Unicode
" ဟယ်လို "
" ... "
" ဟုတ်ကဲ့...ဟုတ်ကဲ့... ကျွန်မပြောလိုက်ပါမယ် "
လက်ထဲရှိဖုန်းကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ထားရင်း ပါး၏နောက်ကျောပြင်ကို ကြည့်မိပြန်တော့ ပြောစရာစကား ပျောက်ရပြန်သည် ။ မပြော၍လည်း မဖြစ်ဆိုတော့ ပြောကိုပြောရမည် ။
" ပါး "
ပါးက ခေါ်သံကြောင့် နောက်ဘက်ကို ခေါင်းလှည့်ကြည့်ကာ မေးဆတ်ပြ၏ ။ ပါးနှင့်အတူတူ စျေးခြင်းကိုဆွဲနေသည့် ပေါင်ပေ့ကလည်း နောက်သို့လှည့်ကြည်လာသည် ။
" မကြီးကို ဒီမနက်ပဲ ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ်တဲ့...ပါး..."
ပါး၏ ကျယ်သော မျက်လုံးအိမ်က ပိုကျယ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကလည်း ခပ်ဟဟပွင့်လာကာ မယုံနိုင်သော မျက်လုံးများဖြင့် ခပ်စိုက်စိုက်ကြည့်လာ၏ ။
" ဟုတ်လို့...ဟုတ်လို့လား...မား ၊ မနေ့ညကတောင် ပါးနဲ့ စကားပြောနေသေးတယ်လေ "
တုန်လှုပ်နေသော စကားနှင့်အတူ ပါး၏လက်ထဲရှိ ဆွဲခြင်းလက်ကိုင်ကလည်း ခပ်လျှောလျှောဖြစ်လာသကဲ့သို့ မျက်နှာကလည်း ပိုပိုပြီး နီမြန်းလာသည် ။
ထို့အတွက်ကြောင့် ခြင်းထဲရှိ ပစ္စည်းများပြုတ်ကျမသွားစေရန် ပါးဘက်ရှိ ဆွဲခြင်းလက်ကိုင်ကိုပါ သက်ကောင်းလူ လှမ်းဆွဲလိုက်ရ၏ ။ မားက ပါး၏အနားကို ခပ်သွက်သွက်လှမ်းလာပြီး ပါး၏ လက်မောင်းကို ညင်သာစွာပွတ်သပ်လိုက်၍ သက်ပြင်းချသည် ။
" ဟုတ်တယ်...ပါး ၊ အရေးပေါ်တင်လိုက်ရတာလို့ ပြောတယ် ၊ အဲဒါ ပါးနဲ့မား လိုက်သွားကြရအောင် "
ပါးက အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီးမှ တောက်တစ်ချက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းခေါက်လိုက်၏ ။
" မကြီး တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ဟိုကောင်ကြောင့်ပဲ "
သွားကြားထဲမှထွက်လာသည့် ပါး၏ ထိုစကားသံမှာ ကြက်သီးထစရာပင် ။
" စိတ်ထိန်း...စိတ်ထိန်း...ပါး ၊ မကြီးလဲ ဆေးရုံရောက်သွားပြီဆိုတော့ သိပ်ပြီးဆိုးဆိုးဝါးဝါးမဖြစ်လောက်ပါဘူး ...ပါးရယ်...နော် ၊ မား အဝတ်သွားလဲလိုက်မယ် ၊ ပါးလဲ အဝတ်လဲလိုက်အုံး ၊ စျေးကပြန်လာတာဆိုတော့ အနံ့အသက်က မကောင်းဘူးလေ ၊ ပေါင်ပေ့ ခြင်းထဲက ပစ္စည်းတွေကို နေရာတကျသိမ်းထားလိုက်နော် ၊ ခေါက်ဆွဲတွေကိုတော့ ဟိုဘက်အိမ်ကို ပေးလိုက် ၊ အလုပ်သွားရင် လဲ အိမ်တံခါးကို သေချာပိတ်သွား ၊ မားနဲ့ပါးက ဆေးရုံမှာပဲ တစ်နေကုန်မဲ့ပုံ... "
မားက စကားကို တရစပ်ပြောပြီးနောက် အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ ခပ်မြန်မြန်လေး တက်သွားလေသည် ။ သူနှင့်ပါးကတော့ သည်အတိုင်းသာ မတ်တတ်ရပ်နေကြ၏ ။ လက်ထဲရှိ ဆွဲခြင်းကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ချကာ ပါးကို လှမ်းကြည့်မိပြန်တော့ စိတ်ထဲမကောင်းလှ ။ အစ်မဖြစ်သူကို သိပ်ချစ်သည့်ပါးက ယခုကဲ့သို့ အခြေအနေကို ခံစားနေရလိမ့်မည် ။ နှစ်သိမ့်စကားဆိုရန်လည်း မည်ကဲ့သို့ပြောရမှန်း မသိသောအခါ ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ကြည့်နေရန်သာ တတ်စွမ်းတော့၏ ။
ပါးက လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ထားသဖြင့် လက်ဖမိုးပေါ်ရှိ သွေးကြောများကလည်း ထောင်ထနေကာ အံကြိတ်ထားသဖြင့် ပါးပြင်ပေါ်ရှိ ကြွက်သားများကလည်း တလှုပ်လှုပ် ။ နံနက်ခင်းအချိန်၌ပင် ပါး၏ မျက်နှာပြင်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ချွေးများအိုင်ထွန်းနေသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ပါး သိပ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်း သိသာလှသည် ။
" ဟယ်...သားအဖနှစ်ယောက်လုံး ဘာရပ်လုပ်နေကြတာလဲ ၊ ပါးလဲ ရေချိုးလိုက်အုံး ၊ မား ပါးအတွက် အဝတ်ထုတ်ပေးထားတယ် ၊ ပေါင်ပေ့လဲ ပစ္စည်းတွေသိမ်းတော့ "
မား၏ အသံက သူနှင့်ပါး၏ ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်မှုကို လှုပ်နှိုးလိုက်၏ ။ မားဆီမှနေ၍ ဆပ်ပြာအနံ့ကိုရပြီး မျက်နှာတွင်လည်း ရေစက်အချို့ ရှိနေပုံအရ ရေချိုးလာပုံပင် ။
မားက ပါးကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်ကာ ပါး၏ ပါးပြင်ကို လက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွကိုင်လိုက်၏ ။
" ပါး... အချိန်ကုန်တယ်ကွယ် ၊ ရေသွားချိုးလိုက်တော့ ၊ ပါး စိတ်ပူနေတာကို မား နားလည်တယ် ၊ မားလဲ မကြီးကို စိတ်ပူတာပဲ...ပါး ၊ စိတ်ပူနေတာနဲ့ ပြီးသွားမှာမှ မဟုတ်တာ ၊ အရေးကြီးတာ အရင်လုပ်ရမှာပေါ့ ပါးရဲ့...နော် "
ထိုအခါမှ ပါးက သက်ပြင်းရှည်ကြီးကိုချကာအပေါ်ထပ်ကို တက်သွားပြီး သူကတော့ ခြင်းကိုဆွဲကာ မီးဖိုခန်းထဲသို့ ။
မိနစ်အနည်းငယ်အကြာ
ဝယ်လာသည့်ပစ္စည်းများကို သိမ်းဆည်းပြီးချိန်တွင် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး၌ ချွေးများနစ်နေပြီ ။ ထမင်းကတော့ နံနက်အစောကတည်းက ချက်ထားပြီးဖြစ်သဖြင့် ချက်စရာမလိုတော့ပေ ။ မနေ့ညက ကျန်သည့်ဟင်းများရှိနေသဖြင့် ဟင်းလည်း ချက်စရာမလိုချေ ။
ထိုအချိန် သူ့အာရုံထဲ ဝင်လာသည့် ပုံရိပ်တစ်ခုကြောင့် သက်ပြင်းကို နာနာချမိ၏ ။ အိမ်ထမင်း ၊ အိမ်ဟင်းကို နှစ်သက်ပါသည်ဟု ပြောထားသောအသံသြရှရှကလည်း နားထဲသို့ ဝင်လာပြန်သည် ။
ထိုလူ၏ စကားအရဆိုလျှင် မိသားစုနှင့် မနေဘဲ တစ်ယောက်တည်းနေသည့်ပုံ ။ ထို့အတွက်ကြောင့်လည်း ဆိုင်သို့လာပြီး ခေါက်ဆွဲကြော်စားစဉ်ကတည်းက ထိုလူ၏မျက်လုံးများက သူ့ထမင်းပန်းကန်ဆီသို့ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေပုံရ၏ ။
နာရီကို လှမ်းကြည့်တော့ ခုနစ်နာရီထိုးပြီး တစ်ဆယ့်ငါးမိနစ်ကို ညွှန်ပြနေသည် ။ ရေချိုး ၊ အဝတ်အစားလဲရန်အတွက် အချိန် ငါးမိနစ် ကုန်မည် ။ အိမ်မှ ထိုလူ၏ဆိုင်သို့ ခြေလှမ်းမြန်မြန်ဖြင့်သွားမည်ဆိုလျှင် ဆယ်မိနစ်ခန့်သာ အချိန်ကြာနိုင်သည် ။ ပိုသည့် အချိန်အနည်းငယ်အတွင်း ထမင်းချိုင့်ထည့်ရန်အတွက် လွယ်ကူသောဟင်းကို ချက်ပြုတ်ရန်စဉ်းစားတော့ ကန်စွန်းရွက်နှင့် ကြက်ဥကိုသာ စဉ်းစားမိ၏ ။ ကြက်သား ၊ ဝက်သားမဟုတ်ဘဲ ကြက်ဥကြော်သာ ဖြစ်သဖြင့် မစားဘူးဆိုလျှင်လည်း မတတ်နိုင်ပေ ။
တကယ်ပါ...တကယ်ပါ ။ ကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ် ပူနေရတယ်ဆိုမှ တခြားတစ်ယောက်ရဲ့ အစားအသောက်အတွက်ပါ ကူပြီး ပူနေရသေးတယ် ။ မရှိဆင်းရဲသားလဲ မဟုတ်တဲ့လူအတွက် သူ့လို သာမန်လူတန်းစားက ပြန်ပြီး တွေးပူနေတာကို သူများတကာ သိရင် ရယ်လိုက်မဲ့အဖြစ် ။
ဦးနှောက်ကလည်း သူ့အလုပ်သူ လုပ်နေသကဲ့သို့ လက်ကလည်း အဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားလျက် ။ ကန်စွန်းရွက်ကို ခပ်မြန်မြန်ချွေပြီးမှ ကြက်သွန်ဖြူကိုခွာ၍ ဓားပြားဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ထားလိုက်၏ ။ ထို့နောက် ကြက်ဥသုံးလုံးကို ပန်းကန်ထဲဖောက်ထည့်၍ ခပ်နာနာခေါက်လိုက်ပြီးမှ ခရုဆီနှင့် ပဲငံပြာရည်အကြည် အနည်းငယ်စီထည့်လိုက်ကာ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ထပ်ခေါက်လိုက်သည် ။
တရှဲရှဲမြည်သံသည် မီးဖိုခန်းထဲ၌ ထွက်ပေါ်လာပြီး သိပ်မကြာခင်ပင် မွှေးပျံ့သောအနံ့များပါ လွှမ်းမိုးလာသည် ။
ဟိုလူကြီးက ဒီလိုဟင်းမျိုးကို ကြိုက်ပါ့မလား...။
****************
ဆိုင်အတွက် အဝတ်အစားများကို ရှာနေရသော်လည်း စိတ်ကမပါ ။ အာရုံက အလုပ်ဆီတွင် ရှိနေရမည့်အစား မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ရှိနေသော ပေါင်ပေ့ထံသို့သာ တဝဲလည်လည် ။ ရောက်လာကတည်းက ပေါင်ပေ့၏ မျက်နှာမကောင်းသည်ကို သတိထားမိ၏ ။ နဂိုကလည်း မျက်နှာတည်သော်ငြား ယနေ့ ပေါင်ပေ့၏မျက်နှာက တည်နေသည် မဟုတ်ဘဲ စိတ်မပျော်စရာ ကိစ္စတစ်ခုခုရှိနေသည့်ပုံ ။ မျက်လုံးအိမ်လေးကလည်း ငြိမ်နေပြီး တစ်နေရာတည်းကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည့် ပေါင်ပေ့ကြောင့် ထင်ပါ အလိုလိုနေရင်း စိတ်မပျော်တော့ပေ ။
အလုပ်ဆက်လုပ်နေလည်း မထူးမဲ့အတူတူ ကွန်ပျူတာကိုပိတ်လိုက်ကာ ပေါင်ပေ့ဆီသို့သာ ဦးတည်မိ၏ ။ စားပွဲတွင် ငြိမ်သက်စွာထိုင်နေသည့် ပေါင်ပေ့ကတော့ ထင် သူ့ဆီလျှောက်လာသည်ကို သတိထားမိပုံ မရချေ ။ ပေါင်ပေ့၏ ခေါင်းလုံးလုံးလေးက စားပွဲပေါ်သို့သာ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေလေသည် ။
" သက်ကောင်းလူ "
ထင်ခေါ်လိုက်သော်လည်း ပေါင်ပေ့က ကြားဟန်မတူပေ ။ ခေါင်းလေးကလည်း ငုံ့မြဲ ၊ ငုံ့ဆဲ ။ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ထင် ထပ်ခေါ်လိုက်သော်လည်း နဂိုအတိုင်း ငြိမ်သက်လျက်ရှိနေသည့် ပေါင်ပေ့ကြောင့် ထင့်မျက်ခုံးများက အလယ်သို့ စုသွားလေသည် ။ မည်သည့် အပူသောကက နှိပ်စက်နေသဖြင့် ပေါင်ပေ့က ယခုကဲ့သို့ သတိမရှိသည့် အခြေအနေမျိုး ဖြစ်နေရသနည်း ။
ထင် လက်ညှိုးထိပ်လေးဖြင့် သက်ကောင်းလူ၏ လက်မောင်းကို ထိရုံလေးထိလိုက်တော့ မော့ကြည့်လာသည့် မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတစ်စုံ ။ မျက်လုံးအိမ်အတွင်းတွင်လည်း အံ့သြဟန်အပြည့်ပေ ။ ထိုမျက်လုံးအကြည့်က ထင် အနားရောက်လာသည်ကို မသိကြောင်း ဖော်ပြနေသည် ။
" ကိုယ်ခေါ်နေတာ နှစ်ခါရှိပြီ "
" ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ "
သက်ကောင်းလူဆီမှ ထွက်လာသည့်အသံမှာ ခပ်တိုးတိုး ။ " ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ "ဆိုပြီး မေးလာသော်လည်း ထင့်မှာ အဖြေစကားမရှိပေ ။ ထို့အတွက်ကြောင့် ထင် နဖူးပေါ်ကျနေသည့် ဆံပင်အချို့ကို သပ်တင်ပြီးတော့ သက်ကောင်းလူကို ငုံ့ကြည့်မိ၏ ။
ဘယ်လိုပြောလိုက်ရင် ကောင်းမလဲ ။ ဘယ်လိုဖြေလိုက်ရင် အဆင်ပြေမလဲ ။
" စိတ်ညစ်စရာ တစ်ခုခုများ ရှိနေလား... သက်ကောင်းလူ ၊ အိမ်မှာ အဆင်မပြေတာများ ရှိနေလား "
ထင့်ကိုကြည့်နေသည့် မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးအတွင်းရှိ မျက်ဆန်လေးက ဟိုသည်ရွေ့လျားသွား၏ ။ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကလည်း တင်းတင်းစေ့ပိတ်နေရာမှ အနည်းငယ် ပွင့်ဟလာပြီးနောက် သက်ပြင်းချသံကိုပါ ကြားလိုက်ရသည် ။
" ပါးရဲ့အစ်မ ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ် "
" အဲဒါကြောင့် စိတ်ပူနေတာလား "
" ဟုတ်တယ် "
" အဒေါ်မို့လား...အမေမှ မဟုတ်တာ "
ထင့်စကားကြောင့် အလိုမကျဟန် ဖြစ်သွားသည့် မျက်နှာလေး ။ မျက်ဆန်လေးက ထောင့်ကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း တစ်ပြေးညီဖြစ်သွား၏ ။
ထိုင်နေအကောင်းသား ၊ ထသွားမှကျိုးဆိုသည့် စကားစုလိုပင် ။ မမေးမိလျှင်အကောင်းသား ၊ အမေးမတတ်...အပြောမတတ်သည့်အခါကျတော့ တစ်ဖက်သား၏စိတ်ခံစားချက်ကို အလေးမထားသည့်ပုံ ဖြစ်သွားရသည် ။
" ဆောရီး...ဆောရီး... ကိုယ် တမင်ပြောလိုက်တာ မဟုတ်ဘူးနော် ၊ သက်ကောင်းလူ စိတ်ပူနေတာကို နည်းနည်းသက်သာသွားအောင် ပြောလိုက်တာပါ ၊ ကိုယ့်ကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော် "
" ... "
" စိတ်ဆိုးသွားတာလား "
ထိုစကားနှင့်အတူ သက်ကောင်းလူ၏ ပခုံးအစွန်းကို ထင် လက်ညှိုးထိပ်လေးဖြင့် နောက်တစ်ကြိမ်ထိမိလိုက်သည် ။ ထိုသို့ ထင် လုပ်လိုက်သည်နှင့် သက်ကောင်းလူက မျက်မှောင်ကုတ်သွားပြီးတော့ ထင့်လက်ကို စောင်းကြည့်လာ၏ ။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခါယမ်းပြသည် ။
" စိတ်မဆိုးပါဘူး ၊ ခင်ဗျား မကောင်းတဲ့စိတ်နဲ့ ပြောတာ မဟုတ်မှန်း ကျွန်တော် သိပါတယ် "
ယခုမှပင် ရင်ဘတ်ထဲရှိ အလုံးကြီးက ပြုတ်ကျသွားပြီး အသက်ဝဝရှုနိုင်တော့သည် ။
" တော်သေးတာပေါ့...တော်သေးတာပေါ့ ၊ ကိုယ်က မင်း စိတ်ဆိုးသွားပြီ ထင်နေတာ "
" ကျွန်တော်က စိတ်မဆိုးပေမဲ့ ပါးရှေ့မှာသာ ခင်ဗျား အဲဒီစကားကိုပြောရင် ပါးက အသေစိတ်ဆိုးမှာ "
ပါးဆိုသော စကားကြောင့် တည်တင်းသောမျက်နှာထားက အာရုံထဲကို ဝင်လာသည် ။ သက်ကောင်းလူရော ၊ ဦးကျော်ဝင်းရော နှစ်ယောက်လုံးသည် မျက်နှာတည်ကြသူများဖြစ်သော်လည်း သက်ကောင်းလူ မျက်နှာတည်သည်က တစ်မျိုး ချစ်စရာကောင်း၏ ။ ဦးကျော်ဝင်း၏ မျက်နှာက ကျတော့ ချစ်မွေးမပါသည့်ပုံ ။ ထင်ကိုယ်တိုင်က ဦးကျော်ဝင်းအပေါ် အမြင်မကြည်ခြင်းကြောင့်လည်း ပါပေလိမ့်မည် ။
သက်ကောင်းလူ ဘေးဘက်ရှိ လူကို မော့ကြည့်၍ ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းယမ်းမိပြန်သည် ။ မျက်နှာထား အမျိုးမျိုးပြောင်းလဲနေသည့် ထိုလူ၏ပုံစံက အတွေးကမ္ဘာထဲ မျောပါနေပုံ ။ နှုတ်ခမ်းထူထူများကလည်း ပြုံးလိုက် ၊ တည်လိုက် ။ နက်မှောင်ထူထဲသောမျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကလည်း စုလိုက် ၊ တန်းလိုက် ။
မတ်တတ်ရပ်ပြီး ပြဇာတ်ကနေလား မသိပါဘူး ။
ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ထင့်နှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက်လုံးက ဘေးဘက်ကို ကွေးတက်သွားပြီးမှ သူ့မျက်နှာကို သေသေချာချာ ကြည့်လာပြန်သည် ။
" ဆေးရုံကို လိုက်သွားချင်လား သက်ကောင်းလူ ၊ ဆေးရုံကို လိုက်သွားချင်ရင် ကိုယ် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ "
သက်ကောင်းလူက ထင့်စကားကို ခေါင်းခါ၍ ငြင်းဆို၏ ။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ... ဘာဖြစ်လို့ မသွားချင်တာလဲ "
" ကျွန်တော်က သွေးမြင်ရင် ခေါင်းမူးတယ် ၊ အဲဒါကြောင့် ပါးက မလိုအပ်ဘဲနဲ့ ဆေးရုံ...ဆေးခန်းကို မသွားခိုင်းဘူး "
" သက်ကောင်းလူက သွေးကြောက်တတ်တာလား "
ထင့် အမေးစကားကြောင့် ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းညိတ်ပြလာသည့် သက်ကောင်းလူ ။
ထင့်ပေါင်ပေ့လေးက သွေးမြင်ရင် ခေါင်းမူးတတ်သတဲ့ ။ ထင့်ချစ်ရသူလေးက သွေးကို ကြောက်တတ်သတဲ့ ။ အဲဒါကြောင့်လဲ ဟိုတစ်ခါ ဆိုင်ကယ်လဲတုန်းက မျက်နှာပျက်နေတာ ဖြစ်မယ် ။
" အဲဒါဆိုရင်တော့ မသွားတာဘဲ ကောင်းပါတယ် ၊ ဆေးရုံဆိုတော့ မတော်တဆမှုတွေကို တွေ့ရမှာပဲလေ ၊ ဒါနဲ့..."
ထင်က စကားကိုဆုံးအောင်မပြောဘဲ တစ်ဝက်တစ်ပျက်ဖြင့် ရပ်လိုက်တော့ ပေါင်ပေ့က " ဆက်ပြောလေ "ဆိုသည့် သဘောနှင့် မေးဆတ်ပြ၏ ။
" မေးရမှာ အားနာပေမဲ့ ပိုက်ဆံရော အဆင်ပြေကြရဲ့လား ၊ ကျန်းမာရေးဆိုတော့ ပိုက်ဆံများများသုံးနိုင်မှ အဆင်ပြေမှာ ၊ လိုအပ်ခဲ့ရင် ကိုယ် ကူညီပေးပါမယ် "
" သူတို့က အဆင်ပြေကြပါတယ် ၊ အခုလိုမျိုးပြောတဲ့အတွက် ကျွန်တော်က ကိုယ်စားကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
" မလိုပါဘူးကွာ ၊ အပေါ်ယံပြောတာမဟုတ်ဘဲ ကိုယ့်ရဲ့ တကယ့်စိတ်ရင်းပါ ၊ ကိုယ်ပြောခဲ့သလိုပေါ့... တစ်ခုခုလိုအပ်တာနဲ့ ကိုယ့်ကို ချက်ချင်းပြောနော် ၊ ကိုယ် အစွမ်းကုန် ကူညီပေးမယ်...ဟုတ်ပြီလား "
ထင့်စကားကြောင့် သက်ကောင်းလူ၏မျက်နှာလေးက တွေဝေငေးမောသွား၏ ။ မျက်တောင် တိုတိုစိပ်စိပ်လေးများမှာလည်း ပိတ်လိုက် ၊ ဖွင့်လိုက်ဖြင့် နှစ်ကြိမ်ခန့် လှုပ်ရှားလာလေသည် ။ ထို့နောက် သက်ကောင်းလူက ထင့်ကို စိုက်ကြည့်နေပြန်သောကြောင့် နေမတတ် ၊ ထိုင်မတတ်ဖြစ်လာရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းနှင့် ။
" ခင်ဗျားက ဘာဖြစ်လို့ ကျွန်တော့်အပေါ်ကို ကောင်းရတာလဲ "
ထိုအမေးစကားက ထိန်းချုပ်ထားသည့် ထင့်စိတ်ကို ပေါက်ထွက်လာစေ၏ ။ ထင် သက်ကောင်းလူ၏ မျက်နှာကို ကြည့်နေရင်းဖြင့် ဆယ်ကျော်သက်လူငယ်တစ်ယောက်ကဲ့သို့ စိတ်လှုပ်ရှားလာသည် ။
ပေါင်ပေ့ကိုချစ်သည့်စိတ်က ထင့် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့စီးဆင်းနေသော သွေးကြောမျှင်များမှတစ်ဆင့် နှလုံးသို့စီးဆင်းသည့် သွေးကြောဆီသို့ တိုက်ရိုက်စီးဝင်သောအခါ ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ဖြစ်လာခဲ့သည် ။
ထိုအချိန် ထင့်ကို ကြည့်နေသည့် သက်ကောင်းလူ၏ မျက်လုံးအကြည့်က တဖြည်းဖြည်းအရောင်ပြောင်းလာပြီးနောက် ထိုင်နေရာမှ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်၏ ။ မျက်နှာနှစ်ခုကလည်း နဂိုထက်ပို၍ နီးကပ်သွားလေသည် ။
" ကိုယ်က ...မင်းကို... "
ထိုစကားကို ထင် စပြောလိုက်သည်နှင့် သက်ကောင်းလူ၏ မျက်နှာက ချက်ချင်းကို ပျက်ယွင်းလာကာ ခေါင်းကိုလည်း ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခါယမ်းလေသည် ။
" ဆက်မပြောနဲ့ "
ဆိုပြီး ပြောလာသည့် သက်ကောင်းလူ၏အသံမှာ ဆို့ဆို့နင့်နင့် ။ ထိုမျှမကသေးဘဲ သက်ကောင်းလူက ထင့်ကိုကျော်၍ အခန်းထဲမှ အပြေးတစ်ပိုင်း ထွက်ခွာသွား၏ ။ သိပ်မကျယ်သည့် နောက်ကျောပြင်လေးကို လိုက်ကြည့်နေရင်း ဝမ်းနည်းစိတ်က လှိုက်တက်လာသောအခါ နှုတ်ခမ်းကိုသာ နာနာ ဖိကိုက်မိသည် ။ ရင်ဘတ်ကလည်း နိမ့်လိုက် ၊ မြင့်လိုက်ဖြစ်နေပြီး နှလုံးခုန်နှုန်းနှင့် အသက်ရှုသံကလည်း မူမမှန်တော့ပေ ။
ကိုယ် မင်းကို ချစ်နေမှန်း သိရဲ့သားနဲ့ ပေါင်ပေ့ရာ ။
ဘာဖြစ်လို့လဲ ။ ဘာအကြောင်းကြောင့်လဲ ။ ဘယ်လိုအရာတွေက တားဆီးထားလို့ ပေါင်ပေ့က ကိုယ့်ဆီလာဖို့ ခက်နေရတာလဲ ။ ပေါင်ပေ့လဲ ကိုယ့်အပေါ်မှာ ခံစားချက် ရှိနေတာပဲလေ ။ အဲဒါကို ကိုယ် ခံစားမိနေတယ် ပေါင်ပေ့ ။ ကိုယ် ချည်တဲ့ကြိုးက ပေါင်ပေ့ဆီမှာ နည်းနည်းလေးတော့ ငြိနေပြီလေ ။ ကိုယ်က ပေါင်ပေ့ကို သိပ်ချစ်သလို ပေါင်ပေ့ရဲ့ အချစ်ကိုလဲ နည်းနည်းလေးတော့ ပြန်လိုချင်တယ် ။ အများကြီး မဟုတ်ဘူး ပေါင်ပေ့ ။ နည်းနည်းလေးပဲ လိုချင်တာပါ ။ ကိုယ်က အများကြီးချစ်ပေးမှာမို့ ပေါင်ပေ့က နည်းနည်းလေးတော့ ပြန်ချစ်ပေးပါလား ...။
*****************
" ပေါင်ပေ့...မားတို့ ပြန်လာနေပြီနော် ၊ ခဏနေကျရင် ရောက်တော့မယ် "
" ဟုတ်ကဲ့ မား "
" ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ဝက်အူချောင်းရှိတယ်... အဲဒါကို ကြော်ထားလိုက်နော် ၊ နောက်ပြီးတော့ ကြာဆံထုပ်ကို အရည်များများနဲ့ပြုတ်ထားလိုက်...ပေါင်ပေ့ "
" ဟုတ်ကဲ့...ဟုတ်ကဲ့...မား ...ကျွန်တော် လုပ်ထားလိုက်ပါမယ်... ကြီးကြီးရော အဆင်ပြေရဲ့လား "
မားဘက်မှ အသံ ခဏတိတ်ဆိတ်သွားပြီး သက်ပြင်းချသံကိုပါ ကြားလိုက်ရသည် ။
" အခု ကားပေါ်မှာမို့လို့ အိမ်ရောက်မှ မား ပြောပြမယ်နော် "
" ဟုတ်ကဲ့ "
ဟု သူ ဖြေပြီးသည်နှင့် မားက ဖုန်းချသွားသည် ။ မား၏အသံကတော့ သိပ်မကောင်းပေ ။
မားခိုင်းသည့် အလုပ်များကို လုပ်နေရင်း ရင်ထဲတွင် မသက်သာလှပေ ။ ပါးက ကြီးကြီးကို သိပ်ချစ်သည့်အတွက် ယခုကဲ့သို့ ကြီးကြီး ဖြစ်သွားခြင်းအပေါ် ခံစားနေရလိမ့်မည် ။ မားနှင့်ပါး၏ ပြောစကားများအရတော့ ကြီးကြီးတို့မိသားစုတွင် ပြသနာ တစ်ခုခုရှိနေပုံ ။ မည်သည့်ပြသနာကြောင့် ကြီးကြီး ယခုကဲ့သို့ ကျန်းမာရေးချို့ယွင်းသွားသနည်း ။
ဝက်အူချောင်းကြော်နှင့် ကြာဆံပြုတ်ကို ပြင်ဆင်ပြီးချိန် ဆိုင်ရှေ့မှ ကြားရသည့် မား၏ခေါ်သံနွမ်းနွမ်း ။ တံခါးကို မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဖွင့်လိုက်တော့ ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရသည်မှာ မျက်နှာပျက်ယွင်းနေသည့် ပါးကိုပင် ။ မားက ပါး၏ လက်တစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ထားပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်လာ၏ ။
" ပါးကို တွဲလိုက်အုံး... ပေါင်ပေ့ "
သူ ပါး၏ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကို တွဲလိုက်တော့ အေးစက်နေသော အထိအတွေ့ကို ခံစားမိလိုက်သည် ။ တစ်ဖက်ခြမ်းရှိ မားကို ခေါင်းစောင်းကြည့်မိတော့ မား၏မျက်နှာကလည်း မကောင်း ။
မတွေ့ရသည့် နာရီအနည်းငယ်အတွင်း ပါး၏မျက်နှာမှာ သိသိသာသာအိုစာသွား၏ ။ ပါးကို ခုံမှာ ထိုင်ခိုင်းတော့ ပါးက ခေါင်းကို ခါယမ်းသည် ။
" အပေါ်ကိုပဲ သွားမယ် "
မားက ရေတစ်ခွက်ကို ပါးရှေ့သို့ ချပေးပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏ ။
" ထမင်းစားရအုံးမယ်လေ ပါးရဲ့...နော် ၊ တစ်နေ့လုံးလဲ ဘာမှ သေသေချာချာစားသေးတာ မဟုတ်ဘူး ၊ ရေလဲ သောက်လိုက်အုံး "
" ရေလဲ မသောက်ချင်ဘူး ၊ ထမင်းလဲ မစားချင်ဘူး မား ၊ ပါး အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ လှဲလိုက်ချင်တယ် မား..."
ပါးက မား၏မျက်နှာကို ကြည့်၍ စကားကို ခပ်တိုးတ်ိုးပြောကာ ရှေ့ရှိ ရေခွက်ကိုလည်း ဘေးဘက်သို့ တွန်းဖယ်လိုက်သည် ။
" ပါး...မားကိုကြည့် "
ကြည့်ဆိုတော့လည်း ကြည့်ရှာသည် ။
" မကြီးက အသက်ဘေးကနေ လွတ်သွားပြီလေ ၊ကိုယ့်ဘက်ပါလာပြီလို့ ဆရာဝန်တွေ ပြောတာကို ပါး ကြားခဲ့တယ် ...မဟုတ်လား ၊ အဲဒီတော့ ပါးက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂရုစိုက်မှဖြစ်မှာ ၊ မား ပြောတာ ဟုတ်တယ်မို့လား...ပါး "
" ဒါပေမဲ့ မားရာ... ပါး မကြီးကို အခုလိုပုံစံမျိုးနဲ့ တွေ့ရတာကို စိတ်မချမ်းသာဘူး ၊ အဲဒါ ဟိုကောင်ကြောင့်... အဲဒီကောင်ကြောင့် မကြီး အခုလိုမျိုးဖြစ်သွားရတာ "
" အဲဒီလိုလဲ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ ပါး "
ပါးက မား၏ ထိုစကားကို တူးတူးခါးခါးငြင်းဆန်လေသည် ။
" ဘာဖြစ်လို့ မဟုတ်ရမှာလဲ မား ၊ သားစိတ်ကြောင့် မကြီး အခုလိုမျိုးဖြစ်သွားတာလေ ၊ ပါးလေ အဲဒီကောင်ရဲ့မျက်နှာကို ဆွဲထိုးပစ်ချင်တာ မား ၊ ဆေးရုံမှာမို့ စိတ်ထိန်းထားရတာ "
ပါးက နှုတ်မှ ပြော၍ အားမရဘဲ လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် စားပွဲခုံကို ထုချလိုက်သောအခါ ရေခွက်ထဲမှရေများက ဘောင်ဘင်ခတ်သွားသကဲ့သို့ ကြာဆံပြုတ်ပန်းကန်ကလည်း လှုပ်ခါသွားလေသည် ။
" စိတ်ထိန်း...စိတ်ထိန်း...ပါး ၊ သူတို့ကိုလဲ ဘာမှမလုပ်ရဘူးနော် ၊ ပိုင်စိုးလဲ သူ့အမေကို စိတ်ပူနေတာပဲလေ ...ပါးရဲ့ ၊ ပိုင်စိုးရဲ့ကောင်လေးကလဲ ပျာယာခတ်ပြီး စိတ်ပူနေတာကို ပါးအမြင်လေ ..."
" ပိုင်စိုးရဲ့ ကောင်လေး "ဆိုသည့် စကားကြောင့် သက်ကောင်းလူ၏ မျက်ခုံးများမှာ အပေါ်ဘက်ကို မြင့်တက်သွား၏ ။
ကိုပိုင်စိုးက ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်ကြိုက်နေတာပဲ ။
" လုပ်ချင်တာလုပ်သွားတယ်လေ မား ၊ သူစိမ်းတစ်ယောက်ကြောင့် မိသားစုကို ပစ်သွားတဲ့ကောင် ၊ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကြောင့်ဆိုရင်တောင် ပါး နားလည်ပေးနိုင်သေးတယ် ၊ အခုဟာက ယောက်ျားတစ်ယောက်အတွက် လုပ်သွားတာလေ ၊ ဘယ်လိုများ ယောက်ျားအချင်းချင်း ချစ်ကြလဲဆိုတာကို နားမလည်နိုင်တော့ဘူး "
ပါး၏မျက်နှာပေါ်ရှိ အနီရောင်အရိပ်သည် ပို၍ရင့်လာပြီး စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုလည်း ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထား၏ ။ မားက ပါး၏လက်တစ်ဖက်ကို အပေါ်မှ အုပ်မိုးကိုင်၍
" ပါးရယ် အချစ်ဆိုတာက ယောက်ျား... မိန်းမ မခွဲဘဲ ဖြစ်နိုင်တဲ့အရာပါကွယ် ၊
ပါးက မားကို ချစ်တာကလဲ အချစ်ပဲ ၊ ပိုင်စိုးက သူ့ကောင်လေးကို ချစ်တာကလဲ အချစ်ပါပဲ "
ဟု ပြောလာသောအခါ ပါးက မျက်လုံးလှန်ကြည့်၍ ခေါင်းခါ၏ ။
" မတူတာကို တန်းမညှိပါနဲ့ မား ၊ ပါးကတော့ အဲဒီလိုမျိုး အချစ်ဆိုတာကို လက်မခံနိုင်ဘူး ၊ အဓိပ္ပါယ်လဲမရှိဘူး ၊ ကြိုက်တဲ့လူကို လိုက်မေးကြည့် မား ၊ အဲဒီလို အချစ်မျိုးကို လက်ခံတဲ့သူ ဘယ်နှယောက်ရှိလဲဆိုတာကို မား တွေ့သွားလိမ့်မယ် "
သက်ကောင်းလူ ငြိမ်သက်စွာရပ်၍ ပါးနှင့်မားကို ကြည့်နေမိသည် ။ ပါးနှင့်မားကတော့ ယောက်ျားချင်းချစ်ကြိုက်သည်နှင့် ပတ်သက်၍ ဆွေးနွေးနေဆဲ ။ မားကတော့ ပျော့ပြောင်းနူးညံ့သော အသွင်ကိုဆောင်၍ ပါးကတော့ ခက်ထန်မာကြောသော သဏ္ဍာန်ကို လွှမ်းခြုံထားသည် ။
သူကတော့ အတွေးပင်လယ်ထဲမှာ တစ်ကိုယ်တည်း ရွက်လွင့်နေဆဲ...။
7/7/2022
10/7/2022မှာ ပြန်တွေ့ကြမယ်
စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ကျန်းမာကြပါစေ
ခင်လေးဉာဏ်
Zawgyi
" ဟယ္လို "
" ... "
" ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့... ကြၽန္မေျပာလိုက္ပါမယ္ "
လက္ထဲရွိဖုန္းကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားရင္း ပါး၏ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ေျပာစရာစကား ေပ်ာက္ရျပန္သည္ ။ မေျပာ၍လည္း မျဖစ္ဆိုေတာ့ ေျပာကိုေျပာရမည္ ။
" ပါး "
ပါးက ေခၚသံေၾကာင့္ ေနာက္ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ၾကည့္ကာ ေမးဆတ္ျပ၏ ။ ပါးႏွင့္အတူတူ ေစ်းျခင္းကိုဆြဲေနသည့္ ေပါင္ေပ့ကလည္း ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည္လာသည္ ။
" မႀကီးကို ဒီမနက္ပဲ ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရတယ္တဲ့...ပါး..."
ပါး၏ က်ယ္ေသာ မ်က္လုံးအိမ္က ပိုက်ယ္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ခပ္ဟဟပြင့္လာကာ မယုံနိုင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ခပ္စိုက္စိုက္ၾကည့္လာ၏ ။
" ဟုတ္လို႔...ဟုတ္လို႔လား...မား ၊ မေန႕ညကေတာင္ ပါးနဲ႕ စကားေျပာေနေသးတယ္ေလ "
တုန္လႈပ္ေနေသာ စကားႏွင့္အတူ ပါး၏လက္ထဲရွိ ဆြဲျခင္းလက္ကိုင္ကလည္း ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာျဖစ္လာသကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာကလည္း ပိုပိုၿပီး နီျမန္းလာသည္ ။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျခင္းထဲရွိ ပစၥည္းမ်ားျပဳတ္က်မသြားေစရန္ ပါးဘက္ရွိ ဆြဲျခင္းလက္ကိုင္ကိုပါ သက္ေကာင္းလူ လွမ္းဆြဲလိုက္ရ၏ ။ မားက ပါး၏အနားကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလာၿပီး ပါး၏ လက္ေမာင္းကို ညင္သာစြာပြတ္သပ္လိုက္၍ သက္ျပင္းခ်သည္ ။
" ဟုတ္တယ္...ပါး ၊ အေရးေပၚတင္လိုက္ရတာလို႔ ေျပာတယ္ ၊ အဲဒါ ပါးနဲ႕မား လိုက္သြားၾကရေအာင္ "
ပါးက အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီးမွ ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္၏ ။
" မႀကီး တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဟိုေကာင္ေၾကာင့္ပဲ "
သြားၾကားထဲမွထြက္လာသည့္ ပါး၏ ထိုစကားသံမွာ ၾကက္သီးထစရာပင္ ။
" စိတ္ထိန္း...စိတ္ထိန္း...ပါး ၊ မႀကီးလဲ ေဆး႐ုံေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီးဆိုးဆိုးဝါးဝါးမျဖစ္
ေလာက္ပါဘူး ...ပါးရယ္...ေနာ္ ၊ မား အဝတ္သြားလဲလိုက္မယ္ ၊ ပါးလဲ အဝတ္လဲလိုက္အုံး ၊ ေစ်းကျပန္လာတာဆိုေတာ့ အနံ႕အသက္က မေကာင္းဘူးေလ ၊ ေပါင္ေပ့ ျခင္းထဲက ပစၥည္းေတြကို ေနရာတက်သိမ္းထားလိုက္ေနာ္ ၊ ေခါက္ဆြဲေတြကိုေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္ကို ေပးလိုက္ ၊ အလုပ္သြားရင္ လဲ အိမ္တံခါးကို ေသခ်ာပိတ္သြား ၊ မားနဲ႕ပါးက ေဆး႐ုံမွာပဲ တစ္ေနကုန္မဲ့ပုံ... "
မားက စကားကို တရစပ္ေျပာၿပီးေနာက္ အိမ္အေပၚထပ္သို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး တက္သြားေလသည္ ။ သူႏွင့္ပါးကေတာ့ သည္အတိုင္းသာ မတ္တတ္ရပ္ေနၾက၏ ။ လက္ထဲရွိ ဆြဲျခင္းကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ခ်ကာ ပါးကို လွမ္းၾကည့္မိျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းလွ ။ အစ္မျဖစ္သူကို သိပ္ခ်စ္သည့္ပါးက ယခုကဲ့သို႔ အေျခအေနကို ခံစားေနရလိမ့္မည္ ။ ႏွစ္သိမ့္စကားဆိုရန္လည္း မည္ကဲ့သို႔ေျပာရမွန္း မသိေသာအခါ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ၾကည့္ေနရန္သာ တတ္စြမ္းေတာ့၏ ။
ပါးက လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားသျဖင့္ လက္ဖမိုးေပၚရွိ ေသြးေၾကာမ်ားကလည္း ေထာင္ထေနကာ အံႀကိတ္ထားသျဖင့္ ပါးျပင္ေပၚရွိ ႂကြက္သားမ်ားကလည္း တလႈပ္လႈပ္ ။ နံနက္ခင္းအခ်ိန္၌ပင္ ပါး၏ မ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ေခြၽးမ်ားအိုင္ထြန္းေနသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပါး သိပ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနမွန္း သိသာလွသည္ ။
" ဟယ္...သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံး ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ ၊ ပါးလဲ ေရခ်ိဳးလိုက္အုံး ၊ မား ပါးအတြက္ အဝတ္ထုတ္ေပးထားတယ္ ၊ ေပါင္ေပ့လဲ ပစၥည္းေတြသိမ္းေတာ့ "
မား၏ အသံက သူႏွင့္ပါး၏ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္မႈကို လႈပ္ႏွိုးလိုက္၏ ။ မားဆီမွေန၍ ဆပ္ျပာအနံ႕ကိုရၿပီး မ်က္ႏွာတြင္လည္း ေရစက္အခ်ိဳ႕ ရွိေနပုံအရ ေရခ်ိဳးလာပုံပင္ ။
မားက ပါးကို မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္ကာ ပါး၏ ပါးျပင္ကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြကိုင္လိုက္၏ ။
" ပါး... အခ်ိန္ကုန္တယ္ကြယ္ ၊ ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ ၊ ပါး စိတ္ပူေနတာကို မား နားလည္တယ္ ၊ မားလဲ မႀကီးကို စိတ္ပူတာပဲ...ပါး ၊ စိတ္ပူေနတာနဲ႕ ၿပီးသြားမွာမွ မဟုတ္တာ ၊ အေရးႀကီးတာ အရင္လုပ္ရမွာေပါ့ ပါးရဲ႕...ေနာ္ "
ထိုအခါမွ ပါးက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်ကာအေပၚထပ္ကို တက္သြားၿပီး သူကေတာ့ ျခင္းကိုဆြဲကာ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ။
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာ
ဝယ္လာသည့္ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဆည္းၿပီးခ်ိန္တြင္ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး၌ ေခြၽးမ်ားနစ္ေနၿပီ ။ ထမင္းကေတာ့ နံနက္အေစာကတည္းက ခ်က္ထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ခ်က္စရာမလိုေတာ့ေပ ။ မေန႕ညက က်န္သည့္ဟင္းမ်ားရွိေနသျဖင့္ ဟင္းလည္း ခ်က္စရာမလိုေခ် ။
ထိုအခ်ိန္ သူ႕အာ႐ုံထဲ ဝင္လာသည့္ ပုံရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ သက္ျပင္းကို နာနာခ်မိ၏ ။ အိမ္ထမင္း ၊ အိမ္ဟင္းကို ႏွစ္သက္ပါသည္ဟု ေျပာထားေသာအသံၾသရွရွကလည္း နားထဲသို႔ ဝင္လာျပန္သည္ ။
ထိုလူ၏ စကားအရဆိုလွ်င္ မိသားစုႏွင့္ မေနဘဲ တစ္ေယာက္တည္းေနသည့္ပုံ ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဆိုင္သို႔လာၿပီး ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားစဥ္ကတည္းက ထိုလူ၏မ်က္လုံးမ်ားက သူ႕ထမင္းပန္းကန္ဆီသို႔ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနပုံရ၏ ။
နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခုနစ္နာရီထိုးၿပီး တစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ကို ၫႊန္ျပေနသည္ ။ ေရခ်ိဳး ၊ အဝတ္အစားလဲရန္အတြက္ အခ်ိန္ ငါးမိနစ္ ကုန္မည္ ။ အိမ္မွ ထိုလူ၏ဆိုင္သို႔ ေျခလွမ္းျမန္ျမန္ျဖင့္သြားမည္ဆိုလွ်င္ ဆယ္မိနစ္ခန့္သာ အခ်ိန္ၾကာနိုင္သည္ ။ ပိုသည့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ရန္အတြက္ လြယ္ကူေသာဟင္းကို ခ်က္ျပဳတ္ရန္စဥ္းစားေတာ့ ကန္စြန္း႐ြက္ႏွင့္ ၾကက္ဥကိုသာ စဥ္းစားမိ၏ ။ ၾကက္သား ၊ ဝက္သားမဟုတ္ဘဲ ၾကက္ဥေၾကာ္သာ ျဖစ္သျဖင့္ မစားဘူးဆိုလွ်င္လည္း မတတ္နိုင္ေပ ။
တကယ္ပါ...တကယ္ပါ ။ ကိုယ့္အပူနဲ႕ကိုယ္ ပူေနရတယ္ဆိုမွ တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အစားအေသာက္အတြက္ပါ ကူၿပီး ပူေနရေသးတယ္ ။ မရွိဆင္းရဲသားလဲ မဟုတ္တဲ့လူအတြက္ သူ႕လို သာမန္လူတန္းစားက ျပန္ၿပီး ေတြးပူေနတာကို သူမ်ားတကာ သိရင္ ရယ္လိုက္မဲ့အျဖစ္ ။
ဦးႏွောက္ကလည္း သူ႕အလုပ္သူ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ လက္ကလည္း အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားလ်က္ ။ ကန္စြန္း႐ြက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေခြၽၿပီးမွ ၾကက္သြန္ျဖဴကိုခြာ၍ ဓားျပားျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ထားလိုက္၏ ။ ထို႔ေနာက္ ၾကက္ဥသုံးလုံးကို ပန္းကန္ထဲေဖာက္ထည့္၍ ခပ္နာနာေခါက္လိုက္ၿပီးမွ ခ႐ုဆီႏွင့္ ပဲငံျပာရည္အၾကည္ အနည္းငယ္စီထည့္လိုက္ကာ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေခါက္လိုက္သည္ ။
တရွဲရွဲျမည္သံသည္ မီးဖိုခန္းထဲ၌ ထြက္ေပၚလာၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပင္ ေမႊးပ်ံ့ေသာအနံ႕မ်ားပါ လႊမ္းမိုးလာသည္ ။
ဟိုလူႀကီးက ဒီလိုဟင္းမ်ိဳးကို ႀကိဳက္ပါ့မလား...။
****************
ဆိုင္အတြက္ အဝတ္အစားမ်ားကို ရွာေနရေသာ္လည္း စိတ္ကမပါ ။ အာ႐ုံက အလုပ္ဆီတြင္ ရွိေနရမည့္အစား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ရွိေနေသာ ေပါင္ေပ့ထံသို႔သာ တဝဲလည္လည္ ။ ေရာက္လာကတည္းက ေပါင္ေပ့၏ မ်က္ႏွာမေကာင္းသည္ကို သတိထားမိ၏ ။ နဂိုကလည္း မ်က္ႏွာတည္ေသာ္ျငား ယေန႕ ေပါင္ေပ့၏မ်က္ႏွာက တည္ေနသည္ မဟုတ္ဘဲ စိတ္မေပ်ာ္စရာ ကိစၥတစ္ခုခုရွိေနသည့္ပုံ ။ မ်က္လုံးအိမ္ေလးကလည္း ၿငိမ္ေနၿပီး တစ္ေနရာတည္းကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေပါင္ေပ့ေၾကာင့္ ထင္ပါ အလိုလိုေနရင္း စိတ္မေပ်ာ္ေတာ့ေပ ။
အလုပ္ဆက္လုပ္ေနလည္း မထူးမဲ့အတူတူ ကြန္ပ်ဴတာကိုပိတ္လိုက္ကာ ေပါင္ေပ့ဆီသို႔သာ ဦးတည္မိ၏ ။ စားပြဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည့္ ေပါင္ေပ့ကေတာ့ ထင္ သူ႕ဆီေလွ်ာက္လာသည္ကို သတိထားမိပုံ မရေခ် ။ ေပါင္ေပ့၏ ေခါင္းလုံးလုံးေလးက စားပြဲေပၚသို႔သာ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္ ။
" သက္ေကာင္းလူ "
ထင္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း ေပါင္ေပ့က ၾကားဟန္မတူေပ ။ ေခါင္းေလးကလည္း ငုံ႕ၿမဲ ၊ ငုံ႕ဆဲ ။ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထင္ ထပ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း နဂိုအတိုင္း ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိေနသည့္ ေပါင္ေပ့ေၾကာင့္ ထင့္မ်က္ခုံးမ်ားက အလယ္သို႔ စုသြားေလသည္ ။ မည္သည့္ အပူေသာကက ႏွိပ္စက္ေနသျဖင့္ ေပါင္ေပ့က ယခုကဲ့သို႔ သတိမရွိသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ေနရသနည္း ။
ထင္ လက္ညွိုးထိပ္ေလးျဖင့္ သက္ေကာင္းလူ၏ လက္ေမာင္းကို ထိ႐ုံေလးထိလိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းတစ္စုံ ။ မ်က္လုံးအိမ္အတြင္းတြင္လည္း အံ့ၾသဟန္အျပည့္ေပ ။ ထိုမ်က္လုံးအၾကည့္က ထင္ အနားေရာက္လာသည္ကို မသိေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္ ။
" ကိုယ္ေခၚေနတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ "
" ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ "
သက္ေကာင္းလူဆီမွ ထြက္လာသည့္အသံမွာ ခပ္တိုးတိုး ။ " ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ "ဆိုၿပီး ေမးလာေသာ္လည္း ထင့္မွာ အေျဖစကားမရွိေပ ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ထင္ နဖူးေပၚက်ေနသည့္ ဆံပင္အခ်ိဳ႕ကို သပ္တင္ၿပီးေတာ့ သက္ေကာင္းလူကို ငုံ႕ၾကည့္မိ၏ ။
ဘယ္လိုေျပာလိုက္ရင္ ေကာင္းမလဲ ။ ဘယ္လိုေျဖလိုက္ရင္ အဆင္ေျပမလဲ ။
" စိတ္ညစ္စရာ တစ္ခုခုမ်ား ရွိေနလား... သက္ေကာင္းလူ ၊ အိမ္မွာ အဆင္မေျပတာမ်ား ရွိေနလား "
ထင့္ကိုၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးအတြင္းရွိ မ်က္ဆန္ေလးက ဟိုသည္ေ႐ြ႕လ်ားသြား၏ ။ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကလည္း တင္းတင္းေစ့ပိတ္ေနရာမွ အနည္းငယ္ ပြင့္ဟလာၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းခ်သံကိုပါ ၾကားလိုက္ရသည္ ။
" ပါးရဲ႕အစ္မ ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရတယ္ "
" အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ပူေနတာလား "
" ဟုတ္တယ္ "
" အေဒၚမို႔လား...အေမမွ မဟုတ္တာ "
ထင့္စကားေၾကာင့္ အလိုမက်ဟန္ ျဖစ္သြားသည့္ မ်က္ႏွာေလး ။ မ်က္ဆန္ေလးက ေထာင့္ကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း တစ္ေျပးညီျဖစ္သြား၏ ။
ထိုင္ေနအေကာင္းသား ၊ ထသြားမွက်ိဳးဆိုသည့္ စကားစုလိုပင္ ။ မေမးမိလွ်င္အေကာင္းသား ၊ အေမးမတတ္...အေျပာမတတ္သည့္အခါက်ေတာ့ တစ္ဖက္သား၏စိတ္ခံစားခ်က္ကို အေလးမထားသည့္ပုံ ျဖစ္သြားရသည္ ။
" ေဆာရီး...ေဆာရီး... ကိုယ္ တမင္ေျပာလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ၊ သက္ေကာင္းလူ စိတ္ပူေနတာကို နည္းနည္းသက္သာသြားေအာင္ ေျပာလိုက္တာပါ ၊ ကိုယ့္ကို စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္ "
" ... "
" စိတ္ဆိုးသြားတာလား "
ထိုစကားႏွင့္အတူ သက္ေကာင္းလူ၏ ပခုံးအစြန္းကို ထင္ လက္ညွိုးထိပ္ေလးျဖင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထိမိလိုက္သည္ ။ ထိုသို႔ ထင္ လုပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သက္ေကာင္းလူက မ်က္ေမွာင္ကုတ္သြားၿပီးေတာ့ ထင့္လက္ကို ေစာင္းၾကည့္လာ၏ ။ ၿပီးမွ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခါယမ္းျပသည္ ။
" စိတ္မဆိုးပါဘူး ၊ ခင္ဗ်ား မေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႕ ေျပာတာ မဟုတ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ "
ယခုမွပင္ ရင္ဘတ္ထဲရွိ အလုံးႀကီးက ျပဳတ္က်သြားၿပီး အသက္ဝဝရႈနိုင္ေတာ့သည္ ။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့...ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၊ ကိုယ္က မင္း စိတ္ဆိုးသြားၿပီ ထင္ေနတာ "
" ကြၽန္ေတာ္က စိတ္မဆိုးေပမဲ့ ပါးေရွ႕မွာသာ ခင္ဗ်ား အဲဒီစကားကိုေျပာရင္ ပါးက အေသစိတ္ဆိုးမွာ "
ပါးဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ တည္တင္းေသာမ်က္ႏွာထားက အာ႐ုံထဲကို ဝင္လာသည္ ။ သက္ေကာင္းလူေရာ ၊ ဦးေက်ာ္ဝင္းေရာ ႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ မ်က္ႏွာတည္ၾကသူမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ေကာင္းလူ မ်က္ႏွာတည္သည္က တစ္မ်ိဳး ခ်စ္စရာေကာင္း၏ ။ ဦးေက်ာ္ဝင္း၏ မ်က္ႏွာက က်ေတာ့ ခ်စ္ေမြးမပါသည့္ပုံ ။ ထင္ကိုယ္တိုင္က ဦးေက်ာ္ဝင္းအေပၚ အျမင္မၾကည္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါေပလိမ့္မည္ ။
သက္ေကာင္းလူ ေဘးဘက္ရွိ လူကို ေမာ့ၾကည့္၍ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းယမ္းမိျပန္သည္ ။ မ်က္ႏွာထား အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲေနသည့္ ထိုလူ၏ပုံစံက အေတြးကမၻာထဲ ေမ်ာပါေနပုံ ။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူမ်ားကလည္း ၿပဳံးလိုက္ ၊ တည္လိုက္ ။ နက္ေမွာင္ထူထဲေသာမ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကလည္း စုလိုက္ ၊ တန္းလိုက္ ။
မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ျပဇာတ္ကေနလား မသိပါဘူး ။
ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ထင့္ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္လုံးက ေဘးဘက္ကို ေကြးတက္သြားၿပီးမွ သူ႕မ်က္ႏွာကို
ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လာျပန္သည္ ။
" ေဆး႐ုံကို လိုက္သြားခ်င္လား သက္ေကာင္းလူ ၊ ေဆး႐ုံကို လိုက္သြားခ်င္ရင္ ကိုယ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ "
သက္ေကာင္းလူက ထင့္စကားကို ေခါင္းခါ၍ ျငင္းဆို၏ ။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ... ဘာျဖစ္လို႔ မသြားခ်င္တာလဲ "
" ကြၽန္ေတာ္က ေသြးျမင္ရင္ ေခါင္းမူးတယ္ ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ပါးက မလိုအပ္ဘဲနဲ႕ ေဆး႐ုံ...ေဆးခန္းကို မသြားခိုင္းဘူး "
" သက္ေကာင္းလူက ေသြးေၾကာက္တတ္တာလား "
ထင့္ အေမးစကားေၾကာင့္ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းညိတ္ျပလာသည့္ သက္ေကာင္းလူ ။
ထင့္ေပါင္ေပ့ေလးက ေသြးျမင္ရင္ ေခါင္းမူးတတ္သတဲ့ ။ ထင့္ခ်စ္ရသူေလးက ေသြးကို ေၾကာက္တတ္သတဲ့ ။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ဟိုတစ္ခါ ဆိုင္ကယ္လဲတုန္းက မ်က္ႏွာပ်က္ေနတာ ျဖစ္မယ္ ။
" အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ မသြားတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ ၊ ေဆး႐ုံဆိုေတာ့ မေတာ္တဆမႈေတြကို ေတြ႕ရမွာပဲေလ ၊ ဒါနဲ႕..."
ထင္က စကားကိုဆုံးေအာင္မေျပာဘဲ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ျဖင့္ ရပ္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ေပ့က " ဆက္ေျပာေလ "ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ေမးဆတ္ျပ၏ ။
" ေမးရမွာ အားနာေပမဲ့ ပိုက္ဆံေရာ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား ၊ က်န္းမာေရးဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားသုံးနိုင္မွ အဆင္ေျပမွာ ၊ လိုအပ္ခဲ့ရင္ ကိုယ္ ကူညီေပးပါမယ္ "
" သူတို႔က အဆင္ေျပၾကပါတယ္ ၊ အခုလိုမ်ိဳးေျပာတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္စားေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
" မလိုပါဘူးကြာ ၊ အေပၚယံေျပာတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ တကယ့္စိတ္ရင္းပါ ၊ ကိုယ္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့... တစ္ခုခုလိုအပ္တာနဲ႕ ကိုယ့္ကို ခ်က္ခ်င္းေျပာေနာ္ ၊ ကိုယ္ အစြမ္းကုန္ ကူညီေပးမယ္...ဟုတ္ၿပီလား "
ထင့္စကားေၾကာင့္ သက္ေကာင္းလူ၏မ်က္ႏွာေလးက ေတြေဝေငးေမာသြား၏ ။ မ်က္ေတာင္ တိုတိုစိပ္စိပ္ေလးမ်ားမွာလည္း ပိတ္လိုက္ ၊ ဖြင့္လိုက္ျဖင့္ ႏွစ္ႀကိမ္ခန့္ လႈပ္ရွားလာေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ သက္ေကာင္းလူက ထင့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ေနမတတ္ ၊ ထိုင္မတတ္ျဖစ္လာရၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းႏွင့္ ။
" ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚကို ေကာင္းရတာလဲ "
ထိုအေမးစကားက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ထင့္စိတ္ကို ေပါက္ထြက္လာေစ၏ ။ ထင္ သက္ေကာင္းလူ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ စိတ္လႈပ္ရွားလာသည္ ။
ေပါင္ေပ့ကိုခ်စ္သည့္စိတ္က ထင့္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕စီးဆင္းေနေသာ ေသြးေၾကာမွ်င္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ႏွလုံးသို႔စီးဆင္းသည့္ ေသြးေၾကာဆီသို႔ တိုက္ရိုက္စီးဝင္ေသာအခါ ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ျဖစ္လာခဲ့သည္ ။
ထိုအခ်ိန္ ထင့္ကို ၾကည့္ေနသည့္ သက္ေကာင္းလူ၏ မ်က္လုံးအၾကည့္က တျဖည္းျဖည္းအေရာင္ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ ထိုင္ေနရာမွ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္၏ ။ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုကလည္း နဂိုထက္ပို၍ နီးကပ္သြားေလသည္ ။
" ကိုယ္က ...မင္းကို... "
ထိုစကားကို ထင္ စေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ သက္ေကာင္းလူ၏ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းကို ပ်က္ယြင္းလာကာ ေခါင္းကိုလည္း ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခါယမ္းေလသည္ ။
" ဆက္မေျပာနဲ႕ "
ဆ်ိုပြီး ေျပာလာသည့္ သက္ေကာင္းလူ၏အသံမွာ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ။ ထိုမွ်မကေသးဘဲ သက္ေကာင္းလူက ထင့္ကိုေက်ာ္၍ အခန္းထဲမွ အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္ခြာသြား၏ ။ သိပ္မက်ယ္သည့္ ေနာက္ေက်ာျပင္ေလးကို လိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဝမ္းနည္းစိတ္က လွိုက္တက္လာေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ နာနာ ဖိကိုက္မိသည္ ။ ရင္ဘတ္ကလည္း နိမ့္လိုက္ ၊ ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနၿပီး ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းႏွင့္ အသက္ရႈသံကလည္း မူမမွန္ေတာ့ေပ ။
ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္ေနမွန္း သိရဲ႕သားနဲ႕ ေပါင္ေပ့ရာ ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲ ။ ဘယ္လိုအရာေတြက တားဆီးထားလို႔ ေပါင္ေပ့က ကိုယ့္ဆီလာဖို႔ ခက္ေနရတာလဲ ။ ေပါင္ေပ့လဲ ကိုယ့္အေပၚမွာ ခံစားခ်က္ ရွိေနတာပဲေလ ။ အဲဒါကို ကိုယ္ ခံစားမိေနတယ္ ေပါင္ေပ့ ။ ကိုယ္ ခ်ည္တဲ့ႀကိဳးက ေပါင္ေပ့ဆီမွာ နည္းနည္းေလးေတာ့ ၿငိေနၿပီေလ ။ ကိုယ္က ေပါင္ေပ့ကို သိပ္ခ်စ္သလို ေပါင္ေပ့ရဲ႕ အခ်စ္ကိုလဲ နည္းနည္းေလးေတာ့ ျပန္လိုခ်င္တယ္ ။ အမ်ားႀကီး မဟုတ္ဘူး ေပါင္ေပ့ ။ နည္းနည္းေလးပဲ လိုခ်င္တာပါ ။ ကိုယ္က အမ်ားႀကီးခ်စ္ေပးမွာမို႔ ေပါင္ေပ့က နည္းနည္းေလးေတာ့ ျပန္ခ်စ္ေပးပါလား ...။
*****************
" ေပါင္ေပ့...မားတ်ို့ ျပန္လာေနၿပီေနာ္ ၊ ခဏေနက်ရင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ မား "
" ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ဝက္အူေခ်ာင္းရွိတယ္... အဲဒါကို ေၾကာ္ထားလိုက္ေနာ္ ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၾကာဆံထုပ္ကို အရည္မ်ားမ်ားနဲ႕ျပဳတ္ထားလိုက္...ေပါင္ေပ့ "
" ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့...မား ...ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ထားလိုက္ပါမယ္... ႀကီးႀကီးေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
မားဘက္မွ အသံ ခဏတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး သက္ျပင္းခ်သံကိုပါ ၾကားလိုက္ရသည္ ။
" အခု ကားေပၚမွာမို႔လို႔ အိမ္ေရာက္မွ မား ေျပာျပမယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
ဟု သူ ေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ မားက ဖုန္းခ်သြားသည္ ။ မား၏အသံကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေပ ။
မားခိုင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနရင္း ရင္ထဲတြင္ မသက္သာလွေပ ။ ပါးက ႀကီးႀကီးကို သိပ္ခ်စ္သည့္အတြက္ ယခုကဲ့သို႔ ႀကီးႀကီး ျဖစ္သြားျခင္းအေပၚ ခံစားေနရလိမ့္မည္ ။ မားႏွင့္ပါး၏ ေျပာစကားမ်ားအရေတာ့ ကြီးကြီးတ်ို့မိသားစုတွင် ျပသနာ တစ္ခုခုရွိေနပုံ ။ မည္သည့္ျပသနာေၾကာင့္ ႀကီးႀကီး ယခုကဲ့သို႔ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းသြားသနည္း ။
ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ႏွင့္ ၾကာဆံျပဳတ္ကို ျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္ ဆိုင္ေရွ႕မွ ၾကားရသည့္ မား၏ေခၚသံႏြမ္းႏြမ္း ။ တံခါးကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပထမဆုံးျမင္လိုက္ရသည္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းေနသည့္ ပါးကိုပင္ ။ မားက ပါး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ထားၿပီး သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္လာ၏ ။
" ပါးကို တြဲလိုက္အုံး... ေပါင္ေပ့ "
သူ ပါး၏ က်န္လက္တစ္ဖက္ကို တြဲလိုက္ေတာ့ ေအးစက္ေနေသာ အထိအေတြ႕ကို ခံစားမိလိုက္သည္ ။ တစ္ဖက္ျခမ္းရွိ မားကို ေခါင္းေစာင္းၾကည့္မိေတာ့ မား၏မ်က္ႏွာကလည္း မေကာင္း ။
မေတြ႕ရသည့္ နာရီအနည္းငယ္အတြင္း ပါး၏မ်က္ႏွာမွာ သိသိသာသာအိုစာသြား၏ ။ ပါးကို ခုံမွာ ထိုင္ခိုင္းေတာ့ ပါးက ေခါင္းကို ခါယမ္းသည္ ။
" အေပၚကိုပဲ သြားမယ္ "
မားက ေရတစ္ခြက္ကို ပါးေရွ႕သို႔ ခ်ေပးၿပီး မျက်နှာချင်းဆ်ိုင်ခုံတွင် ဝင္ထိုင္လိုက္၏ ။
" ထမင္းစားရအုံးမယ္ေလ ပါးရဲ႕...ေနာ္ ၊ တစ္ေန႕လုံးလဲ ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာစားေသးတာ မဟုတ္ဘူး ၊ ေရလဲ ေသာက္လိုက္အုံး "
" ေရလဲ မေသာက္ခ်င္ဘူး ၊ ထမင္းလဲ မစားခ်င္ဘူး မား ၊ ပါး အိပ္ရာေပၚမွာပဲ လွဲလိုက္ခ်င္တယ္ မား..."
ပါးက မား၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၍ စကားကို ခပ်တိုးတ်ိုးပြောပြီး ေရွ႕ရွိ ေရခြက္ကိုလည္း ေဘးဘက္သို႔ တြန္းဖယ္လိုက္သည္ ။
" ပါး...မားကိုၾကည့္ "
ၾကည့္ဆိုေတာ့လည္း ၾကည့္ရွာသည္ ။
" မႀကီးက အသက္ေဘးကေန လြတ္သြားၿပီေလ ၊ကိုယ့္ဘက္ပါလာၿပီလို႔ ဆရာဝန္ေတြ ေျပာတာကို ပါး ၾကားခဲ့တယ္ ...မဟုတ္လား ၊ အဲဒီေတာ့ ပါးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္မွျဖစ္မွာ ၊ မား ေျပာတာ ဟုတ္တယ္မို႔လား...ပါး "
" ဒါေပမဲ့ မားရာ... ပါး မႀကီးကို အခုလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕ရတာကို စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ၊ အဲဒါ ဟိုေကာင္ေၾကာင့္... အဲဒီေကာင္ေၾကာင့္ မႀကီး အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္သြားရတာ "
" အဲဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ပါး "
ပါးက မား၏ ထိုစကားကို တူးတူးခါးခါးျငင္းဆန္ေလသည္ ။
" ဘာျဖစ္လို႔ မဟုတ္ရမွာလဲ မား ၊ သားစိတ္ေၾကာင့္ မႀကီး အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္သြားတာေလ ၊ ပါးေလ အဲဒီေကာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဆြဲထိုးပစ္ခ်င္တာ မား ၊ ေဆး႐ုံမွာမို႔ စိတ္ထိန္းထားရတာ "
ပါးက ႏႈတ္မွ ေျပာ၍ အားမရဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္လုံးျဖင့္ စားပြဲခုံကို ထုခ်လိဳက္ေသာအခါ ေရခြက္ထဲမွေရမ်ားက ေဘာင္ဘင္ခတ္သြားသကဲ့သို႔ ၾကာဆံျပဳတ္ပန္းကန္ကလည္း လႈပ္ခါသြားေလသည္ ။
" စိတ္ထိန္း...စိတ္ထိန္း...ပါး ၊ သူတို႔ကိုလဲ ဘာမွမလုပ္ရဘူးေနာ္ ၊ ပိုင္စိုးလဲ သူ႕အေမကို စိတ္ပူေနတာပဲေလ ...ပါးရဲ႕ ၊ ပိုင္စိုးရဲ႕ေကာင္ေလးကလဲ ပ်ာယာခတ္ၿပီး စိတ္ပူေနတာကို ပါးအျမင္ေလ ..."
" ပိုင်စ်ိုးရဲ့ကောင်လေး "ဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ သက္ေကာင္းလူ၏ မ်က္ခုံးမ်ားမွာ အေပၚဘက္ကို ျမင့္တက္သြား၏ ။
ကိုပိုင္စိုးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတာပဲ ။
" လုပ္ခ်င္တာလုပ္သြားတယ္ေလ မား ၊ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မိသားစုကို ပစ္သြားတဲ့ေကာင္ ၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာင္ ပါး နားလည်ပေးန်ိုင်သေးတယ် ၊ အခုဟာက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ လုပ္သြားတာေလ ၊ ဘယ္လိုမ်ား ေယာက္်ားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကလဲဆိုတာကို နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး "
ပါး၏မ်က္ႏွာေပၚရွိ အနီေရာင္အရိပ္သည္ ပို၍ရင့္လာၿပီး စားပြဲေပၚတင္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုလည္း ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထား၏ ။ မားက ပါး၏လက္တစ္ဖက္ကို အေပၚမွ အုပ္မိုးကိုင္၍
" ပါးရယ္ အခ်စ္ဆိုတာက ေယာက္်ား... မိန္းမ မခြဲဘဲ ဖြစ်ပေါ်န်ိုင်တဲ့အရာပါကွယ် ၊ ပါးက မားကို ခ်စ္တာကလဲ အခ်စ္ပဲ ၊ ပိုင္စိုးက သူ႕ေကာင္ေလးကို ခ်စ္တာကလဲ အခ်စ္ပါပဲ "
ဟု ေျပာလာေသာအခါ ပါးက မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္၍ ေခါင္းခါ၏ ။
" မတူတာကို တန္းမညွိပါနဲ႕ မား ၊ ပါးကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး အခ်စ္ဆိုတာကို လက္မခံနိုင္ဘူး ၊ အဓိပ္ပါယ်လဲ မရွိဘူး ၊ ႀကိဳက္တဲ့လူကို လိုက္ေမးၾကည့္ မား ၊ အဲဒီလို အခ်စ္မ်ိဳးကို လက္ခံတဲ့သူ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲဆိုတာကို မား ေတြ႕သြားလိမ့္မယ္ "
သက္ေကာင္းလူ ၿငိမ္သက္စြာရပ္၍ ပါးႏွင့္မားကို ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ပါးႏွင့္မားကေတာ့ ေယာက္်ားခ်င္းခ်စ္ႀကိဳက္သည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးႏြေးေနဆဲ ။ မားကေတာ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့ေသာ အသြင္ကိုေဆာင္၍ ပါးကေတာ့ ခက္ထန္မာေၾကာေသာ သ႑ာန္ကို လႊမ္းၿခဳံထားသည္ ။
သူကေတာ့ အေတြးပင္လယ္ထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္း ႐ြက္လြင့္ေနဆဲ...။
7/7/2022
10/7/2022မွာ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ
ခင္ေလးဉာဏ္