Unicode
" ပေါင်ပေ့... ထမင်းချိုင့်ကို ပေါင်ပေ့ဘာသာ ထည့်မှာလား ၊ မား ထည့်ပေးရမှာလား "
မားက ချက်လက်စ ဝက်အချိုချက်ထဲကို ရေတစ်ခွက်လောင်းထည့်ရင်းဖြင့် ဘေးဘက်ရှိ သူ့ကို မျက်လုံးစွေကြည့်ကာ စကားပြောလာ၏ ။
" ရတယ်...မား ၊ ကျွန်တော့်ဘာသာ ထည့်လိုက်မယ်နော် "
" အင်းပါ..အင်းပါ ၊ အဲဒါဆိုလဲ ကိုယ့်ဘာသာထည့်၊မနေ့က ပေါင်ပေ့ရဲ့ချိုင့်ထဲမှာ ဘာမှမကျန်ဘူးနော် ၊ အကုန်ကုန်သွားလို့ မားတောင် အံ့သြနေတာ "
တစ်ယောက်တည်း စားခြင်းမဟုတ်ဘဲ နှစ်ယောက်စားသည့်အတွက် ချိုင့်ထဲတွင် မည်သည်ဟင်းမှ မကျန်ပေ ။ ထိုလူကိုလည်း သူ အမှန် အံ့သြမိသည် ။ သူ့ဘာသာ ဝယ်စား၍ ရသော်လည်း သူများဆီမှ ဟင်းကိုသာ သွားရည်ကျတတ်သည့်သူ ။ မကျွေးလျှင်လည်း ငရဲကြီးဦးမည် ။
" ဟယ်... ပေါင်ပေ့ ဘာတွေ အတွေးများနေတာလဲ ၊ အနားနားကပ်ပြီး ပြောနေတာကိုတောင် မကြားဘူး "
ပါးပေါ်ရောက်လာသည့် မား၏ လက်နှင့် နားထဲဝင်လာသည့် မား၏ အသံချိုချို ။ ထိုအခါမှ သူ လွင့်သွားသည့် အာရုံကို ပြန်စုစည်းကာ မားကို မျက်နှာချိုသွေးပြလိုက်ရသည် ။
" ဟမ်...ဘာလဲ ...မား...ဘာပြောလိုက်တာလဲ "
" ပေါင်ပေ့နဲ့ အတူတူ အလုပ်လုပ်ရတဲ့ ကလေး ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲလို့ မေးနေတာလေ..."
" သုံးယောက်...မား "
မလိမ်ညာချင်သော်လည်း လိမ်ပြောရပါသည် ။ သူ့စကားအဆုံး မားက ခေါင်းတညိတ်ညိတ် ။
" အစစအရာရာ သည်းခံနော် ပေါင်ပေ့ ၊ သူစိမ်းတွေနဲ့ အလုပ်လုပ်ရတာဆိုတော့ သည်းခံနိုင်မှဖြစ်မှာ ၊ မျက်နှာကိုလဲ အမြဲတမ်း တည်တည်ကြီး မထားဘဲနဲ့ တစ်ခါတလေကျရင်တော့ ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်နေ ၊ မဟုတ်ရင် သူတို့က ပေါင်ပေ့ကို သဘောထားဆိုးတယ်လို့ ထင်သွားကြလိမ့်မယ် "
" ဟုတ်ကဲ့ မား "
မား စိတ်ချမ်းသာအောင် ဟုတ်ကဲ့ဟု ပြောလိုက်ရသော်လည်း သူကတော့ ထင်ဆိုသည့် လူကြီးကို မရယ်ပြချင်ပေ ။ ယခုကဲ့သို့ မရယ်မပြုံး နေသည်ကိုပင် ထိုလူကြီးက သူ့ကိုဆိုလျှင် မထိတထိပုံစံမျိုးဖြင့် ဆက်ဆံတတ်၏ ။ သူသာ ရယ်ရယ်မောမော ၊ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့် ဆက်ဆံလိုက်ပါလျှင် နောက်ဆက်တွဲ ဖြစ်လာမည့် အကြောင်းအရာများကို သူလည်း တာဝန်မယူနိုင်ပေ ။
ဦးကျော်ဝင်း၏ အကြည့်များသည် ဇနီးနှင့်သား၏ နောက်ကျောပြင်သို့ ။
" ပေါင်ပေ့ "
နောက်ဘက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည့် ခေါ်သံကြောင့် သက်ကောင်းလူ၏ ခန္ဓာကိုယ်က ချက်ချင်းပင် နောက်ဘက်သို့ လှည့်သွား၏ ။
" ဗျာ...ပါး "
" အလုပ်က စလုပ်နေရပြီလား ၊ ဘာတွေ လုပ်ရတာလဲ "
ခေါင်းထဲတွင် အချက်ပေးခေါင်းလောင်းသံများ မြည်ဟီးလာသည် ။ ပါးကိုတော့ မားကဲ့သို့ ပြီးပြီးရော ပြောမရပေ ။
" လောလောဆယ်တော့ ဘာမှ မလုပ်ရသေးဘူး ပါး ၊ လုပ်ငန်းသဘောနားလည်အောင်ပဲ သင်နေရတာ "
ပါးက ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်ကာ သူ့မျက်လုံးထဲကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်လာ၏ ။
" လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံ မရှိတဲ့သူကို ငါးသိန်းပေးတယ်ဆိုတော့ ပေါင်ပေ့ရဲ့သူဌေးက ပိုက်ဆံ တော်တော်ပေါနေလားပဲ "
" သြော်...ပါးကလဲ... ပေါင်ပေ့ လုပ်ရမှာက အနုပညာအလုပ်လေ ၊ အနုပညာဆိုတာက တန်ဖိုးဖြတ်လို့မှ မရတာကို... ပါးနော်...ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ထင့်ကို အမြင်မကြည်ဖြစ်နေရတာလဲ ၊ ဒီလောက် သဘောကောင်း...မနောကောင်းလေးကို... "
သူပင် ဖြေစရာ မလိုချေ ။ မားက ပါးကို နောက်လှည့်ကြည့်ကာ ချိုသာသောမျက်နှာထားနှင့်စကားပြောလိုက်တော့ ပါးက အလိုမတူဟန်ဖြင့် ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းခါယမ်း၏ ။ ထိုအခါ မား၏ နှုတ်ခမ်းလေးက ရှေ့ကို စူထော်လာသည် ။
" ကဲ...မားကိုပြော...မားကိုပြော...အဲဒီခေါင်းကို ဘာဖြစ်လို့ ခါလိုက်ရတာလဲ ၊ ပါးက မားပြောတာကို သဘောမတူဘူးလား ၊ တွေ့တွေ့ချင်းကတည်းက ပါး ... ထင့်ကို တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးပဲဆ်ိုပြီး ပြောနေတာလေ "
မားက ဘယ်ဘက်ခါးပေါ် လက်ထောက်လိုက်ရင်း ထိုစကားကို ပြောတော့ ပါးဆီမှ ရယ်သံတိုးတိုး ထွက်ပေါ်လာသည် ။
" မားကလဲ လူတွေမှာ ခံစားတတ်တဲ့ အသိအာရုံဆိုတာ ရှိတယ်လေကွာ ၊ နောက်ပြီး မား ပြောလိုက်တယ်နော် ...သဘောကောင်း...မနောကောင်းတဲ့ ၊ လူတစ်ယောက်ကို ဆက်ဆံရေးကောင်းတာ တစ်ခုတည်းကြည့်ပြီး မနောကောင်းတယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ မရဘူး မား ၊ တချို့တွေက သူတို့ရဲ့ အတွင်းစိတ်နဲ့ မလိုက်ဖက်အောင် အပြုအမူတွေလုပ်တတ်ကြတယ် ၊ ပါးကတော့ အဲဒီလူကို စိတ်ထဲ ဘဝင်မကျပါဘူးကွာ ၊ ပေါင်ပေ့လဲ သူ့ကို ဆက်ဆံရင် သတိထားပြီး ဆက်ဆံနော် "
အလက်ဇန်းဒါးထင်ဟု အမည်ရသည့် ထိုလူကို သူ တကယ် သဘောမကျလှပေ ။ အထူးသဖြင့် ထိုလူ၏ မျက်လုံးအကြည့်များကို စိတ်ထဲ မနှစ်မြို့ချေ ။ ထိုမျက်လုံးများက တစ်ဖက်သားကို အလွန်ဆွဲဆောင်လွှမ်းမိုးနိုင်၏ ။
" ဟယ်...ပါးရယ်...ပြောနေတဲ့ပုံက ပေါင်ပေ့ကပဲ မိန်းကလေးလိုလိုနဲ့ကွယ် ၊ ထင်က ပေါင်ပေ့ကို ဘာလုပ်ရမှာလဲ ပါးရဲ့ ၊ သူ့အလုပ်မှာ တကယ်လိုလို့ လစာပေးပြီး ခိုင်းတာလေ... ပါးရဲ့ "
သူကတော့ ဘေးဘက်ရှိ မားကိုကြည့်လိုက် ၊ ပါးကိုကြည့်လိုက်ဖြင့်သာ ။ သူလည်း ထိုလူ၏ အတွင်းစိတ်ကို ဖမ်း၍မရပေ ။ ထိုလူက ရေသေအိုင်နှင့်ပင် ခပ်ဆင်ဆင်တူသည် ။ ဟိုးအတွင်းပိုင်းထဲ၌ ကွယ်ဝှက်သိမ်းဆည်းထားသော လျှို့ဝှက်ချက်များရှိနေသည်ဟု ခံစားမိ၏ ။
" မား ပြောသလိုပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ ပါး ဆုတောင်းပါတယ် ၊ ပေါင်ပေ့..."
ပါး၏ ခေါ်သံကြောင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ဆတ်ခနဲ တုန်သွား၏ ။ သူ ထိုသို့ဖြစ်သွားသည်ကိုကြည့်၍ ပါးက မျက်မှောင်ကုတ်သည် ။ မျက်ခုံးနှစ်ဖက်လုံးကလည်း ထိစပ်လုနီးပါး အလယ်၌ စုသွားလေ၏ ။
" ဗျာ..."
မထင်မှတ်ထားရအောင်ပင် သူ့အသံက လည်ပင်းထဲမှ ခက်ခက်ခဲခဲ ထွက်ပေါ်လာသည် ။
" အဲဒီအလုပ်ကို မလုပ်ချင်တာနဲ့ တန်းပြီးထွက်လာ...ပေါင်ပေ့ ၊ ကျန်တာကို ပါး ရှင်းမယ် "
" ဟယ်...ပါး "
ဆိုသည့် စကားသံနှင့်အတူ မားက ပါးရှိရာဆီကို ခပ်သွက်သွက်လှမ်းသွားပြီး လက်ဖျားလေးနှင့် ပါးလက်မောင်းကို တဖျတ်ဖျတ် ရိုက်လေသည် ။
" လူကြီးဖြစ်ပြီး ကလေးကို ဘယ်လိုတွေ သင်နေတာလဲကွယ်...ဟင်...ပါး ၊ မား ပါးကို ဘယ်လိုပြောပြထားလဲ ၊ ပါးရဲ့ ပေါင်ပေ့က အလုပ်ဝင်တာ တစ်ရက်ပဲ ရှိသေးတယ်လေ ၊ အဲဒါကို ချက်ချင်းထွက်ဖို့ ပြောနေရလား "
ပါးက လက်မောင်းပေါ်ရှိ မား လက်လေးကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ပြီး မား၏မျက်နှာကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချသည် ။ မားက သူ့ကို ကျောပေးထား၍ မား၏ မျက်နှာအမူအရာကို မမြင်ရသော်လည်း ပါး၏ မျက်နှာထားကတော့ သိပ်မကောင်းပေ ။
ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်လဲ အဲဒီလူဆီမှာ အလုပ်မလုပ်ချင်ပါဘူး ပါး ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအလုပ်ကို မဖြစ်မနေသွားရမဲ့ အကြောင်းပြချက်က ရှိနေတယ် ပါး ။ ခြောက်လ...ခြောက်လပါပဲ ။ ခြောက်လဆိုတဲ့ အချိန်တစ်ခုကုန်သွားရင်တော့ အဆင်ပြေပါပြီ ။
*******************
ထင့် အလုပ်စားပွဲမှ ကြည့်လိုက်လျှင် ဧည့်သည်များထိုင်ရန် ထားထားသည့် စားပွဲကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရ၏ ။ လက်တိုရှပ်အင်္ကျီလေးသာ ဝတ်ထားသည့် ပေါင်ပေ့က လက်နှစ်ဖက်ကို အချင်းချင်းပွတ်သပ်နေသည် ။ အထူးသဖြင့်တော့ အင်္ကျီလွတ်နေသည့် လက်မောင်းသားနှင့် လက်ဖျံတစ်လျှောက်ကိုပင် ။
ပေါင်ပေ့ ကြည့်ရတာတော့ တော်တော်အေးနေတဲ့ပုံ ။ ထင်ကလဲ အဲကွန်းကို အအေးဆုံးဖွင့်ထားတာလေ ။ အဲဒီတော့ နေသားမကျသေးတဲ့ ပေါင်ပေ့လေးခမျာ နေမထိ ၊ ထိုင်မသာ ဖြစ်နေပါရော ။
သက်ကောင်းလူ ခေါင်းကိုလှည့်ကာ နောက်ဘက်ရှိ အဲကွန်းကို ကြည့်လိုက်မိ၏ ။ မနေ့က သည်နေ့ကဲ့သို့ သိပ်မအေးဘဲ သည်နေ့ကျမှ တော်တော်လေးကို အေးနေပြီး နေရသည်မှာလည်း သက်သောင့်သက်သာ မရှိတော့ ။ သက်ကောင်းလူ၏ မျက်ဝန်းအိမ်လေးသည် အဲကွန်းဆီမှ ထင့်ထံသို့ ဖြည်းညင်းစွာ နေရာပြောင်း၏ ။စပို့ရှပ်နက်ပြာရောင် လက်တိုကို ဝတ်ထားသည့် ထိုလူ့ပုံစံမှာ မအေးတတ်သည့်အလား ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လေးစားမှု မရှိသည့် လူကြီး ။ ကိုယ် အဆင်ပြေလျှင်ပြီးရော ဆိုပြီး သူများကို ထည့်မတွက်သည့်သူ ။
အဲကွန်းကို ပိတ်ခိုင်းလိုက်ရင် ကောင်းမလား ။ အဲဒါလဲ မဖြစ်သေးပါဘူး ၊ လျှော့ခိုင်းလိုက်ရင်ပဲ ကောင်းမယ် ထင်တယ် ။
ထင် လက်တော့ပ်ကို ကြည့်နေသော်လည်း သက်ကောင်းလူ၏ ကြံရာမရဖြစ်နေသည့်ပုံလေးကို မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှ မြင်နေရသည် ။ ထင့်ကိုကြည့်လိုက် ၊ အဲကွန်းကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ဖြင့် အလုပ်များနေသည့် သက်ကောင်းလူ၏ ပုံစံလေးကို ကြည့်ရင်း အသည်းထဲတွင် ယားကျိယားကျိ ဖြစ်လာ၏ ။
ဘယ်လိုလေးလဲကွာ ။ ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ့်ကို စကားပြောဖို့ တွန့်ဆုတ်နေရတာလဲ ။
ထင် လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ခဏရပ်လိုက်ကာ ထိုင်နေရာမှ မတ်တတ်ရပ်လိုက်တော့ သက်ကောင်းလူ၏ အကြည့်က ထင့်ဆီကို ချက်ချင်းရောက်လာသည် ။ သို့သော်လည်း စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာ အကြည့်ချင်းဆုံပြီးနောက် မျက်ဝန်းအိမ်လှလှလေးမှာ ရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်သို့ ။
" ကိုယ့်ကို တစ်ခုခုများ ပြောစရာရှိနေလား...သက်ကောင်းလူ "
မဖြေပေ ။ ထိုအစား လက်နှစ်ဖက်ကိုသာ ပိုပြီးတော့ တင်းတင်းပွေ့ဖက်၏ ။
သည်ကောင်လေးကိုတော့ ကြည့်ရင်း ၊ ကြည့်ရင်းနှင့် ပိုအသည်းယားပြီး ပိုချစ်ရ၏ ။ ချေမိုးနေသည်လည်း မဟုတ်ပါဘဲ ပေါင်ပေ့၏ပုံစံက သူနှင့် ဆက်ဆံပြောဆိုရမည်ကို ကြောက်နေသည့်ပုံ ။
ထင့် ခြေလှမ်းများက သက်ကောင်းလူဆီသို့ တည့်တည့်မတ်မတ် ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံတွင် ထင် ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ သက်ကောင်းလူ၏ မျက်ဆန်လေးများသည် တစ်ချက်လှုပ်ခါသွား၏ ။
" ပြောပါ သက်ကောင်းလူ ၊ မင်း ပြောမှပဲ ကိုယ်က သိမှာလေ ၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ "
ခဏကြာ တွေဝေနေပြီးမှ ခပ်တိုးတိုးထွက်လာသည့် အသံလေး ။
" ကျွန်တော် ချမ်းနေလို့..."
" သြော်...အဲဒီတော့..."
ဒီလူက ဘာလဲ ။ ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုပြီး မေးလဲမေးသေးတယ် ။ ဖြေတော့လဲ ပြန်တုံ့ပြန်တဲ့ပုံက စိတ်တိုဒေါသထွက်စရာ ။
အကြည့်တွင် ဒေါသရိပ် ယှက်သန်း၏ ။ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကလည်း တစ်ခုခုပြောလိုက်တော့မည့်ဟန် ပြင်ပြီးမှ ခပ်တင်းတင်းစေ့ပိတ်လေသည် ။
" အဲဒီတော့ ကိုယ်က ဘာလုပ်ပေးရမလဲ "
အမှန်တကယ်တော့ ဖက်ပေးရမလားဆိုပြီး မေးချင်တာပါ ။
" ဘာလုပ်ပေးရမလဲဆိုတော့ ခင်ဗျားရဲ့ အဲကွန်းအအေးချိန်ကို လျှော့ပေးပါလား ၊ ဒီအတိုင်းကြီးပဲ အေးနေရင် ကျွန်တော် ဒီအခန်းထဲမှာ ဆက်နေလို့ မရတော့ဘူး "
" ကိုယ် အအေးချိန်ကိုတော့ လျှော့ပေးလို့မရဘူး သက်ကောင်းလူ ၊ ကိုယ်က အပူ မခံနိုင်ဘူးလေ ၊ ဒါပေမဲ့..."
ထိုလူက စကားကို ပြီးဆုံးအောင် မပြောဘဲ ထိုင်နေရာမှ ထရပ်၍ စားပွဲဆီသို့ လျှောက်သွား၏ ။ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ကွက်တိဖြစ်နေသော ဘောင်းဘီအောက်မှ ကြွက်သားများက လမ်းလျှောက်သွားတိုင်း တင်းတင်းရင်းရင်း ၊ ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် ။ ထိုအချိန် ထင်က ခေါင်းလေးသာ စောင်း၍ သက်ကောင်းလူကို လှည့်ကြည့်လာပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်သွားရုံ သာသာလေး ပြုံးလိုက်၏ ။ ထင် ထိုကဲ့သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ သက်ကောင်းလူက မျက်တောင်များကို တဖျတ်ဖျတ်ခတ်၍ ဘေးဘက်ရှိ ကျောပိုးအိတ်ကို ဆတ်ခနဲလှမ်းယူကာ ရင်ခွင်ထဲသို့ ထွေးပိုက်၏ ။ သက်ကောင်းလူ၏ မျက်နှာလေးက တဖြည်းဖြည်းရဲတက်လာသည်ကို ခဏကြည့်ပြီးမှ ထင် သည်ဘက်ပြန်လှည့်ကာ နှစ်နှစ်ကာကာပြုံးမိသည် ။
ပေါင်ပေ့ရဲ့ စိတ်ဝင်စားမှုကို နည်းနည်းလေးတော့ ကိုယ် ရသွားပြီထင်တယ် ။ ကိုယ် ပျော်တယ် သိလား ...ပေါင်ပေ့ ။
ရင်ခွင်ထဲရှိ ကျောပိုးအိတ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားသော်လည်း ခံစားနေရသော အအေးဓာတ်မှာ မလျှော့သွားဘဲ ပိုများလာသည် ။ ရင်ဘတ်ထဲတွင်လည်း တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေပြီး ခြေဖျား ၊ လက်ဖျားများပါ တုန်ယင်လာ၏ ။ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ထိုလူကြီး၏ နောက်ဘက်ကို သွားကြည့်မိပါလိမ့် ။ ယခုတော့ ထိုလူကြီးက သူ့ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သွားပြီ ။
ရှက်လိုက်တာ ...ရှက်လိုက်တာ ။ ရှက်လွန်းလို့ ဒီနေရာကနေ ပျောက်သွားချင်တာပဲ ။
ထင် စားပွဲပေါ် အဆင်သင့်တင်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ကို လှမ်းယူလိုက်ကာ လက်ဖြင့် မသိမသာချေပစ်လိုက်သည် ။ အနည်းငယ်ကြေမွသွားသည့် ထိုအင်္ကျီလေးကို ကျေနပ်စွာ ကြည့်လိုက်ပြီးမှ မြန်ဆန်တက်ကြွသော ခြေလှမ်းများဖြင့် သက်ကောင်းလူဆီသို့ ထင် လျှောက်သွားမိ၏ ။
" အပေါ်ကနေ ဒီအင်္ကျီလေးကို ထပ်ဝတ်ထားလိုက်ပါလား သက်ကောင်းလူ ၊ နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ်တော့ အအေးသက်သာတာပေါ့ "
ထင် လက်ထဲရှိ အင်္ကျီကို သက်ကောင်းလူထံသို့ လှမ်းပေးလိုက်တော့ မျက်နှာသေဖြင့် ခေါင်းခါပြသည် ။
" ကျွန်တော် သူများဟာကို မဝတ်ချင်ဘူး "
" သူများဟာ မဟုတ်ပါဘူး... ကိုယ့်ဟာပါကွာ... "
ပြောလာသည့် စကားထဲတွင် ရယ်မြူးရိပ်ပါ၏ ။ မျက်ခုံးကိုလည်း ဟန်ပါပါ ပင့်လိုက်သေးသည် ။
" ခင်ဗျားကလဲ သူများပဲလေ ၊ ခင်ဗျားက ကျွန်တော့် အဖေလဲ မဟုတ်ဘူး ၊ ကျွန်တော့် ဦးလေးလဲ မဟုတ်ဘူး ၊ကျွန်တော့် အစ်ကိုလဲ မဟုတ်ဘူးလေ ၊ သူစိမ်းမှ သူစိမ်း "
ပြောလိုက်သည်မှာ စိမ်းစိမ်းကားကား ။ ပေါင်ပေ့က သူ့နှလုံးသားကို နာကျင်အောင် မည်ကဲ့သို့ လုပ်ရမည်ကို ကျွမ်းကျင်လှသည် ။
" ဟုတ်တာပေါ့...ဟုတ်တာပေါ့ ၊ ကိုယ်တို့က သူစိမ်းတွေပါကွာ ၊ ဒါနဲ့ နည်းနည်းတော့ ကိုယ်တို့ကြားမှာ ပတ်သက်မှုလေး ရှိနေလားလို့ "
နားမလည်ဟန်ကြောင့် မျက်လုံးဝိုင်းလေးများမှာ ပိုပြီး ဝိုင်းစက်သွား၏ ။
" ခင်ဗျား ဘာဆိုလိိုတာလဲ "
" ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်က အကြွေးရှင်နဲ့ အကြွေးဆပ်နေရတဲ့သူလေ ၊ နောက်ပြီးတော့ သက်ကောင်းလူက ကိုယ့်ရဲ့ ယတြာ ၊ သက်ကောင်းလူ နေကောင်းကျန်းမာနေမှ ကိုယ်လဲ ကျန်းမာမှာလေ ၊ အဲဒီတော့ ဒီအင်္ကျီလေးကို ဝတ်ထားစေချင်တယ် "
သက်ကောင်းလူက အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို တစ်ချက်ဖိကိုက်ပြီးတော့ ထင့်လက်ထဲရှိ အင်္ကျီကို ဆတ်ခနဲလှမ်းယူလိုက်၏ ။
" ဒီအင်္ကျီကို ဝတ်လိုက်ရင် ပြီးရော မဟုတ်လား ၊ ခင်ဗျားကို အဲဒီအကြွေးကိစ္စ နောက်ထပ်မပြောနဲ့ဆိုပြီး ကျွန်တော် ပြောပြီးသားနော် ၊ အဲဒီအကြောင်းနဲ့ လာပြီးတော့ အကျပ်မကိုင်နဲ့ "
ပြောလည်းပြော ရင်ဘတ်ထဲရှိ ကျောပိုးအိတ်ကို ဘေးဘက်သို့ ဘုတ်ခနဲ ပစ်ချပြီးတော့မှ အင်္ကျီကို တည်တင်းသောမျက်နှာထားဖြင့် ဝတ်နေသည့် သက်ကောင်းလူ ။ အင်္ကျီကို ဝတ်ပြီးမှ မျက်လုံးလှန်ကြည့်လာသည့် သက်ကောင်းလူ၏မျက်လုံးထဲတွင် ဒေါသရိပ်အချို့ရှိ၏ ။
" ကဲ...အခုလိုလေး လုပ်လိုက်တော့ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ကွာ "
သက်ကောင်းလူက ထင့်ကို မည်သည့်စကားမှ ပြန်ဖြေမလာဘဲ ခပ်တည်တည် စိုက်ကြည့်နေသည် ။
အမှန်ဆိုလျှင် သက်ကောင်းလူကို ထင် ပေးလိုက်သည့် အင်္ကျီလေးမှာ ယခုမှသာ နာမည်ကြီးအင်္ကျီကုမ္ပဏီမှ အသစ်ထွက်ရှိလာခြင်းဖြစ်၏ ။ ထိုအင်္ကျီလေးကို မြင်မြင်ချင်း ထင့်အာရုံထဲသို့ ဝင်လာသည့်သူမှာ သက်ကောင်းလူပင် ။ ပိန်ပါးပြီး အရပ်မြင့်သော သက်ကောင်းလူနှင့် အနက် ၊ အဖြူရောစပ်ထားသည့် ထိုရှပ်ကွက်အင်္ကျီလေးမှာ လိုက်ဖက်လိမ့်မည်ဟု ထင် တွေးထင်ပြီးသား ။ ထင့်မျက်လုံးများသည် ထင့်ကို ဘယ်သောအခါမှ သစ္စာမဖောက်ချေ ။
ဒီလူက သိပ်ပြီး အကြည့်ရဲတာပဲ ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး အခုလိုမျိုး မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေတော့ မျက်နှာပါ ပူလာသလိုလို ။ အဲဒီအကြည့်တွေကြောင့်လဲ ပါးက ကြည့်မရဖြစ်နေတာ ။
" ဒီမှာ "
" အင်း "
" ခင်ဗျားမှာ အလုပ်မရှိဘူးလား "
" ရှိတယ်လေ "
" အဲဒါဆိုလဲ ဒီအတိုင်းကြီး ထိုင်နေမဲ့အစား သွားလုပ်လေ "
" လုပ်နေတယ်လေ "
" ဘယ်မှာလုပ်လို့လဲ "
" အခုလုပ်နေတယ်လေ ၊ ပြောရမယ်ဆိုရင် အလုပ်ထက် အရေးကြီးတာကို အခု ကိုယ် လုပ်နေတာ ၊ ကိုယ် မင်းနဲ့ နေတာ... နည်းနည်းဝေးနေလို့ ဖြစ်လိမ့်မယ် ...သိလား ၊ ခေါင်းထဲမူးနောက်နောက်ဖြစ်လာတယ်ကွာ ၊ အဲဒါကြောင့် ခေါင်းကြည်အောင်လို့ မင်းကို ကြည့်နေရတာ ၊ ကိုယ့်ကို ဟောပေးတဲ့ ဆရာက တကယ်ကို တော်တာပါကွာ ၊ တကယ်...တကယ် ၊ ကိုယ် မင်းရဲ့ အနားမှာ နေလိုက်တာနဲ့ ခေါင်းက ချက်ချင်းကြည်လာရောပဲ "
ပြောစရာ စကား မရှိတော့ပေ ။ ထိုစကားကိုပြောနေသော ထင့်ဆိုသည့် လူကြီး၏ မျက်နှာထားကတော့ အမှန်အတိုင်းပြောနေပုံပင် ။ သို့သော်လည်း သူကတော့ ထိုလူကြီး
ကို မယုံရေးချ မယုံချေ ။
" ဒါနဲ့ "
သက်ကောင်းလူ၏ စိတ်ထဲတွင် ရေရွတ်မိသည်မှာ သည်လူကြီးတော့ တစ်ခုခု စပ်စုတော့မည်ဟုပင် ။ အတွေးမှ မဆုံးခင် ထွက်ပေါ်လာသည့် အသံသြသြ ။
" သက်ကောင်းလူက ပန်းချီဆွဲရင် ဘာနဲ့ဆွဲလဲ "
တော်တော်လေးကို မမေးသင့်သည့် မေးခွန်းပင် ။ ပန်းချီဆွဲပါသည်ဆိုမှ လက်ဖြင့်မဆွဲဘဲ မည်သည့်အရာဖြင့် ဆွဲရမည်နည်း ။
မဖြေလျှင်လည်း ပြီးမည်မဟုတ် ။
" လက်နဲ့ "
" ဟမ် "
" ပန်းချီကို လက်နဲ့ဆွဲတာ...ဘာလဲ...ခင်ဗျားက ပန်းချီဆွဲရင် ပါးစပ်နဲ့ဆွဲကြတယ်လို့များ ထင်နေတာလား "
နှုတ်ခမ်းပါးလေး၏ ပိုင်ရှင်သည် ထိုကဲ့သို့ ချစ်စရာကောင်းအောင်လည်း ပြန်ပြောတတ်သေးသည် ။
" ဟာကွာ...ကိုယ် အမေးမှားသွားတာပါကွာ ၊ ကိုယ် မေးချင်တာက ပန်းချီဆွဲတဲ့အခါ ဘယ်လိုစားပွဲနဲ့ဆွဲလဲ သိချင်တာ ၊ သစ်သားစားပွဲနဲ့ဆွဲတာလား...မှန်စားပွဲနဲ့ဆွဲတာလား ၊ တင်ပျဉ်ခွေထိုင်ပြီးဆွဲတာလား...စာကြည့်စားပွဲလိုမျိုးမှာ ဆွဲတာလား "
" စားပွဲက ဘယ်လိုစားပွဲပဲဖြစ်ဖြစ် ရတယ် ၊ ကျွန်တော်က တင်ပျဉ်ခွေထိုင်ပြီး မဆွဲတတ်ဘူး "
" အဲဒါဆိုရင်..."
" ခုံအမြင့်နဲ့ ထိုင်ဆွဲတာ "
" ခုံအမြင့်ဆိုတော့ ဘယ်လောက်မြင့်လဲ "
တကယ်ပါ ၊ မရှည်တဲ့စိတ်ကို ဆွဲဆန့်နေရတယ် ။ ဘာဖြစ်လို့များ ကလေးလေးတွေလို အမေးအမြန်းထူနေလဲ မသိဘူး ။
" ခင်ဗျားရဲ့ ထိုင်ခုံအမြင့်လောက်..."
သူ့စကားကြောင့် ထိုလူ၏ မျက်လုံးများက အလုပ်စားပွဲဆီသို့ တန်းခနဲ ။ ခဏကြာ ကြည့်နေပြီးမှ ခေါင်းကိုလည်း တဆတ်ဆတ်ညိတ်နေသေး၏ ။
" သက်ကောင်းလူက ခဲပန်းချီကိုပဲ စိတ်ဝင်စားတာလား ၊ ရေဆေးနဲ့ ဆီဆေးကိုရော စိတ်မဝင်စားဘူးလား "
သက်ကောင်းလူ၏ထံမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် သက်ပြင်းချသံ ခပ်ကျယ်ကျယ် ။
" ဘာဖြစ်လို့ ခင်ဗျား မေးခွန်းတွေ အများကြီးမေးနေတာလဲ "
ဟုတ်တာပေါ့ ။ ထင့်ပေါင်ပေ့လေးက ထင့်ကို စိတ်မရှည်တော့ဘူး ။
" ဒီအတိုင်းပဲ ကိုယ် သိချင်လို့လေ "
မျက်နှာကလည်း ခပ်ငယ်ငယ် ၊ အသံကလည်း ခပ်တိမ်တိမ် ။ မသိလျှင် အနိုင်ကျင့်ခံနေရသည့် ကလေးငယ်လေး တစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် ။
" လောလောဆယ်တော့ ကျွန်တော် ခဲပန်းချီဘက်ကိုပဲ အားသန်တယ် ၊ နောက်ပိုင်းကျရင်တော့ ဆီဆေးကိုပါ လေ့လာဖို့ စိတ်ကူးထားတယ် ...ဘာဆက်ပြီး သိချင်သေးလဲ "
" အခုတော့ ဒီလောက်ပဲ သိချင်သေးတယ် ၊ နောက်ကျမှ သိချင်တာရှိရင် ထပ်မေးမယ်လေ...နော် ...ဒါနဲ့..."
" ... "
" ဘာဟင်းချက်လဲ "
" ဝက်သားအချိုချက်နဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးချက် "
ထင် သက်ကောင်းလူ၏ စကားကြောင့် တံတွေးမျိုချကာ နှုတ်ခမ်းကိုလျှာဖြင့်သပ်မိ၏ ။
" ကိုယ်နဲ့ သက်ကောင်းလူက စိတ်ချင်းဆက်နေသလိုပဲ...သိလား ၊ ကိုယ်လေ မနက်နိုးနိုးချင်းကတည်းက ဝက်အချိုချက် စားချင်နေတာကွာ ၊ ကျေးဇူးပဲ သက်ကောင်းလူ "
သူများကြားလျှင် သက်ကောင်းလူက ထိုလူစားရန်အတွက် ထမင်းဟင်းများ ထည့်လာပေးသည့်ပုံ ။
" ဒါနဲ့လေ...မနက်ဖြန်ကျရင် ကန်စွန်းရွက်ကြော်လေး ထည့်ခဲ့ပါလား... ကိုယ် ကန်စွန်းရွက်ကြော် စားချင်လို့ "
သည်းခံစမ်း ၊ သည်းခံစမ်း ။ ရက်ပေါင်းတစ်ရာကျော်ပဲ သည်းခံရမှာ...။
23/6/2022
26/6/2022မှာ ပြန်တွေ့ကြမယ်
စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ကျန်းမာကြပါစေ
ခင်လေးဉာဏ်
Zawgyi
" ေပါင္ေပ့... ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ေပါင္ေပ့ဘာသာ ထည့္မွာလား ၊ မား ထည့္ေပးရမွာလား "
မားက ခ်က္လက္စ ဝက္အခ်ိဳခ်က္ထဲကို ေရတစ္ခြက္ေလာင္းထည့္ရင္းျဖင့္ ေဘးဘက္ရွိ သူ႕ကို မ်က္လုံးေစြၾကည့္ကာ စကားေျပာလာ၏ ။
" ရတယ္...မား ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ထည့္လိုက္မယ္ေနာ္ "
" အင္းပါ..အင္းပါ ၊ အဲဒါဆိုလဲ ကိုယ့္ဘာသာထည့္၊မေန႕က ေပါင္ေပ့ရဲ႕ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ဘာမွမက်န္ဘူးေနာ္ ၊ အကုန္ကုန္သြားလို႔ မားေတာင္ အံ့ၾသေနတာ "
တစ္ေယာက္တည္း စားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္စားသည့္အတြက္ ခ်ိဳင့္ထဲတြင္ မည္သည္ဟင္းမွ မက်န္ေပ ။ ထိုလူကိုလည္း သူ အမွန္ အံ့ၾသမိသည္ ။ သူ႕ဘာသာ ဝယ္စား၍ ရေသာ္လည္း သူမ်ားဆီမွ ဟင္းကိုသာ သြားရည္က်တတ္သည့္သူ ။ မေကြၽးလွ်င္လည္း ငရဲႀကီးဦးမည္ ။
" ဟယ္... ေပါင္ေပ့ ဘာေတြ အေတြးမ်ားေနတာလဲ ၊ အနားနားကပ္ၿပီး ေျပာေနတာကိုေတာင္ မၾကားဘူး "
ပါးေပၚေရာက္လာသည့္ မား၏ လက္ႏွင့္ နားထဲဝင္လာသည့္ မား၏ အသံခ်ိဳခ်ိဳ ။ ထိုအခါမွ သူ လြင့္သြားသည့္ အာ႐ုံကို ျပန္စုစည္းကာ မားကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးျပလိုက္ရသည္ ။
" ဟမ္...ဘာလဲ ...မား...ဘာေျပာလိုက္တာလဲ "
" ေပါင္ေပ့နဲ႕ အတူတူ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲလို႔ ေမးေနတာေလ..."
" သုံးေယာက္...မား "
မလိမ္ညာခ်င္ေသာ္လည္း လိမ္ေျပာရပါသည္ ။ သူ႕စကားအဆုံး မားက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ။
" အစစအရာရာ သည္းခံေနာ္ ေပါင္ေပ့ ၊ သူစိမ္းေတြနဲ႕ အလုပ္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ သည္းခံနိုင္မွျဖစ္မွာ ၊ မ်က္ႏွာကိုလဲ အၿမဲတမ္း တည္တည္ႀကီး မထားဘဲနဲ႕ တစ္ခါတေလက်ရင္ေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္ေန ၊ မဟုတ္ရင္ သူတို႔က ေပါင္ေပ့ကို သေဘာထားဆိုးတယ္လို႔ ထင္သြားၾကလိမ့္မယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ မား "
မား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း သူကေတာ့ ထင္ဆိုသည့္ လူႀကီးကို မရယ္ျပခ်င္ေပ ။ ယခုကဲ့သို႔ မရယ္မၿပဳံး ေနသည္ကိုပင္ ထိုလူႀကီးက သူ႕ကိုဆိုလွ်င္ မထိတထိပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ဆက္ဆံတတ္၏ ။ သူသာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ၊ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ ဆက္ဆံလိုက္ပါလွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သူလည္း တာဝန္မယူနိုင္ေပ ။
ဦးေက်ာ္ဝင္း၏ အၾကည့္မ်ားသည္ ဇနီးႏွင့္သား၏ ေနာက္ေက်ာျပင္သို႔ ။
" ေပါင္ေပ့ "
ေနာက္ဘက္မွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေခၚသံေၾကာင့္ သက္ေကာင္းလူ၏ ခႏၶာကိုယ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနာက္ဘက္သို႔ လွည့္သြား၏ ။
" ဗ်ာ...ပါး "
" အလုပ္က စလုပ္ေနရၿပီလား ၊ ဘာေတြ လုပ္ရတာလဲ "
ေခါင္းထဲတြင္ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံမ်ား ျမည္ဟီးလာသည္ ။ ပါးကိုေတာ့ မားကဲ့သို႔ ၿပီးၿပီးေရာ ေျပာမရေပ ။
" ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူး ပါး ၊ လုပ္ငန္းသေဘာနားလည္ေအာင္ပဲ သင္ေနရတာ "
ပါးက ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ကာ သူ႕မ်က္လုံးထဲကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လာ၏ ။
" လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကဳံ မရွိတဲ့သူကို ငါးသိန္းေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေပါင္ေပ့ရဲ႕သူေဌးက ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ေပါေနလားပဲ "
" ေၾသာ္...ပါးကလဲ... ေပါင္ေပ့ လုပ္ရမွာက အႏုပညာအလုပ္ေလ ၊ အႏုပညာဆိုတာက တန္ဖိုးျဖတ္လို႔မွ မရတာကို... ပါးေနာ္...ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ထင့္ကို အျမင္မၾကည္ျဖစ္ေနရတာလဲ ၊ ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္း...မေနာေကာင္းေလးကို... "
သူပင္ ေျဖစရာ မလိုေခ် ။ မားက ပါးကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ ခ်ိဳသာေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္စကားေျပာလိုက္ေတာ့ ပါးက အလိုမတူဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခါယမ္း၏ ။ ထိုအခါ မား၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ေရွ႕ကို စူေထာ္လာသည္ ။
" ကဲ...မားကိုေျပာ...မားကိုေျပာ...အဲဒီေခါင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ခါလိုက္ရတာလဲ ၊ ပါးက မားေျပာတာကို သေဘာမတူဘူးလား ၊ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကတည္းက ပါး ... ထင့္ကို တစ်မျိုးတော့တစ်မျ်ိုးပဲဆိုပြီး ေျပာေနတာေလ "
မားက ဘယ္ဘက္ခါးေပၚ လက္ေထာက္လိုက္ရင္း
ထိုစကားကို ေျပာေတာ့ ပါးဆီမွ ရယ္သံတိုးတိုး ထြက္ေပၚလာသည္ ။
" မားကလဲ လူေတြမွာ ခံစားတတ္တဲ့ အသိအာ႐ုံဆိုတာ ရွိတယ္ေလကြာ ၊ ေနာက္ၿပီး မား ေျပာလိုက္တယ္ေနာ္ ...သေဘာေကာင္း...မေနာေကာင္းတဲ့ ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံေရးေကာင္းတာ တစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး မေနာေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရဘူး မား ၊ တခ်ိဳ႕ေတြက သူတို႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္နဲ႕ မလိုက္ဖက္ေအာင္ အျပဳအမူေတြလုပ္တတ္ၾကတယ္ ၊ ပါးကေတာ့ အဲဒီလူကို စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်ပါဘူးကြာ ၊ ေပါင္ေပ့လဲ သူ႕ကို ဆက္ဆံရင္ သတိထားၿပီး ဆက္ဆံေနာ္ "
အလက္ဇန္းဒါးထင္ဟု အမည္ရသည့္ ထိုလူကို သူ တကယ္ သေဘာမက်လွေပ ။ အထူးသျဖင့္ ထိုလူ၏ မ်က္လုံးအၾကည့္မ်ားကို စိတ္ထဲ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေခ် ။ ထိုမ်က္လုံးမ်ားက တစ္ဖက္သားကို အလြန္ဆြဲေဆာင္လႊမ္းမိုးနိုင္၏ ။
" ဟယ္...ပါးရယ္...ေျပာေနတဲ့ပုံက ေပါင္ေပ့ကပဲ မိန္းကေလးလိုလိုနဲ႕ကြယ္ ၊ ထင္က ေပါင္ေပ့ကို ဘာလုပ္ရမွာလဲ ပါးရဲ႕ ၊ သူ႕အလုပ္မွာ တကယ္လိုလို႔ လစာေပးၿပီး ခိုင္းတာေလ... ပါးရဲ႕ "
သူကေတာ့ ေဘးဘက္ရွိ မားကိုၾကည့္လိုက္ ၊ ပါးကိုၾကည့္လိုက္ျဖင့္သာ ။ သူလည္း ထိုလူ၏ အတြင္းစိတ္ကို ဖမ္း၍မရေပ ။ ထိုလူက ေရေသအိုင္ႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္ ။ ဟိုးအတြင္းပိုင္းထဲ၌ ကြယ္ဝွက္သိမ္းဆည္းထားေသာ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္မ်ားရွိေနသည္ဟု ခံစားမိ၏ ။
" မား ေျပာသလိုပဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ ပါး ဆုေတာင္းပါတယ္ ၊ ေပါင္ေပ့..."
ပါး၏ ေခၚသံေၾကာင့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ဆတ္ခနဲ တုန္သြား၏ ။ သူ ထိုသို႔ျဖစ္သြားသည္ကိုၾကည့္၍ ပါးက မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္ ။ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္လုံးကလည္း ထိစပ္လုနီးပါး အလယ္၌ စုသြားေလ၏ ။
" ဗ်ာ..."
မထင္မွတ္ထားရေအာင္ပင္ သူ႕အသံက လည္ပင္းထဲမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ထြက္ေပၚလာသည္ ။
" အဲဒီအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္တာနဲ႕ တန္းၿပီးထြက္လာ...ေပါင္ေပ့ ၊ က်န္တာကို ပါး ရွင္းမယ္ "
" ဟယ္...ပါး "
ဆ်ိုသည့် စကားသံႏွင့္အတူ မားက ပါးရွိရာဆီကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းသြားၿပီး လက္ဖ်ားေလးႏွင့္ ပါးလက္ေမာင္းကို တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္ေလသည္ ။
" လူႀကီးျဖစ္ၿပီး ကေလးကို ဘယ္လိုေတြ သင္ေနတာလဲကြယ္...ဟင္...ပါး ၊ မား ပါးကို ဘယ္လိုေျပာျပထားလဲ ၊ ပါးရဲ႕ ေပါင္ေပ့က အလုပ္ဝင္တာ တစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ ၊ အဲဒါကို ခ်က္ခ်င္းထြက္ဖို႔ ေျပာေနရလား "
ပါးက လက္ေမာင္းေပၚရွိ မား လက္ေလးကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး မား၏မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်သည္ ။ မားက သူ႕ကို ေက်ာေပးထား၍ မား၏ မ်က္ႏွာအမူအရာကို မျမင္ရေသာ္လည္း ပါး၏ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေပ ။
ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္လဲ အဲဒီလူဆီမွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူး ပါး ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလုပ္ကို မျဖစ္မေနသြားရမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က ရွိေနတယ္ ပါး ။ ေျခာက္လ...ေျခာက္လပါပဲ ။ ေျခာက္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုကုန္သြားရင္ေတာ့ အဆင္ေျပပါၿပီ ။
*******************
ထင့္ အလုပ္စားပြဲမွ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဧည့္သည္မ်ားထိုင္ရန္ ထားထားသည့္ စားပြဲကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရ၏ ။ လက္တိုရွပ္အကၤ်ီေလးသာ ဝတ္ထားသည့္ ေပါင္ေပ့က လက္ႏွစ္ဖက္ကို အခ်င္းခ်င္းပြတ္သပ္ေနသည္ ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အကၤ်ီလြတ္ေနသည့္ လက္ေမာင္းသားႏွင့္ လက္ဖ်ံတစ္ေလွ်ာက္ကိုပင္ ။
ေပါင္ေပ့ ၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးေနတဲ့ပုံ ။ ထင္ကလဲ အဲကြန္းကို အေအးဆုံးဖြင့္ထားတာေလ ။ အဲဒီေတာ့ ေနသားမက်ေသးတဲ့ ေပါင္ေပ့ေလးခမ်ာ ေနမထိ ၊ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနပါေရာ ။
သက္ေကာင္းလူ ေခါင္းကိုလွည့္ကာ ေနာက္ဘက္ရွိ အဲကြန္းကို ၾကည့္လိုက္မိ၏ ။ မေန႕က သည္ေန႕ကဲ့သို႔ သိပ္မေအးဘဲ သည္ေန႕က်မွ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေအးေနၿပီး ေနရသည္မွာလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိေတာ့ ။ သက္ေကာင္းလူ၏ မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးသည္ အဲကြန္းဆီမွ ထင့္ထံသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ေနရာေျပာင္း၏ ။စပို႔ရွပ္နက္ျပာေရာင္ လက္တိုကို ဝတ္ထားသည့္ ထိုလူ႕ပုံစံမွာ မေအးတတ္သည့္အလား ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလးစားမႈ မရွိသည့္ လူႀကီး ။ ကိုယ္ အဆင္ေျပလွ်င္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး သူမ်ားကို ထည့္မတြက္သည့္သူ ။
အဲကြန္းကို ပိတ္ခိုင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ။ အဲဒါလဲ မျဖစ္ေသးပါဘူး ၊ ေလွ်ာ့ခိုင္းလိုက္ရင္ပဲ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ ။
ထင္ လက္ေတာ့ပ္ကို ၾကည့္ေနေသာ္လည္း သက္ေကာင္းလူ၏ ႀကံရာမရျဖစ္ေနသည့္ပုံေလးကို မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွ ျမင္ေနရသည္ ။ ထင့္ကိုၾကည့္လိုက္ ၊ အဲကြန္းကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ သက္ေကာင္းလူ၏ ပုံစံေလးကို ၾကည့္ရင္း အသည္းထဲတြင္ ယားက်ိယားက်ိ ျဖစ္လာ၏ ။
ဘယ္လိုေလးလဲကြာ ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကို စကားေျပာဖို႔ တြန့္ဆုတ္ေနရတာလဲ ။
ထင္ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို ခဏရပ္လိုက္ကာ ထိုင္ေနရာမွ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ သက္ေကာင္းလူ၏ အၾကည့္က ထင့္ဆီကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္ ။ သို႔ေသာ္လည္း စကၠန့္ပိုင္းမွ်သာ အၾကည့္ခ်င္းဆုံၿပီးေနာက္ မ်က္ဝန္းအိမ္လွလွေလးမွာ ေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚသို႔ ။
" ကိုယ့္ကို တစ္ခုခုမ်ား ေျပာစရာရွိေနလား...သက္ေကာင္းလူ "
မေျဖေပ ။ ထိုအစား လက္ႏွစ္ဖက္ကိုသာ ပိုၿပီးေတာ့ တင္းတင္းေပြ႕ဖက္၏ ။
သည္ေကာင္ေလးကိုေတာ့ ၾကည့္ရင္း ၊ ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ပိုအသည္းယားၿပီး ပိုခ်စ္ရ၏ ။ ေခ်မိဳးေနသည္လည္း မဟုတ္ပါဘဲ ေပါင္ေပ့၏ပုံစံက သူႏွင့္ ဆက္ဆံေျပာဆိုရမည္ကို ေၾကာက္ေနသည့္ပုံ ။
ထင့္ ေျခလွမ္းမ်ားက သက္ေကာင္းလူဆီသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံတြင္ ထင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ သက္ေကာင္းလူ၏ မ်က္ဆန္ေလးမ်ားသည္ တစ္ခ်က္လႈပ္ခါသြား၏ ။
" ေျပာပါ သက္ေကာင္းလူ ၊ မင္း ေျပာမွပဲ ကိုယ္က သိမွာေလ ၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
ခဏၾကာ ေတြေဝေနၿပီးမွ ခပ္တိုးတိုးထြက္လာသည့္ အသံေလး ။
" ကြၽန္ေတာ္ ခ်မ္းေနလို႔..."
" ေၾသာ္...အဲဒီေတာ့..."
ဒီလူက ဘာလဲ ။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုၿပီး ေမးလဲေမးေသးတယ္ ။ ေျဖေတာ့လဲ ျပန္တုံ႕ျပန္တဲ့ပုံက
စိတ္တိုေဒါသထြက္စရာ ။
အၾကည့္တြင္ ေဒါသရိပ္ ယွက္သန္း၏ ။ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကလည္း တစ္ခုခုေျပာလိုက္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ၿပီးမွ ခပ္တင္းတင္းေစ့ပိတ္ေလသည္ ။
" အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ဘာလုပ္ေပးရမလဲ "
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဖက္ေပးရမလားဆိုၿပီး ေမးခ်င္တာပါ ။
" ဘာလုပ္ေပးရမလဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဲကြန္းအေအးရွိန္ကို ေလွ်ာ့ေပးပါလား ၊ ဒီအတိုင္းႀကီးပဲ ေအးေနရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအခန္းထဲမွာ ဆက္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး "
" ကိုယ္ အေအးရွိန္ကိုေတာ့ ေလွ်ာ့ေပးလို႔မရဘူး သက္ေကာင္းလူ ၊ ကိုယ္က အပူ မခံနိုင္ဘူးေလ ၊ ဒါေပမဲ့..."
ထိုလူက စကားကို ၿပီးဆုံးေအာင္ မေျပာဘဲ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္၍ စားပြဲဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား၏ ။ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ကြက္တိျဖစ္ေနေသာ ေဘာင္းဘီေအာက္မွ ႂကြက္သားမ်ားက လမ္းေလွ်ာက္သြားတိုင္း တင္းတင္းရင္းရင္း ၊ ထင္ထင္ေပၚေပၚ ။ ထိုအခ်ိန္ ထင္က ေခါင္းေလးသာ ေစာင္း၍ သက္ေကာင္းလူကို လွည့္ၾကည့္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန့္သြား႐ုံ သာသာေလး ၿပဳံးလိုက္၏ ။ ထင္ ထိုကဲ့သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သက္ေကာင္းလူက မ်က္ေတာင္မ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္၍ ေဘးဘက္ရွိ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဆတ္ခနဲလွမ္းယူကာ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေထြးပိုက္၏ ။ သက္ေကာင္းလူ၏ မ်က္ႏွာေလးက တျဖည္းျဖည္းရဲတက္လာသည္ကို ခဏၾကည့္ၿပီးမွ ထင္ သည္ဘက္ျပန္လွည့္ကာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာၿပဳံးမိသည္ ။
ေပါင္ေပ့ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈကို နည္းနည္းေလးေတာ့ ကိုယ္ ရသြားၿပီထင္တယ္ ။ ကိုယ္ ေပ်ာ္တယ္ သိလား ...ေပါင္ေပ့ ။
ရင္ခြင္ထဲရွိ ေက်ာပိုးအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားေသာ္လည္း ခံစားေနရေသာ အေအးဓာတ္မွာ မေလွ်ာ့သြားဘဲ ပိုမ်ားလာသည္ ။ ရင္ဘတ္ထဲတြင္လည္း တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနၿပီး ေျခဖ်ား ၊ လက္ဖ်ားမ်ားပါ တုန္ယင္လာ၏ ။ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ထ်ိုလူကြီး၏ ေနာက္ဘက္ကို သြားၾကည့္မိပါလိမ့္ ။ ယခုေတာ့ ထိုလူႀကီးက သူ႕ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သြားၿပီ ။
ရွက္လိုက္တာ ...ရွက္လိုက္တာ ။ ရွက္လြန္းလို႔ ဒီေနရာကေန ေပ်ာက္သြားခ်င္တာပဲ ။
ထင္ စားပြဲေပၚ အဆင္သင့္တင္ထားေသာ ရွပ္အကၤ်ီလက္ရွည္ကို လွမ္းယူလိုက္ကာ လက္ျဖင့္ မသိမသာေခ်ပစ္လိုက္သည္ ။ အနည္းငယ္ေၾကမြသြားသည့္ ထိုအကၤ်ီေလးကို ေက်နပ္စြာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ျမန္ဆန္တက္ႂကြေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သက္ေကာင္းလူဆီသို႔ ထင္ ေလွ်ာက္သြားမိ၏ ။
" အေပၚကေန ဒီအကၤ်ီေလးကို ထပ္ဝတ္ထားလိုက္ပါလား သက္ေကာင္းလူ ၊ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ အေအးသက္သာတာေပါ့ "
ထင္ လက္ထဲရွိ အကၤ်ီကို သက္ေကာင္းလူထံသို႔
လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေသျဖင့္ ေခါင္းခါျပသည္ ။
" ကြၽန္ေတာ္ သူမ်ားဟာကို မဝတ္ခ်င္ဘူး "
" သူမ်ားဟာ မဟုတ္ပါဘူး... ကိုယ့္ဟာပါကြာ... "
ေျပာလာသည့္ စကားထဲတြင္ ရယ္ျမဴးရိပ္ပါ၏ ။ မ်က္ခုံးကိုလည္း ဟန္ပါပါ ပင့္လိုက္ေသးသည္ ။
" ခင္ဗ်ားကလဲ သူမ်ားပဲေလ ၊ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ အေဖလဲ မဟုတ္ဘူး ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလးလဲ မဟုတ္ဘူး ၊ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကိုလဲ မဟုတ္ဘူးေလ ၊ သူစိမ္းမွ သူစိမ္း "
ေျပာလိုက္သည္မွာ စိမ္းစိမ္းကားကား ။ ေပါင္ေပ့က သူ႕ႏွလုံးသားကို နာက်င္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္ရမည္ကို ကြၽမ္းက်င္လွသည္ ။
" ဟုတ္တာေပါ့...ဟုတ္တာေပါ့ ၊ ကိုယ္တို႔က သူစိမ္းေတြပါကြာ ၊ ဒါနဲ႕ နည္းနည္းေတာ့ ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ ပတ္သက္မႈေလး ရွိေနလားလို႔ "
နားမလည္ဟန္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးမ်ားမွာ ပိုၿပီး ဝိုင္းစက္သြား၏ ။
" ခင္ဗ်ား ဘာဆိုလိိုတာလဲ "
" ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အေႂကြးရွင္နဲ႕ အေႂကြးဆပ္ေနရတဲ့သူေလ ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သက္ေကာင္းလူက ကိုယ့္ရဲ႕ ယၾတာ ၊ သက္ေကာင္းလူ ေနေကာင္းက်န္းမာေနမွ ကိုယ္လဲ က်န္းမာမွာေလ ၊
အဲဒီေတာ့ ဒီအကၤ်ီေလးကို ဝတ္ထားေစခ်င္တယ္ "
သက္ေကာင္းလူက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တစ္ခ်က္ဖိကိုက္ၿပီးေတာ့ ထင့္လက္ထဲရွိ အကၤ်ီကို ဆတ္ခနဲလွမ္းယူလိုက္၏ ။
" ဒီအကၤ်ီကို ဝတ္လိုက္ရင္ ၿပီးေရာ မဟုတ္လား ၊ ခင္ဗ်ားကို အဲဒီအေႂကြးကိစၥ ေနာက္ထပ္မေျပာနဲ႕ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေျပာၿပီးသားေနာ္ ၊ အဲဒီအေၾကာင္းနဲ႕ လာၿပီးေတာ့ အက်ပ္မကိုင္နဲ႕ "
ေျပာလည္းေျပာ ရင္ဘတ္ထဲရွိ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေဘးဘက္သို႔ ဘုတ္ခနဲ ပစ္ခ်ၿပီးေတာ့မွ အကၤ်ီကို
တည္တင္းေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ဝတ္ေနသည့္ သက္ေကာင္းလူ ။ အကၤ်ီကို ဝတ္ၿပီးမွ မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လာသည့္ သက္ေကာင္းလူ၏မ်က္လုံးထဲတြင္ ေဒါသရိပ္အခ်ိဳ႕ရွိ၏ ။
" ကဲ...အခုလိုေလး လုပ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့ကြာ "
သက္ေကာင္းလူက ထင့္ကို မည္သည့္စကားမွ ျပန္ေျဖမလာဘဲ ခပ္တည္တည္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။
အမွန္ဆိုလွ်င္ သက္ေကာင္းလူကို ထင္ ေပးလိုက္သည့္ အကၤ်ီေလးမွာ ယခုမွသာ နာမည္ႀကီးအကၤ်ီကုမၸဏီမွ အသစ္ထြက္ရွိလာျခင္းျဖစ္၏ ။ ထိုအကၤ်ီေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ထင့္အာ႐ုံထဲသို႔ ဝင္လာသည့္သူမွာ သက္ေကာင္းလူပင္ ။ ပိန္ပါးၿပီး အရပ္ျမင့္ေသာ သက္ေကာင္းလူႏွင့္ အနက္ ၊ အျဖဴေရာစပ္ထားသည့္ ထိုရွပ္ကြက္အကၤ်ီေလးမွာ လိုက္ဖက္လိမ့္မည္ဟု ထင္ ေတြးထင္ၿပီးသား ။
ထင့္မ်က္လုံးမ်ားသည္ ထင့္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ သစၥာမေဖာက္ေခ် ။
ဒီလူက သိပ္ၿပီး အၾကည့္ရဲတာပဲ ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး အခုလိုမ်ိဳး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ေနေတာ့ မ်က္ႏွာပါ ပူလာသလိုလို ။ အဲဒီအၾကည့္ေတြေၾကာင့္လဲ ပါးက ၾကည့္မရျဖစ္ေနတာ ။
" ဒီမွာ "
" အင္း "
" ခင္ဗ်ားမွာ အလုပ္မရွိဘူးလား "
" ရွိတယ္ေလ "
" အဲဒါဆိုလဲ ဒီအတိုင္းႀကီး ထိုင္ေနမဲ့အစား သြားလုပ္ေလ "
" လုပ္ေနတယ္ေလ "
" ဘယ္မွာလုပ္လို႔လဲ "
" အခုလုပ္ေနတယ္ေလ ၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အလုပ္ထက္ အေရးႀကီးတာကို အခု ကိုယ္ လုပ္ေနတာ ၊ ကိုယ္ မင္းနဲ႕ ေနတာ... နည္းနည္းေဝးေနလို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ...သိလား ၊ ေခါင္းထဲမူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာတယ္ကြာ ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေခါင္းၾကည္ေအာင္လို႔ မင္းကို ၾကည့္ေနရတာ ၊ ကိုယ့္ကို ေဟာေပးတဲ့ ဆရာက တကယ္ကို ေတာ္တာပါကြာ ၊ တကယ္...တကယ္ ၊ ကိုယ္ မင္းရဲ႕ အနားမွာ ေနလိုက္တာနဲ႕ ေခါင္းက ခ်က္ခ်င္းၾကည္လာေရာပဲ "
ေျပာစရာ စကား မရွိေတာ့ေပ ။ ထိုစကားကိုေျပာေနေသာ ထင့္ဆိုသည့္ လူႀကီး၏ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာေနပုံပင္ ။ သို႔ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ထ်ိုလူကြီးကို မယုံေရးခ် မယုံေခ် ။
" ဒါနဲ႕ "
သက္ေကာင္းလူ၏ စိတ္ထဲတြင္ ေရ႐ြတ္မိသည္မွာ သည္လူႀကီးေတာ့ တစ္ခုခု စပ္စုေတာ့မည္ဟုပင္ ။ အေတြးမွ မဆုံးခင္ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံၾသၾသ ။
" သက္ေကာင္းလူက ပန္းခ်ီဆြဲရင္ ဘာနဲ႕ဆြဲလဲ "
ေတာ္ေတာ္ေလးကို မေမးသင့္သည့္ ေမးခြန္းပင္ ။ ပန္းခ်ီဆြဲပါသည္ဆိုမွ လက္ျဖင့္မဆြဲဘဲ မည္သည့္အရာျဖင့္ ဆြဲရမည္နည္း ။
မေျဖလွ်င္လည္း ၿပီးမည္မဟုတ္ ။
" လက္နဲ႕ "
" ဟမ္ "
" ပန္းခ်ီကို လက္နဲ႕ဆြဲတာ...ဘာလဲ...ခင္ဗ်ားက ပန္းခ်ီဆြဲရင္ ပါးစပ္နဲ႕ဆြဲၾကတယ္လို႔မ်ား ထင္ေနတာလား "
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး၏ ပိုင္ရွင္သည္ ထိုကဲ့သို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္လည္း ျပန္ေျပာတတ္ေသးသည္ ။
" ဟာကြာ...ကိုယ္ အေမးမွားသြားတာပါကြာ ၊ ကိုယ္ ေမးခ်င္တာက ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့အခါ ဘယ္လိုစားပြဲနဲ႕ဆြဲလဲ သိခ်င္တာ ၊ သစ္သားစားပြဲနဲ႕ဆြဲတာလား...မွန္စားပြဲနဲ႕ဆြဲတာလား ၊ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၿပီးဆြဲတာလား...စာၾကည့္စားပြဲလိုမ်ိဳးမွာ ဆြဲတာလား "
" စားပြဲက ဘယ္လိုစားပြဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ရတယ္ ၊ ကြၽန္ေတာ္က တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၿပီး မဆြဲတတ္ဘူး "
" အဲဒါဆိုရင္..."
" ခုံအျမင့္နဲ႕ ထိုင္ဆြဲတာ "
" ခုံအျမင့္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ျမင့္လဲ "
တကယ္ပါ ၊ မရွည္တဲ့စိတ္ကို ဆြဲဆန့္ေနရတယ္ ။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ကေလးေလးေတြလို အေမးအျမန္းထူေနလဲ မသိဘူး ။
" ခင္ဗ်ားရဲ႕ ထိုင္ခုံအျမင့္ေလာက္..."
သူ႕စကားေၾကာင့္ ထိုလူ၏ မ်က္လုံးမ်ားက အလုပ္စားပြဲဆီသို႔ တန္းခနဲ ။ ခဏၾကာ ၾကည့္ေနၿပီးမွ ေခါင္းကိုလည္း တဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနေသး၏ ။
" သက္ေကာင္းလူက ခဲပန္းခ်ီကိုပဲ စိတ္ဝင္စားတာလား ၊ ေရေဆးနဲ႕ ဆီေဆးကိုေရာ စိတ္မဝင္စားဘူးလား "
သက္ေကာင္းလူ၏ထံမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ သက္ျပင္းခ်သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ။
" ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ား ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးေမးေနတာလဲ "
ဟုတ္တာေပါ့ ။ ထင့္ေပါင္ေပ့ေလးက ထင့္ကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ။
" ဒီအတိုင္းပဲ ကိုယ္ သိခ်င္လို႔ေလ "
မ်က္ႏွာကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ ၊ အသံကလည္း ခပ္တိမ္တိမ္ ။ မသိလွ်င္ အနိုင္က်င့္ခံေနရသည့္ ကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ ။
" ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခဲပန္းခ်ီဘက္ကိုပဲ အားသန္တယ္ ၊ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ေတာ့ ဆီေဆးကိုပါ ေလ့လာဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္ ...ဘာဆက္ၿပီး သိခ်င္ေသးလဲ "
" အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ သိခ်င္ေသးတယ္ ၊ ေနာက္က်မွ သိခ်င္တာရွိရင္ ထပ္ေမးမယ္ေလ...ေနာ္ ...ဒါနဲ႕..."
" ... "
" ဘာဟင္းခ်က္လဲ "
" ဝက္သားအခ်ိဳခ်က္နဲ႕ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ "
ထင္ သက္ေကာင္းလူ၏ စကားေၾကာင့္ တံတွေးမျ်ိုချကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုလွ်ာျဖင့္သပ္မိ၏ ။
" ကိုယ္နဲ႕ သက္ေကာင္းလူက စိတ္ခ်င္းဆက္ေနသလိုပဲ...သိလား ၊ ကိုယ္ေလ မနက္နိုးနိုးခ်င္းကတည္းက ဝက္အခ်ိဳခ်က္ စားခ်င္ေနတာကြာ ၊ ေက်းဇူးပဲ သက္ေကာင္းလူ "
သူမ်ားၾကားလွ်င္ သက္ေကာင္းလူက ထိုလူစားရန္အတြက္ ထမင္းဟင္းမ်ား ထည့္လာေပးသည့္ပုံ ။
" ဒါနဲ႕ေလ...မနက္ျဖန္က်ရင္ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္ေလး ထည့္ခဲ့ပါလား... ကိုယ္ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္ စားခ်င္လို႔ "
သည္းခံစမ္း ၊ သည္းခံစမ္း ။ ရက္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ပဲ သည္းခံရမွာ...။
23/6/2022
26/6/2022မွာ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ
ခင္ေလးဉာဏ္