zedxxx: sorry for the mistakes, didn't review it. Nagtype lang ako ng nagtype. I'm so stress sa work and I badly need to post this para malet go ko na yung moment. #Labo.
Anyway, don't forget to follow me at twiiter @zedxxxofwp - mas madalas ako jan magupdate lol. For teasers and random chuchu.
Vote, comment and let me know what you think.
(Super stressful week guys :( I'm sorry if it's crappy.) *group hugggg
36 – Sorry? May nagagawa ba yung sorry mo?
“I'm broken, do you hear me?I'm blinded, cause you are everything I see.”
Lumipas ang mga linggo’t mga araw ng di ko na namamalayan. Naging busy ako right after ng Christmas at New Year vacation break namin (I spent the whole vacation mostly with Presbi and his family, nagstay din kami ni Presbi overnight sa ospital para samahan si Mommy.).
I almost forgot how bitchy Glenda – our manager – is dahil sa haba ng vacation na binigay niya sa banda namin (Not long for some but mahaba na ito para sa amin na ginto na kung ituring ang isang day off.) I’m not sure if naawa ba siya sakin since naospital ako at over fatigue ang dahilan, or dahil sumama ang image sa publiko ng Universal pati na rin niya nang mapabalita ‘yun. Nagulat nga kaming lahat na wala siyang tinanggap na new year’s gig para puntahan namin. ‘you need to rest, magiging hectic ang schedule after new year dahil sa nalalapit niyong concert, and besides, spend time with your loveones and family.’ She told us during the year-end gathering ng Universal para sa artists nila bago magbakasyon. (Sus. May nalalaman pa siyang ganon, eh last year lang ay dalawang new year’s gig ang binook niya para sa banda. Wala pa doon ang kinabukasan na interview at guestings. Halos pikit na lang ang tulog naming lahat ‘non!)
“I'm dancing alone, I'm praying,That your heart will just turn around”
Since ilang linggo na lang din ang natitira at first concert na namin ay intense ang bawat rehearsal namin. Aside sa fact na parepareho kaming perfectionist ay halo halong emotions din ang nararamdaman namin bawat araw na lumipas. Kabadong kabado kaming lahat dahil hindi namin alam kung ano ang magiging resulta ng concert na ‘to.
Naging maganda naman ang preparation period nitong mga nakaraang buwan dahil na din sa mga sponsors na gusto magpondo ng concert namin. Plus points na lang daw ang ticket sales namin na nagreach ng seventy five percent target ticket sales one week after releasing the tickets.
Ngayon ay lumagpas na kami sa target ticket sales, kaya biglang dagsaan ang mga sponsor para humabol at magpondo sa event. Isa pa nga dito ang firm nila Sprite – na lalong nakahatak pa ng ibang sponsors.
“And as I walk up to your door,My head turns to face the floor,Cause I can't look you in the eyes and say.”
It was better than we expected. Sobrang daming nangyayari na halos ika overwhelm naming lahat. It’s great! Really. I don’t know if it’s because of the fans who continue to support us or sadyang swerte lang kami. Naging maganda ang first phase ng concert namin.
Although kahit maganda ito ay hindi pa din kami mapirmi. Mas lalo itong dumagdag sa kaba namin araw araw. For Pete’s sake! Ang taas taas na ng expectations ng mga tao sa concert namin. Lahat ay excited at para bang talk of the town ang nalalapit na concert namin. At habang lumilipas ang araw at nalalapit ang concert ay ganon din ang mga add ons na ginagawa ng productions para pakulo sa mangyayaring concert.
Nandito yung nagsama na ang Universal ng solo artist – na si Queenie para magperform at maghost na rin sa concert. Rookie pa lang siya kaya magandang exposure daw ito sa kaniya. Opening act na din namin ang isa pang rookie band ng Universal. May mga special numbers pa kami at covers na pinrepare outside the album that we will release the same month.
“When he opens his arms and holds you close tonight,It just won’t feel right,Cause I can love you more than this, yeah—“
Ang dami daming nangyayari!
Ni hindi ko na alam ano ang uunahin.
“Shit. Sorry. Nawala ako.” I said nang mapahinto ako sa pagkanta at yumuko dahil sa hiya.
It’s two in the afternoon at nagre-rehearse pa din kami. We started at eleven in the morning na dapat ay nine thirty. Pero dahil late si Lemuel dahil sa isang emergency ay hindi kami nakapagumpisa ng maayos, so we waited for him to arrive. Kaya eto, lumipas na ang lunch ay hindi pa rin kami nakakapagbreak kahit water break man lang dahil wala sa mood si Kyle.
Actually, simula nang nagumpisa ang rehearsals for the concert ay lagi na siyang wala sa mood. Laging mainit ang ulo niya at mas naging masita siya. Simpleng mali lang at palya ay naninigaw na siya. I know for a fact na hindi ito dahil sa nalalapit na concert. He’s mad not because of it.
He’s mad because of me.
“Corr. Ano ba!” He shouted, kahit na nasa gilid ko lang naman siya. Sa liit ng recording room na ‘to ay dumadagungdong na yung boses niya.
“Sorry. Nawala ako sa chorus—”
“Kahapon ka pa nawawala! Ilang araw na lang at concert na natin. When do you plan on memorizing the lyrics? Hindi naman pwedeng may lyrics book ka sa harap mo pati sa concert. Doesn’t mean it’s not your song ay hindi ka na mage-effort for it!” Dirediretsong sigaw niya na hindi ko alam kung ano ang pinaghuhugutan.
Naninibago ako, naninibago ako sa kaniya. He’s usually calm and patient towards me. Pero ibang iba na siya ngayon sa akin…
But I try to understand him… I need to. He’s just hurting.
Fine. I know until now ay hindi ko pa rin nakakabisado ‘tong kanta na siya ang nagcompose. But for Pete’s sake! Wala naman ito sa original line up namin. Binigay lang sakin ‘to noong weekend at ano, gusto niya kabisado ko na agad after two days?
Gusto ko din siyang sigawan pabalik at sabihin lahat ng yan. Pero hindi ko magawa. I hurt him kaya siya nagkakaganyan. Ako ang may kasalanan kung bakit ganiyan ang pakikitungo niya sakin.
But ano ba naman… magdadalawang linggo na siyang ganito sa amin… sa akin. I tried to approach him the first day pero siya na mismo ang umiwas.
“Sorry.” I apologized like I always do, without looking back at him. Kahit hindi ko siya tignan ay alam ko kung gano kasama ang tingin niya sa akin. Matalim at punong puno ng hinanakit.
Ayoko ng patulan pa, ayoko ding balikan pa siya ng sigaw din na ginagawa niya kasi alam kong makakasama ito sa buong banda. I want to be the bigger person here—
“Sorry? For fuck’s sake, Corr! You always say sorry! You always say the same thing! Sorry ka ng sorry! May nagagawa ba yung sorry mo?! Wala naman di ba!” Galit na galit pa din na sigaw ni Kyle.
For a second, I feel like he’s not Kyle anymore. Not the Kyle I used to know. Gentle… Thoughtful…
Hindi itong nasa harap ko na nagbibitaw ng masasakit na salita sakin.
Nanginginig ang mga binti ko sa takot… Nanliliit ako. He knows the fact na ayoko… at takot ako sa sumisigaw na lalaki. Kahit noong nabubuhay si dad ay never siya nagtaas ng boses sakin, kahit na nagtatalo sila noon si mom ay never sila nagparinig sa amin na nagsisigawan sila. They talk about it, calm and in a mature way. Not like this—
“Anong mararating natin kung palagi kang nagkakamali ng ganito?! You’re the vocalist of this band, Corr! And position mo ang pinaka importante sa buong concert. You cannot afford to make mistakes! Everything has to be perfect! Everything has to be—”
“Kyle, dude. Tama na.” I heard Pochi say at nakita kong nakatayo na siya sa tabi ni Kyle para awatin ‘to.
“No, Pocholo. Wag kang makielam dito—” Masungit na sabi niya, na ikinatayo ni Lemuel sa upuan ng keyboard niya.
“Kyle!” Sita niya in an authoritative tone. (Kahit si Kyle ang sinasabing leader ng banda ay mas matanda pa din si Lemuel sa kaniya ng dalawang taon. He’s the kuya of our band.) “’Wag si Corr ang pagbuhusan mo ng init ng ulo. Ako ang late dito, hindi siya. You didn’t shout at me like that when I arrived late. Pinagsabihan mo ako ng maayos, so please ganon din kay Corr.” Malumanay niyang sabi, pero halata mo dito ang paguutos. Tumingin sa kaniya ng matalim si Kyle, na para bang may gustong sabihin pero wala naman siyang sinabi. Nagsukatan lang sila ng tingin ni Lem, at unang yumuko si Kyle. “Maybe she’s just tired and hungry, past lunch time na at hindi pa tayo nagllunch. Alam mo namang kakagaling lang din ni Corr sa ospital. This wouldn’t do any good to her… to us.” Lem added.
“Hindi lang siya ang pagod, Lem.” Kyle muttered and I could already hear the hurt in his voice. It’s as if he’s saying that he’s tired of me… of what I did to him.
“Kung meron kayong di pagkakaunawaan ni Corr, pagusapan niyo muna. ‘Wag niyong hayaang maapektuhan ang banda. I know you guys have issues. Issues you have to settle. So please, stop acting like kids.” He sighed, na para bang pagod na din siyang makipagdeal sa gulo naming dalawa ni Kyle – sa nangyayari. “Pagusapan niyo ‘to. You two are better than this. Kung ano man ang nangyari, please…Try to fix it. You two are better than this, ‘wag niyong sayangin kung anong meron tayo, kung anong meron kayo...” He added bago sumenyas kila Pochi para lumabas. “We’ll just grab some food outside. We’ll be back. So please, sana pagbalik namin ay maayos na kayo. Please.” Ulit niya.
Agad din naman silang umalis nila Pochi na para bang parepareho sila nila Francis na nagmamadali para magkaayos kami.
Maybe they’re also as affected as the two of us… Hindi lang kaming dalawa ang nagugulo kundi silang lahat… Ang buong banda.
We need to fix this… Kailangan naming magkaayos ni Kyle.
It’s for the best.
“Kyle—” Pero hindi pa ako tuluyang nakakalapit ay nagtaas na siya ng kanang kamay niya – para patigilin ako sa pagsasalita. Masakit na ‘yun sakin, dahil parang dati lang ay makikinig at makikinig siya palagi sa sasabihin ko.
Kahit paulit ulit, kahit walang sense, kahit mali. Makikinig siya. Pakikinggan niya...
Co’z he loves you, Corr, that’s why.
“Stop, Corr… Just stop.” He said, full of sadness… hurt even. And when I heard him say that, I suddenly feel like crying.
What have you done, Corr? You always ruin the perfect things...
“I waited, Corr… I waited for you.” He sighed. “Co’z I respect you and because I thought you need it… I thought your heart needs it.” Then he smile bitterly. “But saan ako dinala ng paghihintay ko? Ng pagalala ko para sayo?” He asked and finally looked at me. His eyes are misty but I could see the anger on it. “I feel betrayed, Corr... You hurt me… You hurt me big time.
Gusto kitang intindihin, Corr. Gustong gusto. But I can’t take it. I can’t fuckin take it. It was too much to bear and I feel like it’s sucking the life out of me.” At tumalikod na siya para pumunta sa pintuan.
I’m on the verge of breaking down. Sa mga sinasabi niya ay para ng sinasaksak yung puso ko.
What have you done, Corr?
I hurt him. I hurt the man who only wants the best for me, who faithfully loves me and cares for me.
The man who did his best just to protect me…
Kyle.
The man who has never left my side.
“And I don’t know how to fix this, Corr… If we can still fix what’s left… “ He said before opening the door. “Or if there’s still anything left...” He added before leaving me more alone than ever.