Zawgyi
ကားေပၚမွာရွိတဲ့လူ၃ေယာက္...တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဥကၠာငယ့္အိမ္က ထြက္လာျပီး လမ္းမွာတိုက္မလို၂ၾကိမ္ျဖစ္ကတည္းက ဦးရီးငယ္ပဲ ကားကိုေမာင္းလိုက္ေတာ့တယ္။ ေမေလးကေတာ့ ေခါင္းခန္းမွာထိုင္ျပီး ဗညားကေတာ့ ကားေနာက္ခန္းမွာထိုင္တယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္မ်က္ႏွာေတြကို ေခါင္းေတြလွည့္လို႔ ေငးေမာေတြးေတာေနၾကတယ္။ ဦးရီးငယ္အသာအယာအကဲခတ္လို႔ သက္ျပင္းတစ္ခုတိုးတိုးခ်ကာ ေခါင္းကိုညင္သာစြာရမ္းလိုက္မိတယ္။
"မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မွာလား ဦးရီးငယ္။" ဗညားက စေမးလိုက္တယ္။ ဦးရီးငယ္ရွိေနရင္ သူလႈပ္ရွားရတာ သိပ္မလြတ္လပ္ဖူးေလ။
"အေရးေတာ့မၾကီးပါဘူးကြာ။ ေနာက္၂ရက္ေလာက္ေနမွ ျပန္မလားလို႔။" ဦးရီးငယ္က ျပန္ေျပာတယ္။
"အိမ္နဲ႔ေ၀းေနတာလည္းၾကာျပီေလ။ ျပန္ခ်င္ျပန္ပါ။ က်ေတာ္တို႔ကိုေတာ့စိတ္ခ်၊ အားလံုးအဆင္ေျပေနပါျပီ။ ေနာက္ျပီး ဦးရီးတို႔စိတ္မခ်ျဖစ္ေနရင္ မနက္ဆို မယ္မယ့္ဆီသြားေနျပီး ညပိုင္းမွ အိမ္ျပန္ေနမယ္ေလ။" ကုိယ့္ကိုစိတ္မခ်လို႔မျပန္တာကိုသိေနတဲ့ ဗညားက စိတ္ခ်ေအာင္ေျပာလုိက္တယ္။
"ေအးကြာ။ အဲ့လိုမ်ိဳးအဆင္ေျပရင္ေတာ့ ငါ့လည္း ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘက္ခနသြားဦးမယ္။ အဲ့ဘက္မွာေနတဲ့ ငါ့ႏွမငယ္တစ္ေယာက္က ေနသိပ္မေကာင္းဘူးေျပာတယ္။ သြားျပီးလူနာေလးေမးလိုက္ဦးမယ္။ ျပီးမွ အင္း၀အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္။" ဦးရီးငယ္က ကားေမာင္းရင္းလွန္းေျပာတယ္။
"က်မတို႔လိုက္ပို႔မယ္ေလ။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘက္ကို" ေမေလးက ၀င္ေျပာတယ္။
"ရပါတယ္ကြာ။ အားနာစရာ။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ လိုင္းကားစီးသြားပါေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ ကားဂိတ္သာလိုက္ပို႔ၾက"
"တစိမ္းေတြမွမဟုတ္တာ ဦးရီးငယ္ရယ္။ က်မတို႔အခက္အခဲကိုလည္း ဦးရီးငယ္က စိတ္ေကာကိုယ္ပါႏွစ္ျပီး ေျဖရွင္းေပးထားတာပဲေလ။" ေမေလးက ေျပာျပန္တယ္။ ဗညားက ေမေလးကို လွန္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ.. ေမေလးပါးစပ္က ဒါမ်ိဳးထြက္တယ္ဆိုတာ ရွာမွရွားပဲဟာ။
YOU ARE READING
ငါတို့ဝေးသွားရင်........ပြန်မဆုံဖြစ်ကြရင် (Completed 🤍)
Short Storyလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅နှစ်က ဖြစ်ရပ်လေးကို အခြေခံထားတာမို့ တချို့အရာလေးတွေက လက်ရှိနဲ့ နည်းနည်းကွာခြားနေပါမယ်။ နောက်ပြီး ကျမကစာရေးဆရာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအကြောင်းလေးကိုနားထောင်ခဲ့ရတာလည်း ၁၅နှစ်တောင်ကြာသွားပီဆိုတော့ နေရာတွေ အချိန်တွေ သီချင်းတွေက လွဲကောင်းလွဲနိုင်ပါတယ်...
