Zawgyi
ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ ညခ်မ္းအခ်ိမ္အခါဟာ ေအးခ်မ္းမႈတစ္၀က္၊ ကိုရီးကားသံတစ္၀က္နဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားပါတယ္။ စိတ္မပါေသာ္ညားလည္းပဲ အေမစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ စာၾကည့္စားပြဲထိုင္လို႔ ၁၀၀တန္မီးစက္မီးေလးနဲ႔ မနက္ျဖန္ေျဖဆိုမယ့္ဘာသာအတြက္ စာဖတ္ေနလိုက္တယ္။ အမွန္ကို၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဥကၠာငယ္တစ္ေယာက္ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားဖို႔ ေၾကာက္ရြံ႕လို႔ေနပါတယ္။
အေမသာမရွိရင္ စာေမးပြဲလည္းသြားမေျဖပဲ ေက်ာင္းနားျဖစ္မွာအေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့မ်က္ႏွာကိုငဲ့ကာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္၊ အားတင္းလုိ႔ ေက်ာင္းသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ မနက္ေစာေစာေစ်းသြား၀ယ္ျပီး ျပန္ေရာင္းရမွာမို႔ အိပ္ရာ၀င္လို႔ေနပါျပီ။ အငယ္၂ေယာက္ကေတာ့ အရပ္ထဲက မီးစက္ႏိုးထားတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ကိုသြားျပီး ကိုရီးယား၊တရုတ္ကားေပါင္းစံုကို ၾကည့္ျပီးမွ အိမ္ျပန္လာလိမ့္မယ္။
ထိုအခ်ိန္အိမ္ေရွ႕မွာလာရပ္တဲ့ ကားသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ထိုကားသံကို ဥကၠာငယ္အလြတ္ရတာေပါ့။ 'ဦး..သားဆီလာတာျဖစ္ပါေစ'လို႔ ဆုေတာင္းရင္း စိုးထိတ္မႈႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ေပါင္းစပ္ကာ အေရွ႕သို႔ မရဲတရဲထြက္လာခဲ့မိတယ္။ ကားထဲတြင္ေတြ႕လိုက္ရတာက ဥကၠာငယ္အလြန္တရာမွ ေတြ႕ခ်င္ေနေသာ သူ႕ရဲ႕ 'ဦး'။ ဒါေပမယ့္ေဘးဘက္ကခံုမွာ ထိုင္လာသူကေတာ့ ေဒၚေမေလး။
"ဦး" ဥကၠာငယ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးလႈပ္ရံုမွ် တီးတိုးေခၚလိုက္တယ္။
"ငယ္" ဦးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ပံုအရ ဒီလိုေလးေခၚလိုက္သလိုပဲ။
"ဟဲ့ သားၾကီး ဘယ္သူေတြတုန္းဟဲ့။" အေမကအိပ္ယာထဲကလွန္းေမးတယ္။
"က်ေတာ္တို႔က ဗညားနဲ႔ ေမေလးတို႔အိမ္ကပါခင္ဗ်ာ။ အိမ္ထဲ၀င္ထိုင္ခြင့္ေလးမ်ားရမလား။" ဒါက ကားေပၚပါလာတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကေျပာတာ။
"ဒီလို အေနစုတ္စုတ္အိမ္ကို ထိုင္ခြင့္ေတာင္းေနစရာလိုေသးလို႔လား ဦးရီးငယ္ရယ္" ေမေလးက ၀င္ေျပာတယ္။
"အဲ့လို မေမာက္မာပါနဲ႔သမီးရယ္။ ဦးရီးဘာမွာထားလဲ။" ဦးရီးငယ္ကေျပာေတာ့ ေမေလးကႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ရႈံ႕လို႔ မ်က္ႏွာလြဲကာ အသံတိတ္သြားတယ္။
YOU ARE READING
ငါတို့ဝေးသွားရင်........ပြန်မဆုံဖြစ်ကြရင် (Completed 🤍)
Short Storyလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅နှစ်က ဖြစ်ရပ်လေးကို အခြေခံထားတာမို့ တချို့အရာလေးတွေက လက်ရှိနဲ့ နည်းနည်းကွာခြားနေပါမယ်။ နောက်ပြီး ကျမကစာရေးဆရာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအကြောင်းလေးကိုနားထောင်ခဲ့ရတာလည်း ၁၅နှစ်တောင်ကြာသွားပီဆိုတော့ နေရာတွေ အချိန်တွေ သီချင်းတွေက လွဲကောင်းလွဲနိုင်ပါတယ်...
