Nakaupo ako sa gilid ng kama at magkadikit ang mga daliri ko na nakapatong sa aking kandungan. Pinapanood ko ang aking kamay habang pinaglalaruan.
Si Allister ay nasa upuan sa tapat ko; ang mga siko ay nakatukod sa tuhod. Dinig na dinig ko ang bawat pagbuntong-hininga niya. Umangat ang tingin ko sa kanya nang yumuko siya at hinawakan ang kaniyang ulo; hinahaplos iyon. Ngayon ko lang napansin na may nadali sa bandang cheekbone niya. May band-aid kasi. May iilang gapos din sa braso niya.
Sa tagal namin na ganun ang posisyon namin na walang nag-iimikan ay nabahala ako sa pag-aalala kay mama. Ano na ang nangyari sa kanya?
Iniisip ko kung may nakaaway ba sila mama at papa para gawin nila ito sa kanila. Napakaimposible dahil mabait ang mag-asawa. At sa tagal ng panahon na tumira ako sa kanila ay wala akong narinig na may kaaway sila.
Iniisip ko kung ano ang nagawa kong pagkakamali sa kung sino man simula noong umuwi ako pero wala rin akong alam.
Sabay kami ni Allister na napalingon sa pinto dahil sa pagbukas nito. Siya yung doctor na unang umakto kanina.
Namuo nanaman ang luha ko at parang sasabog na sa kirot na nararamdaman ng dibdib ko nang makitang dismayado ang doctor na pumasok. Tumayo si Allister bilang paggalang pero ako wala nang lakas para tumayo.
"She didn't make it. I'm sorry." buo pero dismayado ang boses ng doctor. Laglag ang panga ko.
Hindi kapani-paniwala. Pero hindi tarantado ang ganitong mga propesyunal kung buhay na ng tao ang pinag-uusapan.
Mama didn't make it? Hindi! Panaginip ito, diba? Nagbibiro lang si doktor. Isang imahinasyon lang ito ng utak ko at kung magigising ako ay unang kong makikita ang maaamong ngiti ni mama.
Ang sakit isiping wala na akong mama na makakapagpasaya ng araw ko. Every word is a dagger in me and I feel nothing but the pain. I lost a reason to survive at the end of the day just to see her warm smile. Kahit hindi ko siya tunay na ina ay minahal niya ako nang husto na tulad ng pagmamahal ng isang tunay na ina. She gave me everything and left nothing for herself just to satisfy my needs... But the painful part here is that, I never got the chance to willingly give back what she had given me.
Humikbi nanaman ako na agad namang dinaluhan ni Allister. Nang maramdaman ko ang init ng katawan niya na yumakap sa akin ay humagulgol na ako.
All her life, all she did was to serve me. Ako'y umasang unti-unti akong makakabawi sa lahat na ibinigay niya sa akin kahit na alam kong hindi ko mababayaran ang kabutihan niya hanggang sa hindi ako managutan ng hininga. Pero dahil lang sa mga salitang iyon, inikot pa niya muli ang takbo ng mundo ko, ang kwento ng buhay ko.
Masiyado nang masakit para sa akin ang nangyari. I won't rest until I find justice for my parents especially for my mother. Once I find the one who did this to the people I love the most, I would send them in hell and let them rot!
"Allister! Oh God! Bakit mo hinayaang mangyari ito?" nanginginig kong sabi.
"I'm sorry, Allyse." pabulong na wika ni Allister na namamaos ang boses. I can feel the muscles in his stomach contract.
Wala na si mama. Wala na siya! Paano na si papa? Matatanggap niya kaya ang pagpanaw ng kanyang asawa?
"Sana ako nalang, Allister! Sana ako nalang!" sigaw ko. Naramdaman ko ang marahan na paghagud niya sa likod ng ulo ko.
"Ssshhh." narinig ko ang pagsinglot niya. Ibinaon ko ang ulo ko sa kanyang dibdib at walang humpay ang paglabas ng luha ko.
Ilang sandali pa ay hinahabol ko na ang bawat paghinga ko. Bahagya kong hinila ang damit ni Allister palapit sa akin.
"Allyse?"
Hindi ko maramdaman ang bibig ko at hirap na akong huminga. Suminghap ako.
"Allyse?" linakasan niya ang tawag niya.
Nanghina ang kapit ko sa kanya at dumausdos ang aking kamay. My vision became blur. Pakiramdam ko namamanhid ang buong katawan ko. Suminghap pa ako kahit patuloy na lumalandas ang luha.
"Allyse, anong nangyayari sa'yo!? Dok! Tulong!" sigaw niya at hinigpitan ang hawak sa aking baywang at naramdaman kong hinawakn niya ang pingping ko para magsalubong ang tingin namin.
"Allyse! Allyse, stay with me. Please!" nanginig ang boses niya. I can't help but let my eyelids hood over my eyes and lost focus.
"Allister..." nanghihina kong sabi. Kumalat ang pamamanhid ng katawan ko hanggang sa ngala-ngala ko. Ang alam ko nalang ay sinikop niya ako at tuluyan nang nagdilim ang paligid ko.
►►►
"Kumusta na siya?"
"I don't know. I hope she's okay."
May narinig akong tumikhim.
"I hope so, too." sabi ng babae.
Naramdaman kong may humawak sa braso ko at hinaplos iyon kaya unti-unti kong idinilat ang mga mata ko; pinaghirapang tignan ang babaeng sumasangga sa liwanag ng ilaw.
"She's awake." tumingin siya sa kausap niya tapos bumalik sa akin.
Pinakiramdaman ko ang sarili ko... pagod na pagod pa rin. Naalala ko ulit si mama kaya hindi ko nanaman mapigilang lumuha. Nag-alala ang babae kaya pinunasan niya ang luha ko.
Hindi ko maaninag kung sino siya dahil hanggang ngayon ay malabo ang paningin ko.
"Allyse, how are you?" kumurap-kurap ako dahil pamilyar ang kanyang boses. I gathered myself together to let my eyes find its focus. Naging malinaw ang paningin ko na wala sa oras.
Then the thought hit me. I remember the day when I met her. Pakiramdam ko noon, pinapaselos niya ako kay Allister kaya ganun siya kung dumikit sa kanya. Yung threat na natanggap ko, wala sana akong matatanggap na ganun kung walang nag-abot sa kanya ng balita na ako ang kinantahan ni Allister sa mall at may mga nakakakilala sa kanya. Maraming nakakita sa pangyayaring iyon. It must be her.
"You." I made a fine line on my lips at nagsimulang huminga ng malalim kaysa sa normal. Kumunot ang noo niya at ngumiti.
"Yes, it's me. Michelle. How are you?" hinawakan niya ulit ang braso ko at mabilis kong hinawi ang kamay niya. Namilog ang mga mata niya sa pagkakabigla.
Oo, wala akong alam sa kanila ni Allister pero hindi ako tanga para hindi alam ang nangyayari sa paligid ko.
"YOU!" nilakasan ko ang boses ko. Nabigla rin si Allister kaya tumayo at dinaluhan kami.
"Bakit?" nagtatakang tanong ni Allister.
Pinilit kong bumangon. Nang pigilan ako ni Allister ay sinamaan ko siya ng tingin kaya pinagbigyan niya ako kahit hirap ako.
"Excuse, Michelle." ani Allister. Napatalon si Michelle at agad na tumabi. Sinimulan akong tulungan ni Allister para makaupo.
Matalim man ang tingin ko kay Michelle ay pinagmasdan kong maigi ang pagtalon niya at ang reaksyon niya. Magkasalubong ang mga kilay at kasingbilog ng buwan ang mga mata at medyo awang ang bibig. Nanliit ang mga mata ko dahil hindi siya makapagsalita.
"Allyse?" nag-aalalang tanong ni Allister pero hindi ko siya sinulyapan. Lumipat-lipat din ang tingin niya sa amin ni Michelle.
"You. You're the one behind this!" ngitngit ko. Nagsimulang manginig ang kalamnan ko.
Mabilis niyang dinilaan ang kanyang labi at alanganing ngumiti.
"What? Ano pinagsasabi mo, Allyse? All I did is to be good to you from the start t-tapos ako pa ang sisisihin mo sa pagkamatay ng mama mo?" namilog ang mata ko sa balasubas niyang pagsagot.
"Whoa, Michelle. Slow down." Ani Allister. Tumaas ang boses niya sa kanyang pagsaway kay Michelle.
"Walangya ka! Wala kang karapatang magsalita ng gan-" aamba akong bababa pero agad akong pinigilan ni Allister.
"Allyse, no."
"Wala akong ginagawa, Allist-"
"Why are you explaining, Carsola?" putol ni Allister.
Laglag ang panga ni Michelle at kinunotan niya ng noo. Umangat ang gilid ng bibig ko nang hindi umepekto ang ganda ng make up niya ngayong araw kay Allister.
"I, uh... s-siyempre magp-papaliwanag ako kasi inakusahan agad ako nito na wala man lang siyang prueba!" naiinis niyang dada.
Then, why are you stuttering?
"Kung ganon, patunayan mo. Patunayan mo, Michelle na mali ako. Dahil magsasampa ako ng kaso laban sa'yo! I suggest, you start counting the days of your freedom for you will kept behind bars." sabi ko.
"I agree with that." umayos ng tayo si Allister at tumingin kay Michelle na kulang nalang ay lumabas ang mata. Bumilis rin ang pag-angat at pagbaba ng dibdib niya.
"No way, Allister! You can't do that! I'm your fiance, for God's sake!" bulyaw ni Michelle.
"You're my fiance but you are not my wife, Michelle." matigas na ingles niyang wika.
Sinaksak niya si Allister ng matatalim na tingin at nangilid ang luha niya.
"Hindi ako magpapatalo sa inyo. At ito ang tandaan mo, Allister..." tumagilid ang ulo ni Allister, naghihintay sa sasabihin ni Michelle.
"What?" hamon ni Allister at tuluyang lumuha si Michelle, may bahid ng poot sa mukha.
"If I win this case, whether you like it or not, you are going to marry me!" tinalikuran niya kami at lumabas na. Padarag pa niyang isinara ang pinto. Narinig naming sinaway siya ng mga staff sa labas.
Ngayon ko lang napansing basa pala ang pingping ko dahil sa pagluha ko. Pinupunasan ko ang mukha ko nang lumingon si Allister sa akin na napakakalmado ng mukha. Nakuha pang ngumiti nang inirapan ko.
"I don't need your help." sabi ko.
"But I want to help."
"I said, no." tinignan ko siya ng masama. Ngumisi siya at isinayad ang index finger nya sa baba ko. Inilayo ko ang ulo ko at inirapan siya.
"Sungit-sungit ka diyan, ginusto mo rin naman yung yakap ko kanina." pilyong ngiti niya. Ay! Kumag ka!
Nainis ako kaya ang kamay kong walang nakaturok na karayom ay sinuntok ang mukha niya.
"Aray!"singhal niya at nakahawak sa may band aid na mukha niya at umatras mula sa akin. Hindi maipinta ang mukha habang iniinda ang sakit.
"Oh my God, Allister! Sorry!" mabilis sana akong bababa ng kama pero mabilis rin niyang hinawakan ang mga tuhod ko para hindi ako makababa.
Suminghap ako nang makitang malapit na malapit na ang nakangisi niyang mukha. Mabilis kong inilayo ang mukha ko.
"Whoa!" humawak ako sa balikat niya nang muntik na akong matumba sa likod ko. Agad niyang idinausdos ang kanyang kamay sa likod ko para hindi matumba.
Naramdaman kong hinawi niya ang binti ko para mapagitnaan siya at masandal sa gilid ng kama.
My heart galloped in joy from the look in his expressive brown eyes. I bet he waited for this to happen. I don't know but I kinda like this. It's like my world started to move in slow motion. I'm so glad I can give him this kind of little while even after our closure. Please, just for the last time, I can give him this kind of effect on him.
With sympathetic eyes, he gazed on my lips; that moved me to look on his. I gave him a faint smile. Please, kahit ngayon lang... I leaned closer to initiate the kiss but then he spoke.
"I'm sorry for your loss, Allyse." he murmured. I abruptly stopped at napatingin sa kanyang mata. Magkasalubong ang mga kilay with a stern face.
I slowly pushed him; he didn't whine though. Umayos siya nang tayo habang pinapagitnaan parin siya ng mga binti ko. I got a lump in my throat just thinking about it again.
Umangat ang gilid ng labi ko pero hindi iyon ngiti at ngumiwi. Hindi ko nanaman mapigilang lumuha at kinagat ko na ang labi ko.
"Hey..." bulong niya at marahang inangat ang baba ko para mapatingin ako sa kanya. "Mabibigyan ng hustisya si mama mo, Allyse." he said through my eyes as he wiped away my tears. Tumango ako at huminga ng malalim. I should trust in his words.
But then, hindi kaya kasangkot din si Allister? Parehas sila ni Michelle na wala doon noong nagsimula ang sunog but I am sure that it was Michelle. Baka naman nakakaligtaan ko lang ang mga galaw ni Allister.
Pero hindi ko siya tatanungin. I have to prove it myself. Gagawin ko lahat para mabigyan ng hustisya si mama. Kahit iyon lang ang magawa ko, sa huling pagkakataon, para sa kanya, sa lahat ng sakripisyo niya sa akin mula pa noong bata ako.
Hinaplos ni Allister ang buhok kong nakatakas at inilagay sa likod ng tainga ko. For now, I want to forget everything but this guy with me - the guy who risked his life for my parents' safety. Galit ako sa kanya pero hindi ko maiwasang aminin sa sarili kong may malaking utang na loob ako sa kanya. I have to cherish this while it lasts.
Hinaplos ko ang band aid na nasa cheekbone niya.
"I'm sorry, nasuntok ko ito." Bulong ko. He replied a chuckle. Ngumiti ako at ganun din siya. Pinagmasdan ko ang pag-angat ng labi niya.
I suddenly grabbed his shirt and pulled him close to me smashing my lips against his.