ပါ၏ ။
~The End~
----------------------------
Main story ၿပီးသြားပါၿပီ ။ ဒါဆို ေကာင္းေသာညပါ ။
ဟဲ့ဟဲ့ ေနပါဦး...ဇာတ္သာသိမ္းသြားတယ္ ေနာက္ဆုံးကဘာျဖစ္သြားလဲ သိလိုက္ၾကလား 🤣 ကြၽန္မက အရိပ္ပဲျပခဲ့တာေနာ္