(Unicode)
“ ငါမင်းကိုမုန်းလိုက်တာ ကင်မ်ထယ်ယောင်း ”
ဆူညံနေသည့် လက်ခုပ်သံများကြားတွင် ဂျောင်ကုသည် ထယ်ယောင်းအား စူးစိုက်ကြည့်နေရင်း ခပ်တိုးတိုးဆိုလိုက်သည် ။ ထယ်ယောင်းကတော့ ဂျောင်ကုအား မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်ပြလိုက်ရင်း စင်ပေါ်မှဆင်းလာသည် ။
“ ဝါး...ထယ်ယောင်း နင်ကအရမ်းတော်တာပဲ... piano တီးတတ်တာ ငါတောင်မသိခဲ့ဘူး ”
ဟီယူက စင်ပေါ်မှဆင်းလာသည့် ထယ်ယောင်း၏ လက်မောင်းအင်္ကျီစကိုဆွဲရင်းနှင့် ဆိုသည် ။
“ အမ်း...ဒါကလွယ်ကူရိုးရှင်းတဲ့ တီးလုံးလေးတစ်ခုဆိုပေမဲ့လို့...ဂျောင်ကုအတွက် လက်ဆောင်ပေးတာပါ ”
ထယ်ယောင်းက ဟီယူ၏စကားကိုပြန်ဖြေရင်း ဂျောင်ကုအား ခေါင်းစောင်း၍ ကြည့်လိုက်ကာ မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့်
“ သဘောကျတယ်မလား ကိုကို ”
“ ယီး! သောက်ခွက်လာမပြောင်နဲ့ ထယ်ယောင်း ”
“ အို့...ကိုကိုက အခုတော့ ယောင်းကို ဆဲပြီပေါ့လေ ”
ထယ်ယောင်း၏ “ ကိုကို ” ဟူသည့် အခေါ်အဝေါ်တွင် ဂျောင်ကုကြက်သီးများပင် ထလာသည် ။ ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုထက်ငယ်သည်ဆိုသော်ငြား သုံးလကျော် လေးလလောက်သာလေ ။
“ အစ်...အစ် ”
ဟီယူသည် သူမရှေ့တွင်ရှိနေသည့် နှစ်ယောက်အားကြည့်ရင်း ဂျွတ်ထိုးလာတာကြောင့် တောင်းပန်စကားဆိုရင်း ထိုနေရာမှထွက်ပြေးလာလိုက်သည် ။
“ ဆောရီး...ငါ ဂျွတ်ထိုးလာလို့...ရေသွားသောက်လိုက်ဦးမယ် ”
ယခုချိန်တွင် သူမစိတ်ထဲတွင် ဖြစ်နေသည့် ထိတ်လန့်အံ့ဩမှုများအား သူမတစ်ယောက်ထဲသာလျှင်သိသည် ။ ဂျွတ်ထိုးနေသော်လည်း သူမ၏အပြုံးကတော့ ဖုံးဖိလို့မရအောင်ပေါ်လွင်နေသဖြင့် ဂျောင်ကုနှင့်ထယ်ယောင်းတို့ရှေ့မှ အလျင်မြန်ပြေးထွက်လာခြင်းဖြစ်သည် ။
“ ယူလေး! ”
ဟီယူတစ်ယောက် စိတ်ငြိမ်စေမည့်နေရာတစ်နေရာရှာနေတုန်း သူမအားခေါ်သည့်အသံကိုကြားလိုက်ရတာကြောင့် အသံကြားရာသို့လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
“ မမ ”
ဟီယူ “ မမ ” ဟုအမြဲခေါ်ဆိုနေသည့် ယွန်းဟာယောင်းသည် ဟီယူ့အနားသို့အမြန်ရောက်လာပြီး သူမ၏အပေါ်ခြုံထည်အား ဟီယူ၏ပခုံးပေါ်သို့ ခြုံလွှမ်းပေးလိုက်သည် ။
အရပ် 180 cm ရှည်ပြီး အမျိုးသမီးဝတ် suit တို့ကိုသာဝတ်တတ်သည့် ယွန်းဟာယောင်း၏ အပေါ်ခြုံထည်က မွန်ဟီယူကဲ့သို့ ခပ်သေးသေးအိုမီဂါအတွက် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးဖုံးအုပ်သွားစေရန်လုံလောက်သည် ။
“ ယူလေး...တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အေးလာပြီ...သွားချင်တဲ့နေရာကိုလည်း လိုက်ပို့ပြီးပြီမလား အခုပြန်ကြရအောင်နော် ကလေး ”
ဟီယူက အောက်နှုတ်ခမ်းလေးအားကိုက်လိုက်ကာ အိမ်ပြန်ရန်ငြင်းဆိုချင်ပါသော်လည်း နာခံမှုရှိစွာဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည် ။
“ အွန်း ”
ထို့နောက်တော့ ယွန်ယာယောင်းသည် ဟီယူ၏လက်ကိုကိုင်ဆွဲကာ မွေးနေ့ပွဲမှ ထွက်သွားလေသည် ။ ထယ်ဟီးလေးနှင့်အချိန်ဖြုန်းပေးနေသည့် ဟီဂျင်ကတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နှင့်အတူ မွေးနေ့ပွဲမှထွက်သွားသည့် ဟီယူ၏နောက်ကျောလေးကိုသာမြင်လိုက်ရသည် ။
“ အယ်...ဟီယူရောက်လာတာတောင် မသိလိုက်ပါလား ”
“ ဘယ်သူလဲဟင် ”
ထယ်ဟီးက သိချင်စိတ်အပြည့်နှင့်မေးလာတာကြောင့် ဟီဂျင်လည်း ဖုန်းကွယ်မှုမရှိဘဲ အမှန်အတိုင်းဖြေလိုက်သည် ။
“ အတန်းဖော်တစ်ယောက်ပါ...မွန်ဟီယူတဲ့...ထယ်ယောင်း နဲ့ ဂျောင်ကု ပြိုင်လိုက်နေတဲ့ အိုမီဂါလေးဆိုရင်လည်း မမှားဘူး ”
ထိုစကားကြားတော့ ထယ်ဟီးက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကာ
“ ဟွန့်! ကိုကြီးတို့နှစ်ယောက်က အမြဲတမ်းတူညီတဲ့ အိုမီဂါလေးတွေကိုပြိုင်လိုက်တယ် ... ပြီးတော့ တစ်ယောက်မှလည်းရကြတာမဟုတ်ဘူး...ကြာရင် သူတို့အချင်းချင်းပဲပြန်ရကြတော့မလားတောင်မသိဘူး ”
ထယ်ဟီးဆီမှ ဟီယူနှင့်ဆင်တူသည့် စကားထွက်လာတာကြောင့် ဟီဂျင်တစ်ချက်ရယ်လိုက်ကာ ထယ်ဟီးစကားကိုခပ်တိုးတိုးထောက်ခံပေးလိုက်သည် ။
“ အမ်း...ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ”
ထိုစဉ်တွင် ထယ်ယောင်း နှင့် ဂျောင်ကုကတော့ ကိုယ်တွယ်ကအနည်းငယ်ခက်သည့် အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်နှင့် ကြုံနေရသည် ။
“ ခဏနေ...စုံတွဲကရတဲ့အချိန်ကိုရောက်လာတော့မှာ...ပါတနာမရှိသေးရင် အာရွန်းနဲ့တွဲလို့ရတယ်နော် ကိုကိုဂျောင်ကု ”
“ မလိုဘူး...ငါ က,မှာမဟုတ်ဘူး ”
အာရွန်းဟုခေါ်သည့် အမျိုးသမီးငယ်၏ မျက်နှာက ဂျောင်ကုစကားကြောင့် ဝမ်းနည်းနေပုံပေါက်သွားကာ ချွဲပစ်၍သနားဖွယ်ကောင်းသည့် လေသံနှင့် ပြန်ပြောလာသည် ။
“ မွေးနေ့ရှင်က ဒီလိုနေ့မျိုးမှာ မကလို့ဖြစ်မလား...အာရွန်းက ကိုကိုဂျောင်ကုကို လူအများပြောစရာမဖြစ်အောင် စေတနာနဲ့ပြောနေတာပါ...တခြားမရှိပါဘူး ”
“ ဂျွန်အာရွန်း...မင်းတော်သင့်ပြီထင်တယ်နော်...မင်းကငါနဲ့ အနည်းငယ်သွေးဝေးတဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက်ပါ...ကျေးဇူးပြုပြီး မင်းရဲ့အပြုအမူတွေကို ထိန်းသိမ်းပေးပါလား...ပြီးတော့ ငါ့မှာတွဲကရမဲ့တွဲဖက်ရှိပြီးသား...မင်းစိတ်ပူနေစရာမလိုဘူး ”
ဂျောင်ကုက သူ့ရှေ့ကအိုမီဂါမိန်းကလေးကိုကြည့်ရင်း စိတ်မရှည်တော့တာကြောင့် လေသံမာမာနှင့်ပြောလိုက်သည် ။ ထယ်ယောင်းကတော့ ဘာတစ်ခွန်းမျှဝင်မပြောဘဲ ဂျောင်ကုနှင့်အာရွန်း တို့အားလက်ပိုက်ကြည့်ကာ ဖရဲသီးစားပရိတ်သတ်လုပ်နေသည် ။
(A/N: ဖရဲသီးစားတယ်ဆိုတာ warပွဲကြည့်တာကိုပြောတာပါ)
“ ကိုကိုဂျောင်ကု လျှောက်ပြောနေတာ...ကိုကိုဂျောင်ကုမှာ တွဲဖက်ရှိတယ်ဆိုတာကို ညီမမယုံဘူး ”
“ ဟမ့်! ငါ့တွဲဖက်က မင်းအရှေ့ ၊ ငါ့အနားမှာတင်လေ ”
အာရွန်း : !!!
ဂျောင်ကုဘေး၌ရပ်နေသည့် တစ်ဦးတည်းသော ထယ်ယောင်း : ဟမ်??
ဂျောင်ကုက ဟီယူအားရည်ညွှန်း၍ ပြောလိုက်သော်ငြား ဟီယူကတော့ ပြန်သွားပြီဖြစ်သည် ။ ဂျောင်ကုက ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့်နှင့်ပြောလိုက်တာကြောင့် သူ့နံဘေးတွင်ရှိနေသူမှာ ဟီယူမဟုတ်ဘဲ ထယ်ယောင်းဖြစ်နေကြောင်းကို သတိမထားမိလိုက်ပေ ။ သူသတိထားမိလိုက်ချိန်တွင်တော့ စကားတို့ကလွန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည် ။
ထို့ကြောင့် ဂျောင်ကုလည်း မထူးဇာတ်ခင်းကာ ထယ်ယောင်း၏ခါးကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး
“ ဟုတ်...ဟုတ်တယ် ထယ်ယောင်းက ဒီညငါ့ရဲ့တွဲဖက်ပဲ...အဲ့တာဘာဖြစ်လဲ ”
ဂျောင်ကုက ဖြေရှင်းချက်ပေးရင်း ထယ်ယောင်းအား သူ့စကားနောက် ဖော်လိုလိုက်ပေးရန် ထယ်ယောင်း၏ခါးကိုဆွဲညစ်ထားသေးသည် ။
ဂျောင်ကုကအားနှင့် ညစ်ထားတာကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်းနာကျင်လာသည် ။ ထို့ကြောင့် ဂျောင်ကု၏ခြေထောက်အား မသိမသာနှင့် တက်နင်းလိုက်ကာ အံကိုကြိတ်၍ မချိုမချဉ်လေးပြုံးလိုက်သည် ။
“ အဟင်းဟင်း ”
“ အိုး...ဒီကလေးနှစ်ယောက်က လက်စသတ်တော့ အတူတူတွဲကဖို့ စဉ်းစားနေကြတာကိုး ”
ပါပါးဂျွန်ရဲ့အသံကြောင့် ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ကုတို့လည်း ခပ်ခွာခွာနေလိုက်ကြပြီး အနည်းငယ်တွန့်ကြေသွားသည့် suit ကိုပြင်နေလိုက်ကြသည် ။
ဒယ်ဒီဂျွန် ၊ ဖေဖေကင်မ် ၊ ပါပါးဂျွန် ၊ မေမေကင်မ် တို့လေးယောက်သည် ထယ်ယောင်းနှင့် ဂျောင်ကုတို့ရှိရာဆီသို့ရောက်လာကြသည် ။ ပါပါးဂျွန်က မျက်နှာပြောင်တိုက်ကာ ဂျောင်ကုနားသို့တွယ်ကပ်နေသည့် အာရွန်းအား အေးစက်စက်အကြည့်နှင့်ကြည့်လိုက်တာကြောင့် အာရွန်းသည် ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် နောက်သို့ဆုတ်သွားကာ သူမ၏အဖေရှိရာဆီသို့ပြေးသွားသည် ။
“ မင်းတို့နှစ်ယောက်က တကယ်ကြီး တွဲကကြမယ်ပေါ့...ဟုတ်မှလည်းလုပ်ကြဦးနော် ”
ဒယ်ဒီဂျွန်က မယုံသလိုကြည့်ရင်းဆိုသည် ။ ပါပါးဂျွန်ကတော့ ပြုံးရင်းဖြင့်သာ
“ အင်း...မင်းတို့တွဲကကြတာလည်း မဆိုးပါဘူး...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းတို့သဘောမကျတဲ့ သူတွေနဲ့တွဲကရမှာထက် မင်းတို့အချင်းချင်းဆို ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့...မဟုတ်ဘူးလား မဒမ်ကင်မ် ”
ပါပါးဂျွန်က မေမေကင်မ်အားစစ်ကူခေါ်လေတော့ မေမေကင်မ်ကလည်းအလိုက်သင့်တုံ့ပြန်သည် ။
“ ဒါပေါ့ ဒါပေါ့...ပြီးတော့ သူတို့ကြားက ကတောက်ကဆလေးတွေလည်း ပြေလည်သွားတာပေါ့ ”
“ ဟားဟားဟားဟား...ဒီကလေးတွေ တကယ်ပါပဲကွာ...ဒီလောက်ကြီးနေတာတောင် ရန်ဖြစ်နေကြသေးတယ်...ဒီညတော့ ငြိမ်းချမ်းရေးယူတဲ့သဘောအနေနဲ့ တွဲကကြပေါ့ကွာ ”
ဖေဖေကင်မ်ကပါ ဝင်ပြောလာပြီဖြစ်တာကြောင့် ထယ်ယောင်း နှင့် ဂျောင်ကုတို့မှာ ငြင်းဖို့အခွင့်မသာတော့ပါချေ ။ ထို့ကြောင့် တွဲကကြပါမည်ဟုသာ ပြောလိုက်ရတော့သည် ။
မီးရောင်များထိန်ငြီးနေသည့် တောင်ပေါ်ဗီလာ၏ ကွင်းပြင်ကျယ်ကြီးတစ်ခုတွင် အယ်လ်ဖာအမျိုးသားနှစ်ယောက်သည် အပြုံးတစ်စက်မှမရှိသည့် မျက်နှာထားနှင့် တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်ကိုင်ကာ ကနေကြသည် ။
ဂျောင်ကုမျက်နှာကစူပုပ်နေသည် ။ ထယ်ယောင်းကတော့ ပို၍ပင်ဆိုးသေးသည် ။ ရှစ်ခေါက်ချိုးမျက်နှာနှင့် ဂျောင်ကုအားစိုက်ကြည့်နေပုံမှာ မကြာခင်မှာပဲ ဂျောင်ကုအားခုန်အုပ်တော့မည့် ကျားလို ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထယ်ယောင်းသည် လူကြီးတို့၏အပြောတို့အောက်တွင် ထယ်ယောင်းသည် အမျိုးသမီးနေရာမှနေ၍ ကနေရခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည် ။ ဂျောင်ကုကတော့ မွေးနေ့ရှင်ဖြစ်သည့်အပြင် ထယ်ယောင်းထက်လည်း သုံးလကျော်ကြီးတာကြောင့် အမျိုးသားနေရာကနေ ကရမယ်တဲ့လေ ။
ဂျောင်ကု၏ ဘယ်ဘက်လက်က ထယ်ယောင်း၏ခါးပေါ်တွင်ရှိနေကာ ထယ်ယောင်း၏ ဘယ်လက်ကတော့ ဂျောင်ကု၏ပခုံးတစ်ဖက်ပေါ်တွင်တင်ထားရသည် ။ သူတို့၏ညာဖက်လက်ကတော့ အချင်းချင်းဆုပ်ကိုင်ထားရပြီး ဘယ်ညာခြေလှမ်း လှမ်းကာ classic သံစဉ်တစ်ပုဒ်နှင့် ကနေရသည် ။
“ ငါမင်းကို မုန်းလိုက်တာ ဂျောင်ကု ”
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုတစ်ယောက်တည်းကြားအောင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။
“ ငါလည်းမင်းကို သောက်ရမ်းမုန်းတာ ထယ်ယောင်း...ငါ့အတွက်ဆိုပြီး Twinkle twinkle little star ကိုတီးပြကတည်းက မင်းကို သောက်ရမ်းမုန်းသွားတာ ”
“ အေး...ငါ့ထက်နည်းနည်းလေးကြီးတာကိုများ အမျိုးသားနေရာကို မင်း က,ရကတည်းက မင်းကိုအရင်ကထက်ပိုမုန်းသွားတာ ”
ဂျောင်ကုက နှာမှုတ်လိုက်ကာ
“ ဟွန့်...ငါတို့နှစ်ယောက်က ကြေကြေပဲ ”
“ မင်းကအရူးပဲ...မင်းနားကိုအတင်းလိုက်ကပ်နေတဲ့ မိန်းကလေးကိုတောင် မခွာချနိုင်ဘူး ”
“ အဲ့တာ မင်းသောက်ကြောင်းမဟုတ်ဘူး ”
“ အင်းလေ...ငါ့သောက်ကြောင်းမဟုတ်တာကို မင်းက ယီးမလို့ ငါ့ခါးကိုလာဖက်ပြီးမင်းရဲ့တွဲဖက်ပါလို့ ပြောရလား ”
“ ငါကလည်း တကယ်ဆိုမလုပ်ချင်ပါဘူးနော်...အသေးလေးကိုရည်ညွှန်းတာကို သူမကမရှိတော့ဘဲ မင်းတစ်ယောက်ထဲရှိနေလို့လေ ... မင်းက သောက်ရမ်း သဘောထားသေးသိမ်တာပဲ ”
“ အင်း...မင်းမလို့ကို သဘောထားသေးသိမ်တာ ရှင်းပြီလား ”
ခြေလှမ်းမှန်မှန်ဖြင့် ကနေကြသော်လည်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်မှာ စကားနိုင်လုရင်းတွတ်ထိုးနေကြဆဲ ။ ဖိုးဖိုးဂျွန်ကတော့ မြေးနှစ်ယောက် ကနေသည်အားကြည့်ရင်း သဘောကျ၍မဆုံး ။
“ အိုးဟိုးဟိုး...ဒီကလေးနှစ်ယောက် ဒီလိုပြန်ပြီးသင့်မြတ်နေကြတာမြင်တော့ ကောင်းလိုက်တာ...အိမ်း...သူတို့တွေ အိမ်ထောင်ကြပြီး ကိုယ်ပိုင်မိသားစုလေးတွေရသွားသည်အထိ ဒီလိုလေးပဲဖြစ်နေကြရင် ကောင်းမယ် ”
ဖိုးဖိုးဂျွန်၏ နံဘေးနားတွင် ထယ်ဟီးလေးနှင့်အတူရှိနေသည့် ဟီဂျင်ကတော့ ဖိုးဖိုးဂျွန်စကားကြားပြီး မျက်ခုံးကခပ်လှုပ်လှုပ်ရယ် ။
‘ ဘာလားဟ...တစ်လောကလုံးက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဆွဲစိစေချင်နေကြတာလား ’
တီလုံးသံစဉ်ပြီးဆုံးသွားသည့်နောက်တွင် ထယ်ယောင်းနှင့် ဂျောင်ကုတို့သည် လူချင်းခွဲလိုက်ကြပြီး မွေးနေ့ပွဲလာဧည့်သည်များကို ဦးညွှတ်ကာ ကွင်းပြင်မှထွက်သွားကြသည် ။
သူတို့နှစ်ဦးထွက်သွားသည်နှင့် သံစဉ်တို့က တစ်ဖန်ပြန်စပြီး ဧည့်သည်တို့က ကိုယ့်တွဲဖက်နှင့်ကိုယ် ကကြလေသည် ။
ထယ်ယောင်း နှင့် ဂျောင်ကုတို့ကတော့ မွေးနေ့ပွဲပြီးသည်အထိ နောက်တစ်ခါထပ်၍ မျက်နှာချင်းပင်မဆိုင်ကြတော့ချေ ။
ပြဇာတ်ငယ်လေး :
မတွဲကြခင် :
ထယ်ယောင်း : ကိုကို!
ဂျောင်ကု : ကြက်သီးထဖို့ကောင်းအောင် ငါ့ကိုအဲ့လိုမခေါ်နဲ့စမ်း
ထယ်ယောင်း : ငါမင်းကို မုန်းလိုက်တာ
ဂျောင်ကု : ငါက ပိုတောင်မုန်းသေးတယ်
တရားဝင်စတွဲကြပြီးနောက် :
ဂျောင်ကု : အခုကစပြီး ကိုယ့်ကို ကိုကိုလို့ခေါ်
ထယ်ယောင်း : အွန်း...ကိုကို~
ဂျောင်ကု : ကိုယ့်ကို မုန်းလား
ထယ်ယောင်း : မုန်းတယ် တအားကိုပဲ...နှလုံးသားကိုခိုးပြီးပြန်မပေးလို့ ><
----------------------------
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐
A:N/ အားးးးးး ဒီအပိုင်းရေးပြီး အူတွေယားလိုက်တာ... ဆူးဆူးလည်း အမုန်းခံချင်လို့ 😭
(Zawgyi)
“ ငါမင္းကိုမုန္းလိုက္တာ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ”
ဆူညံေနသည့္ လက္ခုပ္သံမ်ားၾကားတြင္ ေဂ်ာင္ကုသည္ ထယ္ေယာင္းအား စူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ခပ္တိုးတိုးဆိုလိုက္သည္ ။ ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ေဂ်ာင္ကုအား မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္ျပလိုက္ရင္း စင္ေပၚမွဆင္းလာသည္ ။
“ ဝါး...ထယ္ေယာင္း နင္ကအရမ္းေတာ္တာပဲ... piano တီးတတ္တာ ငါေတာင္မသိခဲ့ဘူး ”
ဟီယူက စင္ေပၚမွဆင္းလာသည့္ ထယ္ေယာင္း၏ လက္ေမာင္းအက်ႌစကိုဆြဲရင္းႏွင့္ ဆိုသည္ ။
“ အမ္း...ဒါကလြယ္ကူ႐ိုး႐ွင္းတဲ့ တီးလုံးေလးတစ္ခုဆိုေပမဲ့လို႔...ေဂ်ာင္ကုအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးတာပါ ”
ထယ္ေယာင္းက ဟီယူ၏စကားကိုျပန္ေျဖရင္း ေဂ်ာင္ကုအား ေခါင္းေစာင္း၍ ၾကည့္လိုက္ကာ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးႏွင့္
“ သေဘာက်တယ္မလား ကိုကို ”
“ ယီး! ေသာက္ခြက္လာမေျပာင္နဲ႔ ထယ္ေယာင္း ”
“ အို႔...ကိုကိုက အခုေတာ့ ေယာင္းကို ဆဲၿပီေပါ့ေလ ”
ထယ္ေယာင္း၏ “ ကိုကို ” ဟူသည့္ အေခၚအေဝၚတြင္ ေဂ်ာင္ကုၾကက္သီးမ်ားပင္ ထလာသည္ ။ ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကုထက္ငယ္သည္ဆိုေသာ္ျငား သုံးလေက်ာ္ ေလးလေလာက္သာေလ ။
“ အစ္...အစ္ ”
ဟီယူသည္ သူမေ႐ွ႕တြင္႐ွိေနသည့္ ႏွစ္ေယာက္အားၾကည့္ရင္း ဂြၽတ္ထိုးလာတာေၾကာင့္ ေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း ထိုေနရာမွထြက္ေျပးလာလိုက္သည္ ။
“ ေဆာရီး...ငါ ဂြၽတ္ထိုးလာလို႔...ေရသြားေသာက္လိုက္ဦးမယ္ ”
ယခုခ်ိန္တြင္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေနသည့္ ထိတ္လန္႔အံ့ဩမႈမ်ားအား သူမတစ္ေယာက္ထဲသာလွ်င္သိသည္ ။ ဂြၽတ္ထိုးေနေသာ္လည္း သူမ၏အျပဳံးကေတာ့ ဖုံးဖိလို႔မရေအာင္ေပၚလြင္ေနသျဖင့္ ေဂ်ာင္ကုႏွင့္ထယ္ေယာင္းတို႔ေ႐ွ႕မွ အလ်င္ျမန္ေျပးထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။
“ ယူေလး! ”
ဟီယူတစ္ေယာက္ စိတ္ၿငိမ္ေစမည့္ေနရာတစ္ေနရာ႐ွာေနတုန္း သူမအားေခၚသည့္အသံကိုၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ အသံၾကားရာသို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။
“ မမ ”
ဟီယူ “ မမ ” ဟုအၿမဲေခၚဆိုေနသည့္ ယြန္းဟာေယာင္းသည္ ဟီယူ႕အနားသို႔အျမန္ေရာက္လာၿပီး သူမ၏အေပၚျခဳံထည္အား ဟီယူ၏ပခုံးေပၚသို႔ ျခဳံလႊမ္းေပးလိုက္သည္ ။
အရပ္ 180 cm ႐ွည္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးဝတ္ suit တို႔ကိုသာဝတ္တတ္သည့္ ယြန္းဟာေယာင္း၏ အေပၚျခဳံထည္က မြန္ဟီယူကဲ့သို႔ ခပ္ေသးေသးအိုမီဂါအတြက္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးဖုံးအုပ္သြားေစရန္လုံေလာက္သည္ ။
“ ယူေလး...တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအးလာၿပီ...သြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုလည္း လိုက္ပို႔ၿပီးၿပီမလား အခုျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္ ကေလး ”
ဟီယူက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးအားကိုက္လိုက္ကာ အိမ္ျပန္ရန္ျငင္းဆိုခ်င္ပါေသာ္လည္း နာခံမႈ႐ွိစြာျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္ ။
“ အြန္း ”
ထို႔ေနာက္ေတာ့ ယြန္ယာေယာင္းသည္ ဟီယူ၏လက္ကိုကိုင္ဆြဲကာ ေမြးေန႔ပြဲမွ ထြက္သြားေလသည္ ။ ထယ္ဟီးေလးႏွင့္အခ်ိန္ျဖဳန္းေပးေနသည့္ ဟီဂ်င္ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ေမြးေန႔ပြဲမွထြက္သြားသည့္ ဟီယူ၏ေနာက္ေက်ာေလးကိုသာျမင္လိုက္ရသည္ ။
“ အယ္...ဟီယူေရာက္လာတာေတာင္ မသိလိုက္ပါလား ”
“ ဘယ္သူလဲဟင္ ”
ထယ္ဟီးက သိခ်င္စိတ္အျပည့္ႏွင့္ေမးလာတာေၾကာင့္ ဟီဂ်င္လည္း ဖုန္းကြယ္မႈမ႐ွိဘဲ အမွန္အတိုင္းေျဖလိုက္သည္ ။
“ အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ပါ...မြန္ဟီယူတဲ့...ထယ္ေယာင္း နဲ႔ ေဂ်ာင္ကု ၿပိဳင္လိုက္ေနတဲ့ အိုမီဂါေလးဆိုရင္လည္း မမွားဘူး ”
ထိုစကားၾကားေတာ့ ထယ္ဟီးက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လိုက္ကာ
“ ဟြန္႔! ကိုႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္က အၿမဲတမ္းတူညီတဲ့ အိုမီဂါေလးေတြကိုၿပိဳင္လိုက္တယ္ ... ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္မွလည္းရၾကတာမဟုတ္ဘူး...ၾကာရင္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းပဲျပန္ရၾကေတာ့မလားေတာင္မသိဘူး ”
ထယ္ဟီးဆီမွ ဟီယူႏွင့္ဆင္တူသည့္ စကားထြက္လာတာေၾကာင့္ ဟီဂ်င္တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ကာ ထယ္ဟီးစကားကိုခပ္တိုးတိုးေထာက္ခံေပးလိုက္သည္ ။
“ အမ္း...ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ”
ထိုစဥ္တြင္ ထယ္ေယာင္း ႏွင့္ ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ ကိုယ္တြယ္ကအနည္းငယ္ခက္သည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ၾကဳံေနရသည္ ။
“ ခဏေန...စုံတြဲကရတဲ့အခ်ိန္ကိုေရာက္လာေတာ့မွာ...ပါတနာမ႐ွိေသးရင္ အာ႐ြန္းနဲ႔တြဲလို႔ရတယ္ေနာ္ ကိုကိုေဂ်ာင္ကု ”
“ မလိုဘူး...ငါ က,မွာမဟုတ္ဘူး ”
အာ႐ြန္းဟုေခၚသည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏ မ်က္ႏွာက ေဂ်ာင္ကုစကားေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းေနပုံေပါက္သြားကာ ခြၽဲပစ္၍သနားဖြယ္ေကာင္းသည့္ ေလသံႏွင့္ ျပန္ေျပာလာသည္ ။
“ ေမြးေန႔႐ွင္က ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ မကလို႔ျဖစ္မလား...အာ႐ြန္းက ကိုကိုေဂ်ာင္ကုကို လူအမ်ားေျပာစရာမျဖစ္ေအာင္ ေစတနာနဲ႔ေျပာေနတာပါ...တျခားမ႐ွိပါဘူး ”
“ ဂြၽန္အာ႐ြန္း...မင္းေတာ္သင့္ၿပီထင္တယ္ေနာ္...မင္းကငါနဲ႔ အနည္းငယ္ေသြးေဝးတဲ့ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ပါ...ေက်းဇူးျပဳၿပီး မင္းရဲ႕အျပဳအမူေတြကို ထိန္းသိမ္းေပးပါလား...ၿပီးေတာ့ ငါ့မွာတြဲကရမဲ့တြဲဖက္႐ွိၿပီးသား...မင္းစိတ္ပူေနစရာမလိုဘူး ”
ေဂ်ာင္ကုက သူ႕ေ႐ွ႕ကအိုမီဂါမိန္းကေလးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မ႐ွည္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေလသံမာမာႏွင့္ေျပာလိုက္သည္ ။ ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွ်ဝင္မေျပာဘဲ ေဂ်ာင္ကုႏွင့္အာ႐ြန္း တို႔အားလက္ပိုက္ၾကည့္ကာ ဖရဲသီးစားပရိတ္သတ္လုပ္ေနသည္ ။
(A/N: ဖရဲသီးစားတယ္ဆိုတာ warပြဲၾကည့္တာကိုေျပာတာပါ)
“ ကိုကိုေဂ်ာင္ကု ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ...ကိုကိုေဂ်ာင္ကုမွာ တြဲဖက္႐ွိတယ္ဆိုတာကို ညီမမယုံဘူး ”
“ ဟမ့္! ငါ့တြဲဖက္က မင္းအေ႐ွ႕ ၊ ငါ့အနားမွာတင္ေလ ”
အာ႐ြန္း : !!!
ေဂ်ာင္ကုေဘး၌ရပ္ေနသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ထယ္ေယာင္း : ဟမ္??
ေဂ်ာင္ကုက ဟီယူအားရည္ၫႊန္း၍ ေျပာလိုက္ေသာ္ျငား ဟီယူကေတာ့ ျပန္သြားၿပီျဖစ္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုက ေ႐ွ႕မၾကည့္ေနာက္မၾကည့္ႏွင့္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ သူ႕နံေဘးတြင္႐ွိေနသူမွာ ဟီယူမဟုတ္ဘဲ ထယ္ေယာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္းကို သတိမထားမိလိုက္ေပ ။ သူသတိထားမိလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ စကားတို႔ကလြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုလည္း မထူးဇာတ္ခင္းကာ ထယ္ေယာင္း၏ခါးကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး
“ ဟုတ္...ဟုတ္တယ္ ထယ္ေယာင္းက ဒီညငါ့ရဲ႕တြဲဖက္ပဲ...အဲ့တာဘာျဖစ္လဲ ”
ေဂ်ာင္ကုက ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးရင္း ထယ္ေယာင္းအား သူ႕စကားေနာက္ ေဖာ္လိုလိုက္ေပးရန္ ထယ္ေယာင္း၏ခါးကိုဆြဲညစ္ထားေသးသည္ ။
ေဂ်ာင္ကုကအားႏွင့္ ညစ္ထားတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္းနာက်င္လာသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကု၏ေျခေထာက္အား မသိမသာႏွင့္ တက္နင္းလိုက္ကာ အံကိုႀကိတ္၍ မခ်ိဳမခ်ဥ္ေလးျပဳံးလိုက္သည္ ။
“ အဟင္းဟင္း ”
“ အိုး...ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္က လက္စသတ္ေတာ့ အတူတူတြဲကဖို႔ စဥ္းစားေနၾကတာကိုး ”
ပါပါးဂြၽန္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ေဂ်ာင္ကုတို႔လည္း ခပ္ခြာခြာေနလိုက္ၾကၿပီး အနည္းငယ္တြန္႔ေၾကသြားသည့္ suit ကိုျပင္ေနလိုက္ၾကသည္ ။
ဒယ္ဒီဂြၽန္ ၊ ေဖေဖကင္မ္ ၊ ပါပါးဂြၽန္ ၊ ေမေမကင္မ္ တို႔ေလးေယာက္သည္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ ေဂ်ာင္ကုတို႔႐ွိရာဆီသို႔ေရာက္လာၾကသည္ ။ ပါပါးဂြၽန္က မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ ေဂ်ာင္ကုနားသို႔တြယ္ကပ္ေနသည့္ အာ႐ြန္းအား ေအးစက္စက္အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္လိုက္တာေၾကာင့္ အာ႐ြန္းသည္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ေနာက္သို႔ဆုတ္သြားကာ သူမ၏အေဖ႐ွိရာဆီသို႔ေျပးသြားသည္ ။
“ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က တကယ္ႀကီး တြဲကၾကမယ္ေပါ့...ဟုတ္မွလည္းလုပ္ၾကဦးေနာ္ ”
ဒယ္ဒီဂြၽန္က မယုံသလိုၾကည့္ရင္းဆိုသည္ ။ ပါပါးဂြၽန္ကေတာ့ ျပဳံးရင္းျဖင့္သာ
“ အင္း...မင္းတို႔တြဲကၾကတာလည္း မဆိုးပါဘူး...ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔သေဘာမက်တဲ့ သူေတြနဲ႔တြဲကရမွာထက္ မင္းတို႔အခ်င္းခ်င္းဆို ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့...မဟုတ္ဘူးလား မဒမ္ကင္မ္ ”
ပါပါးဂြၽန္က ေမေမကင္မ္အားစစ္ကူေခၚေလေတာ့ ေမေမကင္မ္ကလည္းအလိုက္သင့္တုံ႔ျပန္သည္ ။
“ ဒါေပါ့ ဒါေပါ့...ၿပီးေတာ့ သူတို႔ၾကားက ကေတာက္ကဆေလးေတြလည္း ေျပလည္သြားတာေပါ့ ”
“ ဟားဟားဟားဟား...ဒီကေလးေတြ တကယ္ပါပဲကြာ...ဒီေလာက္ႀကီးေနတာေတာင္ ရန္ျဖစ္ေနၾကေသးတယ္...ဒီညေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူတဲ့သေဘာအေနနဲ႔ တြဲကၾကေပါ့ကြာ ”
ေဖေဖကင္မ္ကပါ ဝင္ေျပာလာၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ႏွင့္ ေဂ်ာင္ကုတို႔မွာ ျငင္းဖို႔အခြင့္မသာေတာ့ပါေခ် ။ ထို႔ေၾကာင့္ တြဲကၾကပါမည္ဟုသာ ေျပာလိုက္ရေတာ့သည္ ။
မီးေရာင္မ်ားထိန္ၿငီးေနသည့္ ေတာင္ေပၚဗီလာ၏ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ အယ္လ္ဖာအမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္သည္ အျပဳံးတစ္စက္မွမ႐ွိသည့္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ကိုင္ကာ ကေနၾကသည္ ။
ေဂ်ာင္ကုမ်က္ႏွာကစူပုပ္ေနသည္ ။ ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ပို၍ပင္ဆိုးေသးသည္ ။ ႐ွစ္ေခါက္ခ်ိဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ ေဂ်ာင္ကုအားစိုက္ၾကည့္ေနပုံမွာ မၾကာခင္မွာပဲ ေဂ်ာင္ကုအားခုန္အုပ္ေတာ့မည့္ က်ားလို ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထယ္ေယာင္းသည္ လူႀကီးတို႔၏အေျပာတို႔ေအာက္တြင္ ထယ္ေယာင္းသည္ အမ်ိဳးသမီးေနရာမွေန၍ ကေနရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ ေမြးေန႔႐ွင္ျဖစ္သည့္အျပင္ ထယ္ေယာင္းထက္လည္း သုံးလေက်ာ္ႀကီးတာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေနရာကေန ကရမယ္တဲ့ေလ ။
ေဂ်ာင္ကု၏ ဘယ္ဘက္လက္က ထယ္ေယာင္း၏ခါးေပၚတြင္႐ွိေနကာ ထယ္ေယာင္း၏ ဘယ္လက္ကေတာ့ ေဂ်ာင္ကု၏ပခုံးတစ္ဖက္ေပၚတြင္တင္ထားရသည္ ။ သူတို႔၏ညာဖက္လက္ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းဆုပ္ကိုင္ထားရၿပီး ဘယ္ညာေျခလွမ္း လွမ္းကာ classic သံစဥ္တစ္ပုဒ္ႏွင့္ ကေနရသည္ ။
“ ငါမင္းကို မုန္းလိုက္တာ ေဂ်ာင္ကု ”
ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္တည္းၾကားေအာင္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
“ ငါလည္းမင္းကို ေသာက္ရမ္းမုန္းတာ ထယ္ေယာင္း...ငါ့အတြက္ဆိုၿပီး Twinkle twinkle little star ကိုတီးျပကတည္းက မင္းကို ေသာက္ရမ္းမုန္းသြားတာ ”
“ ေအး...ငါ့ထက္နည္းနည္းေလးႀကီးတာကိုမ်ား အမ်ိဳးသားေနရာကို မင္း က,ရကတည္းက မင္းကိုအရင္ကထက္ပိုမုန္းသြားတာ ”
ေဂ်ာင္ကုက ႏွာမႈတ္လိုက္ကာ
“ ဟြန္႔...ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေၾကေၾကပဲ ”
“ မင္းကအ႐ူးပဲ...မင္းနားကိုအတင္းလိုက္ကပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကိုေတာင္ မခြာခ်ႏိုင္ဘူး ”
“ အဲ့တာ မင္းေသာက္ေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး ”
“ အင္းေလ...ငါ့ေသာက္ေၾကာင္းမဟုတ္တာကို မင္းက ယီးမလို႔ ငါ့ခါးကိုလာဖက္ၿပီးမင္းရဲ႕တြဲဖက္ပါလို႔ ေျပာရလား ”
“ ငါကလည္း တကယ္ဆိုမလုပ္ခ်င္ပါဘူးေနာ္...အေသးေလးကိုရည္ၫႊန္းတာကို သူမကမ႐ွိေတာ့ဘဲ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ႐ွိေနလို႔ေလ ... မင္းက ေသာက္ရမ္း သေဘာထားေသးသိမ္တာပဲ ”
“ အင္း...မင္းမလို႔ကို သေဘာထားေသးသိမ္တာ ႐ွင္းၿပီလား ”
ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ကေနၾကေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္မွာ စကားႏိုင္လုရင္းတြတ္ထိုးေနၾကဆဲ ။ ဖိုးဖိုးဂြၽန္ကေတာ့ ေျမးႏွစ္ေယာက္ ကေနသည္အားၾကည့္ရင္း သေဘာက်၍မဆုံး ။
“ အိုးဟိုးဟိုး...ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုျပန္ၿပီးသင့္ျမတ္ေနၾကတာျမင္ေတာ့ ေကာင္းလိုက္တာ...အိမ္း...သူတို႔ေတြ အိမ္ေထာင္ၾကၿပီး ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေလးေတြရသြားသည္အထိ ဒီလိုေလးပဲျဖစ္ေနၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ”
ဖိုးဖိုးဂြၽန္၏ နံေဘးနားတြင္ ထယ္ဟီးေလးႏွင့္အတူ႐ွိေနသည့္ ဟီဂ်င္ကေတာ့ ဖိုးဖိုးဂြၽန္စကားၾကားၿပီး မ်က္ခုံးကခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္ ။
‘ ဘာလားဟ...တစ္ေလာကလုံးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆြဲစိေစခ်င္ေနၾကတာလား ’
တီလုံးသံစဥ္ၿပီးဆုံးသြားသည့္ေနာက္တြင္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ ေဂ်ာင္ကုတို႔သည္ လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾကၿပီး ေမြးေန႔ပြဲလာဧည့္သည္မ်ားကို ဦးၫႊတ္ကာ ကြင္းျပင္မွထြက္သြားၾကသည္ ။
သူတို႔ႏွစ္ဦးထြက္သြားသည္ႏွင့္ သံစဥ္တို႔က တစ္ဖန္ျပန္စၿပီး ဧည့္သည္တို႔က ကိုယ့္တြဲဖက္ႏွင့္ကိုယ္ ကၾကေလသည္ ။
ထယ္ေယာင္း ႏွင့္ ေဂ်ာင္ကုတို႔ကေတာ့ ေမြးေန႔ပြဲၿပီးသည္အထိ ေနာက္တစ္ခါထပ္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းပင္မဆိုင္ၾကေတာ့ေခ် ။
ျပဇာတ္ငယ္ေလး :
မတြဲၾကခင္ :
ထယ္ေယာင္း : ကိုကို!
ေဂ်ာင္ကု : ၾကက္သီးထဖို႔ေကာင္းေအာင္ ငါ့ကိုအဲ့လိုမေခၚနဲ႔စမ္း
ထယ္ေယာင္း : ငါမင္းကို မုန္းလိုက္တာ
ေဂ်ာင္ကု : ငါက ပိုေတာင္မုန္းေသးတယ္
တရားဝင္စတြဲၾကၿပီးေနာက္ :
ေဂ်ာင္ကု : အခုကစၿပီး ကိုယ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚ
ထယ္ေယာင္း : အြန္း...ကိုကို~
ေဂ်ာင္ကု : ကိုယ့္ကို မုန္းလား
ထယ္ေယာင္း : မုန္းတယ္ တအားကိုပဲ...ႏွလုံးသားကိုခိုးၿပီးျပန္မေပးလို႔ ><
----------------------------
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐
A:N/ အားးးးးး ဒီအပိုင္းေရးၿပီး အူေတြယား ဆူးဆူးလည္း အမုန္းခံခ်င္လို႔ 😭