[Unicode]မနက္ ေျခာက္နာရီတြင္ He SuYe ဖုန္းေခၚသံေၾကာင့္ နိုးလာခဲ့သည္။သူဖုန္းကိုင္လိုက္သည့္အခါတြင္ တစ္ဖက္မွ ေကာင္မေလးအသံသည္အလန႔္တၾကားေအာ္ေျပာလာေလသည္။
" Dr.Liu လာ ၾကည့္ေပးပါဦး ကုတင္နံပါတ္၁၈ ကလူနာက အေျခအေနသိပ္မေကာင္းဘူးေဒါက္တာ "
သူ ႐ုတ္တရက္ေတာင့္တင္းသြားေလသည္။သူမ ဖုန္းမွားေခၚဆိုေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္က ေတာင္းပန္စကားထပ္ဆိုလာေတာ့သည္။" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္မအမွားလုပ္မိၿပီး ဖုန္းမွားေခၚမိလိုက္တယ္ "
သူ ခဏေလာက္ၿငိမ္ေနမိၿပီး ၿပဳံးလိုက္ကာ ဖုန္းကိုခ်လိဳက္သည္။သို႔ေသာ္ သူျပန္လည္းအိပ္မရေတာ့ဘဲ မ်က္စိေၾကာင္ေနေတာ့သည္။
ေဆာင္းေရာက္လာသည့္အခါ ေနထြက္ခ်ိန္ေနာက္က်ေလ့ရွိၿပီး မနက္ေျခာက္နာရီအခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္သည္ ခပ္မွိန္မွိန္သာအလင္းဓာတ္ရွိေနသည္။မနက္စာအျဖစ္ ေပါင္မုန႔္တစ္ခ်ပ္ကို ႏြားနို႔ထဲႏွစ္ရင္း တစ္ဖက္တြင္ စာ႐ြက္မ်ားကို လွန္ၾကည့္ေနသည္။ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းရႈပ္လာေလသည္။Li Jie ၏စာတမ္းသည္ ယခုထက္ပိုၿပီး ရွင္းလင္းသင့္သည္။အခ်ိဳ႕စာတမ္းမ်ားကိုဆိုလွ်င္ ဌာနမႉးဆီသို႔ ကိုယ္တိုင္ေပးရသည္မ်ားလည္းရွိတတ္သည္။အေရခြံ အခြာခံရမည္ကိုေတာင္ မေၾကာက္မလန႔္ပါတကား။
ေဘာပင္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး မလိုအပ္သည့္ေခါင္းစဥ္မ်ားအား ဝိုင္းလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ Li Jie အားဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
Li Jie သည္ မေန႕ညတည္းက ဂ်ဴတီခန္းထဲ၌ပင္ ညနက္သည့္အထိ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဖုန္းသံထြက္ေပၚလာသည့္အခါ အလန႔္တၾကားနိုးသြားေတာ့သည္။ဖုန္းေခၚသူက He SuYe ျဖစ္ေနသျဖင့္ အထြန႔္တက္ၿပီးေျပာဆိုေလသည္။
" ဆရာသမားေရ ေဟာ္မုန္းအေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ေနလို႔လား အေစာႀကီးေတြေတာင္ ထ ေနပါလား "
He SuYe သည္ စိတ္ဆိုးေနသည့္ေလသံျဖင့္
" ဘယ္လို စာတမ္းမ်ိဳးက ဒီေလာက္ေတာင္ ညံ့ဖ်င္းေနရတာလဲ? ဌာနမႉးကိုေပးဖို႔ေတာင္ ငါ့မွာလက္တြန႔္ေနရၿပီ ေဘာပင္ကိုင္လိုက္ ငါမင္းကို ႐ြတ္ျပမယ္ ငါအလုပ္လာရင္းအတြင္းလူနာဌာနဖက္လွည့္လာမယ္ ဖုန္းေခၚလိုက္ဦး "
Li Jie သည္ လိမ္လိမ္မာမာ ၿပဳံးေနလိုက္ၿပီး
" ဆရာအစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ္ ေရနစ္ေတာ့မွာကို မၾကည့္ရက္မွန္းကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ "
အတြင္းလူနာဌာနဘက္သို႔သြားသည့္အခါ He SuYe သည္ အခ်ိဳ႕လူနာမ်ားအားကုသေပးရန္တိုင္းရင္းေဆးမ်ားေပးထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ အတြင္းလူနာေဆာင္ဘက္ကို သြားရန္ မလိုေတာ့ေပ။ေဆးအာနိသင္ အေျခအေနအားေမးျမန္းၿပီးမွ ေဆးမ်ားကိုတိုက္ေစသည္။
ေဟာမုန္းႏွင့္ကိုယ္တြင္းဇီဝကမၼေဗဓဆိုင္ရာဌာန၏လူနာေဆာင္ဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္အခါ ေဒါက္တာအခ်ိဳ႕ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားသည္ တစ္ခုခုအား တိုးတိုးႏွင့္ေျပာဆိုေနၾကသည္။ေဒါက္တာတစ္ေယာက္က He SuYe ကိုျမင္သည့္အခါ ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
" Dr.He ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူးဆို
မေန႕က ေကာင္းလာတဲ့လူကလည္း ဒီေန႕လည္းအဆင္ေျပတယ္တဲ့ မဆိုးဘူးလားလို႔ "
သူက ခဏေလာက္ ခ်င့္ခ်ိန္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာလာသည္။ " မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ႀကီးမွာ အေရးေပၚလူနာမ်ားရွိလို႔လား "
" မဟုတ္ပါဘူး လည္ပင္းအႀကိတ္လူနာေတြနဲ႕အျခားအေရးႀကီးလူနာေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ မနက္ပိုင္းတည္းက ေဆး႐ုံဆင္းသြားၾကပါၿပီ "
" လည္ပင္းအႀကိတ္? "
ေနာက္ေဒါက္တာတစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖလာသည္။ " ဟုတ္တယ္ အခ်ိန္မွီေလးသိသြားလို႔ေပါ့
ဒါနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေလ့လာနိုင္ဖို႔ေဆး႐ုံကလည္း ခြင့္ျပဳထားလိုက္ၿပီ အခုလူတိုင္းကေဆး႐ုံကို တရားဆြဲၾကမွာကို ေၾကာက္လန႔္ေနၾကတယ္ အမေလးေလး အရင္ကခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဌာနက မေကာင္းတာမျဖစ္တတ္ပါဘူးဆို တစ္ပတ္တည္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လူနာႏွစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ရတယ္ တစ္ေယာက္က လည္ပင္းအႀကိတ္ေနာက္တစ္ေယာက္က New Year ေန႕တုန္းကႏွလုံးေရာေက်ာက္ကပ္မွာပါ ျပသာနာရွိေနျပန္ေရာ လူနာေဆာင္တစ္ခုလုံးလည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႕ေပါ့ လူေတြလည္းအထိတ္တလန႔္ျဖစ္သြားၾကေသးတယ္ "
အသက္ငယ္ေသးသည့္သူနာျပဳေလးတစ္ေယာက္ကလည္းၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
" SARS ေတြေတာ့ သိပ္မျဖစ္ၾကဘူးေနာ္
အဲ့လိုမ်ိဳး ႏွိုင္းယွဥ္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ဘဲေျပာရမွာေပါ့ "
He SuYe ကေတာ့အံ့ၾသထိတ္လန႔္ေနေလၿပီ
စီနီယာေဒါက္တာႏွစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာသည္လည္း တမုဟုတ္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားေလသည္။
သူနာျပဳေခါင္းေဆာင္က ထိုသူနာျပဳေလးအားျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆူေငါက္ေတာ့သည္။သူ၏အသံက က်ယ္ေလာင္ေနေတာ့သည္။
" ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႕
မင္းက ဘာလုပ္ခ်င္ေနတာလဲ! "
လူနာေဆာင္တံခါးေပါက္မွပင္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္က" ဒါရိုက္တာ ေရာက္လာပါၿပီ "ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။လူတိုင္းက ႐ုတ္တရက္ ေရးႀကီးသုတ္ျပာႏွင့္ ကိုယ့္ေနရာကိုျပန္သြားၾကေလေတာ့သည္။He SuYe သည္ ေခါင္းသာယမ္းမိေလေတာ့သည္ ထို႔ေနာက္ Li Jie အားရွာရန္ ဂ်ဴတီခန္းသို႔သြားေလသည္။
ေဆာင္းတြင္းေနေရာင္ျခည္မနက္ခင္းသည္ အၿမဲတမ္းႏွင္းေဝေလ့ရွိၿပီး ေနေရာင္သည္ ေကာင္းကင္တြင္ေပ်ာက္ေနတတ္ၿပီး အလင္းပိတ္ေနတတ္သည္။He SuYe ေကာင္းကင္သို႔ေမာ့လိုက္သည့္အခါ သူ၏ႏွလုံးသားထဲ၌ အေၾကာင္းမဲ့ လစ္ဟာေနသလိုခံစားမိေလသည္။
မိခင္တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေဆး႐ုံမွာ အလြန္နီးၿပီး လမ္းကူးလိုက္႐ုံသာျဖစ္သည္။ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းပိတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပားက အေနာက္ဘက္နံရံမွ တြယ္တက္ရန္အားထုတ္ၾကေလသည္။ေနာက္ပိုင္းတြင္ အားလုံးကိုဖမ္းမိသြားၿပီး သီးသန႔္အျပစ္ေပးေလေတာ့သည္။သူကိုယ္တိုင္လည္းထိုသို႔လုပ္ခ်င္မိခဲ့သည္။သို႔ေသာ္မလုပ္နိုင္ခဲ့ သူသည္လည္း အိမ္တြင္အၾကာႀကီး မေနခဲ့ဖူးသလို သူခ်စ္သည့္မိဘႏွစ္ပါးသည္လည္း ဒီေဆး႐ုံတြင္သာရွိေနၾကျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အဆုံးသတ္ကေတာ့ အထမေျမာက္ခဲ့သည့္ ႀကံစည္မႈေလးတစ္ခုသာျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
အနီေျပာက္က်ားအစပ္ကေလးမ်ားရွိေနေသာ နံရံေပၚတြင္ တစ္ခါက ရွိခဲ့သည့္ ႏြေရာသီသည္ တစ္စတစ္စႏွင့္ ၎၏စိမ္းလန္းမႈေလးအား အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္
သည္။ရင္းႏွီးေနေသာ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးအနံ႕သည္ ေက်ာင္းေဆးေပးခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚေနၿပီး ကြင္းျပင္တြင္ ျမက္ေျခာက္အမ်ားအျပားလည္းရွိေနသည္။အေဆာင္အေဟာင္းႀကီးကိုလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ သန႔္ရွင္းလုပ္ထားျခင္းမရွိေပ။ယခုအခါတြင္ ကမၻာတစ္လႊားရွိဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္းေမြးထုတ္ေပးေနေလၿပီ။လူအခ်ိဳ႕သာ သြားလိုက္လာလိုက္ရွိေနၾကၿပီးငါးထပ္ေျမာက္႐ုံးခန္းတြင္သာ ေဆးကြၽမ္းက်င္၊အထူးျပဳမ်ားႏွင့္ပေရာ္ဖက္ဆာမ်ားက တစ္ခါတစ္ရံ ရွိတတ္ၾကေလသည္။ထိုထဲမွအမ်ားစုမွာ သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။
သူက တံခါးေခါက္လိုက္ၿပီး ရိုေသမႈအျပည့္ျဖင့္ ရိုရိုကျိုးကျိုူ ဝင္သြားလိုက္သည္။
" ပေရာ္ဖက္ဆာYang ကြၽန္ေတာ္ Li Jie ရဲ႕ စာတမ္းကို လာေပးတာပါ "
လူအိုႀကီးသည္ ရယ္လ်က္ စကားေျပာေလသည္
" He SuYe? Li Jie ရဲ႕စာတမ္းကေတာ့ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္လာမပို႔ရဲတဲ့အထိေတာင္ဘဲလား ငါေတာ့ သူ႕ကို ဆူသင့္ေနၿပီထင္တယ္ လာေလ ထိုင္ၿပီးစကားေျပာရေအာင္ " စာတမ္းအားလက္ခံလိုက္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္႐ြက္မွ် လွန္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။" Li Jie က အေတာ္ေလးတိုးတက္လာပါလား Xiao He မင္းသူကို အေတာ္ေလးကူညီေပးထားတာလား? "
သူ ေခါင္းၿငိမ့္ရေလသည္။လူအိုႀကီးသည္ မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး အေသအခ်ာကို ေျပာလာခဲ့ေလသည္။ " ငါတကယ္ကို ဒီလိုမ်ိဳးေဆးပညာရႈေထာင့္ဘက္မွာဘဲေနၿပီး ေဒါက္တာေတြရဲ႕ စာေတြကို ဖတ္မေနခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ TCM အတြင္းေဆးကုဌာနဘက္ကိုေျပာင္းၿပီး Gu Ping ဆီမွာဘဲ ပါရဂူဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားလိုဘဲေနခ်င္ေတာ့တယ္ "
သူက အသက္ျပင္းျပင္းရႉလိုက္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ " ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ ပေရာ္ဖက္ဆာGuကိုလည္းေျပာၿပီးပါၿပီ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒါကိုဖတ္နိုင္ေလာက္ပါတယ္ "
လူအိုႀကီးက ဝမ္းနည္းေနပုံေပၚၿပီး သက္ျပင္းခ်ေလေတာ့သည္။ " ေဆးပညာအရတိုင္းရင္းေဆးဖက္ဝင္အပင္စိုက္တယ္ဆိုတာ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးပညာက စတင္ခဲ့ၾကတာ အခုေတာ့ မင္းအဖိုးလည္း ေက်နပ္ေနေလာက္ၿပီေပါ့ မင္းရဲ႕အေဖက သူ႕ကိုေက်ာ္တက္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနေလာက္ၿပီကြ "
သူက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး " ကြၽန္ေတာ္က အၿမဲတမ္းတ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးပညာကိုသင္ယူခ်င္ခဲ့တာပါ
ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႕ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး "
လူအိုႀကီးက ေခါင္းၿငိမ့္ေလသည္။ " ေကာင္းပါတယ္ အခုေခတ္မွာ တိုင္းရင္းေဆးပညာကိုေလ့လာတာ အေတာ္ရွားသြားၿပီ မင္းလည္းအဲ့လိုမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရင္ မိခင္တိုင္းရင္းေဆးပညာရပ္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားနိုင္တယ္ မင္းလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ငါတို႔အားလုံးနားလည္တယ္ ဖတ္လိုက္ပါ "
ခဏေလာက္စကားေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ သူထျပန္ရန္အျပင္ ပေရာ္ဖက္ဆာ Yang က လွမ္းေခၚေလသည္။ " အင္း... Xiao He မင္း ငါ့အကူအညီ လိုေသးလား "
He SuYe သည္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး " ပေရာ္ဖက္ဆာYang ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ဘဲအေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားခြင့္ေပးပါ "
လူအိုႀကီးက ၿပဳံးေနၿပီး " အရမ္းစိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႕ ဒါက အေမရိကန္က တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာသင္တန္းပို႔ခ်ေပးေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာတစ္ေယာက္ပါ ဒါေပမဲ့ ငါလည္းတ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားပါတယ္ ငါ Gu Ping ကိုေတာင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ငါကမင္းနဲ႕ေနာက္ဆို အလုပ္ရႈပ္ေနေလာက္တယ္လို႔ေလ
မင္းေရာေတြ႕ဖို႔အခ်ိန္ရွိရဲ႕လား "
သူကလည္း ျပန္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး " ကိစၥမရွိပါဘူး ဒါေပမဲ့ ထမင္းစား႐ုံဘဲဆိုရင္ေပါ့ "
ေန႕လည္ဖက္တြင္ အလုပ္ဆင္းခဲ့ၿပီး He SuYe ပန္းဆိုင္မွ က်ဳလစ္ပန္းအခ်ိဳ႕ဝယ္ခဲ့ကာ ၿမိဳ႕အစြန္သို႔သြားရန္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနလိုက္သည္။
သခ်ိဳင္းသည္ လူသူအသြားနည္းေသာေနရာျဖစ္ၿပီးလူတိုင္းသည္ သူတို႔၏သက္တမ္းျပည့္သည့္အခါ ေရာက္လာရမည္မွာမလြဲဧကန္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ခရီးပင္ျဖစ္ေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္လူမ်ားက အလည္အပတ္သြားျခင္းသည္ နည္းနိုင္သမွ်နည္းေလ ေကာင္းေလဟုသာ ေတြးၾကသည္။အားလုံးၿပီးဆုံးသြားသည့္အခါ ခင္မင္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခဲ့သည္မ်ားက ဝမ္းနည္းစရာမ်ားအျဖစ္ အကူအညီမဲ့လ်က္ ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။
သူသည္ ကမၸည္းေက်ာက္စာတိုင္အား အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီး သူ႕အေမက သူ႕အားၿပဳံးျပေနေလသည္။မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္လည္းသူမအေမက အၿမဲၿပဳံးေနတတ္ေပသည္။
" SuYe အေမနဲ႕အေဖ အလုပ္သြားေတာ့မယ္ အိမ္ထဲမွာပတ္ေျပးမေနနဲ႕ေနာ္ ဗိုက္ဆာရင္ ေပါင္မုန႔္နဲ႕ႏြားနို႔က စားပြဲခုံေပၚမွာရွိတယ္ "
"SuYe မင္းစာေမးပြဲမွာေကာင္းေကာင္းမေျဖနိုင္ခဲ့လည္း ကိစၥမရွိဘူးေနာ္ မင္းႀကိဳးစားခဲ့တာဘဲေလ မငိုနဲ႕ေတာ့ လိမၼာတယ္ေနာ္ "
" SuYe အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အေမကအၿမဲတမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ မိသားစုအစည္းအေဝး လာဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့ဘူး ဒါေပမဲ့
SuYeေလးက တက္တက္ႂကြႂကြေလးနဲ႕ ႀကီးျပင္းလာရတယ္ သူ(မ) ကအရမ္းေကာင္းပါတယ္ အေမ မင္းအတြက္ဂုဏ္ယူတယ္ "
သူ ခဏေလာက္ စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ေနၿပီး မ်က္လုံးမ်ားလည္းရဲေနေလသည္။သူ႕အေမ ဆုံးပါးသည့္အခ်ိန္ကေျပာခဲ့သည္ကို သူ မွတ္မိေနတုန္းပင္ သူမကၿပဳံးေနၿပီး သူမရဲ႕ဘဝမွာ စိတ္မေကာင္းအျဖစ္ဆုံးက သူမ၏သား SuYe ပါတဲ့ မင္းရဲ႕အေဖကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႕ အေမက သြားဖို႔ဆႏၵရွိတာပါ သူ႕ကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႕ ဟူ၍ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ျငား သူကေတာ့ သူ႕အေဖကိုသာအျပစ္တင္ေနဆဲျဖစ္သည္။သူ၏ႏွလုံးသားထဲ၌ အထုံးေလးတစ္ခု ျဖစ္တည္ေနၿပီး ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေလ ပိုၿပီး ၿမဲၿမံလာေလပင္။
က်ဳလစ္ပန္းမ်ားကို ေအာက္ခ်ထားလိုက္ၿပီး ကမၺည္းေက်ာက္တိုင္ကို သန႔္ရွင္းေပးလိုက္သည္။
သူ၏အေတြးမ်ားမွာ ရွည္ၾကာတတ္ၿပီး တစ္ခါေတြးမိသည္ႏွင့္ ရပ္တန႔္၍မရေတာ့ေပ။
" အေမ... အေဖက အေမ့ဆီကို ႏွစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လာေတြ႕တုန္းဘဲဆိုတာ အေမသိေနလား ကြၽန္ေတာ္ သူနဲ႕မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ သူအဆင္ေျပေျပရွိရဲ႕လားဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး အေမေရာ သိေလာက္မလား "
" အေမ အေဖကေတာ့ ႏွလုံးေသြးေၾကာဆိုင္ရာဘာသာရပ္ကို ေလ့လာဖို႔ေျပာခဲ့ေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္က တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးပညာကိုသင္ယူဖို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ ပထမဆုံးေ႐ြးခ်ယ္မႈက တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆး ဆိုတာ အေမသိခဲ့မွာပါ ဒါေပမဲ့ အေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကို မေျပာဘဲ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာရပ္ကိုေျပာင္းခဲ့တယ္
ဒါေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ အေဖ့ကိုအရမ္းမုန္းခဲ့မိတယ္"
" မား ကြၽန္ေတာ္တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးကို အရမ္းသေဘာက်တယ္ ေနာက္ထက္တစ္ခ်က္က
အဘိုးေၾကာင့္လည္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အဖိုးက တိုင္းရင္းေဆးေတြကို ဟိုေ႐ႊ႕သည္ေ႐ႊ႕လုပ္ေနတာ လူေတြကိုတ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးနဲ႕ကုသေပးတာကို ၾကည့္ရတာကို ႀကိဳက္ခဲ့တယ္ တစ္ေန႕ကြၽန္ေတာ္လႈပ္ကုလားထိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနတုန္းအဖိုးက စကားေျပာလာတယ္ SuYe ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က မ်က္မျမင္တိုင္းရင္းေဆးတဲ့ (blind Chinese Medicine) တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးက ရိုးရာတိုင္းရင္းေဆးတစ္မ်ိဳးတင္မဟုတ္ဘူး လက္ေတြ႕
သိပၸံတစ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္တယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာနာမည္ေတြနဲ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာတိုင္းရင္းေဆးေတြရွိၾကတယ္ ခ်ိဳ၊ခ်ဥ္၊စပ္၊ခါး အရသာမ်ိဳးစုံရွိၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေဆးဝါးအျဖစ္တီထြင္ထုတ္လုပ္လာခဲ့ၾကတယ္ တစ္မ်ိဳးစီက မတူကြဲျပားတဲ့အရသာေတြရွိၾကၿပီး ေရာဂါလကၡဏာအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ျဖစ္လာတာေပါ့ ေရာဂါကုသေပးရာမွာ ခက္ခဲရႈပ္ေထြးေပမဲ့လည္း ဒီလိုအေျခအေနမွာေတာ့ လူအခ်ိဳ႕ေလာက္ဘဲ သိျမင္ၾကေတာ့တာ "
ေန႕လည္အခ်ိန္တြင္ ေနက တျဖည္းျဖည္းအေနာက္ရပ္သို႔ေ႐ြ႕လာၿပီး ေလျပင္းမ်ားက စတင္တိုက္ခတ္လာခဲ့သည္။က်ဳလစ္၏ပြင့္ခက္မ်ားသည္ ေလႏွင့္အတူယိမ္းထိုးလ်က္ရွိၿပီး မိုး႐ြာလာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
သူမတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ကမၺည္းေက်ာက္တိုင္ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
မား ကြၽန္ေတာ္ အရင္ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္....
အိမ္သို႔မျပန္ျဖစ္ဘဲ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကသူ႕အဖိုးအိမ္ကို သြားလိုက္သည္။
He SuYe ၏ အဖိုးသည္ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လူသိမ်ားၿပီး သူ၏ဘိုးဘြားမ်ားမွာ မင္ႏွင့္ခ်င္မင္းဆက္မ်ားလက္ထက္ကပင္ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ လက္ဆင္းကမ္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ယခင္က တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္၏ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန၏ ဒါရိုက္တာရာထူးသို႔ေ႐ႊ႕ေျပာင္းခဲ့ေလသည္။အၿငိမ္းစားယူၿပီးခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ေလာက္အား
အားတရားဓမၼမ်ားႏွင့္သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနခဲ့ေလသည္။
He SuYe ၏နာမည္အား သူက ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ၿခံတံခါးမွ ဝင္လာၿပီးေနာက္ He SuYe သည္ စၾကည့္ခန္းသို႔တိုက္ရိုက္မသြားဘဲ ၿခံဝင္းထဲမွ ေဆးပင္မ်ားအား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အနံ႕မ်ားရႉၾကည့္ေန
လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ အဘြားက သူ႕ကို အရင္ျမင္သြားေလသည္။ "အဘိုးႀကီး SuYe ေရာက္လာၿပီ "
He SuYe သည္ေဆးပင္တစ္ခုအေရွ႕တြင္
မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနၿပီး သူ႕အဖိုးက သူ႕ေနာက္တြင္ လာရပ္ၿပီး သတိေပးလာေလသည္။ " အဲ့ဒါက က်ဳလစ္အျမစ္ေလ မင္းဘယ္ေလာက္သင္သင္ ေမ့ေနတုန္းဘဲလား "
သူက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ " ဒီဟာကို တိုင္းရင္းေဆးမွာ
သိပ္အသုံးမျပဳၾကဘူးေလ အလွပင္အျဖစ္နဲ႕ဘဲ အသုံးမ်ားလာၾကေတာ့တာ "
အဖိုးHe က လက္လွမ္းၿပီး အပိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူကာလက္ထဲတြင္ ကစားေနလိုက္ ၿပီး ေဆးအမည္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အသုံးဝင္သည့္အပိုင္းမ်ားအား ေျပာေနေတာ့သည္။ " ၾကည့္စမ္း ဒီကေလးကေတာ့ ေလ့လာသင္ယူတဲ့ေနရာမွာ ေတာ္မေနပါလား "
He SuYe စကားေျပာလိုက္သည္။ "ကြၽန္ေတာ္ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးကို ခႏၶာတြင္းဆိုင္ရာေဆးပညာနဲ႕ ပါရဂူဘြဲ႕ယူမလို႔ ေကာလိပ္ဆက္တက္ဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္ သင္ၾကားေပမဲ့ဆရာက Gu Ping ပါ "
အဖိုးက အံ့ၾသေနၿပီး " ဒီလူအိုႀကီးကေတာ့ေလ ငါငယ္႐ြယ္တုန္းကလည္း ငါ့ကို အၿမဲတမ္းထိန္းကြပ္ေနၾကေပါ့ သူကအရမ္းအလုပ္လုပ္ခဲ့တာ အဲ့မတိုင္ခဲ့ကဆို ေက်ာင္းသားအားလုံးကို သူ႕အိမ္ကိုေခၚၿပီးဆို ေခါင္းေတာင္မလႈပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး
ကေလး မင္းလည္းသြားၿပီဆိုတာနဲ႕ အကုန္ခဝါခ်ထားခဲ့ရမွာေနာ္! "
He SuYe သည္ အေျဖျပန္မေပးဘဲ သူ႕လက္ထဲမွ က်ဳလစ္အျမစ္အားတတ္တိတ္ေလးၾကည့္ေနၿပီး မွ ေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာလာခဲ့သည္။ " အဖိုး ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႕ အေမ့ကိုသြားေတြ႕ေတာ့ က်ဳလစ္ပန္းေတြ ဝယ္သြားလိုက္တယ္ "
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ အဖိုးအိုက မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ " မင္းအိမ္မျပန္တာ အေတာ္ၾကာၿပီဘဲ မင္းအေဖကိုလည္းေတြ႕ခ်င္မွာေပါ့ ငါက သူ႕အေဖ မင္းအဖိုး ဆိုေပမဲ့ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ကိစၥကို ျဖန္ေျဖေပးလို႔မရနိုင္ဘူး မင္းအေဖက အမွားေတြ ရွိခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ဒါေပမဲ့... အိမ္း "
သူက ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ေသာ္လည္း ေျပာဖို႔ရန္ အရွိန္ယူေနခဲ့သည္။ " ကြၽန္ေတာ္ သြားဖို႔ အခ်ိန္ယူပါရေစ အဖိုး စိတ္မပူပါနဲ႕ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ အမွားလည္းပါတယ္ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတည္းနဲ႕ ေျပလည္ေအာင္လုပ္ဖို႔ကေတာ့အေတာ္ေလးခက္တယ္ေလ "
အဖြားHe က ဧည့္ခန္းထဲမွ ေအာ္ေျပာလာသည္။
" အဖိုးေရာ ေျမးေရာ ထမင္းစားၾကမယ္ SuYe ဒီေန႕ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ဝက္နံရိုးခ်ိဳခ်ဥ္ လုပ္ထားတယ္ေနာ္ "
အဖိုးHe က ေဆးပင္မ်ားသိမ္းရင္းအလုပ္ရႈပ္ေနၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ေျပာလာသည္။
" ေကာင္ေလး မိုးက႐ြာေတာ့မယ္ မင္းထမင္းမစားခင္ ေဆးပင္ေတြအားလုံး သိမ္းလာေပးဦး "
He SuYe ကေလးဘဝအခ်ိန္မ်ားကို ျပန္လည္သတ္ရလာမိသည္။ၿခံခင္းတစ္ခုလုံးတြင္ ေဆးပင္မ်ားႏွင့္ျပည့္ေနၿပီး ပ်ားရည္ရနံ႕သည္လည္းေမႊးႀကိဳက္လြန္းေလသည္ သူသည္တစ္ခါက ပ်ားရည္ကိုခိုးစားမိေသာေၾကာင့္ ေဆးပင္မ်ားအားအေျခာက္လွမ္းရန္း အျပစ္ေပးေလသည္။ထိုေန႕က ႐ုတ္တရက္ မိုးမ်ား႐ြာခ်လာၿပီး သူႏွင့္အဖိုးလင္မယားတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေဆးပင္မ်ားသိမ္းရန္အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေတာ့သည္။ေဆးပင္မ်ားက ေရ မစိုသြားေသာ္လည္း သူသည္ ၾကက္ကိုျပဳတ္ထားသကဲ့သို႔စို႐ႊဲသြားၿပီး ရက္အနည္းငယ္ အဖ်ားဝင္ေလေတာ့သည္။သို႔ေသာ္ ထိုေန႕မ်ားတြင္ သူသည္ ပ်ားရည္ကို ေန႕တိုင္းစားရေလသည္။
ပ်ားရည္အိုးမ်ားသာ အၿမဲတမ္းကုန္သြားေပလိမ့္မည္ သို႔ေသာ္ ပ်ားရည္မ်ားကေတာ့ ကုန္ခမ္းသြားလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
He SuYe ေနာက္က်သည့္အထိ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္တြင္ မိုးစ႐ြာလာေတာ့သည္။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး အိမ္ေရာက္ရန္ အေဝးႀကီးလိုေနေသးသည္။သို႔ေသာ္ သူသည္ အလ်င္မလိုဘဲ မိုးေရထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းလမ္းေလွ်ာက္လာေလသည္။ဒီေန႕တြင္ သူအေတာ္ေလးပင္ပန္းခဲ့ၿပီး စိတ္ကထိုင္းမွိုင္းေနေလသည္။အတိတ္က အေၾကာင္းမ်ားက သူ႕ေခါင္းထဲသို႔တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႕ကို အားအင္မဲ့ေစကာ အႏွောင့္အယွက္ေပးေနေတာ့သည္။
မိုးကို ပို႐ြာလာေစၿပီးထို႔အခိုက္အတန႔္တြင္ နိုးထခ်င္လာခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ ထီးအျပာေလးက သူ႕အေပၚ
ကိုအုပ္မိုးလာခဲ့သည္။ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္အခါ Sheng XiFan သည္ ၿပဳံးေနၿပီး အဆင္မေျပသည့္အမူအရာေပၚေနလ်က္ စကားေျပာလာေလသည္။ " အို႔ ရွင္က အရပ္အရမ္းရွည္လြန္းေန
တယ္ He SuYe ရွင့္ကို ထီးကမဆန႔္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ကြၽန္မကဒီေလာက္ခက္ခက္ခဲခဲ ျမႇင့္ေပးထားတာေတာင္ မျမင္ရဘူးျဖစ္ေနတယ္ "
သူမ၏နဖူးေရွ႕က ဆံပင္စမ်ားမွာေရစိုေနၿပီး သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည္။အျပာေရာင္ခ်ည္သားဂ်က္ကက္နဲ႕ဂ်င္းအားဝတ္ဆင္ထားၿပီး sneakerအမ်ိဳးအစားဖိနပ္အားဝတ္ထားကာ သူမ၏ ဘယ္ဘက္လက္တြင္ ခရမ္းေရာင္က်ဳလစ္ပန္းစည္းတစ္စည္းအားကိုင္ထားၿပီး တစ္ဖက္ရွိညာဘက္လက္က ထီးကိုကိုင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူက ထီးကိုအျမန္ေလးယူလိုက္ၿပီး သူ၏ႏွလုံးသားတစ္ေနရာ၌ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအရည္ေပ်ာ္က်လာသလိုပင္။
သူ Sheng XiFan ကိုျမင္သည့္အခ်ိန္တိုင္းသူမသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတတ္ၿပီးစိတ္ပူပန္မႈ မရွိတာကို သူျမင္ရေလ့ရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ေလသူမကို နည္းနည္းေတာ့ အားက်မိေလသည္။သူမကဖ်ားနာေနသည့္အခ်ိန္မွာေတာင္ ရယ္ေမာေနတတ္ေပသည္။သူလည္းျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး စကားေျပာလိုက္သည္။ " ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးကုရမွာဘဲ
အေပးအယူႀကီးႀကီးလည္း မရဘူး "
က်ဳလစ္ပန္းစည္းႀကီးအလယ္၌ သူမ၏အၿပဳံးေလးက ခ်ိဳၿမိန္ေနေလသည္။
ပန္းစည္းက ထူးျခားေနၿပီး သူမအား ဘယ္သူကပို႔လိုက္သည္ဆိုသည္အား သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ေမးလိုက္ေလသည္။ " ဒါက ဘယ္သူ ေပးတာလဲ "
Sheng XiFanသည္ ခဏေလာက္တိတ္သြားၿပီးမွ ျပန္ေျဖေလသည္။ " ဘယ္သူေပးေပးပါ ဟိုတယ္က မစၥ Qianjianရဲ႕ေမြးေန႕ပါတီအတြက္ လုပ္ေပးတာ က်န္တဲ့က်ဳလစ္ပန္းေတြကို ကြၽန္မ ယူလာခဲ့လိုက္တာ "
He SuYe ရယ္မိေတာ့သည္။ဒီေန႕အတြက္ေတာ့ သူစိတ္က ေလးေလးနက္နက္ ပထမဆုံးၿပဳံးမိျခင္းျဖစ္သည္။ " အရမ္းလွတယ္ "
သူမက ပန္းစည္းကိုတစ္ဝက္ခြဲလိုက္သည္။
" ရွင္ႀကိဳက္တယ္ဆို တစ္ဝက္ယူသြားလိုက္ေလ
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံလည္းေပးစရာမလိုဘူး "
သူက သူမဘက္သို႔ထီးကို ေ႐ြ႕လိုက္ၿပီး သူမကို လံေအာင္ေဆာင္းေပးလိုက္သည္။
" မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ကိုဘယ္လိုေတာင္ ပန္းေပးနိုင္ရတာလဲ အ႐ူးေလး! "
Sheng XiFan သည္ He SuYe အားၾကည့္ၿပီးတစ္ဖန္ သူမကိုယ္သူမထပ္ၾကည့္ေလသည္။ " ေဟး" သူမက ရယ္ေနၿပီးေျပာလိုက္သည္။ " အဲ့လိုမ်ားလား He SuYe ပန္းကိုေတာ့အရင္ယူလိုက္ပါ " ထို႔ေနာက္ သူကယူလိုက္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ " မစၥ Sheng XiFan ရယ္တာလည္းရယ္ေပါ့ ဒါက မဟုတ္ေနလို႔လား အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္ေလ်ာ္တယ္ေလ "
ရလဒ္အေနျဖင့္ သူသည္ ထိုပန္းတစ္ဝက္အားတကယ္ႀကီးအိမ္သို႔ယူလာခဲ့ရေလသည္။သူသည္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နိုင္သလိုခံစားမိၿပီးနည္းနည္းလည္းထူးဆန္းေနေလသည္။ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ က်ဳလစ္ပန္းစည္းႀကီးအတြက္ ပန္းအိုးတစ္လုံး အျမန္ရွာရၿပီး ေရထည့္ကာ ပန္းမ်ားကိုထည့္ထားလိုက္ၿပီး အထဲသို႔ ဗီတာမင္စီ တစ္လုံးပါထည့္လိုက္သည္။
သူက plant blind တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး
ပန္းအလွပင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ျမက္ပင္မ်ားကိုဆို ဘယ္ေတာ့မွ ဂ႐ုစိုက္ေလ့မရွိဘဲ ရွားေစာင္းပင္မ်ားကိုလည္း အစာမေကြၽးတတ္ေပ။
က်ဳလစ္ပန္း၏အပြင့္ၾကာခ်ိန္မွာ ၾကာလိမ့္မည္ဟု သူေတြးလိုက္မိၿပီး အပြင့္မ်ားညွိုးႏြမ္းသြားသည့္အခါ အေျခာက္ခံၿပီး စာအုပ္မ်ားတြင္စာမ်က္ႏွာမွတ္ရန္ စာညွပ္အျဖစ္ အသုံးျပဳလို႔ရၿပီးအျမင္လည္းလွေပသည္။
သူ၏အေမသည္လည္း က်ဳလစ္ပန္းမ်ားကိုအလြန္ႏွစ္သက္ၿပီး မ်ိဳးရိုးနာမည္သည္ Yu ျဖစ္ကာ သူမ၏သင္းရနံ႕က လူသိမ်ားေလသည္။
သူ႕အေဖႏွင့္ စကားေျပာသင့္မေျပာသင့္ကိုေတြးမိလာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ႏွင့္အနာဂတ္အေၾကာင္းမ်ားက ေခါင္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္။
တစ္ဖက္တြင္လည္းအျပာေရာက္ထီးေလးက ေပၚလာျပန္သည္။ Xiao NiZi ၏ မိသားစုမွာ မူလကပင္ နံပါတ္ 301 တိုက္ 2 ဧရိယာF တြင္ ေနထိုင္ၾကၿပီး သူမ၏အေဖသည္ သေဘာေကာင္းၾကင္နာတတ္သူျဖစ္သည္။သူက သူျပန္မည့္အခ်ိန္တြင္ balangen ေသာက္ဖို႔ အေအးမိမခံရန္ ေျပာလာေလသည္။သူမ ၏ အေမသည္ ေသြးဆုံးခါနီးျဖစ္ေနၿပီး အတင္းေျပာတတ္သလို အလြန္သာမန္ဆန္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္မိသားစုျဖစ္ေပသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူငယ္ငယ္တုန္းကလည္းေတြးခဲ့ဖူးသည္ သူ၏အေမႏွင့္အေဖသာ ေဆး႐ုံက ဒါရိုက္တာႏွင့္သူနာျပဳခ်ဳပ္သာ မျဖစ္ခဲ့လွ်င္ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲဆိုသည္ကိုပင္။သူ႕အတြက္ ဟင္းခ်က္ေပးမည့္သူမရွိဘဲ အိမ္အလြတ္ႀကီးအား အေဖ အေမ ေကာင္းေသာညပါ ဟုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသည္မ်ားက ျဖစ္လာမွာတဲ့လား ? သူႏွင့္အတန္းပိုင္ဆရာသည္လည္း မိဘအစည္းအေဝးပြဲသို႔ဘယ္သူမွ မလာသည့္အေၾကာင္းကိုလည္း ေျဖရွင္းေနစရာ
လိုေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ျငား သူသည္ အမွန္တရားကို ျမန္ျမန္ေလးလက္ခံလိုက္ဖို႔သာ
အေလ့အက်င့္ျပဳခဲ့ရေလသည္။
ကံတရားေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ လြတ္လပ္မႈမွန္းသူသိသည္။ေစာသည္ျဖစ္ေစ ျမန္သည္ျဖစ္ေစ သင္ယူရမည္ပင္။ေစာတာနဲ႕ေနာက္က်တာ အၾကားတြင္ ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိပါ။
သူက အ႐ြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္စဥ္းစားတတ္သည့္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ေန႕တြင္ေတာ့ ထိုမိသားစုေလးသည္ အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာၿပီး အေဖႏွင့္အေမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ႏြေးေထြးၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္စရာမိသားစုေလးျဖစ္လာမည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးသည္။ယခုအခါတြင္ သူ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည့္ထို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမွာ အက်ိဳးမရွိအလကားသက္သက္ ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သူသည္ သူမႏွင့္နီးနီးကပ္ကပ္ေနၿပီး သူမ၏ႏြေးေထြးမႈမ်ားကို လိုခ်င္ေတာင့္တေနမိေတာ့သည္။
3.8.2021
Tuesday.
Sorry For Late, Guys.😙
Take Care
[Zawgyi]မနက္ ေျခာက္နာရီတြင္ He SuYe ဖုန္းေခၚသံေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့သည္။သူဖုန္းကိုင္လိုက္သည့္အခါတြင္ တစ္ဖက္မွ ေကာင္မေလးအသံသည္အလန္႔တၾကားေအာ္ေျပာလာေလသည္။
" Dr.Liu လာ ၾကည့္ေပးပါဦး ကုတင္နံပါတ္၁၈ ကလူနာက အေျခအေနသိပ္မေကာင္းဘူးေဒါက္တာ "
သူ ႐ုတ္တရက္ေတာင့္တင္းသြားေလသည္။သူမ ဖုန္းမွားေခၚဆိုေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ေသာ္လည္း တစၹကၠ ေတာင္းပန္စကားထပ္ဆိုလာေတာ့သည္။" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္မအမွားလုပ္မိၿပီး ဖုန္းမွားေခၚမိလိုက္တယ္ "
သူ ခဏေလာက္ၿငိမ္ေနမိၿပီး ၿပဳံးလိုက္ကာ ဖုန္းကိုခ်လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ သူျပန္လည္းအိပ္မရေတာ့ဘဲ မ်က္စိေၾကာင္ေနေတာ့သည္။
ေဆာင္းေရာက္လာသည့္အခါ ေနထြက္ခ်ိန္ေနာက္က်ေလ့ရွိၿပီး မနက္ေျခာက္နာရီအခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္သည္ ခပ္မွိန္မွိန္သာအလင္းဓာတ္ရွိေနသည္။မနက္စာအျဖစ္ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကို ႏြားႏို႔ထဲႏွစ္ရင္း တစ္ဖက္တြင္ စာ႐ြက္မ်ားကို လွန္ၾကည့္ေနသည္။ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းရႈပ္လာေလသည္။Li Jie ၏စာတမ္းသည္ ယခုထက္ပိုၿပီး ရွင္းလင္းသင့္သည္။အခ်ိဳ႕စာတမ္းမ်ားကိုဆိုလွ်င္ ဌာနမႉးဆီသို႔ ကိုယ္တိုင္ေပးရသည္မ်ားလည္းရွိတတ္သည္။အေရခြံ အခြာခံရမည္ကိုေတာင္ မေၾကာက္မလန္႔ပါတကား။
ေဘာပင္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး မလိုအပ္သည့္ေခါင္းစဥ္မ်ားအား ဝိုင္းလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ Li Jie အားဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
Li Jie သည္ မေန႔ညတည္းက ဂ်ဴတီခန္းထဲ၌ပင္ ညနက္သည့္အထိ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဖုန္းသံထြက္ေပၚလာသည့္အခါ အလန္႔တၾကားႏိုးသြားေတာ့သည္။ဖုန္းေခၚသူက He SuYe ျဖစ္ေနသျဖင့္ အထြန႔္တက္ၿပီးေျပာဆိုေလသည္။
" ဆရာသမားေရ ေဟာ္မုန္းအေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ေနလို႔လား အေစာႀကီးေတြေတာင္ ထ ေနပါလား "
He SuYe သည္ စိတ္ဆိုးေနသည့္ေလသံျဖင့္
" ဘယႅို စာတမ္းမ်ိဳးက ဒီေလာက္ေတာင္ ညံ့ဖ်င္းေနရတာလဲ? ဌာနမႉးကိုေပးဖို႔ေတာင္ ငါ့မွာလက္တြန္႔ေနရၿပီ ေဘာပင္ကိုင္လိုက္ ငါမင္းကို ႐ြတ္ျပမယ္ ငါအလုပ္လာရင္းအတြင္းလူနာဌာနဖက္လွည့္လာမယ္ ဖုန္းေခၚလိုက္ဦး "
Li Jie သည္ လိမႅိမၼာမာ ၿပဳံးေနလိုက္ၿပီး
" ဆရာအစၠိုက ကြၽန္ေတာ္ ေရနစ္ေတာ့မွာကို မၾကည့္ရက္မွန္းကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ "
အတြင္းလူနာဌာနဘက္သို႔သြားသည့္အခါ He SuYe သည္ အခ်ိဳ႕လူနာမ်ားအားကုသေပးရန္တိုင္းရင္းေဆးမ်ားေပးထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ အတြင္းလူနာေဆာင္ဘက္ကို သြားရန္ မလိုေတာ့ေပ။ေဆးအာနိသင္ အေျခအေနအားေမးျမန္းၿပီးမွ ေဆးမ်ားကိုတိုက္ေစသည္။
ေဟာမုန္းႏွင့္ကိုယ္တြင္းဇီဝကမၼေဗဓဆိုင္ရာဌာန၏လူနာေဆာင္ဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္အခါ ေဒါက္တာအခ်ိဳ႕ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားသည္ တစၡဳခုအား တိုးတိုးႏွင့္ေျပာဆိုေနၾကသည္။ေဒါက္တာတစ္ေယာက္က He SuYe ကိုျမင္သည့္အခါ ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
" Dr.He ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူးဆို
မေန႔က ေကာင္းလာတဲ့လူကလည္း ဒီေန႔လည္းအဆင္ေျပတယ္တဲ့ မဆိုးဘူးလားလို႔ "
သူက ခဏေလာက္ ခ်င့္ခ်ိန္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာလာသည္။ " မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ႀကီးမွာ အေရးေပၚလူနာမ်ားရွိလို႔လား "
" မဟုတ္ပါဘူး လည္ပင္းအႀကိတ္လူနာေတြနဲ႔အျခားအေရးႀကီးလူနာေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ မနက္ပိုင္းတည္းက ေဆး႐ုံဆင္းသြားၾကပါၿပီ "
" လည္ပင္းအႀကိတ္? "
ေနာက္ေဒါက္တာတစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖလာသည္။ " ဟုတ္တယ္ အခ်ိန္မွီေလးသိသြားလို႔ေပါ့
ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေလ့လာႏိုင္ဖို႔ေဆး႐ုံကလည္း ခြင့္ျပဳထားလိုက္ၿပီ အခုလူတိုင္းကေဆး႐ုံကို တရားဆြဲၾကမွာကို ေၾကာက္လန္႔ေနၾကတယ္ အမေလးေလး အရင္ကခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဌာနက မေကာင္းတာမျဖစ္တတ္ပါဘူးဆို တစ္ပတ္တည္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လူနာႏွစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ရတယ္ တစ္ေယာက္က လည္ပင္းအႀကိတ္ေနာက္တစ္ေယာက္က New Year ေန႔တုန္းကႏွလုံးေရာေက်ာက္ကပ္မွာပါ ျပသာနာရွိေနျပန္ေရာ လူနာေဆာင္တစ္ခုလုံးလည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ေပါ့ လူေတြလည္းအထိတ္တလန္႔ျဖစ္သြားၾကေသးတယ္ "
အသက္ငယ္ေသးသည့္သူနာျပဳေလးတစ္ေယာက္ကလည္းၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
" SARS ေတြေတာ့ သိပ္မျဖစ္ၾကဘူးေနာ္
အဲ့လိုမ်ိဳး ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ဘဲေျပာရမွာေပါ့ "
He SuYe ကေတာ့အံ့ၾသထိတ္လန္႔ေနေလၿပီ
စီနီယာေဒါက္တာႏွစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာသည္လည္း တမုဟုတ္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားေလသည္။
သူနာျပဳေခါင္းေဆာင္က ထိုသူနာျပဳေလးအားျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆူေငါက္ေတာ့သည္။သူ၏အသံက က်ယ္ေလာင္ေနေတာ့သည္။
" ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔
မင္းက ဘာလုပ္ခ်င္ေနတာလဲ! "
လူနာေဆာင္တံခါးေပါက္မွပင္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္က" ဒါ႐ိုက္တာ ေရာက္လာပါၿပီ "ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။လူတိုင္းက ႐ုတ္တရက္ ေရးႀကီးသုတ္ျပာႏွင့္ ကိုယ့္ေနရာကိုျပန္သြားၾကေလေတာ့သည္။He SuYe သည္ ေခါင္းသာယမ္းမိေလေတာ့သည္ ထို႔ေနာက္ Li Jie အားရွာရန္ ဂ်ဴတီခန္းသို႔သြားေလသည္။
ေဆာင္းတြင္းေနေရာင္ျခည္မနက္ခင္းသည္ အၿမဲတမ္းႏွင္းေဝေလ့ရွိၿပီး ေနေရာင္သည္ ေကာင္းကင္တြင္ေပ်ာက္ေနတတ္ၿပီး အလင္းပိတ္ေနတတ္သည္။He SuYe ေကာင္းကင္သို႔ေမာ့လိုက္သည့္အခါ သူ၏ႏွလုံးသားထဲ၌ အေၾကာင္းမဲ့ လစ္ဟာေနသလိုခံစားမိေလသည္။
မိခင္တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေဆး႐ုံမွာ အလြန္နီးၿပီး လမ္းကူးလိုက္႐ုံသာျဖစ္သည္။ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းပိတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပားက ေအနာကၻကၷံရံမြ တြယ္တက္ရန္အားထုတ္ၾကေလသည္။ေနာက္ပိုင္းတြင္ အားလုံးကိုဖမ္းမိသြားၿပီး သီးသန္႔အျပစ္ေပးေလေတာ့သည္။သူကိုယ္တိုင္လည္းထိုသို႔လုပ္ခ်င္မိခဲ့သည္။သို႔ေသာ္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ သူသည္လည္း အိမ္တြင္အၾကာႀကီး ေမနခဲ့ဖူးသလို သူခ်စ္သည့္မိဘႏွစ္ပါးသည္လည္း ဒီေဆး႐ုံတြင္သာရွိေနၾကျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အဆုံးသေတၠတာ့ အထမေျမာက္ခဲ့သည့္ ႀကံစည္မႈေလးတစ္ခုသာျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
အနီေျပာက္က်ားအစပ္ကေလးမ်ားရွိေနေသာ နံရံေပၚတြင္ တစ္ခါက ရွိခဲ့သည့္ ေႏြရာသီသည္ တစ္စတစ္စႏွင့္ ၎၏စိမ္းလန္းမႈေလးအား အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္
သည္။ရင္းႏွီးေနေသာ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးအနံ႔သည္ ေက်ာင္းေဆးေပးခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚေနၿပီး ကြင္းျပင္တြင္ ျမက္ေျခာက္အမ်ားအျပားလည္းရွိေနသည္။အေဆာင္အေဟာင္းႀကီးကိုလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ သန္႔ရွင္းလုပ္ထားျခင္းမရွိေပ။ယခုအခါတြင္ ကမာၻတစ္လႊားရွိဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္းေမြးထုတ္ေပးေနေလၿပီ။လူအခ်ိဳ႕သာ သြားလိုက္လာလိုက္ရွိေနၾကၿပီးငါးထပ္ေျမာက္႐ုံးခန္းတြင္သာ ေဆးကြၽမ္းက်င္၊အထူးျပဳမ်ားႏွင့္ပေရာ္ဖက္ဆာမ်ားက တစ္ခါတစ္ရံ ရွိတတ္ၾကေလသည္။ထိုထဲမွအမ်ားစုမွာ သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။
သူက တံခါးေခါက္လိုက္ၿပီး ႐ိုေသမႈအျပည့္ျဖင့္ ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳူ ဝင္သြားလိုက္သည္။
" ပေရာ္ဖက္ဆာYang ကြၽန္ေတာ္ Li Jie ရဲ႕ စာတမ္းကို လာေပးတာပါ "
လူအိုႀကီးသည္ ရယ္လ်က္ စကားေျပာေလသည္
" He SuYe? Li Jie ရဲ႕စာတမ္းကေတာ့ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္လာမပို႔ရဲတဲ့အထိေတာင္ဘဲလား ငါေတာ့ သူ႔ကို ဆူသင့္ေနၿပီထင္တယ္ လာေလ ထိုင္ၿပီးစကားေျပာရေအာင္ " စာတမ္းအားလက္ခံလိုက္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္႐ြက္မွ် လွန္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။" Li Jie က အေတာ္ေလးတိုးတက္လာပါလား Xiao He မင္းသူကို အေတာ္ေလးကူညီေပးထားတာလား? "
သူ ေခါင္းၿငိမ့္ရေလသည္။လူအိုႀကီးသည္ မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး ေအသအခ္ာကို ေျပာလာခဲ့ေလသည္။ " ငါတကယၠို ဒီလိုမ်ိဳးေဆးပညာရႈေထာင့္ဘက္မွာဘဲေနၿပီး ေဒါက္တာေတြရဲ႕ စာေတြကို ဖတ္မေနခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ TCM အတြင္းေဆးကုဌာနဘက္ကိုေျပာင္းၿပီး Gu Ping ဆီမြာဘဲ ပါရဂူဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားလိုဘဲေနခ်င္ေတာ့တယ္ "
သူက အသက္ျပင္းျပင္းရွဴလိုက္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ " ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ ပေရာ္ဖက္ဆာGuကိုလည္းေျပာၿပီးပါၿပီ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒါကိုဖတ္ႏိုင္ေလာက္ပါတယ္ "
လူအိုႀကီးက ဝမ္းနည္းေနပုံေပၚၿပီး သက္ျပင္းခ်ေလေတာ့သည္။ " ေဆးပညာအရတိုင္းရင္းေဆးဖက္ဝင္အပင္စိုက္တယ္ဆိုတာ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးပညာက စတင္ခဲ့ၾကတာ အခုေတာ့ မင္းအဖိုးလည္း ေက်နပ္ေနေလာက္ၿပီေပါ့ မင္းရဲ႕အေဖက သူ႔ကိုေက်ာ္တက္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနေလာက္ၿပီကြ "
သူက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး " ကြၽန္ေတာ္က အၿမဲတမ္းတ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးပညာကိုသင္ယူခ်င္ခဲ့တာပါ
ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး "
လူအိုႀကီးက ေခါင္းၿငိမ့္ေလသည္။ " ေကာင္းပါတယ္ အခုေခတ္မွာ တိုင္းရင္းေဆးပညာကိုေလ့လာတာ အေတာ္ရွားသြားၿပီ မင္းလည္းအဲ့လိုမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရင္ မိခင္တိုင္းရင္းေဆးပညာရပ္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္တယ္ မင္းလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ငါတို႔အားလုံးနားလည္တယ္ ဖတ္လိုက္ပါ "
ခဏေလာက္စကားေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ သူထျပန္ရန္အျပင္ ပေရာ္ဖက္ဆာ Yang က လွမ္းေခၚေလသည္။ " အင္း... Xiao He မင္း ငါ့အကူအညီ လိုေသးလား "
He SuYe သည္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး " ပေရာ္ဖက္ဆာYang ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ဘဲအေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားခြင့္ေပးပါ "
လူအိုႀကီးက ၿပဳံးေနၿပီး " အရမ္းစိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႔ ဒါက ေအမရိကႏၠ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာသင္တန္းပို႔ခ်ေပးေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာတစ္ေယာက္ပါ ဒါေပမဲ့ ငါလည္းတ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားပါတယ္ ငါ Gu Ping ကိုေတာင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ငါကမင္းနဲ႔ေနာက္ဆို အလုပ္ရႈပ္ေနေလာက္တယ္လို႔ေလ
မင္းေရာေတြ႕ဖို႔အခ်ိန္ရွိရဲ႕လား "
သူကလည္း ျပန္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး " ကိစၥမရွိပါဘူး ဒါေပမဲ့ ထမင္းစား႐ုံဘဲဆိုရင္ေပါ့ "
ေန႔လည္ဖက္တြင္ အလုပ္ဆင္းခဲ့ၿပီး He SuYe ပန္းဆိုင္မွ က်ဳလစ္ပန္းအခ်ိဳ႕ဝယ္ခဲ့ကာ ၿမိဳ႕အစြန္သို႔သြားရန္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနလိုက္သည္။
သခ်္ိုင္းသည္ လူသူအသြားနည္းေသာေနရာျဖစ္ၿပီးလူတိုင္းသည္ သူတို႔၏သက္တမ္းျပည့္သည့္အခါ ေရာက္လာရမည္မွာမလြဲဧကန္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ခရီးပင္ျဖစ္ေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္လူမ်ားက အလည္အပတ္သြားျခင္းသည္ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေလ ေကာင္းေလဟုသာ ေတြးၾကသည္။အားလုံးၿပီးဆုံးသြားသည့္အခါ ခင္မင္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခဲ့သည္မ္ားက ဝမ္းနည္းစရာမ်ားအျဖစ္ အကူအညီမဲ့လ်က္ ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။
သူသည္ ကမၸည္းေက်ာက္စာတိုင္အား အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီး သူ႔အေမက သူ႔အားၿပဳံးျပေနေလသည္။မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္လည္းသူမအေမက အၿမဲၿပဳံးေနတတ္ေပသည္။
" SuYe အေမနဲ႔အေဖ အလုပ္သြားေတာ့မယ္ အိမ္ထဲမွာပတ္ေျပးမေနနဲ႔ေနာ္ ဗိုက္ဆာရင္ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ႏြားႏို႔က စားပြဲခုံေပၚမွာရွိတယ္ "
"SuYe မင္းစာေမးပြဲမွာေကာင္းေကာင္းမေျဖႏိုင္ခဲ့လည္း ကိစၥမရွိဘူးေနာ္ မင္းႀကိဳးစားခဲ့တာဘဲေလ မငိုနဲ႔ေတာ့ လိမၼာတယ္ေနာ္ "
" SuYe ေအမ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အေမကအၿမဲတမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ မိသားစုအစည္းအေဝး လာဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့ဘူး ဒါေပမဲ့
SuYeေလးက တက္တက္ႂကြႂကြေလးနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတယ္ သူ(မ) ကအရမ္းေကာင္းပါတယ္ ေအမ မင္းအတြက္ဂုဏ္ယူတယ္ "
သူ ခဏေလာက္ စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ေနၿပီး မ်က္လုံးမ်ားလည္းရဲေနေလသည္။သူ႔အေမ ဆုံးပါးသည့္အခ်ိန္ကေျပာခဲ့သည္ကို သူ မွတ္မိေနတုန္းပင္ သူမကၿပဳံးေနၿပီး သူမရဲ႕ဘဝမွာ စိတ္မေကာင္းအျဖစ္ဆုံးက သူမ၏သား SuYe ပါတဲ့ မင္းရဲ႕အေဖကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႔ ေအမက သြားဖို႔ဆႏၵရွိတာပါ သူ႔ကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႔ ဟူ၍ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ျငား သူေကတာ့ သူ႔အေဖကိုသာအျပစ္တင္ေနဆဲျဖစ္သည္။သူ၏ႏွလုံးသားထဲ၌ အထုံးေလးတစ္ခု ျဖစ္တည္ေနၿပီး ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေလ ပိုၿပီး ၿမဲၿမံလာေလပင္။
က်ဳလစ္ပန္းမ်ားကို ေအာက္ခ်ထားလိုက္ၿပီး ကမၺည္းေက်ာက္တိုင္ကို သန္႔ရွင္းေပးလိုက္သည္။
သူ၏ေအၾတးမ္ားမြာ ရွည္ၾကာတတ္ၿပီး တစ္ခါေတြးမိသည္ႏွင့္ ရပ္တန္႔၍မရေတာ့ေပ။
" ေအမ... ေအဖက ေအမ့ဆီကို ႏွစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လာေတြ႕တုန္းဘဲဆိုတာ အေမသိေနလား ကြၽန္ေတာ္ သူနဲ႔မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ သူအဆင္ေျပေျပရွိရဲ႕လားဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး ေအေမရာ သိေလာက္မလား "
" ေအမ ေအဖေကတာ့ ႏွလုံးေသြးေၾကာဆိုင္ရာဘာသာရပ္ကို ေလ့လာဖို႔ေျပာခဲ့ေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္က တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးပညာကိုသင္ယူဖို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ ပထမဆုံးေ႐ြးခ်ယ္မႈက တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆး ဆိုတာ ေအမသိခဲ့မြာပါ ဒါေပမဲ့ ေအဖက ကြၽန္ေတာ့္ကို မေျပာဘဲ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာရပ္ကိုေျပာင္းခဲ့တယ္
ဒါေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ အေဖ့ကိုအရမ္းမုန္းခဲ့မိတယ္"
" မား ကြၽန္ေတာ္တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးကို အရမ္းသေဘာက်တယ္ ေနာက္ထက္တစ္ခ်က္က
အဘိုးေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အဖိုးက တိုင္းရင္းေဆးေတြကို ဟိုေ႐ႊ႕သည္ေ႐ႊ႕လုပ္ေနတာ လူေတြကိုတ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးနဲ႔ကုသေပးတာကို ၾကည့္ရတာကို ႀကိဳက္ခဲ့တယ္ တစ္ေန႔ကြၽန္ေတာ္လႈပ္ကုလားထိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနတုန္းအဖိုးက စကားေျပာလာတယ္ SuYe ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က မ်က္မျမင္တိုင္းရင္းေဆးတဲ့ (blind Chinese Medicine) တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးက ႐ိုးရာတိုင္းရင္းေဆးတစ္မ်ိဳးတင္မဟုတ္ဘူး လက္ေတြ႕
သိပၸံတစ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္တယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာနာမည္ေတြနဲ႔အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာတိုင္းရင္းေဆးေတြရွိၾကတယ္ ခ်ိဳ၊ခ်ဥ္၊စပ္၊ခါး အရသာမ်ိဳးစုံရွိၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေဆးဝါးအျဖစ္တီထြင္ထုတ္လုပ္လာခဲ့ၾကတယ္ တစ္မ်ိဳးစီက မတူကြဲျပားတဲ့အရသာေတြရွိၾကၿပီး ေရာဂါလကၡဏာအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ျဖစ္လာတာေပါ့ ေရာဂါကုသေပးရာမွာ ခက္ခဲရႈပ္ေထြးေပမဲ့လည္း ဒီလိုအေျခအေနမွာေတာ့ လူအခ်ိဳ႕ေလာက္ဘဲ သိျမင္ၾကေတာ့တာ "
ေန႔လည္အခ်ိန္တြင္ ေနက တျဖည္းျဖည္းအေနာက္ရပ္သို႔ေ႐ြ႕လာၿပီး ေလျပင္းမ်ားက စတင္တိုက္ခတ္လာခဲ့သည္။က်ဳလစ္၏ပြင့္ခက္မ်ားသည္ ေလႏွင့္အတူယိမ္းထိုးလ်က္ရွိၿပီး မိုး႐ြာလာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
သူမတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ကမၺည္းေက်ာက္တိုင္ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
မား ကြၽန္ေတာ္ အရင္ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္....
အိမ္သို႔မျပန္ျဖစ္ဘဲ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကသူ႔အဖိုးအိမ္ကို သြားလိုက္သည္။
He SuYe ၏ အဖိုးသည္ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လူသိမ်ားၿပီး သူ၏ဘိုးၾဘားမ္ားမြာ မင္ႏွင့္ခ်င္မင္းဆက္မ်ားလက္ထက္ကပင္ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ လက္ဆင္းကမ္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ယခင္က တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္၏ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန၏ ဒါ႐ိုက္တာရာထူးသို႔ေ႐ႊ႕ေျပာင္းခဲ့ေလသည္။အၿငိမ္းစားယူၿပီးခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ေလာက္အား
အားတရားဓမၼမ်ားႏွင့္သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနခဲ့ေလသည္။
He SuYe ၏နာမည္အား သူက ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ၿခံတံခါးမွ ဝင္လာၿပီးေနာက္ He SuYe သည္ စၾကည့္ခန္းသို႔တိုက္႐ိုက္မသြားဘဲ ၿခံဝင္းထဲမွ ေဆးပင္မ်ားအား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အနံ႔မ်ားရွဴၾကည့္ေန
လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ အၾဘားက သူ႔ကို အရင္ျမင္သြားေလသည္။ "အဘိုးႀကီး SuYe ေရာက္လာၿပီ "
He SuYe သည္ေဆးပင္တစ္ခုအေရွ႕တြင္
မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနၿပီး သူ႔အဖိုးက သူ႔ေနာက္တြင္ လာရပ္ၿပီး သတိေပးလာေလသည္။ " အဲ့ဒါက က်ဳလစ္အျမစ္ေလ မင္းဘယ္ေလာက္သင္သင္ ေမ့ေနတုန္းဘဲလား "
သူက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ " ဒီဟာကို တိုင္းရင္းေဆးမွာ
သိပ္အသုံးမျပဳၾကဘူးေလ အလွပင္အျဖစ္နဲ႔ဘဲ အသုံးမ်ားလာၾကေတာ့တာ "
အဖိုးHe က လက္လွမ္းၿပီး အပိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူကာလက္ထဲတြင္ ကစားေနလိုက္ ၿပီး ေဆးအမည္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အသုံးဝင္သည့္အပိုင္းမ်ားအား ေျပာေနေတာ့သည္။ " ၾကည့္စမ္း ဒီေကလးေကတာ့ ေလ့လာသင္ယူတဲ့ေနရာမွာ ေတာ္မေနပါလား "
He SuYe စကားေျပာလိုက္သည္။ "ကြၽန္ေတာ္ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆးကို ခႏၶာတြင္းဆိုင္ရာေဆးပညာနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႕ယူမလို႔ ေကာလိပ္ဆက္တက္ဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္ သင္ၾကားေပမဲ့ဆရာက Gu Ping ပါ "
အဖိုးက အံ့ၾသေနၿပီး " ဒီလူအိုႀကီးကေတာ့ေလ ငါငယ္႐ြယ္တုန္းကလည္း ငါ့ကို အၿမဲတမ္းထိန္းကြပ္ေနၾကေပါ့ သူကအရမ္းအလုပ္လုပ္ခဲ့တာ အဲ့မတိုင္ခဲ့ကဆို ေက်ာင္းသားအားလုံးကို သူ႔အိမ္ကိုေခၚၿပီးဆို ေခါင္းေတာင္မလႈပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး
ေကလး မင္းလည္းသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ အကုန္ခဝါခ်ထားခဲ့ရမွာေနာ္! "
He SuYe သည္ အေျဖျပန္မေပးဘဲ သူ႔လက္ထဲမွ က်ဳလစ္အျမစ္အားတတ္တိတ္ေလးၾကည့္ေနၿပီး မြ ေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာလာခဲ့သည္။ " အဖိုး ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႔ အေမ့ကိုသြားေတြ႕ေတာ့ က်ဳလစ္ပန္းေတြ ဝယ္သြားလိုက္တယ္ "
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ အဖိုးအိုက မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ " မင္းအိမ္မျပန္တာ အေတာ္ၾကာၿပီဘဲ မင္းအေဖကိုလည္းေတြ႕ခ်င္မွာေပါ့ ငါက သူ႔အေဖ မင္းအဖိုး ဆိုေပမဲ့ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ကိစၥကို ျဖန္ေျဖေပးလို႔မရႏိုင္ဘူး မင္းအေဖက အမွားေတြ ရွိခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ဒါေပမဲ့... အိမ္း "
သူက ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ေသာ္လည္း ေျပာဖို႔ရန္ အရွိန္ယူေနခဲ့သည္။ " ကြၽန္ေတာ္ သြားဖို႔ အခ်ိန္ယူပါရေစ အဖိုး စိတ္မပူပါနဲ႔ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ အမွားလည္းပါတယ္ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတည္းနဲ႔ ေျပလည္ေအာင္လုပ္ဖို႔ကေတာ့အေတာ္ေလးခက္တယ္ေလ "
အျဖားHe က ဧည့္ခန္းထဲမွ ေအာ္ေျပာလာသည္။
" အဖိုးေရာ ေျမးေရာ ထမင္းစားၾကမယ္ SuYe ဒီေန႔ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ဝက္နံ႐ိုးခ်ိဳခ်ဥ္ လုပ္ထားတယ္ေနာ္ "
အဖိုးHe က ေဆးပင္မ်ားသိမ္းရင္းအလုပ္ရႈပ္ေနၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ေျပာလာသည္။
" ေကာင္ေလး မိုးက႐ြာေတာ့မယ္ မင္းထမင္းမစားခင္ ေဆးပင္ေတြအားလုံး သိမ္းလာေပးဦး "
He SuYe ကေလးဘဝအခ်ိန္မ်ားကို ျပန္လည္သတ္ရလာမိသည္။ၿခံခင္းတစ္ခုလုံးတြင္ ေဆးပင္မ်ားႏွင့္ျပည့္ေနၿပီး ပ်ားရည္ရနံ႔သည္လည္းေမႊးႀကိဳက္လြန္းေလသည္ သူသည္တစ္ခါက ပ်ားရည္ကိုခိုးစားမိေသာေၾကာင့္ ေဆးပင္မ်ားအားအေျခာက္လွမ္းရန္း အျပစ္ေပးေလသည္။ထိုေန႔က ႐ုတ္တရက္ မိုးမ်ား႐ြာခ်လာၿပီး သူႏွင့္အဖိုးလင္မယားတ္ို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေဆးပင္မ်ားသိမ္းရန္အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေတာ့သည္။ေဆးပင္မ်ားက ေရ မစိုသြားေသာ္လည္း သူသည္ ၾကက္ကိုျပဳတ္ထားသကဲ့သို႔စို႐ႊဲသြားၿပီး ရက္အနည္းငယ္ အဖ်ားဝင္ေလေတာ့သည္။သို႔ေသာ္ ထိုေန႔မ်ားတြင္ သူသည္ ပ်ားရည္ကို ေန႔တိုင္းစားရေလသည္။
ပ်ားရည္အိုးမ်ားသာ အၿမဲတမ္းကုန္သြားေပလိမ့္မည္ သို႔ေသာ္ ပ်ားရည္မ်ားကေတာ့ ကုန္ခမ္းသြားလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
He SuYe ေနာက္က်သည့္အထိ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္တြင္ မိုးစ႐ြာလာေတာ့သည္။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး အိမ္ေရာက္ရန္ အေဝးႀကီးလိုေနေသးသည္။သို႔ေသာ္ သူသည္ အလ်င္မလိုဘဲ မိုးေရထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းလမ္းေလွ်ာက္လာေလသည္။ဒီေန႔တြင္ သူအေတာ္ေလးပင္ပန္းခဲ့ၿပီး စိတ္ကထိုင္းမႈိင္းေနေလသည္။အတိတ္က အေၾကာင္းမ်ားက သူ႔ေခါင္းထဲသို႔တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို အားအင္မဲ့ေစကာ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနေတာ့သည္။
မိုးကို ပို႐ြာလာေစၿပီးထို႔အခိုက္အတန္႔တြင္ ႏိုးထခ်င္လာခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ ထီးအျပာေလးက သူ႔အေပၚ
ကိုအုပ္မိုးလာခဲ့သည္။ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္အခါ Sheng XiFan သည္ ၿပဳံးေနၿပီး အဆင္မေျပသည့္အမူအရာေပၚေနလ်က္ စကားေျပာလာေလသည္။ " အို႔ ရွင္က အရပ္အရမ္းရွည္လြန္းေန
တယ္ He SuYe ရွင့္ကို ထီးကမဆန္႔ခ်င္ေတာ့ဘူး ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ကြၽန္မကဒီေလာက္ခက္ခက္ခဲခဲ ျမႇင့္ေပးထားတာေတာင္ မျမင္ရဘူးျဖစ္ေနတယ္ "
သူမ၏နဖူးေရွ႕က ဆံပင္စမ်ားမွာေရစိုေနၿပီး သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည္။အျပာေရာင္ခ်ည္သားဂ်က္ကက္နဲ႔ဂ်င္းအားဝတ္ဆင္ထားၿပီး sneakerအမ်ိဳးအစားဖိနပ္အားဝတ္ထားကာ သူမ၏ ဘယ္ဘက္လက္တြင္ ခရမ္းေရာင္က်ဳလစ္ပန္းစည္းတစ္စည္းအားကိုင္ထားၿပီး တစ္ဖက္ရွိညာဘက္လက္က ထီးကိုကိုင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူက ထီးကိုအျမန္ေလးယူလိုက္ၿပီး သူ၏ႏွလုံးသားတစ္ေနရာ၌ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအရည္ေပ်ာ္က်လာသလိုပင္။
သူ Sheng XiFan ကိုျမင္သည့္အခ်ိန္တိုင္းသူမသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတတ္ၿပီးစိတ္ပူပန္မႈ မ႐ြိတာကို သူျမင္ရေလ့ရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ေလသူမကို နည္းနည္းေတာ့ အားက်မိေလသည္။သူမကဖ်ားနာေနသည့္အခ်ိန္မွာေတာင္ ရယ္ေမာေနတတ္ေပသည္။သူလည္းျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး စကားေျပာလိုက္သည္။ " ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးကုရမွာဘဲ
အေပးအယူႀကီးႀကီးလည္း မရဘူး "
က်ဳလစ္ပန္းစည္းႀကီးအလယ္၌ သူမ၏အၿပဳံးေလးက ခ်ိဳၿမိန္ေနေလသည္။
ပန္းစည္းက ထူးျခားေနၿပီး သူမအား ဘယ္သူကပို႔လိုက္သည္ဆိုသည္အား သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ေမးလိုက္ေလသည္။ " ဒါက ဘယ္သဴ ေပးတာလဲ "
Sheng XiFanသည္ ခဏေလာက္တိတ္သြားၿပီးမွ ျပန္ေျဖေလသည္။ " ဘယ္သူေပးေပးပါ ဟိုတယၠ မစၥ Qianjianရဲ႕ေမြးေန႔ပါတီအတြက္ လုပ္ေပးတာ က်န္တဲ့က်ဳလစ္ပန္းေတြကို ကြၽန္မ ယူလာခဲ့လိုကၱာ "
He SuYe ရယ္မိေတာ့သည္။ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ သူစိတၠ ေလးေလးနက္နက္ ပထမဆုံးၿပဳံးမိျခင္းျဖစ္သည္။ " အရမ္းလွတယ္ "
သူမက ပန္းစည္းကိုတစ္ဝက္ခြဲလိုက္သည္။
" ရွင္ႀကိဳက္တယ္ဆို တစ္ဝက္ယူသြားလိုက္ေလ
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံလည္းေပးစရာမလိုဘူး "
သူက သူမဘက္သို႔ထီးကို ေ႐ြ႕လိုက္ၿပီး သူမကို လံေအာင္ေဆာင္းေပးလိုက္သည္။
" မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ကိုဘယ္လိုေတာင္ ပန္းေပးႏိုင္ရတာလဲ အ႐ူးေလး! "
Sheng XiFan သည္ He SuYe အားၾကည့္ၿပီးတစ္ဖန္ သူမကိုယ္သူမထပ္ၾကည့္ေလသည္။ " ေဟး" သူမက ရယ္ေနၿပီးေျပာလိုက္သည္။ " အဲ့လိုမ္ားလား He SuYe ပန္းကိုေတာ့အရင္ယူလိုက္ပါ " ထို႔ေနာက္ သူကယူလိုက္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ " မစၥ Sheng XiFan ရယ္တာလည္းရယ္ေပါ့ ဒါက မဟုတ္ေနလို႔လား အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္ေလ်ာ္တယ္ေလ "
ရလဒ္အေနျဖင့္ သူသည္ ထိုပန္းတစ္ဝက္အားတကယ္ႀကီးအိမ္သို႔ယူလာခဲ့ရေလသည္။သူသည္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္သလိုခံစားမိၿပီးနည္းနည္းလည္းထူးဆန္းေနေလသည္။ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ က်ဳလစ္ပန္းစည္းႀကီးအတြက္ ပန္းအိုးတစ္လုံး အျမန္ရွာရၿပီး ေရထည့္ကာ ပန္းမ်ားကိုထည့္ထားလိုက္ၿပီး အထဲသို႔ ဗီတာမင္စီ တစ္လုံးပါထည့္လိုက္သည္။
သူက plant blind တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး
ပန္းအလွပင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ျမက္ပင္မ်ားကိုဆို ဘယ္ေတာ့မွ ဂ႐ုစိုက္ေလ့မရွိဘဲ ရွားေစာင္းပင္မ်ားကိုလည္း အစာမေကြၽးတတ္ေပ။
က်ဳလစ္ပန္း၏အပြင့္ၾကာခ်ိန္မွာ ၾကာလိမ့္မည္ဟု သူေတြးလိုက္မိၿပီး အပြင့္မ်ားညႇိဳးႏြမ္းသြားသည့္အခါ အေျခာက္ခံၿပီး စာအုပ္မ်ားတြင္စာမ်က္ႏွာမွတ္ရန္ စာညႇပ္အျဖစ္ အသုံးျပဳလို႔ရၿပီးအျမင္လည္းလွေပသည္။
သူ၏အေမသည္လည္း က်ဳလစ္ပန္းမ်ားကိုအလြန္ႏွစ္သက္ၿပီး မ်ိဳး႐ိုးနာမည္သည္ Yu ျဖစ္ကာ သူမ၏သင္းရနံ႔က လူသိမ်ားေလသည္။
သူ႔အေဖႏွင့္ စကားေျပာသင့္မေျပာသင့္ကိုေတြးမိလာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ႏွင့္အနာဂတ္အေၾကာင္းမ်ားက ေခါင္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္။
တစ္ဖက္တြင္လည္းအျပာေရာက္ထီးေလးက ေပၚလာျပန္သည္။ Xiao NiZi ၏ မိသားစုမြာ မူလကပင္ နံပါတ္ 301 တိုက္ 2 ဧရိယာF တြင္ ေနထိုင္ၾကၿပီး သူမ၏အေဖသည္ သေဘာေကာင္းၾကင္နာတတ္သူျဖစ္သည္။သူက သူျပန္မည့္အခ်ိန္တြင္ balangen ေသာက္ဖို႔ အေအးမိမခံရန္ ေျပာလာေလသည္။သူမ ၏ အေမသည္ ေသြးဆုံးခါနီးျဖစ္ေနၿပီး အတင္းေျပာတတ္သလို အလြန္သာမန္ဆန္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္မိသားစုျဖစ္ေပသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူငယ္ငယ္တုန္းကလည္းေတြးခဲ့ဖူးသည္ သူ၏အေမႏွင့္အေဖသာ ေဆး႐ုံက ဒါ႐ိုက္တာႏွင့္သူနာျပဳခ်ဳပ္သာ မျဖစ္ခဲ့လွ်င္ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲဆိုသည္ကိုပင္။သူ႔အတြက္ ဟင္းခ်က္ေပးမည့္သူမရွိဘဲ အိမ္အလြတ္ႀကီးအား ေအဖ ေအမ ေကာင္းေသာညပါ ဟုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသည္မ်ားက ျဖစ္လာမွာတဲ့လား ? သူႏွင့္အတန္းပိုင္ဆရာသည္လည္း မိဘအစည္းအေဝးပြဲသို႔ဘယ္သူမွ မလာသည့္အေၾကာင္းကိုလည္း ေျဖရွင္းေနစရာ
လိုေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ျငား သူသည္ အမြႏၱရားကို ျမန္ျမန္ေလးလက္ခံလိုက္ဖို႔သာ
အေလ့အက်င့္ျပဳခဲ့ရေလသည္။
ကံတရားေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ လြတ္လပ္မႈမွန္းသူသိသည္။ေစာသည္ျဖစ္ေစ ျမန္သည္ျဖစ္ေစ သင္ယူရမည္ပင္။ေစာတာနဲ႔ေနာက္က်တာ အၾကားတြင္ ကြဲျပားျခားနားမႈ မ႐ြိပါ။
သူက အ႐ြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္စဥ္းစားတတ္သည့္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ထိုမိသားစုေလးသည္ အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာၿပီး အေဖႏွင့္အေမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ေႏြးေထြးၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္စရာမိသားစုေလးျဖစ္လာမည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးသည္။ယခုအခါတြင္ သူ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည့္ထို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမွာ အက်ိဳးမရွိအလကားသက္သက္ ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သူသည္ သူမႏွင့္နီးနီးကပ္ကပ္ေနၿပီး သူမ၏ေႏြးေထြးမႈမ်ားကို လိုခ်င္ေတာင့္တေနမိေတာ့သည္။
3.8.2021
Tuesday.
Sorry For Late, Guys.😙
Take Care!!!