Δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του κλεισμένο μέσα σε ένα δωμάτιο, κλεισμένο και με την προοπτική να βρεθεί σε τέτοια κατάσταση μόνιμα, γιατί αν έβρισκαν στοιχεία εναντίον του υπόπτου που είχε μεταφερθεί στα κεντρικά και είχε μείνει και μια μέρα κλεισμένος στο κελί, θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του εκεί.
Από την άλλη , δεν ήθελε να ξέρει τι θα γινόταν αν δεν ήταν τελικά ο ένοχος και καταλάβαινε πως πέρασε αυτήν την ταλαιπωρία για το τίποτα, επειδή η μοίρα του έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Τον ενοχλούσε αφάνταστα το γεγονός πως θα έπρεπε να έχει στην άκρη του μυαλού του και αυτήν την πιθανότητα , καθώς τα πρώτα στοιχεία που είχαν έρθει , δεν ήταν αρκετά αισιόδοξα . Βέβαια είχαν έναν άσσο στο μανίκι , καθώς ο ύποπτος δεν μπορούσε να αποδείξει που ήταν τις ώρες των δύο φόνων εφόσον τους είχε πει πως ήταν μόνος στο σπίτι και κοιμόταν.
Ήλπιζε ο γιατρός που τον εξέταζε εκείνη την στιγμή , να ξέθαβε κάτι. Έστω και μια υποψία του γιατρού , θα μπορούσε να τους δώσει λίγο χρόνο παραπάνω για να βρουν αδιάσειστα στοιχεία. Γύρισε και κοίταξε έξω από το παράθυρο . Το γραφείο του έβλεπε στον κεντρικό δρόμο , ενώ απέναντι του,το κτίριο ήταν αρκετά χαμηλότερο από το ύψος του γραφείου του και έτσι μπορούσε να δει λίγο πιο πέρα από ένα κτίριο. Γύρισε την καρέκλα προς το παράθυρο και έβαλε τα πόδια του πάνω στο γραφείο . Η αναμονή σε τέτοιες υποθέσεις ήταν το χειρότερο πράγμα. Το να μην μπορείς να κάνεις τίποτα και απλά να περιμένεις άλλους , θα μπορούσε να γίνει ένα καλό βασανιστήριο για αυτόν. Το βλέμμα του έπεσε στην τηλεόραση που βρισκόταν τοποθετημένη σε μια βάση πάνω στον τοίχο . Σκέφτηκε να την ανοίξει αλλά ήξερε πολύ καλά τι θα δει , και αποφάσισε πως δεν είχε όρεξη να εκνευριστεί με αυτά που γίνονταν γύρω του . Είχε να ανησυχεί για χειρότερα πράγματα. Άλλωστε , ήταν νωρίς ακόμα για να ασχοληθούν οι δημοσιογράφοι με την δική τους υπόθεση καθώς δεν το είχαν μυριστεί ακόμα και εκείνοι δεν είχαν βγάλει καμία ανακοίνωση. Εκτός και αν, εκείνος ο τύπος στην πρώτη τοποθεσία με την φωτογραφική κάμερα στα χέρια είχε μιλήσει και είχε πουλήσει την ιστορία στα κανάλια. Έπιασε το χειριστήριο της τηλεόρασης και πήγε να την ανοίξει, δεν το έκανε όμως καθώς ο βοηθός του μπήκε μέσα στο γραφείο.
-Καλημέρα, του είπε ο Άγγελος Μάνου και έκατσε στην καρέκλα που υπήρχε μπροστά από το γραφείο του Αστυνόμου.
-Θα δείξει, από τα νέα που μου φέρνεις, του είπε ο Αστυνόμος Πανόπουλος και τον κοίταξε με ανυπομονησία.
Ο βοηθός του δεν είπε τίποτα , αλλά το βλέμμα του έλεγε πολλά , και αυτά που έλεγε όχι μόνο δεν του έφτιαχναν την μέρα αλλά από ότι φαινόταν θα γινόταν και χειρότερη.
-Τίποτα; τον ρώτησε απογοητευμένος, μια απογοήτευση που λίγο ήθελε να μετατραπεί σε εκνευρισμό.
-Το σπίτι καθαρό . Το ίδιο και το αυτοκίνητο.
-Όταν λες καθαρό, έκανε μια κίνηση με το χέρι του, ύποπτα καθαρό;
Ο βοηθός του κούνησε το κεφάλι του, κάνοντας τον Αστυνόμο Πανόπουλο να συνειδητοποιήσει πως όταν είχε να του μεταφέρει άσχημα νέα πάντα έκανε οπτικοποίηση της απάντησης και μετά μιλούσε.
-Όπως κάθε εργένικο σπίτι, έκανε μια παύση, και αυτοκίνητο.
Ο Αστυνόμος Πανόπουλος κούνησε το κεφάλι . Καταλάβαινε ακριβώς τι εννοούσε , καθώς και αυτός ήταν εργένης . Παλιότερα αστειευόταν πως είχε παντρευτεί την δουλειά του,(και ή .) λίγα χρόνια μετά κατάλαβε πως ήταν αλήθεια.
-Κάποιο άλλο ακίνητο; Κάποια σύνδεση με τις κοπέλες; Κάτι διάολε, τον ρώτησε και με το ζόρι κρατιόταν για να μην φωνάξει.
-Η πρώτη έρευνα δεν απέδωσε καρπούς, του απάντησε κατευθείαν αυτήν την φορά, τους έβαλα να ψάξουν ξανά. Όσο για την σύνδεση, κούνημα κεφαλιού, οι κοπέλες δεν ήταν καν από τις γύρω περιοχές, και επίσης ,δεν είχαν κανέναν συγγενή εδώ στην Αθήνα. Και μιας και το ανέφερα , σήμερα θα έρθουν οι γονείς και των δυονών.
Αν μπορούσε θα παρέλειπε αυτό το κομμάτι καθώς ήταν τελείως ψυχοφθόρο , αλλά ποτέ του δεν το έκανε. Ήθελε να γνωρίζει τους συγγενής του θύματος ,για να του δίνει μεγαλύτερο κίνητρο να βρει τον υπαίτιο, αλλά και για να αποκλείει την πιθανότητα ο δολοφόνος να ήταν κάποιος από τον συγγενικό κύκλο του θύματος.
-Κρίμα, θα ήθελα να τους πω κάτι καλό ύστερα από τα άσχημα νέα που έμαθαν, αλλά... άνοιξε τα χέρια του σαν να ζητούσε έλεος.
Ο βοηθός του σήκωσε τους ώμους του.
-Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι, πραγματικά.
-Ας ελπίσουμε ο γιατρός να πει κάτι.
Χτυπούσε νευρικά το πόδι του στο πάτωμα . Μια νευρικότητα που ο γιατρός βρήκε φυσιολογική . Ακόμα και αυτοί που ζητάνε από μόνοι τους βοήθεια ,είναι νευρικοί, ξέρουν ότι κάτι έχουν, ή σε μερικές περιπτώσεις το φαντάζονται , και θέλουν να μάθουν τι είναι αυτό. Είχε ενημερωθεί για την υπόθεση , και η αλήθεια ήταν πως δεν περίμενε να αντιμετωπίσει έναν τέτοιο άνθρωπο . Έναν άνθρωπο που έδειχνε πιο μπερδεμένος και από τους Αστυνομικούς που δούλευαν την υπόθεση. Εκτός από αυτό έδειχνε να βρίσκεται σε άθλια κατάσταση . Σίγουρα δεν είχε κοιμηθεί καλά , ενώ είχε ενημερωθεί πως δεν είχε φάει τίποτα, μόνο νερό έπινε. Έβγαλε το καπάκι από το στυλό, καθάρισε τον λαιμό του και ασυναίσθητα με το άλλο χέρι έφτιαξε τον κόμπο της γραβάτας που φορούσε. Δεν χρειαζόταν να ντύνεται τόσο καλά , αλλά αυτό το στυλ ήταν που του άρεσε . Προτιμούσε τα κουστούμια σε απόχρωση του μπλε, όπως αυτό που φορούσε τώρα ,και τα άσπρα πουκάμισα. Όμως έπρεπε να δώσει περισσότερη προσοχή στην επιλογή της γραβάτα , μιας και η καφέ που φόραγε σήμερα δεν του άρεσε πολύ. Ύστερα από τον κόμπο της γραβάτας , το χέρι πέρασε και από τα πυκνά μαύρα μαλλιά του για να ελέγξει αν κάθονταν καλά. Κοίταξε για λίγο αυτά που είχε σημειώσει και ύστερα κοίταξε τον άντρα που είχε απέναντι του.
-Μπορείς να μου πεις αν είχε γίνει κάτι που σε τάραξε πριν δεις το πρώτο όνειρο;τον ρώτησε και ετοίμασε το στυλό.
-Δηλαδή με πιστεύεις; τον ρώτησε ο Πέτρος ξαφνιασμένος.
-Το θέμα δεν είναι τι πιστεύω, του απάντησε, το θέμα είναι να δούμε γιατί το πιστεύεις εσύ.
-Δεν κατάλαβα, του είπε και όντως έδειχνε σαστισμένος.
Ο γιατρός δεν απάντησε, του έκανε μια κίνηση με το χέρι για να του απαντήσει σε αυτό που του είχε πει.
Ο Πέτρος έκανε μια αδιευκρίνιστη κίνηση με το κεφάλι του και έκατσε καλύτερα στην καρέκλα του.
-Πραγματικά, δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό . Στην ζωή μου η ρουτίνα κάνει κουμάντο, ρουτίνα αλλά προγραμματισμένη ρουτίνα . Ξυπνάω το πρωί και προγραμματίζω όλη μου την ημέρα.
-Κάτι που να χάλασε αυτήν την ρουτίνα; τον ρώτησε ο γιατρός ενώ μετά από σκέψη κάτι σημείωσε.
-Το μόνο που μου χαλάει την ρουτίνα είναι η δουλειά, του απάντησε, συνήθως έχει να κάνει με το ωράριο.
-Μπορεί εσένα να σου φαίνεται φυσιολογικό, αποκρίθηκε ο γιατρός, αλλά υποσυνείδητα δεν ξέρεις τι γίνεται, και τα όνειρα αυτά είναι, ένας καθρέφτης του υποσυνείδητου σου.
-Ναι, αλλά δεν νομίζω να κράταγα τόσα νεύρα μέσα μου και τόση πίεση , που να σκότωσα δύο κοπέλες και να μην το θυμάμαι.
-Μπορεί να επέλεξες να μην θυμάσαι, του είπε ο γιατρός.
Ο Πέτρος χαμογέλασε .Ύστερα από όλα αυτά που είχε περάσει, του έκανε εντύπωση που μπορούσε και χαμογελούσε.
-Αυτά μόνο στις ταινίες τα βλέπουμε, σχολίασε.
-Θα εκπλαγείς αν μάθεις πόσο δυνατός είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Ο Πέτρος έφερε τα χέρια του μπροστά από το πρόσωπο του, έτριψε τα μάτια και στην συνέχεια κοίταξε τον γιατρό. Του φαινόταν αρκετά φιλικός, αν και υπέθετε πως η δουλειά του το επέβαλε να είναι έτσι, αλλά και πολύ άνετος. Ίσως είχε κάνει αρκετές φορές κουβέντα με ανθρώπους που ήταν ύποπτοι για φόνο.
-Είμαι σίγουρος πως το δικό μου υπολειτουργεί αυτή τη στιγμή, σχολίασε και έκανε μια προσπάθεια να χαμογελάσει ξανά.
-Το ξέρω ότι έχεις περάσει δύσκολο διήμερο, υπόσχομαι να τελειώσουμε σύντομα.
Ο γιατρός κράτησε την υπόσχεση του και δεν τον απασχόλησε για περισσότερο από μισή ώρα .Βέβαια ,την περισσότερη ώρα μιλούσε ο Πέτρος που έδειχνε αρκετά συνεργάσιμος . Αυτός άλλωστε είχε ζητήσει να μιλήσει μαζί του,και έδειχνε πως πραγματικά ήθελε να μάθει τι του συμβαίνει.
-Θα είμαι στην διάθεση σου αν με χρειαστείς ξανά, του είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα.
-Κάτι τελευταίο, του είπε ο Πέτρος αιφνιδιάζοντας τον γιατρό ο οποίος έστρεψε όλη του την προσοχή πάνω του.
-Μπορείτε να μου δώσετε κάτι για να κοιμηθώ;
-Γιατί δεν κοιμάσαι; τον ρώτησε και τα έβαλε με τον εαυτό του που δεν τον είχε ρωτήσει νωρίτερα.
-Μετά από αυτά που έγιναν, έκανε μια παύση, φοβάμαι.
Ο γιατρός κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση.
-Δυστυχώς, όσο είσαι εδώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Ο Πέτρος κούνησε το κεφάλι του και στην συνέχεια το στήριξε στα χέρια του. Τότε ο γιατρός βρήκε την ευκαιρία και βγήκε από το δωμάτιο.