Zawgyi
မေန႔က ကဲထားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ က်ေတာ့္အိပ္ရာစားရပါတယ္။
"ႏိုးပီလားညီေလး။ မနက္စာစားပီးမွ ျပန္ရေအာင္ေလ ။ ထ ။မ်က္ႏွာသစ္လိုက္။"
ကိုမင္းနဲ႔အတူ မနက္စာစားဖို႔ သူတို႔အေဆာင္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
"ဒီဆိုင္ေလးကေသးေပမယ့္ အရမ္းစားေကာင္းတာညီေလးရဲ႕ ။ ေဈးလည္းခ်ိဳတယ္ေလ။ အကိုတို႔လို လခစားေတြအတြက္ေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးက တကယ့္ အဖိုးတန္ေလးေပါ့ကြာ။"
ကိုမင္းက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ စကားေတြေျပာပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔မွာတယ္။
"အကို႔အတြက္ ပုံမွန္တခြက္နဲ႔ ပလာတာတစ္ပြဲ။ ညီေလးဘာစားမလဲမွာေလ။ အကိုရွင္းမွာပါကြ။ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ေပါ့။"
"ခ်ိဳစိမ့္တစ္ခြက္နဲ႔ ထပ္တရာတစ္ပြဲ"
က်ေတာ္တို႔စားစရာရွိတာေတြမွာၿပီး ခနေနေတာ့ မုန႔္ေတြေရာက္လာတာနဲ႔ပဲ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပဲ စားေသာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ထိုအခ်ိန္....
"အမေလး...ရွာလိုက္ရတာကိုယ္ေတာ္ေခ်ာတို႔ရယ္။ ငါ့မွာအေဆာင္လိုက္သြားေတာ့လည္း အေဆာင္မွာမရွိ။ ဟူး........ဒီကေတာ့စိတ္ပူေနလိုက္ရတာ။ သူကေတာ့ မုန႔္ေတြစားေနတယ္ေပါ့ ။ ဟုတ္လား ငယ္။"
ဟုတ္ကဲ့ အားလုံးထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ စေရာက္ကတည္းက ခရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္ေတြေျပာပီး က်ေတာ့္ေခါင္းေလးကိုပုတ္ပီး စလိုက္တာက က်ေတာ့္ရဲ႕ဦးရယ္ပါ။
"ဟာ ကိုဗညား ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲအကို။ က်ေတာ္ေတာင္မွ ဥကၠာငယ္ကိုမနက္စာေကြၽးပီး လိုက္ပို႔ေတာ့မွာ။ အကို႔ဆိုင္ကယ္ကိုလည္း ပို႔ရင္းေပါ့။" ကိုမင္းက ဦးကိုႏႈတ္ဆက္စကားေျပာတယ္။
"ငယ္ေလးကိုစိတ္မခ်လို႔လာတာပါကြာ။ ေနာက္ပီး ေျပာစရာေလးလည္းရွိလို႔ပါ။"
က်ေတာ္ကသာ စကားေတြေျပာေနရတာ ငယ္ေလးက ဘာတခြန္းမွျပန္မေျပာပဲ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးနဲ႔ပဲ ျပဴးၾကည့္ေနေလရဲ႕ေလ။
အဲ့ဒါေတြအူယားတာပဲ ကေလးငယ္။ မင္းေလးက လူေတြနဲ႔ကို မေရာေႏွာတတ္တာလား၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္ကိုပဲ မေရာတာလား၊ ေၾကာက္တတ္တာလား၊ ဘာေလးလားကြာ။ စိတ္ရွိတိုင္းတာဆြဲညစ္ပစ္ရင္ ခႏၲာကိုယ္၀၀ေလးေတာ့ ေပါက္ထြက္သြားေတာ့မွာပဲ။
YOU ARE READING
ငါတို့ဝေးသွားရင်........ပြန်မဆုံဖြစ်ကြရင် (Completed 🤍)
Short Storyလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅နှစ်က ဖြစ်ရပ်လေးကို အခြေခံထားတာမို့ တချို့အရာလေးတွေက လက်ရှိနဲ့ နည်းနည်းကွာခြားနေပါမယ်။ နောက်ပြီး ကျမကစာရေးဆရာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအကြောင်းလေးကိုနားထောင်ခဲ့ရတာလည်း ၁၅နှစ်တောင်ကြာသွားပီဆိုတော့ နေရာတွေ အချိန်တွေ သီချင်းတွေက လွဲကောင်းလွဲနိုင်ပါတယ်...
