Unicode
တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ တစ်အိမ်လုံးက သိပ်ကိုတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေ၏ ။ ပါးက စားပွဲခုံအပေါ်ကို လက်နှစ်ဖက်လုံးတင်ထားပြီး ထိုလက်နှစ်ဖက်လုံးကိုလည်းအကြောများထအောင်ပင် ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ထားသေးသည် ။ နီရဲနေသောပါး၏မျက်နှာပြင်နှင့် အံကိုကြိတ်ထားသဖြင့်ထင်းနေသောမေးရိုးက ပါး၏စိတ်ခံစားချက်များကို ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လွင်စေ၏ ။
မျက်လုံးအိမ်အတွင်းမှ အလိုလိုစီးကျလာသည့်မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးဖြင့်သုတ်ဖယ်လိုက်ကာ
" ပါး "
ဟု အသံတိုးတိုးဖြင့်ခေါ်မိသော်လည်း ပါးကတော့ ကြားဟန်မတူချေ ။ အချိန်ခဏလေးအတွင်း ဖြစ်ပေါ်လာသည့် အခြေအနေများမှာ တော်တော်လေးပြင်းထန်သောအခါ လက်ခံရန်လည်းမလွယ်ကူပေ ။
" ပါး "
နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်ထပ်ခေါ်မှ ပါး၏အကြည့်က သူ့ဆီကိုရောက်လာ၏ ။ ပါး၏မျက်လုံးအိမ်တွင်ဖြစ်ပေါ်နေသည့် ပြိုလဲမှုကြောင့် သူပါ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်ပြိုလဲရပြန်သည် ။
" ရရဲ့လား ပါး "
ပါးက ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းခါယမ်းပြလာ၏ ။
" မားတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ပါးရယ်...ဟင်...မားတို့ ဘယ်လိုလုပ်ရင် အကောင်းဆုံးဖြစ်မလဲ "
မားဆီမှ ထွက်လာသည့်အသံမှာ ခပ်အစ်အစ် ။ မား၏မျက်လုံးများကလည်း နီရဲမို့အစ်နေသည် ။ မားကမေးလာသော်လည်း သူ့ထံတွင် အဖြေရှိမနေပေ ။ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဖြစ်ပေါ်ပြောင်းလဲသွားသည့် အခြေအနေကြောင့် မည်ကဲ့သို့လုပ်ရမှန်းကို ဦးနှောက်မှ မတွေးနိုင်တော့ ။ သူ ခံစားနေရသလို မားလည်း ခံစားနေရလိမ့်မည် ။ သို့သော်လည်း ယခုစိတ်အခြေအနေနှင့် မားကို နှစ်သိမ့်ပေးရန်အတွက် သူ့မှာ ခွန်အားမရှိ ။
သူ မှားသွားပြီလား ။ မျိုးနိုင်ရဲ့စကားကြောင့် စိတ်အေးအေးထားပြီးဆုံးဖြတ်ဖို့စဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ အလက်ဇန်းဒါးထင်ရဲ့မျက်နှာကိုလဲမြင်ရော သူ့ဒေါသတွေကို မထိန်းနိုင်ခဲ့ဘူး ။ အဲဒီကောင်ရဲ့ မုန်းစရာကောင်းတဲ့မျက်နှာကို တွေးမြင်လိုက်တာနဲ့ သွေးကြောထဲမှာပါ မခံချင်စိတ်တွေရုန်းထလာတယ် ။ ပေါင်ပေ့က အဲဒီကောင်ရဲ့ မာယာထဲမှာ ရုန်းမရဖြစ်သွားတဲ့ပုံ ။
တွေးရင်းတွေးရင်း ရင်ဘတ်ထဲတွင်တစ်ဆို့လာသောအခါ နှုတ်ခမ်းကိုအားဖြင့်ဖိကိုက်မိ၏ ။ ဆစ်ခနဲနာကျင်သွားမှုနှင့်အတူ သွေးညှီနံ့ကလည်း နှာခေါင်းထဲကို တိုးဝင်လာသည် ။
" ဟယ်...ပါးရယ်...နှုတ်ခမ်းမှာသွေးတွေထွက်ကုန်ပြီ ၊ မကိုက်နဲ့...မကိုက်နဲ့...လွှတ်လိုက်တော့ "
သူ ပြောနေသည့်တိုင် ပါးက နှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ထားဆဲ ။ တစ်ရှူးဘူးထဲမှတစ်ရှူးများကိုထုတ်ယူနေရင်း ပါး၏ပခုံးကိုတဖျတ်ဖျတ်ရိုက်နေမိကာ မျက်ရည်များမှာလည်း အလိုလိုပြိုဆင်းလာပြန်သည် ။ လက်ထဲရှိတစ်ရှူးစများဖြင့် ပါး၏နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ ယိုစီးလာသည့်သွေးစက်အချို့ကို ခပ်ဖွဖွသုတ်ပေးပြီးမှ
" ပါး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အဲဒီလိုမျိုးလုပ်နေရင် မားလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တစ်ခုခုလုပ်ပစ်မှာနော်... ပါး ၊ မား တကယ်လုပ်မှာ "
ပါးက သူ့ကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်၍ သွားဖြင့်ဖိကိုက်ထားသည့်နှုတ်ခမ်းကိုဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်လွှတ်ပြီးမှ တစ်ဖက်ကိုမျက်နှာလွှဲသွား၏ ။ ပါး၏နှုတ်ခမ်းတွင် သွေးများစို့နေဆဲပင် ။ စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာမှ ပါးက မျက်နှာကို ရှေ့တည့်တည့်သို့ပြန်လှည့်လာပြီး သူ့ကို အကြောင်သားငေးကြည့်နေပြန်၏ ။
" မား "
ဟု ခေါ်သံတိုးတိုးမှာ ပါးဆီမှထွက်ပေါ်လာလေသည် ။
" ဘာလဲ ပါး... ပြောလေ...ဘာပြောဖို့လဲ "
" ပေါင်ပေ့က ပြန်လာမှာပါနော် "
ထိုမေးခွန်းနှင့်အတူ ပါးဆီမှထွက်လာသည့် ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ ။ မရှေးမနှောင်းပင် ပါး၏ပါးပြင်အပေါ်ကို ကျဆင်းလာသည့် မျက်ရည်ပေါက်များ ။ ပါး၏မျက်ရည်များကိုမြင်ရသည်မှာ သိပ်ပြီးနာကျင်စရာကောင်းလှပါ၏ ။
" ပြန်လာမှာပေါ့ ပါးရဲ့ ၊ ပေါင်ပေ့က မားတို့ဆီကိုပြန်လာမှာလေ ၊ ဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးတာဆိုတော့ အချိန်နည်းနည်းကြာနေတာပါကွယ် ၊ ခဏလေးကြာရင် ပေါင်ပေ့က အိမ်ပြန်ရောက်ပြီ "
ပါးစပ်မှလည်းတရစပ်ပြောနေမိပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါ ပါး၏အနားသို့တိုးကပ်လိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့်ပါး၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖက်ထားမိ၏ ။ ပါးက ခေါင်းကို ထပ်တလဲလဲညိတ်ကာ
" အင်း...ပေါင်ပေ့ပြန်လာတော့မှာ "
ဟု သံယောင်လိုက်ပြီးပြောလာသည့်အသံမှာ ခပ်တိုးတိုး ။
" ဒါပေါ့... ပါးရဲ့ ၊ ပြန်လာတော့မှာနော် ၊ ပေါင်ပေ့ ပြန်လာရင် ပါးက ချက်ချင်းကြီးမဆူလိုက်နဲ့နော် ၊ ပေါင်ပေ့က စကားနားထောင်တဲ့ကလေးပါကွယ် ၊ အခုဟာကလဲ သွေးသံတရဲရဲနဲ့ဆိုတော့ မနေသာလို့ ကူညီတဲ့သဘောပါ ၊ ပေါင်ပေ့က စိတ်သဘောထားလေးနူးညံ့တယ်လေ ၊ အဲဒါကြောင့်ပါ ပါးရယ်...နော် "
" ပါး... ပေါင်ပေ့ကို မဆူပါဘူး ၊ ပေါင်ပေ့ပြန်လာရင် တော်ပါပြီ ၊ ပါးတို့ဆီ ပေါင်ပေ့ပြန်လာရင် တော်ပါပြီ "
ပါးက ပေါင်ပေ့ကို မျှော်နေတယ်ကွယ် ။ အဲဒါကြောင့် မားရဲ့သားလေးက မားတို့ဆီကိုမြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် ။ ပေါင်ပေ့က ဘာမှအပြစ်မရှိတဲ့ ကလေးလေးပါ ။ မားကတော့ မားရဲ့သားလေးကို အပြစ်မမြင်ဘူး ။ ပါးကိုလဲ ပေါင်ပေ့ကိုမဆူဖို့အတွက် ပြောပေးထားတယ် ။ အချိန်တွေနောက်မကျခင် ပေါင်ပေ့လေးက မားတို့ဆီကို ပြန်လာခဲ့နော် ။ ပါးနဲ့မားက ပေါင်ပေ့ကို မျှော်နေတယ်ကွယ် ။
********
ဆိုဖာခုံထက် ပက်လက်လေးအိပ်နေသည့် ထင့်မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်ချောင်ကျနေသည် ။ နှုတ်ခမ်းထောင့်ရှိဒဏ်ရာမှာလည်း နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီးအထိုးခံလိုက်ရသဖြင့် ပိုပြီးရောင်ရမ်းနေ၏ ။ ထင်က ခဏလေးအိပ်မည်ဟုပြောပြီး အိပ်ပျော်သွားသော်လည်း အချိန်အားဖြင့်သုံးနာရီခန့်ကြာလာသောအခါ စိုးရိမ်စိတ်အချို့ဝင်ရောက်လာသည် ။
ခေါင်းထိသွားတာဆိုတော့ မတော်တဆတစ်ခုခုဖြစ်နေခဲ့ရင် ပြသနာ ။ ကိုစည်သူက အများကြီးမစိုးရိမ်ပါနဲ့လို့ပြောသွားပေမဲ့ စိတ်ဆိုတာက ခိုင်းတဲ့အတိုင်းဖြစ်တာမှ မဟုတ်တာ ။
အတွေးပေါင်းစုံကြောင့် ထင့်အနားသို့တိုးကပ်သွားကာ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းကိုလည်း ထင့်နှာခေါင်းရှေ့သို့ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီးထားကြည့်မိတော့ အသက်ရှူငွေ့နွေးနွေးက လက်ချောင်းကို လာပြီးရိုက်ခတ်၏ ။ ဝင်သက် ၊ ထွက်သက်လည်းမှန်နေသောအခါ စိတ်လည်းအေးသွားရသည် ။ ထင့်ကိုအပေါ်စီးမှစိုက်ကြည့်နေရင်း မျက်လုံးအကြည့်က နံရံကပ်နာရီကြီးဆီသို့ရောက်သွားသောအခါ မျက်လုံးအစုံမှာ အဆမတန်ပြူးကျယ်သွားပြီး ပါးစပ်မှာလည်း ဟောင်းလောင်းပွင့်လျက် ။
ငါးနာရီ ၊ အချိန်က ညနေငါးနာရီပင်ရှိနေပြီ ။ ပါးကို ခဏလေးဆိုပြီးပြောလာပေမဲ့ ကုန်သွားတဲ့အချိန်က နာရီပေါင်းမနည်းဘူး ။ ပါး သူ့ကို အကြီးအကျယ် စိတ်တိုနေတော့မှာ ။ အခုအချိန်ပြန်သွားရင်ကို မနည်းဖြေရှင်းရမဲ့ အခြေအနေမျိုးပဲ ။
ဖုန်းဆက်မည်ဆိုသောအတွေးဖြင့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကိုလက်နှိုက်ကြည့်မိသော်လည်း မည်သည့်အရာမှ ရှိမနေပေ ။
ဟာ...ဖုန်းကို ပါးဆီပေးထားမိတာပဲ ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတဲ့အတွေးသာ သူ့ခေါင်းထဲမှာအပြည့် ။ ပြန်လာတော့မယ်ဆိုပြီး ပါးဆီကို ဖုန်းဆက်မှဖြစ်မှာ ။
စားပွဲထက်မှာ ထင်၏ဖုန်းရှိနေသော်လည်း ကာယကံရှင်၏ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ ယူမသုံးချင်ပေ ။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေသော ထင့်ကို မနှိုးချင်သော်လည်း အခြေအနေက နှိုးမှကိုဖြစ်မည့်ပုံစံ ။ ထင့်လက်မောင်းကို လက်ဖြင့်ခပ်ဖွဖွထိ၍
" ထင် "
ဟုခေါ်မိပြီးမှ အသည်းယားလာသဖြင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကိုသွားဖြင့်ဖိကိုက်မိ၏ ။ သူက ထင့်ကို " ခင်ဗျား "ဟုသာ ပြောနေကျဖြစ်သောကြောင့် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ခေါ်မိပြီးမှ ရှက်သလိုလိုခံစားလာရသည် ။ သူကသာ တစ်ယောက်တည်း ဗျာများနေရသော်လည်း ထင်ကတော့ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်နေဆဲ ။ လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကိုလည်း ပြန်မတ်လိုက်ကာ
" ခဏလေး ထပ်စောင့်လိုက်အုံးမယ် "
ဆိုပြီး တစ်ကိုယ်တည်း ပြောမိသည့်အဖြစ် ။
ကျွန်တော်က ခဏထပ်စောင့်ပေးမှာမို့ မြန်မြန်နှိုးလာပါ ထင် ။ ကျွန်တော့်ဘာသာ အိမ်ပြန်လို့ရပေမဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ထင့်ကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ဖို့ကိုလဲ စိတ်မချဘူး ။
ထင့်အိမ်ထဲတွင် နာရီအနည်းငယ်ကြာနေပြီးမှ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိထားမိသွား၏ ။ ခေတ်မီပစ္စည်းများစုံစုံလင်လင်ရှိနေသော်လည်း ထင့်အိမ်ထဲတွင် ဓာတ်ပုံများမရှိ ။ ထင်၏ပုံများလည်းမရှိသလို ၊ အခြားသောသူများ၏ဓာတ်ပုံများလည်းမရှိပေ ။ သည်အိမ်ထဲတွင် ခြောက်သွေ့တိတ်ဆိတ်မှုသာကြီးစိုးနေပြီး သာယာစိုပြည်မှုကို ရှာမတွေ့ချေ ။
ထင် လှဲအိပ်နေသည့်ဆိုဖာခုံ၏ဘေးဘက်ရှိခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ သက်ပြင်းချမိရင်း မျက်လုံးကိုလည်းစုံမှိတ်မိသည် ။ ထင်နှင့်ပထမဆုံး တွေ့ဆုံမှုမှစ၍ အကြောင်းအရာများက ဦးနှောက်ထဲတွင် တစ်ခုပြီးတစ်ခုပုံရိပ်ထင်လာပြန်တော့ သက်ပြင်းချမိပြန်၏ ။
ထင့်ဆီမှာ ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေ ရှိနေခဲ့တာလဲ ။ ထင် ဘာတွေကို ကြုံခဲ့ရတာလဲ ။ ကျွန်တော် ထင့်အကြောင်းတွေကို သိချင်လာပြီ ။ ဘာမှမရှိတဲ့ကျွန်တော်က ထင့်ကို ပျော်ရွှင်မှုတော့ပေးချင်တယ် ။ ကျွန်တော်က ထင့်ကို တကယ်ပျော်စေချင်တာပါ ။ ကျွန်တော်နဲ့ထင် မြို့ပြင်ကိုအပန်းဖြေခရီးထွက်တုန်းက ထင် သိပ်ပျော်နေတာနော် ။ ထင်ကလေ ပြုံးနေတာနဲ့ပဲလိုက်တဲ့သူ ။ ထင် မသိလို့ ၊ ကျွန်တော်က ထင့်အပြုံးကို သိပ်သဘောကျတာ ။
ထင်က အပူအပင်ကင်းစွာဖြင့် ကလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး အိပ်မောကျနေဆဲ ။ ထင့်မျက်တောင်ရှည်ရှည်များက ယခုကဲ့သို့ မျက်လုံးပိတ်ထားသည့်အခါ ပို၍ရှည်လျားနေသကဲ့သို့ပင် ။
ထင့်ခေါင်းထက်တွင်နေရာယူထားသည့်ပတ်တီးဖြူဖြူကိုကြည့်မိပြန်တော့ ရင်ဘတ်ထဲတွင် အောင့်မျက်လျက် ။
ရင်မောလိုက်တာ ။ ထင့််အတွက် ရင်မောမိသလို ကျွန်တော့်အတွက်ကျွန်တော်လဲ ရင်မောပါတယ် ။ စိတ်ကြီးတဲ့ပါးနဲ့ ဇွတ်ကြီးတဲ့ထင်နဲ့ကို အဆင်ပြေစေချင်တယ်...ထင် ။ ပါးနဲ့မား အခုဆိုရင် ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေကြမလဲ ။
နာရီဝက်ခန့် သည်အတိုင်းငုတ်တုတ်ထိုင်နေမိကာ ထင့်ကို ငေးမောကြည့်နေမိ၏ ။ ထင် အိပ်ပျော်နေသည်မှာ အချိန်အားဖြင့်မနည်းတော့ပေ ။ သူ ထိုင်နေရာမှဖြည်းဖြည်းချင်းထရပ်ပြီး ထင့်ဆီကို ခြေဖျားလေးထောက်ကာလျှောက်သွားမိသည် ။
" ထင် "
"... "
" ထင် "
သည်အတိုင်းနှိုး၍မရသောအခါ ထင့်လက်မောင်းကို ဖြည်းညင်းစွာလှုပ်လိုက်မိသော်လည်း အခြေအနေမှာ ထူးခြားမလာချေ ။ အိမ်ပြန်ချင်သည့်စိတ်နှင့် ထင့်ကိုစိတ်မချဖြစ်နေသည့်စိတ်ကြား အတော်လေးပင်ပန်းလာလေသည် ။ ထင့်မျက်နှာကိုကြည့်လိုက် ၊ မြင်နေရသည့်အိမ်တံခါးကိုငေးစိုက်ကြည့်လိုက်ဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို လွယ်လွယ်မချနိုင်ပေ ။
သည်အချိန်မှ သူအိမ်သို့ပြန်ရောက်မလာလျှင် ပါး၏ဒေါသမှာ အဆမတန်ကြီးထွားနေလိမ့်မည် ။ နောက်ဆုံးအကြိမ် ထင့်ကို ခပ်ငေးငေးလေးကြည့်ပြီးမှ ခန္ဓာကိုယ်ကို အခန်းတံခါးဆီသို့ဦးတည်မိနေသော သူ့ခြေလှမ်းများမှာ လမ်းခုလတ်တွင်ရပ်တန့်သွားရသည် ။ သူ အိမ်ပြန်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း ထင့်ကို အသိပေးရမည် ။ ထိုမှသာ ထင် သူ့ကို မတွေ့လည်းစိတ်အေးလိမ့်မည် ။ နောက်ဘက်သို့ခေါင်းစောင်းကြည့်မိတော့ မြင်လိုက်ရသည်မှာ ဘောပင်များထည့်ထားသည့်ခွက်လေးကိုပင် ။ ခြေလှမ်းများကိုလည်း စားပွဲဘက်သို့ပြောင်းလိုက်ကာ ခွက်ထဲမှ ဘောပင်တစ်ချောင်းကိုယူပြီး စာရွက်အတိုအစလေးများ တွေ့ရလိုတွေ့ရငြား ရှာကြည့်မိသော်လည်း စာရွက်နှင့်တူသော မည်သည့်အရာကိုမှ မတွေ့ပေ ။ နောက်ဆုံး သူ့မျက်လုံးထဲဝင်လာသည်မှာ ထင်၏လက်တစ်စုံပင် ။ ရင်ဘတ်ထက်တွင်လက်နှစ်ဖက်လုံးတင်ထားပြီး အိပ်ပျော်နေသည့် ထင့်အနားသို့ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်တိုးကပ်မိကာ ထင်၏ညာလက်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲယူမိသည် ။ သွေးကြောစိမ်းများထင်းနေသည့် ထင်၏လက်ဖျံကို ခဏစိုက်ကြည့်ပြီးမှ လက်ထဲရှိဘောပင်ဖြင့် လက်ဖျံတစ်လျှောက်
" ကျွန်တော် ကိုယ့်ဘာသာ အိမ်ပြန်သွားပြီ "
ဆိုပြီးရေးလိုက်တော့ အပြာရောင်စာတန်းက ပန်းရောင်အဆင်းရှိသောလက်အပေါ်တွင် ခပ်ထင်းထင်း ။ ထင့်လက်ဖဝါးက သူ့လက်ဖဝါးထက် ပို၍ကြီးသလို ထင့်လက်ချောင်းများကလည်း သူ့လက်ချောင်းများထက် ပို၍တုတ်သည် ။ ထင့်လက်လေးကို ဖြည်းညင်းစွာဖြင့်အပေါ်သို့မြှောက်လိုက်ပြီးမှ ဖွဖွလေးနမ်းမိ၏ ။ ထင့်လက်လေးက ခပ်အေးအေးဖြစ်နေပြီး လက်သည်းများကြားတွင်လည်း သွေးစအချို့ကျန်ရစ်နေဆဲ ။ သူ့ကြောင့် ထင် ထိခိုက်နာကျင်သည့်အခါတိုင်း သူ့နှလုံးသားမှာလည်း ထပ်တူနာကျင်လျက်ပင် ။ သူ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ထင့်လက်ကို ထင့်ရင်ဘတ်အပေါ်သို့ ညင်သာစွာပြန်တင်ပေးပြီးမှ
" ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ် ထင် "
ဟု တိုးညင်းစွာ ရေရွတ်မိသည် ။
စိတ်ရူးပေါက်ရာကို ထပ်မလုပ်ရဘူးနော် ထင် ။ ထင့်အသက်အရွယ်နဲ့ စိတ်ကူးတဲ့အတိုင်းလုပ်လို့မရဘူးလေ ။ ထင် တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာမျိုး ကျွန်တော် မလိုလားဘူး ။ ကျွန်တော် အိမ်ကိုခဏပြန်ချင်တယ် ။ ထင့်ကို မနှိုးရက်လို့ မနှိုးတာပါ ။ အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ ထင့်ကို ကျွန်တော် မနှိုးရက်ဘူး ။
တစ်လှမ်း...
နှစ်လှမ်း...
ခုနစ်လှမ်း...
သည်တံခါးကိုဖွင့်ပြီး အပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်နှင့် ပြသနာတစ်ဝက်ခန့်ပြေလည်သွားမည်မှာ ကျိန်းသေ ။ သူ လုပ်ရမည်မှာ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး တံခါးအပြင်ဘက်သို့ ခြေထောက်လှမ်းလိုက်ရုံသာ ။ သိပ်ကိုလွယ်သည့်အလုပ်ဖြစ်ပါသော်လည်း သူ့လက်နှင့်ခြေထောက်မှာ အေးခဲခံထားရသည့် အသားများကဲ့သို့ လှုပ်ရှားမရဘဲ ငြိမ်သက်နေ၏ ။တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ထိန်းချုပ်ထားသလိုမျိုး ခံစားနေရသည်မှာ ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ပင် ။ သူ့ကို ညှို့ငင်တတ်သောမျက်ဝန်းများဖြင့်ကြည့်နေတတ်သည့် ထင်လည်း ယခုအိပ်ပျော်နေ၏ ။ " မသွားပါနဲ့ "ဟု တားမည့်သူမရှိပါဘဲ သူ့ဘာသာ ငြိတွယ်နေသည့်ကျော့ကွင်းမှ မရုန်းထွက်နိုင်ပေ ။
ညာလက်က အပေါ်ကို မြှောက်တက်သွားပြီး ဘယ်ဘက်ပါးပြင်ထက်သို့ အရှိန်အဟုန်ဖြင့်ကျရောက်သွား၏ ။ အားကုန်သုံးပြီးရိုက်လိုက်သဖြင့် မျက်နှာမှာလည်းတစ်ဖက်သို့လည်ထွက်သွားကာ မျက်လုံးများထဲတွင်လည်း မိုက်ခနဲပြာဝေသွားတော့သည် ။
သူက တော်တော်မလိမ္မာသည့် သားတစ်ယောက်ပင် ။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့သည့် မိဘများ၏မျက်နှာကို ကြည့်ရမည့်အစား သူစိမ်းတစ်ယောက်၏မျက်နှာကိုသာ ကြည့်သည့်သူ ။ သူ့ကို လိမ္မာသည်ဟု ပြောကြားခဲ့သော မိဘများ၏မျက်နှာကို အိုးမည်းဖြင့်သုတ်သည့်သူ ။
ကျွန်တော် ထင့်ကို မထားခဲ့နိုင်လို့ပါ ။ မနက်ဖြန်ကျရင်တော့ ပါးနဲ့မားဆီကို ကျွန်တော် မဖြစ်ဖြစ်အောင် ပြန်ခဲ့ပါမယ် ။ ဒီတစ်ညကိုတော့ ထင့်အနားမှာပဲ နေပါရစေ ။ အဲဒီအတွက် ပါး ဘယ်လိုမျိုးပဲ အပြစ်ပေးပေး ကျွန်တော် ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ပါးပေးတဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ခံယူပါမယ် ။
ကျွန်တော့်ကို ဒီတစ်ခါပဲ ခွင့်လွှတ်ပေးပါ...ပါး ။
*******
နေ့အလင်းရောင်မှာ တဖြည်းဖြည်းလျော့နည်းလာကာ အမှောင်ရိပ်က အစားထိုးဝင်ရောက်လာသည် ။ ပါး၏မျက်လုံးထဲရှိ မျှော်လင့်ချက်များမှာလည်း တဖြည်းဖြည်းအရောင်မဲ့လာခဲ့၏ ။
တစ်နေ့လုံး မည်သည်ကိုမှ ဟုတ်တိပတ်တိမစားရသေးသော်လည်း စားသောက်ချင်စိတ်မှာ ပျောက်ဆုံးနေပြန်သည် ။
မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေရာမှ ပါးက ဖြည်းဖြည်းချင်းမတ်တတ်ထရပ်သောအခါ သူပါ အလိုလိုမတ်တတ်ရပ်မိသွားသည် ။ ပါးက မကြျစောငျးထျိုးနရော၌ရှိနသေော မီးပလတ်ခုံသို့သွားပြီး မီးခလုတ်ကိုဖွင့်လိုက်၏ ။ ထိုအခါ တိတ်ဆိတ်နေသည့် အိမ်အောက်ထပ်တွင် မီးခလုတ်ဖွင့်ရာမှထွက်ပေါ်လာသည့် ချောက်ခနဲမြည်သံမှာ ခပ်ကျယ်ကျယ်ထွက်ပေါ်လာလေသည် ။ ပါးက အသိစိတ်ကင်းမဲ့နေသူတစ်ယောက်လိုမျိုး လှေကားကို တစ်ထစ်ချင်းစီနင်းဖြတ်၍ တက်သွားခဲ့၏ ။ ပါး၏ဦးခေါင်းမှာ အောက်ဘက်သို့ငိုက်စိုက်ကျနေပြီး ပါး၏ပခုံးများမှာလည်း ယခင်ကဲ့သို့ မတ်မနေဘဲ ခပ်ကိုင်းကိုင်းသဏ္ဍာန်ကိုဆောင်နေသည် ။
ပေါင်ပေ့ အချိန်တွေလွန်နေပြီလေ ။ ဘာဖြစ်လို့ပြန်မလာသေးတာလဲ ။ မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့ပါ ပေါင်ပေ့ ။ ပါးနဲ့မားကိုချစ်ရင် အခုဖြစ်ဖြစ်ပြန်လာခဲ့ပါ ။ ပါးရဲ့ အခုဖြစ်နေတဲ့ပုံစံကို ပြန်ပြီးလာကြည့်ပါအုံးကွယ် ။
ပါး၏ခြေလှမ်းများမှာ ပေါင်ပေ့၏အခန်းဆီသို့ဦးတည်သွားသောအခါ သူ့မျက်လုံးအစုံမှာ ပြူးကျယ်သွားရသည် ။ ပေါင်ပေ့၏ပစ္စည်းများကို ပါး ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်လျှင်အခက်ပေ ။ သူကသာ စိုးရိမ်နေသော်လည်း ပါးကတော့ ခပ်အေးအေးပုံစံဖြင့် အခန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ အခန်းထဲသို့ဝင်သွားကာ မီးခလုတ်ကိုလည်း တစ်ခါတည်းဖွင့်လိုက်သည် ။
" ပါး ဘာလုပ်ဖို့လဲဟင် "
အသံတိုးတိုးဖြင့်မေးကြည့်သောအခါ ပါးက နောက်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လာရင်း ခေါင်းယမ်းပြ၏ ။ ထို့နောက် ပါးက ပေါင်ပေ့၏အခန်းထဲအနှံ့ကို လျှောက်ကြည့်နေသည့်အခါ သူလည်း ပါး၏နောက်ဘက်တွင်ကပ်ရပ်လိုက်၍ အတူတူလိုက်ကြည့်မိနေသည် ။ ပါးက နံရံကို လက်ညှိုးထိုးလိုက်ကာ
" မား အဲဒီပုံလေးကို ပေါင်ပေ့ ငါးနှစ်သားတုန်းက ဆွဲထားတာမို့လား "
ရောင်စုံခဲတံလေးများဖြင့်ရေးခြစ်ထားသည့် ထိုပန်းချီပုံထဲတွင် လူကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ကလေးငယ်တစ်ယောက်ပါဝင်၏ ။
ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ပြီးမှ " ဟုတ်တယ် ပါး "ဟု ဖြေလိုက်တော့ ပါးကခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ညိတ်
လေသည် ။
" အင်း...အချိန်တွေကုန်တာကမြန်လိုက်တာ ၊ ပါးတို့ရှိမှဖြစ်မဲ့ကလေးက အခုတော့ ပါးတို့နှစ်ယောက်မရှိလဲ ဖြစ်သွားပြီ ၊ ပေါင်ပေ့က ပါးတို့ကို မလိုအပ်တော့ဘူး မား ၊ ပါးတို့ရဲ့သားလေးက သူစိမ်းတစ်ယောက်ဆီမှာ ပျော်ဝင်သွားပြီ ၊ လွယ်လွယ်ပြောရရင် ပါးတို့က စွန့်ပစ်ခံလိုက်ရပြီလေ "
ပါး၏ နာကျင်ကွဲအက်နေသောစကားသံများကြောင့် သူ အလန့်တကြား ခေါင်းယမ်းမိရင်း ပါး၏ရှေ့ဘက်သို့ သွားရပ်လိုက်ကာ
" မဟုတ်တာ...မဟုတ်တာ... ပါးရယ် ၊ ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီလိုတွေးရတာလဲ ၊ ပေါင်ပေ့က မားတို့ဆီကိုပြန်လာမှာပါ ၊ ပေါင်ပေ့ပြန်လာမှာပါ "
အဆုံးသတ်စကားမှာ ခပ်တိုးတိုးဖြင့်သာ ။ အမှန်ဆိုလျှင် သူလည်း ပေါင်ပေ့အပေါ်တွင်ထားသည့်
ယုံကြည်ချက်များမှာ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လျော့ပါးလာ၏ ။
ပါး၏မျက်နှာထက်တွင် အပြုံးဟု ပြည့်ပြည့်ဝဝသတ်မှတ်၍မရသော အပြုံးတစ်ခုနှင့် ။ ထို့နောက် ပါးက သူ့မျက်လုံးများကို စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲခါယမ်းလိုက်လေသည် ။
" ပေါင်ပေ့ ဒီညပြန်မလာတော့ဘူးဆိုတာကို မားလဲ ရိပ်မိနေပါတယ် ၊ ဘယ်လိုပဲဖြေသိမ့်ဖြေသိမ့်...အဖြေမှန်ကို ပါးလဲသိတယ်...မားလဲသိတယ်လေ ၊ လက်မခံချင်ဘူးလို့ ဘယ်လိုငြင်းငြင်း ပေါင်ပေ့က အလက်ဇန်းဒါးထင်ဆိုတဲ့ကောင်ကိုပဲ ရွေးချယ်သွားပြီ ၊ နောက်ဆုံးကျတော့လဲ ငါးရာနှစ်ဆယ့်ရှစ်မေတ္တာက တစ်ထောင့်ငါးရာမေတ္တာကို မယှဉ်နိုင်ဘူးဆိုတာ လက်တွေ့ပြသွားတာပဲ "
ပါး၏စကားကို တုံ့ပြန်ပြောရန်မစွမ်းသာသည့်အခါ ပါးစပ်ကိုသာပိတ်ထားမိသည် ။ ထို့နောက် ပါးက မျက်နှာကြက်ကိုအချိန်တော်တော်ကြာ
မော့ကြည့်နေပြီးမှ သက်ပြင်းချ၏ ။
" မား...ပါးတို့နှစ်ယောက် ခရီးထွက်ကြရအောင် "
" ဟင် "
" ပါးတို့ခရီးမထွက်ဖြစ်တာ တော်တော်ကြာပြီလေ ၊
အခု ပိုက်ဆံလဲစုစရာမလိုတော့ဘူးဆိုတော့ ခရီးထွက်ကြမယ် ၊ နေပြည်တော်မှာ အသစ်တည်ထားတဲ့ဘုရားတွေကိုဖူးချင်တယ်လို့ မား ပြောဖူးတယ်လေ ၊ မနက်ဖြန်မနက်ကားနဲ့ ပါးတို့ နေပြည်တော်ကိုသွားကြရအောင် "
ပါးက ပိုက်ဆံကို သေသေချာချာစုသည့်အကျင့်ရှိ၏ ။ ထိုစုစည်းထားသည့်ပိုက်ဆံအားလုံးမှာ ပေါင်ပေ့၏ရှေ့ရေးအတွက်ဟု ပါးက မကြာခဏပြောခဲ့ဖူးသည် ။ တော်ရုံနေထိုင်မကောင်းဖြစ်လျှင်ပင် ပါးက ဆိုင်ကိုမပိတ်ချေ ။ မိုးရွာတုန်းရေခံမှ ဟု စနောက်သလိုပြောသည့်ပါး၏စကားထဲတွင် ပေါင်ပေ့အပေါ်ထားသည့် မေတ္တာဓာတ်မှာ ထင်ထင်ရှားရှား ။
ယခုအချိန် ထင်သာ သူ့ရှေ့တွင်ရှိနေပါက မည်သည့်အတွက်ကြောင့် သူတို့မိသားစုလေးကို ဖျက်ဆီးရန်ကြံရွယ်သနည်းဟု မေးပစ်ချင်သည် ။ နှလုံးသားနုနယ်သည့် ကလေးငယ်လေးကို မည်သည့်ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ပျက်စီးအောင်ဖျက်ဆီးပစ်သနည်း ။
" ပါး ပေါင်ပေ့ပြန်လာရင်ရော "
ဟု မေးလိုက်သော်လည်း ပါးက မကြားဟန်ပြု၍ အခန်းထဲမှ ထွက်ခွာသွားသောအခါ အခန်းထဲ၌ သူတစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ရစ်လျက် ။ ငိုပစ်ချင်သည် ။ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်ငိုပစ်ချင်သော်လည်း အခြေအနေက မပေးချေ ။
ရက်စက်လိုက်တာ...ရက်စက်လိုက်တာ...ထင်ရယ် ။
*********
မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပထမဆုံးမြင်ရသည်မှာ စူးရှနေသည့် မီးရောင်ပင် ။ လည်ပင်းထဲတွင်လည်းပူလောင်နေသဖြင့် အပူသက်သာလိုသက်သာငြား တံတွေးမျိုချမိ၏ ။ ထိုသို့လုပ်လိုက်မှ ပို၍ပင် နေရထိုင်ရခက်လာလေသည် ။
ရေဆာလိုက်တာ ။
ပေါင်ပေ့ရော ဘယ်ရောက်သွားလဲ ။ သူ မအိပ်ခင်ကတော့ ပေါင်ပေ့ကသူ့ကိုစောင့်ပေးမယ်လို့ ကတိပေးထားတာပဲ ။ အခု ပေါင်ပေ့က ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် ။
ပေါင်ပေ့ကို မတွေ့ရသည်နှင့် သူ့စိတ်နှလုံးမှာ မငြိမ်မသက်ဖြစ်၍ ပူလောင်လာရသည် ။ မျက်လုံးများကိုလက်ဖြင့်ပွတ်ကာ အမြင်ကြည်လင်လာအောင်လုပ်မိရင်း လက်ဖျံထက်တွင်နေရာယူထားသည့် စာတန်းဆီကိုအကြည့်ရောက်မိတော့ ပူသည့်ရင်မှာ ဆတက်ထမ်းပိုးပို၍ပူလောင်လာ၏ ။
ပေါင်ပေ့က သူ့ကိုထားပြီး ပြန်သွားပြီ ။
ထိုအတွေးဆိုးကြောင့် ပက်လက်လှဲနေရာမှ ဆတ်ခနဲထရပ်မိသည့်အခါ ခေါင်းထဲတွင်မူးနောက်သွား၍ ခန္ဓာကိုယ်မှာလည်းယိုင်တိုင်တိုင် ။ သူ အိပ်ဆေးသောက်ပြီးအိပ်မိသည်မှာ မှားယွင်းသောဆုံးဖြတ်ချက်ဟုပင်ပြောရမည် ။
သူ ပေါင်ပေ့ကို ပြန်သွားခေါ်ရမယ် ။ သူ ပေါင်ပေ့ကို မရရအောင်ပြန်ခေါ်မှာ ။ ဘယ်နည်းပဲ သုံးရသုံးရ ပေါင်ပေ့သာ သူ့အနားကိုပြန်ရောက်လာမယ်ဆိုရင် သူကတော့ အဲဒီနည်းကိုသုံးမှာပဲ ။ အတ္တကြီးတယ်လို့ပြောလာကြရင်လဲ နည်းနည်းလေးမှ ဂရုစိုက်မှာမဟုတ်ဘူး ။ ပြောတဲ့သူတွေမှာက ချစ်ရတဲ့သူ ၊ ချစ်ပေးမဲ့သူတွေရှိတယ် ။ သူ့မှာက တစ်ယောက်တည်း ၊ တွယ်တာစရာတစ်ယောက်မှမရှိတဲ့ သူ့ဘဝမှာ ပေါင်ပေ့က တစ်ခုတည်းသောတွယ်ငြိရာပဲ ။
ကိုယ့်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့ ပေါင်ပေ့ ။
ကိုယ်က မင်း မရှိရင် မဖြစ်လို့ပါ ။
ကိုယ်က မင်းရှိမှသာ ဖြစ်မဲ့ကောင်ပါ ။
စိတ်ကမတည်ငြိမ်သောအခါ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း မတည်မငြိမ် ။ ရေဆာနေသည်ကိုလည်းမေ့သွားခဲ့သည် ။ ယခု သူ့ခေါင်းထဲ၌ နေရာယူထားသည်မှာ သက်ကောင်းလူပင် ။ စားပွဲခုံထက်တွင်တင်ထားသည့်ကားသော့ကိုလှမ်းယူလိုက်ချိန် နားထဲသို့ဝင်ရောက်လာသော ချောင်းဆိုးသံကြောင့် မျက်လုံးအစုံမှာပြူးပြူးကျယ်ကျယ် ။
ဘယ်သူလဲ ။ ဘယ်သူ့ဆီကထွက်လာတဲ့ ချောင်းဆိုးသံလဲ ။
ဒုတိယအကြိမ်ထပ်ကြားရသည့်ချောင်းဆိုးသံကြောင့် ခြေလှမ်းများမှာ အလိုလိုပင်နေရာရွေ့သွား၏ ။ ကြမ်းပြင်ထက်တွင်ကွေးကွေးလေးအိပ်နေသည့် ပေါင်ပေ့ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ သူ့စိတ်နှလုံးမှာ ချက်ချင်းပင်ကြည်လင်လာကာ နှစ်နှစ်ကာကာပြုံးမိလိုက်သည် ။ အောက်တွင်ခင်းထားသည့် မွေးပွကော်ဇောထူထူကြောင့် ပေါင်ပေ့အအေးပတ်မည်ကိုစိတ်ပူစရာမလိုသော်လည်း ဖွင့်ထားသည့်အဲကွန်းကြောင့် သူကတော့ စိတ်ပူသွား၏ ။ ပေါင်ပေ့က အဲကွန်း၏အအေးကို ကြောက်တတ်သည် ။ ယခုပင် ထိုအအေးကြောင့် ကွေးကွေးလေးအိပ်နေသည်ကိုမြင်ရသဖြင့် စိတ်မချမ်းသာတော့ပေ ။
အိပ်ခန်းထဲကိုအမြန်ပြေး၍ ကုတင်၏ခြေရင်းဘက်တွင်ထားထားသည့်မွေးပွစောင်ကိုယူကာ ဧည့်ခန်းထဲသို့ပြန်ပြေးလာသော သူ့လှုပ်ရှားမှုများမှာ သွက်သွက်လက်လက် ။
ရင်ခွင်ထဲပိုက်လာသည့်စောင်ကြီးကို ပေါင်ပေ့၏ကိုယ်အပေါ်သို့ ညင်သာစွာခြုံပေးမိ၏ ။ ပေါင်ပေ့က ထင် ခြုံပေးလိုက်သည့်စောင်ကို လက်လေးဖြင့်ဆွဲလိုက်တော့ ထင် ပြုံးမိပြန်သည် ။ အနွေးဓာတ်ရသွားသဖြင့် ကွေးကွေးလေးဖြစ်နေသော ပေါင်ပေ့၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ တဖြည်းဖြည်းဆန့်တန်းလာသောအခါ ခြေဖျားလေးနှစ်ဖက်က စောင်၏အောက်ဘက်မှတိုးထွက်လာ၏ ။ ခြေချောင်းသွယ်သွယ်ရှည်ရှည်လေးများသည် ချစ်စရာ ၊ မွတျနျိုးစရာအတိ ။ ထိုခြေချောင်းများတွင်နေရာယူထားသည့် ခြေသည်းများကလည်း လေးထောင့်သဏ္ဍာန် ။ ပေါင်ပေ့၏ ခပ်ရိုးရိုးအသွင်အပြင်ကပင် တစ်မျိုးလေးဆွဲဆောင်မှုရှိနေ၏ ။ ပေါင်ပေ့၏ခြေရင်းဘက်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ပေါင်ပေ့၏ခြေသည်းကြည်ကြည်လေးများကို သူ့လက်ညှိုးထိပ်ဖြင့် ဖွဖွလေးထိတွေ့မိတော့ ကြည်နူးမိသည့်စိတ်အဟုန်က တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့သို့ ဖြန့်ကြက်သွားသည်မှာ သိသိသာသာ ။ မကြည်လင်သည့်အတွေးများမှာ ကြည်လင်လာပြီး မူးနောက်နောက်ဖြစ်နေသောဦးခေါင်းကလည်း သံပရာရည်အေးအေးတစ်ခွက်သောက်လိုက်ရသကဲ့သို့ ကြည်လင်လန်းဆန်းလျက် ။
အရာအားလုံးပိုင်ဆိုင်ရလိုက်သည့်လူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ စိတ်နှလုံးမှာ ရွှင်လန်း၏ ။
စမ်းရေအေးအေးထဲ ခန္ဓာကိုယ်ကိုစိမ်လိုက်ရသကဲ့သို့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ပေါ့ပါး၏ ။
ကိုယ့်ကိုထားမသွားတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ...ပေါင်ပေ့ ။
28/8/2022
31/8/2022မှာ ပြန်တွေ့ကြမယ်
စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ကျန်းမာကြပါစေ
ခင်လေးဉာဏ်
Zawgyi
တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ တစ္အိမ္လုံးက သိပ္ကိုတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏ ။ ပါးက စားပြဲခုံအေပၚကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံးတင္ထားၿပီး ထိုလက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုလည္းအေၾကာမ်ားထေအာင္ပင္ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ထားေသးသည္ ။ နီရဲေနေသာပါး၏မ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ အံကိုႀကိတ္ထားသျဖင့္ထင္းေနေသာေမးရိုးက ပါး၏စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလြင္ေစ၏ ။
မ်က္လုံးအိမ္အတြင္းမွ အလိုလိုစီးက်လာသည့္မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ဖမိုးျဖင့္သုတ္ဖယ္လိုက္ကာ
" ပါး "
ဟု အသံတိုးတိုးျဖင့္ေခၚမိေသာ္လည္း ပါးကေတာ့ ၾကားဟန္မတူေခ် ။ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အေျခအေနမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းထန္ေသာအခါ လက္ခံရန္လည္းမလြယ္ကူေပ ။
" ပါး "
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေခၚမွ ပါး၏အၾကည့္က သူ႕ဆီကိုေရာက္လာ၏ ။ ပါး၏မ်က္လုံးအိမ္တြင္ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ၿပိဳလဲမႈေၾကာင့္ သူပါ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ၿပိဳလဲရျပန္သည္ ။
" ရရဲ႕လား ပါး "
ပါးက ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခါယမ္းျပလာ၏ ။
" မားတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ပါးရယ္...ဟင္...မားတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မလဲ "
မားဆီမွ ထြက္လာသည့္အသံမွာ ခပ္အစ္အစ္ ။ မား၏မ်က္လုံးမ်ားကလည္း နီရဲမို႔အစ္ေနသည္ ။ မားကေမးလာေသာ္လည္း သူ႕ထံတြင္ အေျဖရွိမေနေပ ။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲသြားသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ရမွန္းကို ဦးႏွောက္မွ မေတြးနိုင္ေတာ့ ။ သူ ခံစားေနရသလို မားလည္း ခံစားေနရလိမ့္မည္ ။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုစိတ္အေျခအေနႏွင့္ မားကို ႏွစ္သိမ့္ေပးရန္အတြက္ သူ႕မွာ ခြန္အားမရွိ ။
သူ မွားသြားၿပီလား ။ မ်ိဳးနိုင္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးဆုံးျဖတ္ဖို႔စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ အလက္ဇန္းဒါးထင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလဲျမင္ေရာ သူ႕ေဒါသေတြကို မထိန္းနိုင္ခဲ့ဘူး ။ အဲဒီေကာင္ရဲ႕ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာကို ေတြးျမင္လိုက္တာနဲ႕ ေသြးေၾကာထဲမွာပါ မခံခ်င္စိတ္ေတြ႐ုန္းထလာတယ္ ။ ေပါင္ေပ့က အဲဒီေကာင္ရဲ႕ မာယာထဲမွာ ႐ုန္းမရျဖစ္သြားတဲ့ပုံ ။
ေတြးရင္းေတြးရင္း ရင္ဘတ္ထဲတြင္တစ္ဆို႔လာေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းကိုအားျဖင့္ဖိကိုက္မိ၏ ။ ဆစ္ခနဲနာက်င္သြားမႈႏွင့္အတူ ေသြးညွီနံ႕ကလည္း ႏွာေခါင္းထဲကို တိုးဝင္လာသည္ ။
" ဟယ္...ပါးရယ္...ႏႈတ္ခမ္းမွာေသြးေတြထြက္ကုန္ၿပီ ၊ မကိုက္နဲ႕...မကိုက္နဲ႕...လႊတ္လိုက္ေတာ့ "
သူ ေျပာေနသည့္တိုင္ ပါးက ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ထားဆဲ ။ တစ္ရႉးဘူးထဲမွတစ္ရႉးမ်ားကိုထုတ္ယူေနရင္း ပါး၏ပခုံးကိုတဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ေနမိကာ မ်က္ရည္မ်ားမွာလည္း အလိုလိုၿပိဳဆင္းလာျပန္သည္ ။ လက္ထဲရွိတစ္ရႉးစမ်ားျဖင့္ ပါး၏ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ ယိုစီးလာသည့္ေသြးစက္အခ်ိဳ႕ကို ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးၿပီးမွ
" ပါး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဲဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ေနရင္ မားလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္တစ္ခုခုလုပ္ပစ္မွာေနာ္... ပါး ၊ မား တကယ္လုပ္မွာ "
ပါးက သူ႕ကို မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္၍ သြားျဖင့္ဖိကိုက္ထားသည့္ႏႈတ္ခမ္းကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္လႊတ္ၿပီးမွ တစ္ဖက္ကိုမ်က္ႏွာလႊဲသြား၏ ။ ပါး၏ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ေသြးမ်ားစို႔ေနဆဲပင္ ။ စကၠန့္အနည္းငယ္ၾကာမွ ပါးက မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ျပန္လွည့္လာၿပီး သူ႕ကို အေၾကာင္သားေငးၾကည့္ေနျပန္၏ ။
" မား "
ဟု ေခၚသံတိုးတိုးမွာ ပါးဆီမွထြက္ေပၚလာေလသည္ ။
" ဘာလဲ ပါး... ေျပာေလ...ဘာေျပာဖို႔လဲ "
" ေပါင္ေပ့က ျပန္လာမွာပါေနာ္ "
ထိုေမးခြန္းႏွင့္အတူ ပါးဆီမွထြက္လာသည့္ ရွိုက္သံသဲ့သဲ့ ။ မေရွးမႏွောင္းပင္ ပါး၏ပါးျပင္အေပၚကို က်ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား ။ ပါး၏မ်က္ရည္မ်ားကိုျမင္ရသည္မွာ သိပ္ၿပီးနာက်င္စရာေကာင္းလွပါ၏ ။
" ျပန္လာမွာေပါ့ ပါးရဲ႕ ၊ ေပါင္ေပ့က မားတို႔ဆီကိုျပန္လာမွာေလ ၊ ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာေနတာပါကြယ္ ၊ ခဏေလးၾကာရင္ ေပါင္ေပ့က အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ "
ပါးစပ္မွလည္းတရစပ္ေျပာေနမိၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ ပါး၏အနားသို႔တိုးကပ္လိုက္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္လုံးျဖင့္ပါး၏ခႏၶာကိုယ္ကို ဖက္ထားမိ၏ ။ ပါးက ေခါင္းကို ထပ္တလဲလဲညိတ္ကာ
" အင္း...ေပါင္ေပ့ျပန္လာေတာ့မွာ "
ဟု သံေယာင္လိုက္ၿပီးေျပာလာသည့္အသံမွာ ခပ္တိုးတိုး ။
" ဒါေပါ့... ပါးရဲ႕ ၊ ျပန္လာေတာ့မွာေနာ္ ၊ ေပါင္ေပ့ ျပန္လာရင္ ပါးက ခ်က္ခ်င္းႀကီးမဆူလိုက္နဲ႕ေနာ္ ၊ ေပါင္ေပ့က စကားနားေထာင္တဲ့ကေလးပါကြယ္ ၊ အခုဟာကလဲ ေသြးသံတရဲရဲနဲ႕ဆိုေတာ့ မေနသာလို႔ ကူညီတဲ့သေဘာပါ ၊ ေပါင္ေပ့က စိတ္သေဘာထားေလးႏူးညံ့တယ္ေလ ၊ အဲဒါေၾကာင့္ပါ ပါးရယ္...ေနာ္ "
" ပါး... ေပါင္ေပ့ကို မဆူပါဘူး ၊ ေပါင္ေပ့ျပန္လာရင္ ေတာ္ပါၿပီ ၊ ပါးတို႔ဆီ ေပါင္ေပ့ျပန္လာရင္ ေတာ္ပါၿပီ "
ပါးက ေပါင္ေပ့ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ကြယ္ ။ အဲဒါေၾကာင့္ မားရဲ႕သားေလးက မားတို႔ဆီကိုျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္ ။ ေပါင္ေပ့က ဘာမွအျပစ္မရွိတဲ့ ကေလးေလးပါ ။ မားကေတာ့ မားရဲ႕သားေလးကို အျပစ္မျမင္ဘူး ။ ပါးကိုလဲ ေပါင္ေပ့ကိုမဆူဖို႔အတြက္ ေျပာေပးထားတယ္ ။ အခ်ိန္ေတြေနာက္မက်ခင္ ေပါင္ေပ့ေလးက မားတို႔ဆီကို ျပန္လာခဲ့ေနာ္ ။ ပါးနဲ႕မားက ေပါင္ေပ့ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ကြယ္ ။
********
ဆိုဖာခုံထက္ ပက္လက္ေလးအိပ္ေနသည့္ ထင့္မ်က္ႏွာမွာ အနည္းငယ္ေခ်ာင္က်ေနသည္ ။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ရွိဒဏ္ရာမွာလည္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီးအထိုးခံလိုက္ရသျဖင့္ ပိုၿပီးေရာင္ရမ္းေန၏ ။ ထင္က ခဏေလးအိပ္မည္ဟုေျပာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း အခ်ိန္အားျဖင့္သုံးနာရီခန့္ၾကာလာေသာအခါ စိုးရိမ္စိတ္အခ်ိဳ႕ဝင္ေရာက္လာသည္ ။
ေခါင္းထိသြားတာဆိုေတာ့ မေတာ္တဆတစ္ခုခုျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ျပသနာ ။ ကိုစည္သူက အမ်ားႀကီးမစိုးရိမ္ပါနဲ႕လို႔ေျပာသြားေပမဲ့ စိတ္ဆိုတာက ခိုင္းတဲ့အတိုင္းျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ ။
အေတြးေပါင္းစုံေၾကာင့္ ထင့္အနားသို႔တိုးကပ္သြားကာ လက္ညွိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ထင့္ႏွာေခါင္းေရွ႕သို႔ကန့္လန့္ျဖတ္ၿပီးထားၾကည့္မိေတာ့ အသက္ရႉေငြ႕ႏြေးႏြေးက လက္ေခ်ာင္းကို လာၿပီးရိုက္ခတ္၏ ။ ဝင္သက္ ၊ ထြက္သက္လည္းမွန္ေနေသာအခါ စိတ္လည္းေအးသြားရသည္ ။ ထင့္ကိုအေပၚစီးမွစိုက္ၾကည့္ေနရင္း မ်က္လုံးအၾကည့္က နံရံကပ္နာရီႀကီးဆီသို႔ေရာက္သြားေသာအခါ မ်က္လုံးအစုံမွာ အဆမတန္ျပဴးက်ယ္သြားၿပီး ပါးစပ္မွာလည္း ေဟာင္းေလာင္းပြင့္လ်က္ ။
ငါးနာရီ ၊ အခ်ိန္က ညေနငါးနာရီပင္ရွိေနၿပီ ။ ပါးကို ခဏေလးဆိုၿပီးေျပာလာေပမဲ့ ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္က နာရီေပါင္းမနည္းဘူး ။ ပါး သူ႕ကို အႀကီးအက်ယ္ စိတ္တိုေနေတာ့မွာ ။ အခုအခ်ိန္ျပန္သြားရင္ကို မနည္းေျဖရွင္းရမဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပဲ ။
ဖုန္းဆက္မည္ဆိုေသာအေတြးျဖင့္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကိုလက္ႏွိုက္ၾကည့္မိေသာ္လည္း မည္သည့္အရာမွ ရွိမေနေပ ။
ဟာ...ဖုန္းကို ပါးဆီေပးထားမိတာပဲ ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့အေတြးသာ သူ႕ေခါင္းထဲမွာအျပည့္ ။ ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ပါးဆီကို ဖုန္းဆက္မွျဖစ္မွာ ။
စားပြဲထက္မွာ ထင္၏ဖုန္းရွိေနေသာ္လည္း ကာယကံရွင္၏ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ယူမသုံးခ်င္ေပ ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ထင့္ကို မႏွိုးခ်င္ေသာ္လည္း အေျခအေနက ႏွိုးမွကိုျဖစ္မည့္ပုံစံ ။ ထင့္လက္ေမာင္းကို လက္ျဖင့္ခပ္ဖြဖြထိ၍
" ထင္ "
ဟုေခၚမိၿပီးမွ အသည္းယားလာသျဖင့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုသြားျဖင့္ဖိကိုက္မိ၏ ။ သူက ထင့္ကို " ခင္ဗ်ား "ဟုသာ ေျပာေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေခၚမိၿပီးမွ ရွက္သလိုလိုခံစားလာရသည္ ။ သူကသာ တစ္ေယာက္တည္း ဗ်ာမ်ားေနရေသာ္လည္း ထင္ကေတာ့ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ။ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း ျပန္မတ္လိုက္ကာ
" ခဏေလး ထပ္ေစာင့္လိုက္အုံးမယ္ "
ဆိုၿပီး တစ္ကိုယ္တည္း ေျပာမိသည့္အျဖစ္ ။
ကြၽန္ေတာ္က ခဏထပ္ေစာင့္ေပးမွာမို႔ ျမန္ျမန္ႏွိုးလာပါ ထင္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ အိမ္ျပန္လို႔ရေပမဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ထင့္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ဖို႔ကိုလဲ စိတ္မခ်ဘဴး ။
ထင့္အိမ္ထဲတြင္ နာရီအနည္းငယ္ၾကာေနၿပီးမွ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိထားမိသြား၏ ။ ေခတ္မီပစၥည္းမ်ားစုံစုံလင္လင္ရွိေနေသာ္လည္း ထင့္အိမ္ထဲတြင္ ဓာတ္ပုံမ်ားမရွိ ။ ထင္၏ပုံမ်ားလည္းမရွိသလို ၊ အျခားေသာသူမ်ား၏ဓာတ္ပုံမ်ားလည္းမရွိေပ ။ သည္အိမ္ထဲတြင္ ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္မႈသာႀကီးစိုးေနၿပီး သာယာစိုျပည္မႈကို ရွာမေတြ႕ေခ် ။
ထင္ လွဲအိပ္ေနသည့္ဆိုဖာခုံ၏ေဘးဘက္ရွိခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ သက္ျပင္းခ်မိရင္း မ်က္လုံးကိုလည္းစုံမွိတ္မိသည္ ။ ထင္ႏွင့္ပထမဆုံး ေတြ႕ဆုံမႈမွစ၍ အေၾကာင္းအရာမ်ားက ဦးႏွောက္ထဲတြင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုပုံရိပ္ထင္လာျပန္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိျပန္၏ ။
ထင့္ဆီမွာ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ရွိေနခဲ့တာလဲ ။ ထင္ ဘာေတြကို ႀကဳံခဲ့ရတာလဲ ။ ကြၽန္ေတာ္ ထင့္အေၾကာင္းေတြကို သိခ်င္လာၿပီ ။ ဘာမွမရွိတဲ့ကြၽန္ေတာ္က ထင့္ကို ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတာ့ေပးခ်င္တယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္က ထင့္ကို တကယ္ေပ်ာ္ေစခ်င္တာပါ ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ထင္ ၿမိဳ႕ျပင္ကိုအပန္းေျဖခရီးထြက္တုန္းက ထင္ သိပ္ေပ်ာ္ေနတာေနာ္ ။ ထင္ကေလ ၿပဳံးေနတာနဲ႕ပဲလိုက္တဲ့သူ ။ ထင္ မသိလို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ္က ထင့္အၿပဳံးကို သိပ္သေဘာက်တာ ။
ထင္က အပူအပင္ကင္းစြာျဖင့္ ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး အိပ္ေမာက်ေနဆဲ ။ ထင့္မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္မ်ားက ယခုကဲ့သို႔ မ်က္လုံးပိတ္ထားသည့္အခါ ပို၍ရွည္လ်ားေနသကဲ့သို႔ပင္ ။
ထင့္ေခါင္းထက္တြင္ေနရာယူထားသည့္ပတ္တီးျဖဴျဖဴကိုၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ေအာင့္မ်က္လ်က္ ။
ရင္ေမာလိုက္တာ ။ ထင့္္အတြက္ ရင္ေမာမိသလို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကြၽန္ေတာ္လဲ ရင္ေမာပါတယ္ ။ စိတ္ႀကီးတဲ့ပါးနဲ႕ ဇြတ္ႀကီးတဲ့ထင္နဲ႕ကို အဆင္ေျပေစခ်င္တယ္...ထင္ ။ ပါးနဲ႕မား အခုဆိုရင္ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနၾကမလဲ ။
နာရီဝက္ခန့္ သည္အတိုင္းငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိကာ ထင့္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနမိ၏ ။ ထင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္မနည္းေတာ့ေပ ။ သူ ထိုင္ေနရာမွျဖည္းျဖည္းခ်င္းထရပ္ၿပီး ထင့္ဆီကို ေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာေလွ်ာက္သြားမိသည္ ။
" ထင္ "
"... "
" ထင္ "
သည္အတိုင္းႏွိုး၍မရေသာအခါ ထင့္လက္ေမာင္းကို ျဖည္းညင္းစြာလႈပ္လိုက္မိေသာ္လည္း အေျခအေနမွာ ထူးျခားမလာေခ် ။ အိမ္ျပန္ခ်င္သည့္စိတ္ႏွင့္ ထင့္ကိုစိတ္မခ်ျဖစ္ေနသည့္စိတ္ၾကား အေတာ္ေလးပင္ပန္းလာေလသည္ ။ ထင့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ ၊ ျမင္ေနရသည့္အိမ္တံခါးကိုေငးစိုက္ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို လြယ္လြယ္မခ်နိဳင္ေပ ။
သည္အခ်ိန္မွ သူအိမ္သို႔ျပန္ေရာက္မလာလွ်င္ ပါး၏ေဒါသမွာ အဆမတန္ႀကီးထြားေနလိမ့္မည္ ။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ထင့္ကို ခပ္ေငးေငးေလးၾကည့္ၿပီးမွ ခႏၶာကိုယ္ကို အခန္းတံခါးဆီသို႔ဦးတည္မိေနေသာ သူ႕ေျခလွမ္းမ်ားမွာ လမ္းခုလတ္တြင္ရပ္တန့္သြားရသည္ ။ သူ အိမ္ျပန္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထင့္ကို အသိေပးရမည္ ။ ထိုမွသာ ထင္ သူ႕ကို မေတြ႕လည္းစိတ္ေအးလိမ့္မည္ ။ ေနာက္ဘက္သို႔ေခါင္းေစာင္းၾကည့္မိေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္မွာ ေဘာပင္မ်ားထည့္ထားသည့္ခြက္ေလးကိုပင္ ။ ေျခလွမ္းမ်ားကိုလည္း စားပြဲဘက္သို႔ေျပာင္းလိုက္ကာ ခြက္ထဲမွ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကိုယူၿပီး စာ႐ြက္အတိုအစေလးမ်ား ေတြ႕ရလိုေတြ႕ရျငား ရွာၾကည့္မိေသာ္လည္း စာ႐ြက္ႏွင့္တူေသာ မည္သည့္အရာကိုမွ မေတြ႕ေပ ။ ေနာက္ဆုံး သူ႕မ်က္လုံးထဲဝင္လာသည္မွာ ထင္၏လက္တစ္စုံပင္ ။ ရင္ဘတ္ထက္တြင္လက္ႏွစ္ဖက္လုံးတင္ထားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ထင့္အနားသို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္တိုးကပ္မိကာ ထင္၏ညာလက္ေလးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲယူမိသည္ ။ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ားထင္းေနသည့္ ထင္၏လက္ဖ်ံကို ခဏစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ လက္ထဲရွိေဘာပင္ျဖင့္ လက္ဖ်ံတစ္ေလွ်ာက္
" ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာ အိမ္ျပန္သြားၿပီ "
ဆိုၿပီးေရးလိုက္ေတာ့ အျပာေရာင္စာတန္းက ပန္းေရာင္အဆင္းရွိေသာလက္အေပၚတြင္ ခပ္ထင္းထင္း ။ ထင့္လက္ဖဝါးက သူ႕လက္ဖဝါးထက္ ပို၍ႀကီးသလို ထင့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားထက္ ပို၍တုတ္သည္ ။ ထင့္လက္ေလးကို ျဖည္းညင္းစြာျဖင့္အေပၚသို႔ျမႇောက္လိုက္ၿပီးမွ ဖြဖြေလးနမ္းမိ၏ ။ ထင့္လက္ေလးက ခပ္ေအးေအးျဖစ္ေနၿပီး လက္သည္းမ်ားၾကားတြင္လည္း ေသြးစအခ်ိဳ႕က်န္ရစ္ေနဆဲ ။ သူ႕ေၾကာင့္ ထင္ ထိခိုက္နာက်င္သည့္အခါတိုင္း သူ႕ႏွလုံးသားမွာလည္း ထပ္တူနာက်င္လ်က္ပင္ ။ သူ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ထင့္လက္ကို ထင့္ရင္ဘတ္အေပၚသို႔ ညင္သာစြာျပန္တင္ေပးၿပီးမွ
" ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ ထင္ "
ဟု တိုးညင္းစြာ ေရ႐ြတ္မိသည္ ။
စိတ္႐ူးေပါက္ရာကို ထပ္မလုပ္ရဘူးေနာ္ ထင္ ။ ထင့္အသက္အ႐ြယ္နဲ႕ စိတ္ကူးတဲ့အတိုင္းလုပ္လို႔မရဘူးေလ ။ ထင္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္ မလိုလားဘူး ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကိုခဏျပန္ခ်င္တယ္ ။ ထင့္ကို မႏွိုးရက္လို႔ မႏွိုးတာပါ ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ထင့္ကို ကြၽန္ေတာ္ မႏွိုးရက္ဘူး ။
တစ္လွမ္း...
ႏွစ္လွမ္း...
ခုနစ္လွမ္း...
သည္တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အျပင္သို႔ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ျပသနာတစ္ဝက္ခန့္ေျပလည္သြားမည္မွာ က်ိန္းေသ ။ သူ လုပ္ရမည္မွာ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး တံခါးအျပင္ဘက္သို႔ ေျခေထာက္လွမ္းလိုက္႐ုံသာ ။ သိပ္ကိုလြယ္သည့္အလုပ္ျဖစ္ပါေသာ္လည္း သူ႕လက္ႏွင့္ေျခေထာက္မွာ ေအးခဲခံထားရသည့္ အသားမ်ားကဲ့သို႔ လႈပ္ရွားမရဘဲ ၿငိမ္သက္ေန၏ ။တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည္မွာ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ပင္ ။ သူ႕ကို ညွို႔ငင္တတ္ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနတတ္သည့္ ထင္လည္း ယခုအိပ္ေပ်ာ္ေန၏ ။ " မသြားပါနဲ႕ "ဟု တားမည့္သူမရွိပါဘဲ သူ႕ဘာသာ ၿငိတြယ္ေနသည့္ေက်ာ့ကြင္းမွ မ႐ုန္းထြက္နိုင္ေပ ။
ညာလက္က အေပၚကို ျမႇောက္တက္သြားၿပီး ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ထက္သို႔ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္က်ေရာက္သြား၏ ။ အားကုန္သုံးၿပီးရိုက္လိုက္သျဖင့္ မ်က္ႏွာမွာလည္းတစ္ဖက္သို႔လည္ထြက္သြားကာ မ်က္လုံးမ်ားထဲတြင္လည္း မိုက္ခနဲျပာေဝသြားေတာ့သည္ ။
သူက ေတာ္ေတာ္မလိမၼာသည့္ သားတစ္ေယာက္ပင္ ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ မိဘမ်ား၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရမည့္အစား သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္သည့္သူ ။ သူ႕ကို လိမၼာသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ေသာ မိဘမ်ား၏မ်က္ႏွာကို အိုးမည္းျဖင့္သုတ္သည့္သူ ။
ကြၽန္ေတာ္ ထင့္ကို မထားခဲ့နိုင္လို႔ပါ ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ပါးနဲ႕မားဆီကို ကြၽန္ေတာ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ပါမယ္ ။ ဒီတစ္ညကိုေတာ့ ထင့္အနားမွာပဲ ေနပါရေစ ။ အဲဒီအတြက္ ပါး ဘယ္လိုမ်ိဳးပဲ အျပစ္ေပးေပး ကြၽန္ေတာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ ပါးေပးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူပါမယ္ ။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီတစ္ခါပဲ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ...ပါး ။
*******
ေန႕အလင္းေရာင္မွာ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္းလာကာ အေမွာင္ရိပ္က အစားထိုးဝင္ေရာက္လာသည္ ။ ပါး၏မ်က္လုံးထဲရွိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားမွာလည္း တျဖည္းျဖည္းအေရာင္မဲ့လာခဲ့၏ ။
တစ္ေန႕လုံး မည္သည္ကိုမွ ဟုတ္တိပတ္တိမစားရေသးေသာ္လည္း စားေသာက္ခ်င္စိတ္မွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနျပန္သည္ ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနရာမွ ပါးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမတ္တတ္ထရပ္ေသာအခါ သူပါ အလိုလိုမတ္တတ္ရပ္မိသြားသည္ ။ ပါးက မျက်စောင်းထ်ိုးနေရာ၌ရှိနေသော မီးပလတ္ခုံသို႔သြားၿပီး မီးခလုတ္ကိုဖြင့္လိုက္၏ ။ ထိုအခါ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ မီးခလုတ္ဖြင့္ရာမွထြက္ေပၚလာသည့္ ေခ်ာက္ခနဲျမည္သံမွာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ထြက္ေပၚလာေလသည္ ။ ပါးက အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနသူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ေလွကားကို တစ္ထစ္ခ်င္းစီနင္းျဖတ္၍ တက္သြားခဲ့၏ ။ ပါး၏ဦးေခါင္းမွာ ေအာက္ဘက္သို႔ငိုက္စိုက္က်ေနၿပီး ပါး၏ပခုံးမ်ားမွာလည္း ယခင္ကဲ့သို႔ မတ္မေနဘဲ ခပ္ကိုင္းကိုင္းသ႑ာန္ကိုေဆာင္ေနသည္ ။
ေပါင္ေပ့ အခ်ိန္ေတြလြန္ေနၿပီေလ ။ ဘာျဖစ္လို႔ျပန္မလာေသးတာလဲ ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ ေပါင္ေပ့ ။ ပါးနဲ႕မားကိုခ်စ္ရင္ အခုျဖစ္ျဖစ္ျပန္လာခဲ့ပါ ။ ပါးရဲ႕ အခုျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံကို ျပန္ၿပီးလာၾကည့္ပါအုံးကြယ္ ။
ပါး၏ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ေပါင္ေပ့၏အခန္းဆီသို႔ဦးတည္သြားေသာအခါ သူ႕မ်က္လုံးအစုံမွာ ျပဴးက်ယ္သြားရသည္ ။ ေပါင္ေပ့၏ပစၥည္းမ်ားကို ပါး ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္လွ်င္အခက္ေပ ။ သူကသာ စိုးရိမ္ေနေသာ္လည္း ပါးကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပုံစံျဖင့္ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္၍ အခန္းထဲသို႔ဝင္သြားကာ မီးခလုတ္ကိုလည္း တစ္ခါတည္းဖြင့္လိုက္သည္ ။
" ပါး ဘာလုပ္ဖို႔လဲဟင္ "
အသံတိုးတိုးျဖင့္ေမးၾကည့္ေသာအခါ ပါးက ေနာက္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာရင္း ေခါင္းယမ္းျပ၏ ။ ထို႔ေနာက္ ပါးက ေပါင္ေပ့၏အခန္းထဲအႏွံ႕ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနသည့္အခါ သူလည္း ပါး၏ေနာက္ဘက္တြင္ကပ္ရပ္လိုက္၍ အတူတူလိုက္ၾကည့္မိေနသည္ ။ ပါးက နံရံကို လက္ညွိုးထိုးလိုက္ကာ
" မား အဲဒီပုံေလးကို ေပါင္ေပ့ ငါးႏွစ္သားတုန္းက ဆြဲထားတာမို႔လား "
ေရာင္စုံခဲတံေလးမ်ားျဖင့္ေရးျခစ္ထားသည့္ ထိုပန္းခ်ီပုံထဲတြင္ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါဝင္၏ ။
ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန့္ၿပီးမွ " ဟုတ္တယ္ ပါး "ဟု ေျဖလိုက္ေတာ့ ပါးကေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ညိတ္
ေလသည္ ။
" အင္း...အခ်ိန္ေတြကုန္တာကျမန္လိုက္တာ ၊ ပါးတို႔ရွိမွျဖစ္မဲ့ကေလးက အခုေတာ့ ပါးတို႔ႏွစ္ေယာက္မရွိလဲ ျဖစ္သြားၿပီ ၊ ေပါင္ေပ့က ပါးတို႔ကို မလိုအပ္ေတာ့ဘူး မား ၊ ပါးတို႔ရဲ႕သားေလးက သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ ေပ်ာ္ဝင္သြားၿပီ ၊ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ပါးတို႔က စြန့္ပစ္ခံလိုက္ရၿပီေလ "
ပါး၏ နာက်င္ကြဲအက္ေနေသာစကားသံမ်ားေၾကာင့္ သူ အလန့္တၾကား ေခါင္းယမ္းမိရင္း ပါး၏ေရွ႕ဘက္သို႔ သြားရပ္လိုက္ကာ
" မဟုတ္တာ...မဟုတ္တာ... ပါးရယ္ ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုေတြးရတာလဲ ၊ ေပါင္ေပ့က မားတို႔ဆီကိုျပန္လာမွာပါ ၊ ေပါင္ေပ့ျပန္လာမွာပါ "
အဆုံးသတ္စကားမွာ ခပ္တိုးတိုးျဖင့္သာ ။ အမွန္ဆိုလွ်င္ သူလည္း ေပါင္ေပ့အေပၚတြင္ထားသည့္
ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားမွာ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေလ်ာ့ပါးလာ၏ ။
ပါး၏မ်က္ႏွာထက္တြင္ အၿပဳံးဟု ျပည့္ျပည့္ဝဝသတ္မွတ္၍မရေသာ အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္ ။ ထို႔ေနာက္ ပါးက သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲခါယမ္းလိုက္ေလသည္ ။
" ေပါင္ေပ့ ဒီညျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာကို မားလဲ ရိပ္မိေနပါတယ္ ၊ ဘယ္လိုပဲေျဖသိမ့္ေျဖသိမ့္...အေျဖမွန္ကို ပါးလဲသိတယ္...မားလဲသိတယ္ေလ ၊ လက္မခံခ်င္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုျငင္းျငင္း ေပါင္ေပ့က အလက္ဇန္းဒါးထင္ဆိုတဲ့ေကာင္ကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္သြားၿပီ ၊ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့လဲ ငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ေမတၱာက တစ္ေထာင့္ငါးရာေမတၱာကို မယွဥ္နိုင္ဘူးဆိုတာ လက္ေတြ႕ျပသြားတာပဲ "
ပါး၏စကားကို တုံ႕ျပန္ေျပာရန္မစြမ္းသာသည့္အခါ ပါးစပ္ကိုသာပိတ္ထားမိသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ပါးက မ်က္ႏွာၾကက္ကိုအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ
ေမာ့ၾကည့္ေနၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်၏ ။
" မား...ပါးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခရီးထြက္ၾကရေအာင္ "
" ဟင္ "
" ပါးတို႔ခရီးမထြက္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေလ ၊
အခု ပိုက္ဆံလဲစုစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ခရီးထြက္ၾကမယ္ ၊ ေနျပည္ေတာ္မွာ အသစ္တည္ထားတဲ့ဘုရားေတြကိုဖူးခ်င္တယ္လို႔ မား ေျပာဖူးတယ္ေလ ၊ မနက္ျဖန္မနက္ကားနဲ႕ ပါးတို႔ ေနျပည္ေတာ္ကိုသြားၾကရေအာင္ "
ပါးက ပိုက္ဆံကို ေသေသခ်ာခ်ာစုသည့္အက်င့္ရွိ၏ ။ ထိုစုစည္းထားသည့္ပိုက္ဆံအားလုံးမွာ ေပါင္ေပ့၏ေရွ႕ေရးအတြက္ဟု ပါးက မၾကာခဏေျပာခဲ့ဖူးသည္ ။ ေတာ္႐ုံေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ပင္ ပါးက ဆိုင္ကိုမပိတ္ေခ် ။ မိုး႐ြာတုန္းေရခံမွ ဟု စေနာက္သလိုေျပာသည့္ပါး၏စကားထဲတြင္ ေပါင္ေပ့အေပၚထားသည့္ ေမတၱာဓာတ္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ။
ယခုအခ်ိန္ ထင္သာ သူ႕ေရွ႕တြင္ရွိေနပါက မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔မိသားစုေလးကို ဖ်က္ဆီးရန္ႀကံ႐ြယ္သနည္းဟု ေမးပစ္ခ်င္သည္ ။ ႏွလုံးသားႏုနယ္သည့္ ကေလးငယ္ေလးကို မည္သည့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ပ်က္စီးေအာင္ဖ်က္ဆီးပစ္သနည္း ။
" ပါး ေပါင္ေပ့ျပန္လာရင္ေရာ "
ဟု ေမးလိုက္ေသာ္လည္း ပါးက မၾကားဟန္ျပဳ၍ အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာသြားေသာအခါ အခန္းထဲ၌ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ရစ္လ်က္ ။ ငိုပစ္ခ်င္သည္ ။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ငိုပစ္ခ်င္ေသာ္လည္း အေျခအေနက မေပးေခ် ။
ရက္စက္လိုက္တာ...ရက္စက္လိုက္တာ...ထင္ရယ္ ။
*********
မ်က္လုံးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပထမဆုံးျမင္ရသည္မွာ စူးရွေနသည့္ မီးေရာင္ပင္ ။ လည္ပင္းထဲတြင္လည္းပူေလာင္ေနသျဖင့္ အပူသက္သာလိုသက္သာျငား တံေတြးမ်ိဳခ်မိ၏ ။ ထိုသို႔လုပ္လိုက္မွ ပို၍ပင္ ေနရထိုင္ရခက္လာေလသည္ ။
ေရဆာလိုက္တာ ။
ေပါင္ေပ့ေရာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ။ သူ မအိပ္ခင္ကေတာ့ ေပါင္ေပ့ကသူ႕ကိုေစာင့္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားတာပဲ ။ အခု ေပါင္ေပ့က ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ။
ေပါင္ေပ့ကို မေတြ႕ရသည္ႏွင့္ သူ႕စိတ္ႏွလုံးမွာ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္၍ ပူေလာင္လာရသည္ ။ မ်က္လုံးမ်ားကိုလက္ျဖင့္ပြတ္ကာ အျမင္ၾကည္လင္လာေအာင္လုပ္မိရင္း လက္ဖ်ံထက္တြင္ေနရာယူထားသည့္ စာတန္းဆီကိုအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ ပူသည့္ရင္မွာ ဆတက္ထမ္းပိုးပို၍ပူေလာင္လာ၏ ။
ေပါင္ေပ့က သူ႕ကိုထားၿပီး ျပန္သြားၿပီ ။
ထိုအေတြးဆိုးေၾကာင့္ ပက္လက္လွဲေနရာမွ ဆတ္ခနဲထရပ္မိသည့္အခါ ေခါင္းထဲတြင္မူးေနာက္သြား၍ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္းယိုင္တိုင္တိုင္ ။ သူ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီးအိပ္မိသည္မွာ မွားယြင္းေသာဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟုပင္ေျပာရမည္ ။
သူ ေပါင္ေပ့ကို ျပန္သြားေခၚရမယ္ ။ သူ ေပါင္ေပ့ကို မရရေအာင္ျပန္ေခၚမွာ ။ ဘယ္နည္းပဲ သုံးရသုံးရ ေပါင္ေပ့သာ သူ႕အနားကိုျပန္ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ သူကေတာ့ အဲဒီနည္းကိုသုံးမွာပဲ ။ အတၱႀကီးတယ္လို႔ေျပာလာၾကရင္လဲ နည္းနည္းေလးမွ ဂ႐ုစိုက္မွာမဟုတ္ဘူး ။ ေျပာတဲ့သူေတြမွာက ခ်စ္ရတဲ့သူ ၊ ခ်စ္ေပးမဲ့သူေတြရွိတယ္ ။ သူ႕မွာက တစ္ေယာက္တည္း ၊ တြယ္တာစရာတစ္ေယာက္မွမရွိတဲ့ သူ႕ဘဝမွာ ေပါင္ေပ့က တစ္ခုတည္းေသာတြယ္ၿငိရာပဲ ။
ကိုယ့္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႕ ေပါင္ေပ့ ။
ကိုယ္က မင္း မရွိရင္ မျဖစ္လို႔ပါ ။
ကိုယ္က မင္းရွိမွသာ ျဖစ္မဲ့ေကာင္ပါ ။
စိတ္ကမတည္ၿငိမ္ေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း မတည္မၿငိမ္ ။ ေရဆာေနသည္ကိုလည္းေမ့သြားခဲ့သည္ ။ ယခု သူ႕ေခါင္းထဲ၌ ေနရာယူထားသည္မွာ သက္ေကာင္းလူပင္ ။ စားပြဲခုံထက္တြင္တင္ထားသည့္ကားေသာ့ကိုလွမ္းယူလိုက္ခ်ိန္ နားထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာေသာ ေခ်ာင္းဆိုးသံေၾကာင့္ မ်က္လုံးအစုံမွာျပဴးျပဴးက်ယ္က်ယ္ ။
ဘယ္သူလဲ ။ ဘယ္သူ႕ဆီကထြက္လာတဲ့ ေခ်ာင္းဆိုးသံလဲ ။
ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ၾကားရသည့္ေခ်ာင္းဆိုးသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ အလိုလိုပင္ေနရာေ႐ြ႕သြား၏ ။ ၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနသည့္ ေပါင္ေပ့ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ သူ႕စိတ္ႏွလုံးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ၾကည္လင္လာကာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာၿပဳံးမိလိုက္သည္ ။ ေအာက္တြင္ခင္းထားသည့္ ေမြးပြေကာ္ေဇာထူထူေၾကာင့္ ေပါင္ေပ့အေအးပတ္မည္ကိုစိတ္ပူစရာမလိုေသာ္လည္း ဖြင့္ထားသည့္အဲကြန္းေၾကာင့္ သူကေတာ့ စိတ္ပူသြား၏ ။ ေပါင္ေပ့က အဲကြန္း၏အေအးကို ေၾကာက္တတ္သည္ ။ ယခုပင္ ထိုအေအးေၾကာင့္ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနသည္ကိုျမင္ရသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာေတာ့ေပ ။
အိပ္ခန္းထဲကိုအျမန္ေျပး၍ ကုတင္၏ေျခရင္းဘက္တြင္ထားထားသည့္ေမြးပြေစာင္ကိုယူကာ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ျပန္ေျပးလာေသာ သူ႕လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ သြက္သြက္လက္လက္ ။
ရင္ခြင္ထဲပိုက္လာသည့္ေစာင္ႀကီးကို ေပါင္ေပ့၏ကိုယ္အေပၚသို႔ ညင္သာစြာၿခဳံေပးမိ၏ ။ ေပါင္ေပ့က ထင္ ၿခဳံေပးလိုက္သည့္ေစာင္ကို လက္ေလးျဖင့္ဆြဲလိုက္ေတာ့ ထင္ ၿပဳံးမိျပန္သည္ ။ အႏြေးဓာတ္ရသြားသျဖင့္ ေကြးေကြးေလးျဖစ္ေနေသာ ေပါင္ေပ့၏ကိုယ္လုံးေလးမွာ တျဖည္းျဖည္းဆန့္တန္းလာေသာအခါ ေျခဖ်ားေလးႏွစ္ဖက္က ေစာင္၏ေအာက္ဘက္မွတိုးထြက္လာ၏ ။ ေျခေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ရွည္ရွည္ေလးမ်ားသည္ ခ်စ္စရာ ၊ မြတ်န်ိုးစရာအတိ ။ ထိုေျခေခ်ာင္းမ်ားတြင္ေနရာယူထားသည့္ ေျခသည္းမ်ားကလည္း ေလးေထာင့္သ႑ာန္ ။ ေပါင္ေပ့၏ ခပ္ရိုးရိုးအသြင္အျပင္ကပင္ တစ္မ်ိဳးေလးဆြဲေဆာင္မႈရွိေန၏ ။ ေပါင္ေပ့၏ေျခရင္းဘက္တြင္ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး ေပါင္ေပ့၏ေျခသည္းၾကည္ၾကည္ေလးမ်ားကို သူ႕လက္ညွိုးထိပ္ျဖင့္ ဖြဖြေလးထိေတြ႕မိေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသည့္စိတ္အဟုန္က တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ႕သို႔ ျဖန့္ၾကက္သြားသည္မွာ သိသိသာသာ ။ မၾကည္လင္သည့္အေတြးမ်ားမွာ ၾကည္လင္လာၿပီး မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနေသာဦးေခါင္းကလည္း သံပရာရည္ေအးေအးတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ရသကဲ့သို႔ ၾကည္လင္လန္းဆန္းလ်က္ ။
အရာအားလုံးပိုင္ဆိုင္ရလိုက္သည့္လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလုံးမွာ ႐ႊင္လန္း၏ ။
စမ္းေရေအးေအးထဲ ခႏၶာကိုယ္ကိုစိမ္လိုက္ရသကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေပါ့ပါး၏ ။
ကိုယ့္ကိုထားမသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ...ေပါင္ေပ့ ။
28/8/2022
31/8/2022မွာ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ
ခင္ေလးဉာဏ္