-Βρες τον επόμενο, μουρμούρισε ο Αστυνόμος Πανόπουλος που στεκόταν μπροστά από τον καναπέ. Παίζει μαζί μας.
-Νομίζει ότι είναι έξυπνος, σχολίασε ο Άγγελος.
-Είναι έξυπνος, είπε η Αστυνόμος Μπακοπούλου που στεκόταν λίγο πιο πίσω.
Το άψυχο κορμί του άντρα, είχε απομακρυνθεί. Τώρα, ήταν ελεύθεροι να κυκλοφορήσουν όπου ήθελαν, αρκεί να μην άγγιζαν κάτι.
-Ποιος ήταν το θύμα; ρώτησε ο Αστυνόμος, μιας και είχαν απομακρύνει το πτώμα όταν αυτοί έφτασαν.
Η Αστυνόμος Μπακοπούλου κοίταξε τις σημειώσεις της,που είχε γράψει πληροφορίες που είχε πάρει από του Αστυνομικούς που έφτασαν πρώτοι, αλλά και από την οικιακή βοηθό.
-Μάρκος Παρλής, του απάντησε.
-Ο παρουσιαστής; είπε έκπληκτος ο Άγγελος.
Η Αστυνόμος Μπακοπούλου ένευσε καταφατικά.
Ο Αστυνόμος Πανόπουλος, γύρισε και την κοίταξε προσπαθώντας να κρύψει την σύγχυση που ένιωθε μέσα του.
-Σε αυτόν δεν είχε πάει ο Ματθαίου για την συνέντευξη; ρώτησε τον Άγγελο.
Ήταν η σειρά του να νεύσει καταφατικά.
-Ποιος είναι ο Ματθαίου; ρώτησε η Αστυνόμος Μπακοπούλου.
- Ένας από τους βασικούς ύποπτους, αλλά και αυτός που δημιούργησε τον Προφήτη, της απάντησε ο Αστυνόμος Πανόπουλος δείχνοντας της τον τοίχο.
-Και ο προφήτης ποιος είναι; τον ρώτησε ξανά.
-Δεν βλέπεις ειδήσεις; απόρησε ο Άγγελος.
-Όχι, ιδιαίτερα, του απάντησε αυτή.
-Θα σε ενημερώσω στο γραφείο, της είπε ο Αστυνόμος και πήγε να φύγει αλλά κοντοστάθηκε, αν θες να συμμετάσχεις, συμπλήρωσε.
-Φυσικά, του είπε αυτή χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο Αστυνόμος Πανόπουλος χαμογέλασε και κοίταξε τον βοηθό του.
-Πάρε τις φωτογραφίες από τους τεχνικούς, και έλα στο γραφείο, θα ενημερώσω τον Αρχηγό για την νέα προσθήκη.
Το σοκ ήταν μεγάλο. Ένιωθε πως κάποιος τον είχε πάρει αγκαλιά και τον έσφιγγε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να πάρει ανάσα ενώ τα χέρια του είχαν μουδιάσει και νόμιζε πως πάθαινε ανακοπή. Δίπλα του υπήρχε ένα κομοδίνο. Στο δεύτερο συρτάρι, θυμόταν πως είχε μια χάρτινη σακούλα που την είχε εκεί για τέτοιες περιπτώσεις. Άνοιξε με δυσκολία το συρτάρι και την έβγαλε έξω. Την έφερε μπροστά από το πρόσωπο του και άρχισε να ανασαίνει μέσα σε αυτήν. Ύστερα από λίγο, το διοξείδιο του άνθρακα είχε κάνει την δουλειά του, είχε ηρεμήσει. Κοίταξε για άλλη μια φορά το μήνυμα που του είχε στείλει ο αρχισυντάκτης του.
'Σκότωσαν τον Παρλή, περιμένω ένα άρθρο δυναμίτη'
Κούνησε το κεφάλι του εκνευρισμένος.
'Δεν είμαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση για να γράψω τώρα'
Του απάντησε όσο πιο ευγενικά μπορούσε, καθώς αν μπορούσε, το μήνυμα θα περιείχε αρκετές λέξεις που θα τον οδηγούσαν στο ταμείο ανεργίας.
Η απάντηση ήταν άμεση.
'Πάρε τα χάπια και ξεκίνα. Εσύ το δημιούργησες όλο αυτό'
Ο Κώστας ήθελε να φωνάξει. Να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορούσε, μέχρι να τραυματίσει τις φωνητικές του χορδές και να μην μιλήσει ποτέ ξανά. Ήθελε να πάρει ένα βαρύ αντικείμενο και να χτυπήσει τα χέρια του, να θρυμματίσει τα κόκαλα από τις παλάμες του ώστε να μην γράψει ξανά. Ο αρχισυντάκτης μπορεί να είχε φερθεί σαν μαλάκας, αλλά το κακό ήταν πως είχε δίκιο. Αυτή η υπόθεση θα μπορούσε να περάσει σχεδόν απαρατήρητη αν αυτός δεν της έδινε την δημοσιότητα που ξεκίνησε σαν μια φλόγα, και κατέληξε σε πύρινη λαίλαπα που έκαιγε τα πάντα στο πέρασμα της. Αν και ο δολοφόνος δήλωσε πως δεν ήθελε την δημοσιότητα, αυτός δεν τον πίστευε. Ήθελε την δημοσιότητα. Ήταν άρρωστος και για αυτό τα έκανε όλα, για την δημοσιότητα. Τώρα ο δολοφόνος είχε πετύχει τον σκοπό του. Αν ήθελε να βάλει τέλος στην υπόθεση, ίσως ήθελε να εξαφανίσει και όλους τους πρωταγωνιστές. Κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος. Ίσως δεν έπρεπε να προκαλέσει τον Αστυνόμο. Ίσως δεν έπρεπε ποτέ να ασχοληθεί με αυτήν την υπόθεση. Πιθανότατα ο δολοφόνος να είχε συλληφθεί μέχρι τώρα. Αφού όταν ένας δολοφόνος δίψαγε για δημοσιότητα πάντα έκανε κάποιο λάθος, πάντα γινόταν απρόσεχτος.
Έμεινε για λίγο ακίνητος όταν κατάλαβε πως και αυτός το ίδιο είχε κάνει. Διψούσε για δημοσιότητα και ήθελε να γίνει γνωστός. Και από ότι φάνηκε ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, στην ουσία 'δολοφονούσε' καταστάσεις προς όφελος του. Τα δικά του θύματα ήταν ο Πέτρος και οι τηλεθεατές που πίστεψαν πως ο δολοφόνος είχε επικοινωνήσει μαζί του.
'Που είσαι, φίλε, θέλω να μιλήσουμε'
Έστειλε στο πρώτο θύμα του. Είχε σκοπό να επανορθώσει.
'Συμβαίνει κάτι;' του απάντησε ο Πέτρος, και μπορούσε ακόμα και μέσω του μηνύματος να διακρίνει την ψυχρότητα του.
'Έχω μετανιώσει για ότι έγινε και σου οφείλω μια συγνώμη'
Έβαλε το κινητό στις παλάμες σαν να διάβαζε μικρό βιβλίο, και περίμενε υπομονετικά για την απάντηση. Ξαφνικά αντιλήφθηκε πως κουνιόταν στην καρέκλα του από την νευρικότητα.
'Αυτό έπρεπε να το σκεφτείς πριν και όχι τώρα που ο δολοφόνος μπορεί να σε σκοτώσει. Δεν την θέλω την συγνώμη σου, κράτα την'.
Έστειλε το μήνυμα και πέταξε το κινητό στο κρεβάτι. Καθόταν στην πολυθρόνα με κλειστά τα φώτα. Η μόνη πηγή φωτός, ερχόταν από την οθόνη του υπολογιστή του όπου έπαιζε ασταμάτητα μουσική. Ξάπλωσε στην πολυθρόνα και έκλεισε τα μάτια. Για την ώρα το μόνο που ήθελε, ήταν να φύγει ο πονοκέφαλος που είχε από το πρωί και να φύγουν και οι δημοσιογράφοι που είχαν κατασκηνώσει έξω από το σπίτι του. Βρισκόταν φυλακισμένος χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Έβρισκε αστείο το γεγονός πως πάνω που είχε πάρει απόφαση να αρχίσει να εμπιστεύεται τους άλλους, έγινε αυτό. Ένας υποτιθέμενος φίλος του πρόσφερε βοήθεια, ενώ εκείνος ήθελε απλά να τον εκμεταλλευτεί. Προς στιγμήν, από το μυαλό του πέρασε πως θα χαιρόταν αν έβλεπε στο όνειρο του τον Κώστα, αν προφήτευε τον θάνατο του. Γέλασε, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι σχεδόν είχε πειστεί πως μπορούσε να ήταν προφήτης. Προφήτης του θανάτου, έτσι τον είχε παρουσιάσει ο Κώστας.
Τα μάτια του ήταν κλειστά, αλλά τα δάκρυα είχαν βρει δίοδο ώστε να ξεφύγουν από τα βλέφαρα του και να κυλήσουν στα μάγουλα του. Ήθελε να φανεί δυνατός αλλά δεν μπορούσε άλλο, ήθελε να ξεσπάσει. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα και πήγε στην τουαλέτα. Πήρε τα χάπια που του έδωσε ο γιατρός και πήρε ένα,και ύστερα πήγε στο κρεβάτι του. Δεν θα έκανε την χάρη σε κανέναν. Δεν θα έσπαγε.
Είχε αρχίσει να πιστεύει πως το να κάθεται μπροστά από το παράθυρο του γραφείου, του είχε γίνει ρουτίνα. Πλέον, μπορούσε να μαντέψει με ακρίβεια, πότε άναβαν τα φώτα, με ποια σειρά δούλευαν τα φανάρια, και γενικά ότι είχε την τάση να επαναλαμβάνεται. Πίσω του, η Αστυνόμος Μπακοπούλου μελετούσε την υπόθεση από την αρχή. Μια νέα ματιά που ήλπιζε να δώσει νέες ιδέες, γιατί είχε ανάγκη από νέες ιδέες. Ήθελε να την αφήσει στην ησυχία της, οπότε την παρακολουθούσε από την αντανάκλαση της στο παράθυρο. Είχε ακούσει για αυτήν. Όλοι είχαν να πουν κάτι για αυτήν, τόσα πολλά, που δυσκολευόταν να πιστέψει ότι ήταν τόσο μικρή σε ηλικία. Είχε εκπαιδευτεί από τον καλύτερο, και λίγο καιρό αργότερα, ξεπέρασε και τον ίδιο της τον δάσκαλο. Το παιδί θαύμα έλεγαν πολλοί, σε ποιον είχε ανοίξει τα πόδια της έλεγαν οι κακεντρεχείς.
Από την στιγμή που ο Αρχηγός είχε δεχτεί να γίνει αυτή η προσθήκη, η Αστυνόμος είχε πέσει με τα μούτρα στους φακέλους, και διάβαζε ακόμα και τις σημειώσεις του, αυτές που είχε γράψει στο κενό των σελίδων. Δεν τον ένοιαζε αν θα του έκανε κριτική. Ήταν ανοιχτός σε αυτά. Αυτό που τον ενοχλούσε, ήταν πως ο Άγγελος από την στιγμή που η Αστυνόμος είχε κάτσει, δεν είχε σταματήσει να την κοιτάζει, έτσι όπως κοιτάζουν όλα τα αγοράκια την όμορφη της τάξης.
Είχε φτάσει στον τελευταίο φάκελο της υπόθεσης. Ήταν σίγουρη πως αν έφτιαχνε την ίδια θεωρία με τον Αστυνόμο, σίγουρα θα τον απογοήτευε. Φαινόταν απελπισμένος, αν και δεν ήθελε να το δείξει. Αλλά αυτή δεν θα το εκμεταλλευόταν. Δεν πάταγε επί πτωμάτων, ήταν εδώ για να τον βοηθήσει. Άλλωστε γνώριζε τι έλεγαν για αυτήν κάποιοι συνάδελφοι της, και έτσι ήταν αποφασισμένη να το αλλάξει αυτό. Να αποδείξει ότι άξιζε που βρισκόταν εκεί, και πως είχε χύσει ιδρώτα για να το καταφέρει.
Σήκωσε το κεφάλι της και ακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας. Έτριψε τα μάτια με το χέρι της, και όταν τελείωσε, είδε πως οι δύο Αστυνομικοί την κοίταγαν με αγωνία, αν και για τον βοηθό του Αστυνόμου δεν ήταν σίγουρη.
-Παρατήρησα, πως οι δύο βασικοί ύποπτοι έχουν εξαιρεθεί χωρίς κάποιο ακλόνητο άλλοθι, του είπε και τεντώθηκε.
-Να σου πω την αλήθεια, δεν έχουν εξαιρεθεί, της απάντησε ο Αστυνόμος, απλά κοιτάμε και αλλού.
Η Αστυνόμος Μπακοπούλου κούνησε το κεφάλι της με κατανόηση.
-Πάντως, ότι και να γίνει στην υπόθεση, όλα περιστρέφονται γύρω από αυτούς, του είπε.
Ο Αστυνόμος Πανόπουλος συνοφρυώθηκε.
-Τι εννοείς; την ρώτησε με ενδιαφέρον ενώ πλησίασε το τραπέζι για να κάτσει και αυτός.
-Εδώ, βλέπω και από τις σημειώσεις σου, έκανε κίνηση για να βρει το χαρτί που έψαχνε αλλά παράτησε την προσπάθεια πολύ γρήγορα, πως όταν θεωρούσες κάποιον από τους δύο ύποπτο γινόταν κάτι και αμέσως πήγαινες στον άλλον και τούμπαλιν, του εξήγησε.
-Κάποια στιγμή, θεωρούσα την πιθανότητα πως ήταν μαζί σε αυτό, αποκρίθηκε αυτός προσπαθώντας να μην δείξει πως δικαιολογούνταν.
Η Αστυνόμος Μπακοπούλου κούνησε το κεφάλι της συμφωνώντας μαζί του.
-Αυτό πιστεύω και εγώ, του είπε, το μόνο που μένει είναι να το αποδείξουμε κιόλας, συμπλήρωσε και χαμογέλασε.
Το ίδιο έκανε και αυτός, για έναν περίεργο λόγο όμως ο βοηθός του είχε χάσει πλέον το ενδιαφέρον του για αυτήν.